ΣΥΡΙΖΑ: Εσωκομματικός αυταρχισμός

Του Δημήτρη Γρηγορόπουλου

Με την αυταρχική στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και στην εσωκομματική συγκρότηση και λειτουργία του ολοκληρώνεται ουσιαστικά η ευρύτερη στροφή του σε μιαν εκδοχή αστικής πο­λιτικής διαχείρισης. Είναι η βασική ψηφίδα για να ολοκληρώσει το μωσαϊκό, αλλά και για να δέ­σει αυτή η στροφή και να οχυρωθεί με την οργανωτική καταστολή της εσωκομματικής αμφισβή­τησης.

Η νομιμοφροσύνη στους ιμπεριαλιστές ηγεμό­νες, η σαμαρικού τύπου κινδυνολογία κατά της εξόδου από την ευρωζώνη και το ευρώ, μετά την απόφαση του ΑΚΕΛ και την έξαρση της αντι-ΕΕ διάθεσης στη χώρα μας, η έμμονη καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην «αριστερή» λιτότητα («ρεαλιστι­κή, αποτελεσματική, κοινωνικά δίκαιη δημοσιο­νομική σταθεροποίηση») με μοναδικό ουσιαστι­κά αντίβαρο την αποκατάσταση του κατώτατου μισθού (κι αυτή με όρους), η ερωτοτροπία, ανοι­χτή πλέον, με το κεφάλαιο και οι εναγκαλισμοί με τον Δασκαλόπουλο, αναπόδραστα απαιτούν το «τσιμεντάρισμα» από τον εσωκομματικό αυ­ταρχισμό και αρχηγοκεντρισμό, ώστε να διασφα­λίζεται η ευδοκίμηση και μακροημέρευση αυτής της διαχειριστικής πολιτικής.

Ο εσωκομματικός αυταρχισμός γενικά προσι­διάζει στα αστικά κόμματα για την εξασφάλιση ενότητας και αποτελεσματικότητας στην αυταρ­χική και αντιλαϊκή πολιτική, που από το χαρακτή­ρα τους έχουν αποστολή να εφαρμόσουν. Εύλογη λοιπόν η επιλογή της ακολουθίας αστική πολιτι­κή - αστικός ενδοκομματικός αυταρχισμός από την ηγετική ομάδα Τσίπρα. Ως επιμελής μαθήτρια των αστικών μαθημάτων, οικοδομεί έναν πολύπλευρό αυταρχισμό αλληλένδετων πλευρών. Δεν είναι μόνο η κατάργηση των συνιστω­σών (ευφημιστικά «αυτοδιά­λυση»). Αυτό είναι το κύριο: Η εξουδετέρωση αυτόνομων πολιτικών μηχανισμών, που μπορούν να αντιπαραθέσουν μιαν εναλλακτική πρόταση, αντίθετη με την επιλογή της ηγεσίας.

Εκφράζει, επίσης, την υπο­ταγή του ΣΥΡΙΖΑ στην απαί­τηση του αστικού κόσμου για την απαλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ από τις πιο ριζοσπαστικές φωνές και από έναν αδιανόη­το, γι' αυτούς, αλλά και απει­λητικό αριστερό πλουραλι­σμό. Εκπλήσσει και η αυταρχικότητα της μεθοδο­λογίας. Η «αυτοδιάλυση» επιβάλλεται χωρίς δι­άλογο, τελεσιγραφικά παρά τις αντιρρήσεις αρ­κετών συνιστωσών (ΔΕΑ ΚΕΔΑ, Ενεργοί Πολί­τες Μανώλη Γλέζου, ΔΗΚΚΙ, ταλάντευση ΚΟΕ). Ποια είναι η εναλλακτική δυνατότητα για τους δι­αφωνούντες; Θαυμάστε το δημοκρατικό πνεύμα στο απόγειο του! Να μείνουν στον ΣΥΡΙΖΑ ως «παρατηρητές». Δηλαδή, ουσιαστικά να τεθούν εκτός κόμματος! Οι συνιστώσες συνέβαλαν σημαντικά στη φιλοτέχνηση της εικόνας του ΣΥΡΙΖΑ ως μιας σύγχρονης, πολυφωνικής, δημοκρατικής Αριστεράς. Τώρα που οι συνιστώσες αποτελούν βαρίδι για το δαχτυλίδι της εξουσίας, τις γκρεμί­ζουν στον Καιάδα.

Η πολυτασικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύεται αίολη, κενό γράμμα. Γιατί η κα­τάργηση της εκλογής με λίστα των εκπροσώπων των τάσεων και η αντικατάσταση της με ενιαίο ψηφοδέλτιο μαθηματικά σχεδόν αποκλείει την εκπροσώπηση των τάσεων στα όργανα, πολιτικά τις εξοντώνει, καλλιεργεί κλίμα υποταγής στην πλειοψηφία. Δυσάρεστη έκπληξη η συγκατάνευ­ση του Λαφαζάνη και σε αυτή την επιλογή, που συνθλίβει το Αριστερό Ρεύμα. Το αντιδημοκρατικό σκηνικό συμπληρώνεται με την εκλογή του αρ­χηγού από το Συνέδριο, την αθρόα εγγραφή νέων μελών και μιαν εκφυλιστική ήδη θεσιθηρία.

Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 19/5/13

Πηγή:αριστερό blog