Αναδημοσίευση από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Εξαιτίας των αντιλαϊκών μέτρων και πολιτικών των τελευταίων 2,5 ετών, 3,5 εκατομμύρια, ψηφοφόροι των εκλογών του 2009 εγκατέλειψαν μαζικά ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ.
Το ΚΚΕ είχε μικρή άνοδο κατά 0,94%. Η πραγματική αύξηση σε ψήφους είναι 18.823 και προήλθε από την αύξηση των ψηφοφόρων του στις ημιαστικές και αγροτικές περιοχές, αλλά και από αύξηση στις νησιωτικές περιφέρειες Λέσβου (2 θέση) και κυρίως Σάμου (1η θέση). Αν κρίνουμε από την στάση του εκλογικού σώματος, μπορούμε να πούμε γενικά πως όποιος «μιλούσε» αριστερά κέρδιζε ψήφους. Από τον ΣΥΡΙΖΑ που τετραπλασίασε σχεδόν τα ποσοστά και βγήκε 2ος μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που τα τριπλασίασε!
Στις νησιωτικές περιοχές με τουριστική ανάπτυξη και ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο αλλά και γενικότερα στην επαρχία που σε σύγκριση με τα αστικά κέντρα (που βιώνουν πρώτα την βίαιη φτωχοποίηση του πληθυσμού) ακόμη οι κοινωνικές συνθήκες είναι σχετικά ανεκτές το κόμμα της εργατικής τάξης έχει μια μικρή αύξηση.
Όσο η κρίση εξαπλώνεται από το κέντρο προς την περιφέρεια, τόσο οι φτωχοποιημένες μάζες, εφόσον δεν βλέπουν την πραγματική επαναστατική δράση του ΚΚΕ, θα ψάχνουν τρόπους να στήσουν το ΠΑΣΟΚ του σήμερα (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ), έχοντας την αυταπάτη πως υπάρχουν περιθώρια για να επαναληφθεί η… αξέχαστη δεκαετία του 80΄, όπου το ΠΑΣΟΚ «έδωσε λεφτά στο λαό». Ενδεικτικό, για την εξάπλωση της κρίσης από το κέντρο προς την περιφέρεια και την αντανάκλαση της, στην επιρροή του ΚΚΕ στις μάζες, είναι το γεγονός ότι το ποσοστό αύξησης (0,48%) στην Περιφέρεια Αττικής είναι το μικρότερο από κάθε άλλο σε επίπεδο περιφέρειας.
Στα μεγάλα αστικά κέντρα (όπου είναι συγκεντρωμένο το μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης) το κόμμα είχε πτώση και σε ποσοστά, αλλά και σε πραγματικούς ψηφοφόρους. Έχασε 20853 ψηφοφόρους. Υπάρχουν δήμοι στην Αθήνα και Πειραιά με αυξημένη πυκνότητα της εργατικής τάξης (εργατογειτονιές), όπου παραδοσιακά το ΚΚΕ συγκεντρώνει υψηλά ποσοστά και στους οποίους το κόμμα χάνει ψήφους και ποσοστά σταθερά από το 2007 (π.χ. Καισαριανή, 2007 ψήφοι 3341, 2009 ψήφοι 2924, 2012 ψήφοι 2740, Πετρούπολη 2007 ψήφοι 4265, 2009 ψήφοι 3754, 2012 3653, Βύρωνας 2007 ψήφοι 4447, 2009 ψήφοι 3780, 2012 ψήφοι 3339. Πέραμα, Νίκαια, Δραπετσώνα κ.α.).
Επίσης στον δήμο Πειραιά (έρχεται 4ο κόμμα κάτω από την ναζιστική συμμορία της Χ.Α.), 2007 ψήφοι 11434, 2009 ψήφοι 9448, 2012 ψήφοι 8385, ενώ στην Α΄ Αθηνών έρχεται 6ο κόμμα (μετά από Καμένο και Χ.Α.), 2007 ψήφοι 34457, 2009 ψήφοι 29109, 2012 ψήφοι 24972. Τέλος στους νομούς Καβάλας, Κέρκυρας και Μαγνησίας η αύξηση των ποσοστών δεν οφείλεται στην πραγματική αύξηση των ψηφοφόρων του κόμματος αλλά στην αύξηση της αποχής.
Τα τελευταία 2,5 χρόνια ο ελληνικός λαός εξαιτίας των αντιλαϊκών πολιτικών οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην χρεοκοπία. Σε όλο αυτό το διάστημα οι λαϊκές αντιδράσεις πήραν διάφορες μορφές. Η διαφαινόμενη τάση ριζοσπαστικοποίησης ενός μεγάλου μέρους του κόσμου- όταν θέλουμε να εξετάζουμε την πραγματικότητα ως τέτοια και όχι να την «φυλακίσουμε» στις ιδανικές συνθήκες εργαστηρίου -είναι αδύνατο να μην συνυπάρχει με όλα εκείνα τα αδιέξοδα και τις αυταπάτες μιας «επιδερμικής» κοινωνικής αντίστασης.
Σίγουρα οι μαζικές και μαχητικές απεργιακές συγκεντρώσεις και οι αυθόρμητες παλλαϊκές αντιδράσεις εναντίον των μνημονίων, ήταν ένας ασφαλής δείκτης της αγωνιστικής διάθεσης του κόσμου, ωστόσο αυτή η αγωνιστική διάθεση δεν αξιοποιήθηκε από το ΚΚΕ, ώστε να αποκτήσει και πραγματικά ριζοσπαστικό περιεχόμενο. Ενώ ο κόσμος μαζικά κατέβαινε ολοένα και περισσότερο στον δρόμο με εμφανή διάθεση για σύγκρουση, το ΚΚΕ έκανε τις συνηθισμένες κομματικές «παρελάσεις», αγνοώντας και κατακρίνοντας μια μεγάλη μάζα εργαζομένων που για πρώτη φορά συμμετείχαν σε απεργίες και πορείες (δεν συμμετείχαν με τις ξεπουλημένες ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, άλλα με το συντονιστικό πρωτοβάθμιων σωματείων).
Στις 19-20 Οκτωβρίου στην 48ωρη απεργία η διάθεση της ηγεσίας του Κόμματος έγινε ξεκάθαρη σε όλους. Την ημέρα που ψηφιζόταν το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» στην βουλή το ΠΑΜΕ καλούσε σε συμβολικό αποκλεισμό του κοινοβουλίου (Συμβολικός αποκλεισμός σημαίνει ότι κάθομαι έξω από την βουλή και μέσα ψηφίζεται κανονικά το μνημόνιο. Σαν να λέμε π.χ. κάνω κατάληψη σε ένα πανεπιστήμιο, αλλά τα μαθήματα γίνονται κανονικά, ή κάνω αποκλεισμό στο λιμάνι αλλά τα δρομολόγια των πλοίων εκτελούνται κανονικά).
Στην πλατεία συντάγματος την ίδια μέρα και ώρα ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και δεκάδες συνδικαλιστικές κινήσεις και κομματικές οργανώσεις καλούσαν σε συγκέντρωση. Το ΠΑΜΕ παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ να προστατεύει την βουλή από τους διαδηλωτές, ενώ εξαιτίας της ρίψης χημικών από τα ΜΑΤ ένας διαδηλωτής του πεθαίνει. Το ΚΚΕ αντί να «γυρίσει τον κόσμο ανάποδα» με τον θάνατο του ΠΑΜίτη, επιλέγει να μιλήσει «νηφάλια» και «σοβαρά».
Στο ερώτημα και τι έπρεπε να κάνει το ΚΚΕ να «μπουκάρει» μέσα; Η απάντηση δεν είναι ένα ξερό ναι ή όχι. Άλλωστε το να προαποφασίζουμε την στάση μας χωρίς θα παίρνουμε υπόψη την διάθεση του υποκειμένου, είναι μία πρακτική που απέχει έτη φωτός από την Μαρξιστική και Λενινιστική παράδοση. Πάντως η στοιχειώδης λογική λέει πως αν δεν έχεις διάθεση για σύγκρουση, τουλάχιστον δεν πρέπει να εμποδίζεις να συγκρουστούν όσους είναι αποφασισμένοι. Τα λάθη τόσο στην τακτική, όσο και στην επικοινωνία της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι τεράστια. Αυτό είναι φανερό σε όλους. Οι μόνοι που αρνούνται να το δεχθούν είναι οι υπεύθυνοι της εκλογικής αποτυχίας.
Στις 28η Οκτωβρίου που ο λαός είπε το δικό του όχι ακυρώνοντας παρελάσεις και γιουχάροντας πολιτικούς, του Κόμμα εξέφραζε δημόσια επιφυλάξεις για τον τρόπο αντίδρασης των πολιτών, ενώ δεν παρέλειψε να «θολώσει τα νερά» μιλώντας γενικά και αόριστα για προβοκάτσιες.
Σίγουρα οι «αγανακτισμένοι» ήταν καταδικασμένοι σε ξεφούσκωμα και χρησιμοποιήθηκαν από το σύστημα για να εκτονωθεί ακίνδυνα η κοινωνική αντίδραση. Όμως την στιγμή εκείνη η ηγεσία του ΚΚΕ αντί να επιλέξει τον δύσκολο δρόμο της κοινωνικής ζύμωσης, μέσα στους «αγανακτισμένους» ( και όχι κατά ανάγκη με επίσημο τρόπο, αλλά να προτρέψει τα μέλη και τα στελέχη του να συμμετέχουν στις διαδικασίες και στις δράσεις τους, ώστε να πιάσει το Κόμμα τον παλμό και αυτού του κομματιού της κοινωνίας και έτσι να βρει τους κατάλληλους τρόπους για να το προσεγγίσει πολιτικά), αυτό επέλεξε να τους λοιδορήσει και να προβλέψει την εκ προοιμίου αποτυχία και την αφ υψηλού κριτική τους. Αν η ηγεσία του Κόμματος -ανάμεσα στα άλλα- έχει ξεχάσει και τις Λενινιστικές αρχές για το αυθόρμητο και το συνειδητό και για την δράση του Κόμματος μέσα στο κίνημα, τότε σκούρα τα πράγματα, διότι ποιος θα αναλάβει να κάνει… καθοδηγητικά μαθήματα στους Κομματικούς υπαλλήλους του Πολιτικού Γραφείου!
Σίγουρα οι κινήσεις κατά των μεσαζόντων και το «Κίνημα της πατάτας», δεν θα μπορούσαν να λύσουν οριστικά και ουσιαστικά κανένα από διατροφικά προβλήματα της λαϊκής οικογένειας, ωστόσο από αυτή την αντικειμενική διαπίστωση μέχρι να καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι «Με πρωταγωνιστές τα ΜΜΕ των μεγαλοεπιχειρηματιών και την ενθάρρυνση της συγκυβέρνησης εξελίσσεται μία νέα ανήθικη εκστρατεία προπαγάνδας για την εξαπάτηση του λαού με τον κωδικό κίνημα της πατάτας… Το λεγόμενο κίνημα της φθηνής πατάτας που προβάλλεται ως λύση ή ανακούφιση είναι σαν αυτά τα κόλπα που χρησιμοποιούν τα Super Market στο παιχνίδι των προσφορών. Είναι η συνέχεια του άθλιου κυβερνητικού εμπαιγμού ότι η ακρίβεια θα χτυπηθεί με τα "παρατηρητήρια τιμών" και τη διαφάνεια ή με τις επιτροπές ανταγωνισμού», θέλει να έχεις αποκοπεί οριστικά με την κοινωνική πραγματικότητα. Αν και (ευτυχώς) μετά το κράξιμο που έφαγε η ηγεσία του ΚΚΕ έβγαλε για το συγκεκριμένο θέμα δεύτερη ανακοίνωση, ωστόσο επικοινωνιακά είχε γίνει η ζημιά.
Πόσο πιστευτή μπορεί να γίνει η συγκεκριμένη ηγεσία για την ειλικρίνεια των φιλολαϊκών προθέσεων της; Σαν στυγνός επιχειρηματίας προχωρά στην απόλυση εργαζομένων της Τυποεκδοτικής Α.Ε., λειτουργώντας με την καπιταλιστική επιλογή του δεν βγαίνω άρα απολύω.
Η ηγεσία του Κόμματος προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα λέει μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση της για το εκλογικό αποτέλεσμα ότι «τα πιο εξαθλιωμένα τμήματα της εργατικής τάξης, οι άνεργοι και μισοάνεργοι, τμήματα των μικροαστικών στρωμάτων που έχασαν απότομα το εισόδημά τους, δέχονται την επιρροή και τις τάσεις που αναπτύσσουν δυσαρεστημένα μικροαστικά στρώματα που αντέχουν ακόμα οικονομικά αλλά δεν θέλουν να τα χάσουν όλα, τα οποία προς το παρόν είναι εχθρικά προς την ριζική αλλαγή πιστεύοντας στην διαρκή επιβίωσή τους», Πλέον ο μαρξισμός για το ΚΚΕ έχει πάει περίπατο! Εάν ίσχυε ότι στα μεγάλα αστικά κέντρα, τα εξαθλιωμένα τμήματα της εργατικής τάξης, δεν επηρεάζονται αρκετά από τις θέσεις του ΚΚΕ, αλλά επηρεάζονται περισσότερο από τα δυσαρεστημένα μικροαστικά στρώματα που αντέχουν ακόμα οικονομικά αλλά δεν θέλουν να τα χάσουν όλα, τότε το κόμμα στην επαρχία θα έπρεπε να σημειώνει ακόμη μεγαλύτερη πτώση και όχι άνοδο!
Η ηγεσία όχι απλά είναι κατώτερη των περιστάσεων, αλλά εξαιτίας της οριστικού γραφειοκρατικού εκφυλισμού της, με αποτέλεσμα την πλήρη απόσχιση της τόσο από την βάση του Κόμματος, όσο και γενικότερα από την κοινωνία, οδηγείται σε μια γελοία μηχανιστική (ουσιαστικά φοβική και αμυντική και συγκαλυμμένα ενοχική και απολογητική) αντιμετώπιση των πολιτικών εξελίξεων, κρατώντας μια στάση που απευθύνεται αποκλειστικά στα μέλη και κατώτερα και μεσαία στελέχη του κόμματος για να δικαιώσει στα μάτια τους προηγούμενες λανθασμένες πολιτικές επιλογές και να διαιωνίσει την εξουσία της μέσα στο κομματικό σώμα. Πλέον ο όρος αριστερά με ευθύνη της Α. Παπαρήγα (δες προεκλογική συνέντευξη με Χατζηνικολάου στο www.enikos.gr) είναι ξένος προς το ΚΚΕ! Η ηγεσία για να καλύψει την οικτρή αποτυχία της στην συσπείρωση των λαϊκών δυνάμεων, με μια επιτηδευμένη υπερεπαναστατική φρασεολογία, χαρίζει στους οπορτουνιστές όλη την ιστορική παρακαταθήκη του όρου της μετεμφυλιακής περιόδου.
Για παράδειγμα δεν είναι καθόλου περίεργη η στάση που κράτησε η Α. Παπαρρήγα τόσο στην πρόσκληση που δέχθηκε από τον Α. Σαμαρά, όσο και από τον Α. Τσίπρα. Δεν συνάντησε ούτε τον έναν ούτε τον άλλον. Και σίγουρα με τον πρώτο δεν υπήρχε θέμα συζήτησης, αλλά μια συνάντηση με τον Τσίπρα δεν θα έδειχνε καλύτερα προς τους πολίτες (που είναι πολιτικά ανώριμοι σύμφωνα με το ΚΚΕ), τα αδιέξοδα των πολιτικών επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ;
Λεπτομέρειες! Εδώ πλέον ο Μαρξισμός έχει αναποδογυριστεί και η μεταφυσική έχει μολύνει κάθε σκέψη (θεωρία) και δράση (πράξη) του Κόμματος της… εργατικής τάξης! Άλλωστε το μέλλος του Π.Γ. του ΚΚΕ Δ. Γόντικας απαντώντας στις στοιχειοθετημένες κατηγορίες και εύστοχες επισημάνσεις του πρώην στελέχους Αλέκου Χαλβατζή που από το Μάιο του 2010 με γράμμα του στην Κεντρική Επιτροπή (ΚΕ) και στην Επιτροπή Κομματικού Ελέγχου (ΕΚΕ) προειδοποιούσε «Για την ανησυχητική κατάσταση και πορεία του Κόμματος, για την κυριολεκτικά τρομακτική προοπτική του, όπως προδιαγράφεται», ξεκαθάρισε πώς εκλαμβάνει η ηγεσία την κριτική που της ασκείται «…Δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν άντεξαν, υποχώρησαν και αρκετοί πέρασαν απέναντι και πολέμησαν το Κόμμα ή το πολεμούν από αντίπαλες θέσεις ή από εχθρικές προς το Κόμμα ιδέες και αρχές και ιδιαίτερα όσοι διώχθηκαν από το Κόμμα…».
Βέβαια η Ηγεσία «μετρώντας το μπόι με τον ίσκιο της» πλέον έχει ξεπεράσει κάθε όριο λογικής και ίσως ο τρόπος σκέψης και έκφρασης της να έδινε πλούσιο υλικό σε ψυχολόγους και ψυχίατρους. Μετά την κριτική στους πολιτικούς αντιπάλους, την κριτική σε όσα (διαγραφέντα ή αποχωρήσαντα) πρώην μέλη του Κόμματος, συνεχίζουν να κάνουν ενοχλητικές διαπιστώσεις για το ρόλο της, τώρα ήρθε και η ώρα του λαού! «Ο λαός πρέπει να διορθώσει τα πράγματα γιατί μετά την απομάκρυνση από την κάλπη τα λάθη δεν διορθώνονται» είπε η Α. Παπαρρήγα σήμερα ζητώντας με αυτό τον τρόπο εκλογές. Δεν ξέρω αν αυτός ο –τουλάχιστον- άστοχος τρόπος διατύπωσης, του αιτήματος για εκλογές πηγάζει από την ηλιθιότητα, από άγνοια κινδύνου ή από σιγουριά της Ηγεσίας για καλύτερα αποτελέσματα στις εκλογές που έρχονται, ωστόσο περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη ανακοίνωση για τα εκλογικά αποτελέσματα των επόμενων εκλογών! Και τότε σίγουρα ένα κακό αποτέλεσμα δεν θα μπορεί να δικαιολογηθεί με τις κλασικές δικαιολογίες «για διαστρέβλωση των θέσεων του Κόμματος, για την μειωμένη προβολή του από τα ΜΜΕ, η για τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία του εκλογικού σώματος».
Το μόνο που έχει απομείνει σε αυτές τις πολιτικές μετριότητες που είναι στα ανώτατα κλιμάκια του Κόμματος, είναι να σεβαστούν την εσωκομματική δημοκρατία, να παραιτηθούν αξιοπρεπώς, να συγκαλέσουν έκτακτο συνέδριο και από επαγγελματικά στελέχη να ξαναγυρίσουν στην παραγωγή.
Αλλά τι λέω ο αφελής! Με πάνω από 1.000.000, άνεργους και με βάθεμα και εξάπλωση της καπιταλιστικής κρίσης είναι ώρα για τέτοια. Σίγουρα δύσκολα θα αφήσουν την εξουσία, σίγουρα όμως και η μάχη που θα δώσουν τα απλά και ανιδιοτελή μέλη του Κόμματος για την ανακοπή της δεξιάς παρέκκλισης και της σεχταριστικής τακτικής, θα είναι σκληρή! Θα είναι σκληρή για τι είναι κρίμα σε μια τέτοια περίοδο που το Κόμμα μπορούσε και έπρεπε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις, εξαιτίας της συγκεκριμένης ηγεσίας, ο κόσμος στρέφεται στον σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ.
ΥΓ: Φυσικά οι αλλαγές στην ηγεσία δεν πρέπει απλά να οδηγούν στην απλή αλλαγή διακυβέρνησης στο κόμμα, αλλά στην κατάκτηση της κομματικής εξουσίας από τα γνήσια κομμουνιστικά στοιχεία τα οποία θα εξαφανίσουν την κομματικούς γραφειοκράτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου