Το «Κ» είναι το γράμμα που λείπει από τη σύγχρονη πολιτική αλφαβήτα

Του Δημήτρη Πλιακογιάννη.

Στα χρόνια της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και της κρίσης στην Ευρωζώνη και τον Ευρωπαϊκό Νότο, ο κόσμος αντίκρισε το πραγματικό πρόσωπο αυτού του συστήματος, που σε τίποτα δεν έμοιαζε με τις προσδοκίες που πουλούσε προηγούμενες δεκαετίες. Στη Δύση, έκρηξη της ανεργίας και της φτώχειας, βάθεμα των ταξικών διαχωρισμών, άγρια επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα. Από την άλλη, πόλεμοι, μαζικές καταστροφές και στημένοι εμφύλιοι πόλεμοι, γεννούν ατέλειωτα μεταναστευτικά ρεύματα εξαθλιωμένων και κατατρεγμένων, νέο υλικό για ξεζούμισμα της εργασίας.

Στην Ελλάδα , και σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο, η κρίση και η εξέλιξη της σήμαινε βούλιαγμα στη λιτότητα, διάλυση παραγωγής και οικονομίας, εκτόξευση ανεργίας.

Με εργαλεία όπως το κοινό νόμισμα, το χρέος , της πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής στην Ε/Ζ , ο γερμανικός ιμπεριαλισμός προχώρησε στο βάθεμα της ενοποίησης, με τους μόνους όρους που μία ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία μπορούσε να προχωρήσει: μία Ένωση ακραίων νεοφιλελεύθερων χαρακτηριστικών, που έχασε την ικανότητα του να δημιουργεί παραστάσεις νίκης και ψεύτικα οράματα , όταν πνίγει ανθρώπους στο Αιγαίο, στηρίζει ναζί στην Ουκρανία, κάνει αντισυνταγματικό πραξικόπημα στην Πορτογαλία και πετάει οικογένειες στον δρόμο στην Ισπανία.

Θα ήταν λοιπόν, λογικό και αναμενόμενο, να αναδειχθεί μία απάντηση από την σκοπιά της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος, τους φυσικούς εχθρούς του καπιταλισμού και των ιμπεριαλιστικών ολοκληρώσεων.

Αν όχι η κομμουνιστική Αριστερά, τότε ποιος;

Και όμως, το να συγκροτηθεί μία τέτοια απάντηση στην Ελλάδα, δεν έγινε εφικτό. Αντίθετα, η ελληνική Αριστερά, παρά τις ελπίδες που γέννησε στους λαούς της Ευρώπης και της Ελλάδας, υπέστη μία βαθιά ήττα, που οδήγησε το καθεστωτικό της κομμάτι στην ενσωμάτωση και την υπηρέτηση των σχεδιασμών του αντιπάλου.

Η ήττα και η σύγχρονη πραγματικότητα παραστάσεων

Η ήττα δεν αφορά μόνο το ΣΥΡΙΖΑ ή ενός ρεύματος του ευρωπαϊσμού ( παρόλο που και αυτό έχει την σημασία του). Η ήττα αγκαλιάζει και εκείνες τις δυνάμεις, που αντιλαμβάνονταν από την αρχή, έστω και ακροθιγώς, την πραγματική φύση της ΕΕ, των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, του άγριου μονόδρομου στο σύγχρονο καπιταλισμό.

Βασικά, η ήττα έρχεται να πέσει βαριά στις πλάτες της κομμουνιστικής Αριστεράς.

Είναι πλέον φανερό, ότι όλα τα αντιπαραθετικά σχέδια που δοκίμασαν οι δυνάμεις της κομμουνιστικής Αριστεράς, για να ανατρέψουν τον αρνητικό συσχετισμό, απέτυχαν παταγωδώς να εμποδίσουν την εξέλιξη των πραγμάτων. Και αυτό βαραίνει, γιατί η εξέλιξη αυτή δεν ήταν μία νομοτελειακή συνθήκη, αποτέλεσμα κάποιο φυσικού νόμου. Αλλά ήταν το απαύγασμα λάθος αντιλήψεων και επιλογών, που οδήγησαν μαζικά τη βάση της Αριστεράς και ένα διευρυνόμενο, ριζοσπαστικοποιούμενο τμήμα της κοινωνίας στη διάψευση προσδοκιών, οραμάτων, ελπίδων. Στην μαζική απογοήτευση και το μούδιασμα. Στην αποδοχή, με τα δικά μας χαρακτηριστικά, του ΤΙΝΑ και της ματαιότητας του αγώνα.

Από αυτήν την ήττα και την νέα πραγματικότητα παραστάσεων που δημιουργεί στην μαζική συνείδηση, οφείλει κάθε δύναμη που αναφέρεται στην κομμουνιστική Αριστερά να πιάσει το νήμα. Γιατί σ' αυτόν το λαό, σε αυτήν την κοινωνία, βρίσκονται οι δυναμικές για την ανατροπή του αρνητικού συσχετισμού.

Γιατί όσο βαθαίνει η εξαθλίωση, η κοινωνική βάση της ανατροπής θα διευρύνεται διαρκώς. Γιατί τα αδιέξοδα θα συνεχίζουν να υπάρχουν και να βαθαίνουν, ενώ παράλληλα η υπέρβαση τους θα είναι αδύνατη μέσα σε αυτό το σύστημα. Το βασικό εμπόδιο, η πραγματικότητα παραστάσεων του ΤΙΝΑ και η αντιστροφή αυτής , αποτελεί την αναγκαία αφετηρία κάθε ανθρώπου που θέλει να αγωνίζεται για τα συμφέροντα του λαού και της εργατικής τάξης.

Η πάλη ενάντια στην νέα πραγματικότητα παραστάσεων και υποταγής του συστήματος απαιτεί την αποκατάσταση των βιασμένων εννοιών, όπως της Αριστεράς, του αγώνα, της αντίστασης. Μία τέτοια διαδικασία αποκάλυψης και ανακατάληψης εννοιών που στην μαζική συνείδηση καταγράφονται με όρους προδοτικής συνεισφοράς στο σύστημα, δεν αφορά μια γενική θεωρητική κουβέντα ή κάποια επιβεβαίωση κάποιου ιστορικού ρεύματος. Συμπυκνώνεται στην σχεδιασμένη καθημερινή πάλη, ενάντια στο σύστημα αυτό, από ένα οργανωμένο σύνολο αγωνιστών.

Η αποκομμουνιστικοποίηση της ελληνικής Αριστεράς - Το πραγματικό κενό

Σήμερα, αναγνωρίζεται πλατιά το κενό της κομμουνιστικής Αριστεράς. Αυτό δεν αναφέρεται όμως μόνο στην οργανωτική διάλυση και των κατακερματισμό των επαναστατικών δυνάμεων.

Αφορά νοοτροπίες και στάσεις ζωής, που χαθήκαν στον παραγοντισμό και τους μηχανισμούς, την αντίληψη ότι τα πάντα λύνονται και καθορίζονται κοινοβουλευτικά, ακολουθώντας τον αστικό τρόπο πολιτικής.

Αφορά θέσεις πολιτικές και ιδεολογικές της Αριστεράς, για τη φύση του Ιμπεριαλισμού και τη σχέση με αυτόν, που πήγαν περίπατο σε μία εποχή που ήταν πιο επίκαιρες από ποτέ.

Αφορά τέλος, και τη ρήξη των δεσμών της Αριστεράς με τις μάζες, το διαζύγιο με την μαζική πολιτική, το σεχταρισμό, την υπεραριστερή κενολογία, τον ακαδημαϊσμό. Αυτό το κενό σήμερα οφείλει να καλυφθεί, ξεκινώντας από την αυτοκριτική ανασκόπηση όλων των δυνάμεων που με ειλικρίνεια συναισθάνονται τις ελλείψεις, αλλά και τις ευθύνες για την σημερινή κατάσταση. Όλες αυτές οι δυνάμεις, πέρα από τους τεχνητούς ή και πραγματικούς διαχωρισμούς δεκαετιών, οφείλουν με αυτοκριτική διάθεση, να συναντηθούν. Και μπορούν να συναντηθούν.

Μία αναγκαία συνάντηση, μία αναγκαία συζήτηση - Με ποιους όρους και προϋποθέσεις

Η συνάντηση αυτή δεν μπορεί να αφορά μία γενική πολιτική συμφωνία γύρω από τα φλέγοντα, άμεσα ζητήματα, αλλά πρέπει να απηχεί μία στρατηγικού βάθους συμφωνία για τα καθήκοντα και το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος στην χώρα. Το στρατηγικό έλλειμμα δεν μπορεί επ' αόριστον να καλύπτεται τακτικά, τακτικίστικα, ή με τη φυγή προς το μακρινό μέλλον. Το διαζύγιο με την υποτίμηση του στρατηγικού βάθους, που να οδηγεί σε συγκεκριμένα ταχτικά βήματα, είναι το πρώτο που οφείλουμε να πάρουμε.

Και εδώ, δεν χωρά η λογική «στρατηγικός στόχος είναι το μεγάλωμα του χώρου μου – τακτικός στόχος ο πολιτικός συντονισμός, τα μέτωπα και η κοινή δράση». Το στρατηγικό έλλειμα κομμουνιστικής Αριστεράς δεν μπορεί να λυθεί με λογικές τέτοιες. Χρειάζεται ενιαία και στρατηγική επαφή των δυνάμεων, με ορίζοντα την υπέρβαση των ιστορικών διαχωρισμών και την οικοδόμηση ενός χώρου, ιδεολογικά και πολιτικά ενιαίου σε αντιμπεριαλιστική και αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Την ίδια στιγμή, η αυτοκριτική δεν πρέπει να αφορά την επιβεβαίωση του οποιουδήποτε ιστορικού ρεύματος της κομμουνιστικής Αριστεράς. Τα ρεύματα έχουν να συνεισφέρουν, άλλο λιγότερο και άλλο περισσότερο, κανένα όμως δεν αποδείχτηκε τελικά νικηφόρο και –εφόλης της ύλης- ικανό να απαντήσει στα φλέγοντα ζητήματα που άνοιξε η κρίση του καπιταλισμού.

Η αυτοκριτική αλλά και η ανασκευή μίας σύγχρονης πρότασης της κομμουνιστικής Αριστεράς για την χώρα οφείλει να ξεκινά από την πραγματικότητα των πέτρινων χρόνων της κρίσης στην Ελλάδα και των ιδεολογικών ζητημάτων που ανέδειξε ή και έληξε. Το ζήτημα του ιμπεριαλισμού τίθεται εκ των πραγμάτων σε άλλη βάση από τη συνειδητή υποτίμηση και παραχάραξη που υπέστη επί δεκαετίες, όπως επίσης και το ζήτημα της σχέσης κυβέρνησης – κράτους, εξουσίας – Αριστεράς. Ορισμένες φορές, η ίδια η πραγματικότητα έρχεται να λύσει ατέρμονες συζητήσεις.

Φτάνουν τα υλικά μας; Σαφώς όχι. Ακόμα υπάρχουν ζητήματα ανοιχτά, που δεν μπόρεσαν να απαντηθούν, και ερωτήματα φλέγοντα που θα συνεχίσουν να βαραίνουν. Και στα οποία πιθανά να μην μπορούμε άμεσα να απαντήσουμε, ή τουλάχιστον να διαβεβαιώσουμε για την τελεσίδικη απάντησή τους. Υπάρχει όμως μία σοβαρή πραγματική βάση για να ξεκινήσει μία συζήτηση, την οποία είμαστε καταδικασμένοι τουλάχιστον να την ανοίξουμε.

Το ιστορικό βάρος της ευθύνης για τις δυνάμεις που θα ανασκοπήσουν

Οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που θα ανασκοπήσουν υπάρχουν, προβληματίζονται από την ήττα, αναζητούν τις αιτίες της. Επικοινωνούν σπασμωδικά εδώ και χρόνια οριζόντια, συζητούν τα ίδια ζητήματα, καταλήγουν σε κοινά συμπεράσματα. Η ανάγκη να γίνει δημόσια, ανοικτά και θαρρετά αυτή η συζήτηση, είναι επιτακτική.

Γιατί πλέον το ζήτημα αφορά και την συγκράτηση ενός μεγάλου δυναμικού από την αποστράτευση, αφορά τα εκατομμύρια των ανέργων που θα διαβιούν στο χάος χωρίς απάντηση. Αφορά τις διαλυμένες οικογένειες με τον ένα εργαζόμενο των 400 ευρώ, τους νέους μετανάστες, κάθε άνθρωπο που θα ζήσει στην κόλαση που οραματίστηκε ο ιμπεριαλισμός για την χώρα.

Σε αυτήν την πραγματικότητα, δεν είναι νοητή η μοναχική πορεία, αλλά η συγκέντρωση δύναμης, σε μία ειλικρινή προσπάθεια οικοδόμησης κάτι νέου. Που μπορεί να ξεκινήσει ως σύγκλιση εκείνων των τμημάτων της υπαρκτής κομμουνιστικής Αριστεράς που καταλαβαίνουν το μεγάλο έλλειμμα του «Κ», αλλά και να δώσει νέα πνοή, με πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα.

Σε αυτό το ιστορικό καθήκον θα κριθούμε. Εγγύηση ότι θα πετύχουμε δεν υπάρχει. Η ειλικρινής βούλησή μας όμως να προχωρήσουμε, μας επιβάλλει να δώσουμε την μάχη αυτή με όλες μας τις δυνάμεις.

Πηγή:antapocrisis