Πού σκοντάφτει η εκλογή προέδρου Δημοκρατίας

Του Γιώργου Πετρόπουλου

Η ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ είχε δύο αξιοπρόσεκτα σημεία όπου το ένα έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με το άλλο φανερώνοντας ουσιαστικά ότι η κυβέρνηση βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, δεν είναι σε θέσει να διαμορφώσει την ατζέντα των πολιτικών εξελίξεων και είναι υποχρεωμένη να σύρεται απ’ αυτές. 

Ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών ως «πολιτική αυτοκτονία» και την ίδια ώρα άνοιξε την αυλαία της προεκλογικής περιόδου εξαγγέλλοντας φοροελαφρύνσεις, δημιουργώντας δηλαδή προσδοκίες στους πολίτες από την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής. Μπορούσε να πράξει αλλιώς; Κάθε άλλο. Το ενδεχόμενο μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή- που είναι και το πιθανότερο να συμβεί- έχει ως συνέπεια την υποχρεωτική προσφυγή στις κάλπες.

Τα δεδομένα της προεδρικής εκλογής και οι μεθοδεύσεις

Σήμερα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ μετράνε στη Βουλή 155 έδρες (με την επιστροφή του Λοβέρδου της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, τον Χρ. Αηδόνη που ήταν στο κόμμα Λοβέρδου και τον νεοδημοκράτη Δ. Μπριάνη, εσχάτως, αντικαταστάτη του παραιτηθέντα «ανεξάρτητου» Ν. Σταυρογιάννη). Συνεπώς, πρέπει να βρεθούν άλλοι 25 βουλευτές που θα ψηφίσουν μαζί με τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης το νέο πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Με δεδομένο ότι ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή δεν θα ψηφίσουν για την εκλογή κάποιου στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, το νούμερο των 25 βουλευτών που χρειάζονται δεν είναι μικρό. Για να εξασφαλιστεί θα πρέπει να συνδράμουν ανεξάρτητοι βουλευτές, βουλευτές από την ΔΗΜΑΡ και βουλευτές από τους Ανεξάρτητους Έλληνες (ΑΝ.ΕΛ.) του Καμένου. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί με πραξικόπημα όπου μία ωραία πρωία θα εμφανιστούν στις ψηφοφορίες 180 υποστηρικτές του όποιου υποψηφίου ανώτατου- κατά το Σύνταγμα- άρχοντα της χώρας. Ακόμη κι αν το σύστημα είναι σε θέση να μαζέψει τον μαγικό αριθμό, θα επιδιώξει να κάνει με τέτοιο τρόπο που να φαίνεται ως μια φυσιολογική κοινοβουλευτική εξέλιξη. Σ’ αυτό ακριβώς στοχεύει όλη αυτή η αναταραχή των τελευταίων μηνών στους ΑΝ.ΕΛ. και κυρίως στη ΔΗΜΑΡ απ’ αφορμή τα αποτελέσματα στις ευρωεκλογές του Μαΐου.

Στην παρούσα φάση, εκείνο που επιχειρήθηκε ήταν να συρθεί ολόκληρη η Κ.Ο. της ΔΗΜΑΡ στην επιλογή για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή. Αν αυτό είχε συμβεί τότε θα είχαν συγκεντρωθεί 169 βουλευτές (155 από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ+ 14 από ΔΗΜΑΡ) που θα ψήφιζαν υπέρ του υποψηφίου της κυβέρνησης. Έτσι θα υπολείπονταν ακόμη 11 και τα πράγματα θα γίνονταν περισσότερο εύκολα καθώς με λίγη πίεση παραπάνω θα μπορούσαν να υπάρξουν εκείνοι που χρειάζονται και από την δεξαμενή των ανεξάρτητων βουλευτών και από την δεξαμενή των ΑΝ.ΕΛ. Φαίνεται όμως ότι τα πράγματα δεν ήταν και τόσο απλά. Η διαρροή στα ΜΜΕ της υποψηφιότητας του Φ. Κουβέλη- την οποία ο ίδιος απέφυγε να αποκλείσει- δεν απέδωσε τα προσδοκόμενα. Οι αντιδράσεις τουλάχιστον πέντε μελών της Κοινοβουλευτικής ομάδας και ο διχασμός που υπάρχει στο εσωτερικό του κόμματος- καθώς άλλοι βλέπουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι προς φιλοκυβερνητική κατεύθυνση- επιτάχυνε τις διαδικασίες απόσπασης από τον κορμό του, της λεγόμενης μεταρρυθμιστικής ομάδας υπό τον Σπ. Λυκούδη με σκοπό να ξεχωρίσει πλήρως η «ήρα από το στάρι», δηλαδή οι φιλοκυβερνητικοί από τους φιλοσυριζαίους και να περάσουμε στην επόμενη φάση. Ούτως ή άλλως η ΔΗΜΑΡ ήταν τελειωμένη ευθύς εξαρχής. Τα γεγονότα έδειξαν πως αρχικά η αξία της εξαντλήθηκε στην στήριξη της μνημονιακής κυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου και τώρα υπογράφεται η θανατική της καταδίκη για να βγει η κυβέρνηση από το αδιέξοδο, γεγονός που επιφέρει πολιτικά οφέλη και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος θα έχει σειρά μετά την ΔΗΜΑΡ μένει να το δούμε στο αμέσως επόμενο διάστημα.

Τί σημαίνει να εκλεγεί πρόεδρος από την παρούσα βουλή

Η δυσκολία του εγχειρήματος «κόψε από εδώ- διάλυσε από εκεί- πίεσε παρακάτω για να βγει πρόεδρος της Δημοκρατίας και να μην πάμε σε εκλογές»- πέραν του ότι μπορεί να καταγραφεί στα μάτια του κόσμου ως ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα με ανυπολόγιστες συνέπειες για το κρατούν πολιτικό σύστημα- σκοντάφτει σε μια ξεχωριστή ιδιαιτερότητα της τωρινής προεδρικής εκλογής που δεν συναντάται στην προηγούμενη μεταπολιτευτική περίοδο. Η Βουλή καλείται να εκλέξει πρόεδρο σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης- όπου η Ελλάδα καταληστεύεται από το πολυεθνικό και το ντόπιο χρηματιστικό κεφάλαιο-, σε συνθήκες ακραίας φτωχοποίησης και εξαθλίωσης της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που προκλήθηκε από την πολιτική των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων.

Έτσι, η προεδρική εκλογή από την παρούσα Βουλή ισοδυναμεί με ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση καθώς εκείνη- αν εκλεγεί πρόεδρος- θα πάρει παράταση ζωής για να συνεχίσει την πολιτική που μας έφερε ως εδώ. Μια πολιτική που έχει απέναντί της την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού με αποτέλεσμα να υποχρεώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ- θέλει δεν θέλει- να ζητά εδώ και τώρα εκλογές. Μια πολιτική που κανένας δεν δύναται να την υπερασπιστεί στοιχειωδώς ως δίκαιη. Ούτε εκείνοι που την εφαρμόζουν. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση, μπρος στο ενδεχόμενο εκλογών, διακηρύσσει- όπως έδειξε η ομιλία Σαμαρά στη ΔΕΘ- απεμπλοκή από τα μνημόνια και εξαγγέλλει δήθεν φιλολαϊκά μέτρα που ακόμη κι αν εφαρμοστούν στην ολότητά τους θα κάνουν την Ελλάδα να μοιάζει με την καλύβα του Χότζα, από την οποία ο Πασάς έβγαλε τον γάιδαρο άλλα άφησε μέσα όλα τα άλλα ζώα.

Όσο κι αν η κυβέρνηση, τα κόμματα και τα μέσα που την στηρίζουν, το σύστημα γενικότερα, ωρύονται υπέρ του κύρους των θεσμών, όσο κι αν επιχειρούν να ποινικοποιήσουν πολιτικά κάθε διαφορετική, από την δική τους, άποψη- χαρακτηρίζοντας την λαϊκισμό και μικροπολιτική- η πραγματικότητα είναι πεισματικά εναντίον τους. Η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, σήμερα, ως ψήφος εμπιστοσύνης στην ακολουθούμενη πολιτική, έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τις άμεσες ανάγκες και τα άμεσα συμφέροντα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Κανένας θεσμός- πολύ περισσότερο ο απαξιωμένος του Προέδρου της Δημοκρατίας- και κανένα πρόσωπο, όσο σεβαστό κι αν είναι, δεν μπορεί να υπερσκελίσει αυτή την πραγματικότητα. Αυτό το γνωρίζουν καλά και η κυβέρνηση και οι οικονομικοί παράγοντες που δρουν στο παρασκήνιο. Γι’ αυτό και πατούν σε δύο βάρκες. Παράλληλα με όσα δρομολογούν στα υπόγεια της πολιτικής ζωής, στο προσκήνιο διαμορφώνουν τους όρους της προεκλογικής αντιπαράθεσης ανοίγοντας, ουσιαστικά. εκείνοι μια άτυπη προεκλογική περίοδο το μάκρος της οποίας θα αποσαφηνιστεί στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

Πηγή:Εργατικός Αγώνας