Η Β’ Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πραγματοποιείται σε μια ιδιαίτερη πολιτική συγκυρία που χαρακτηρίζεται από την ένταση της καπιταλιστικής κρίσης και τη σαρωτική επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου σε βάρος του κόσμου της εργασίας.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες αναπτύσσεται η ταξική πάλη, δίνονται αμυντικές μάχες χαρακωμάτων, δημιουργούνται εξεγερσιακά ξεσπάσματα με έλλειψη οργανωμένων κινηματικών παρεμβάσεων –τέτοιων τουλάχιστον που οι συνθήκες της αστικής επίθεσης απαιτούν- δημιουργούνται απογοητεύσεις και υποχωρήσεις, δοκιμάζονται οι στρατηγικές και τακτικές των δυνάμεων της Αριστεράς.
Το μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αποτελεί απλά μία συμβολή ή μία προγραμματική βάση σύγκλισης αλλά αποδεδειγμένα την πιο ρεαλιστική προγραμματική πρόταση για έξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων και του λαού. Αποτελεί πρόταση για τη συγκρότηση του "τρίτου πόλου" μέσα στην Αριστερά, όχι με όρους αντιπολίτευσης της αντιπολίτευσης, ή αντιπολίτευσης της "κυβέρνησης της αριστεράς" εντός ή εκτός αυτής, αλλά με όρους ρήξης και ανατροπής στην κατεύθυνση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.
Οι διαφορετικές πολιτικές στρατηγικές και σχεδιασμοί συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τη μετωπική πολιτική της, όπως αποτυπώθηκαν μέχρι σήμερα δεν βοήθησαν τη διεύρυνση του μετώπου διότι είτε υποχωρούσαν κάτω από την πίεση της συγκυρίας, είτε υποτιμούσαν την αξία μιας προγραμματικής βάσης, που θα προκαλούσε μετατοπίσεις από σοσιαλδημοκρατικές τοποθετήσεις και δεν άσκησαν τελικά πίεση στην κατεύθυνση της αναγκαίας μετωπικής δράσης, αλλά αντίθετα αποδυνάμωσαν και τη δυνατότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να δράσει προς αυτήν την κατεύθυνση.
Το πραγματικό επίδικο, όμως για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, βρίσκεται στο πώς μέσα από την ενιαιομετωπική της πολιτική θα καταφέρει να συνδέσει την πάλη του εργαζόμενου λαού με τη σοσιαλιστική προοπτική, το πώς θα καταφέρει μέσα από τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στα κινήματα να μετουσιώσει τα αυθόρμητα ξεσπάσματα σε οργανωμένη και στοχευόμενη κινηματική παρέμβαση, με στόχο την υιοθέτηση και επιβολή του μεταβατικού προγράμματος από τα κάτω, τη συγκρότηση κοινωνικών συμμαχιών και το άνοιγμα της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας, που θα ανατρέψει την κυρίαρχη τάξη και θα ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλισμό.
Το μεταβατικό πρόγραμμα είναι οι στόχοι πάλης του σήμερα, δεν είναι στάδιο πριν το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό αλλά αυτό συνδέεται μαζί του μέσα από ενιαία επαναστατική διαδικασία, όπου στην πάλη για τα άμεσα ζητήματα του σήμερα συσπειρώνονται-συγκεντρώνονται οι κινητήριες δυνάμεις και για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Σε αυτή τη διαδικασία της πάλης ωριμάζει το επαναστατικό υποκείμενο και διαδραματίζει τον ιστορικό του ρόλο.
Απόψεις και θέσεις που αντιμετωπίζουν το μεταβατικό πρόγραμμα σαν αυτοτελή στρατηγικό στόχο και όχι σαν τακτικό επαναστατικό εργαλείο -όπου μέσα από τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων και του λαού, θα επέλθει αυτονόητα ο κοινωνικός μετασχηματισμός- διευκολύνουν την πολιτική ηγεμονία της σοσιαλδημοκρατίας, των κοινωνικών συμβιβασμών και εν τέλει της ανασύστασης του καπιταλισμού και κάθε εκδοχή ταξικής συνεργασία.
Η κρίση στην Κύπρο επιβεβαίωσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι μέσα στα πλαίσια της ΕΕ δε χωράει επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων και του χρέους, καταρρίφτηκε ο μύθος των κοινοβουλευτικών αυταπατών και επιβεβαιώθηκε ότι μόνο ένα αποφασιστικό εργατικό και λαϊκό κίνημα με αντικαπιταλιστική κατεύθυνση μπορεί να επιβάλει λύσεις προς όφελος του λαού, επιβεβαιώθηκε επίσης και κατερρίφθησαν οι αυταπάτες, ότι μπορεί με επιμέρους στόχους και απειλές για έξοδο από την Ευρωζώνη αλλά μέσα στην ΕΕ, ότι μπορεί να υπάρξει διαπραγμάτευση και διαχείριση της κρίσης (προς όφελος ποιού;). Επιβεβαιώθηκε επίσης, ότι η Ε.Ε. ως συνασπισμός κεφαλαίων των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων προκειμένου να διατηρήσει τον έλεγχο και να εξασφαλίσει την επιβίωσή της, είναι διατεθειμένη να προχωρήσει ακόμα και σε βίαιη μαζική καταστροφή υπερσυσωρευμένων κεφαλαίων.
Σε αυτές τις συνθήκες η Β’ συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποκτά ιδιαίτερο σημαντικό ρόλο και με τις αποφάσεις της μπορεί και πρέπει να σηματοδοτήσει και να συμβάλει στην εξέλιξη της ταξικής πάλης, στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της κρίσης, στην αντικαπιταλιστική προοπτική.
Προς αυτή τη κατεύθυνση χρειάζεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να αναβαθμίσει το ρόλο της, να βελτιώσει τη λειτουργία της, να κατοχυρώσει τη δημοκρατική της συγκρότηση και να κάνει πιο αποτελεσματικές τις παρεμβάσεις της. Χρειάζεται να ρίξει όλες της τις δυνάμεις στην οικοδόμηση κοινωνικών μετώπων και συμμαχιών, πρωτοστατώντας στη δημιουργία πλατιών κοινωνικών σχημάτων αγώνα, αντίστασης, ανυπακοής και ανατροπής σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά και πλατεία, σε κάθε σχολή και σχολείο.
- Να επιδιώξει και να συμβάλει στη συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων, στη δημιουργία σωματείων εκεί που δεν υπάρχουν, στη δημιουργία κινήματος για την αντιμετώπιση της ανεργίας και των προβλημάτων των ανέργων. Να επιδιώξει την κοινή δική της παρέμβαση και δράση στο συνδικαλιστικό κίνημα.
- Να επιδιώξει και να συμβάλει για να στηθούν πλατιές αντιφασιστικές μετωπικές κινήσεις στις γειτονιές, χωρίς λογικές «δημοκρατικού τόξου» αλλά, ούτε περιχαράκωσης στις δικές της δυνάμεις, να επιδιώξει σε αυτές τις κινήσεις τη συμμετοχή και την κοινή δράση ευρύτερων δυνάμεων και πρώτα από όλα των ριζοσπαστικών δυνάμεων της αριστεράς. Να μπει μπροστά στην οργάνωση των αντιστάσεων ενάντια στις φασιστικές επελάσεις και τα ρατσιστικά πογκρόμ .
- Να επιδιώξει τη λειτουργία και δράση λαϊκών συνελεύσεων σε κάθε περιοχή, με νέα αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά με πλατιά συμμετοχή, μόνιμη και σταθερή λειτουργία, τοπικές δράσεις και πρωτοβουλίες για τα επιμέρους προβλήματα, την ανάπτυξη μορφών αλληλεγγύης, την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την αντίσταση στις μορφές φοροληστείας- όπως τα χαράτσια.
- Να παλέψει για τη συγκρότηση του Μετώπου Ρήξης και Ανατροπής, των κοινωνικών συμμαχιών των εργαζομένων με τα μικροαστικά στρωμάτων που καταστρέφονται εξ' αιτίας της κρίσης, με τη φτωχή αγροτιά και της νεολαία.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ως Μέτωπο οργανώσεων και ανένταχτων αγωνιστών της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αποτελεί κατάκτηση και ελπίδα. Έχει σε σημαντικό βαθμό επεξεργασμένο σχέδιο και πρόταση μετωπικής πολιτικής, που απευθύνεται στις ριζοσπαστικές δυνάμεις της Αριστεράς και σε κάθε αγωνιστή. Αυτή η συμμαχία – μέτωπο θα συγκροτείται στη βάση της αποδέσμευσης από τις αυταπάτες της συνδιαχείρισης, θα απαιτεί και θα επιβάλλει βαθιές κοινωνικές τομές, ρήξη με τις επιλογές της αστικής τάξης και τελικά και με την ίδια την κυρίαρχη τάξη.
Το μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αποτελεί απλά μία συμβολή ή μία προγραμματική βάση σύγκλισης αλλά αποδεδειγμένα την πιο ρεαλιστική προγραμματική πρόταση για έξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων και του λαού. Αποτελεί πρόταση για τη συγκρότηση του "τρίτου πόλου" μέσα στην Αριστερά, όχι με όρους αντιπολίτευσης της αντιπολίτευσης, ή αντιπολίτευσης της "κυβέρνησης της αριστεράς" εντός ή εκτός αυτής, αλλά με όρους ρήξης και ανατροπής στην κατεύθυνση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.
Οι διαφορετικές πολιτικές στρατηγικές και σχεδιασμοί συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τη μετωπική πολιτική της, όπως αποτυπώθηκαν μέχρι σήμερα δεν βοήθησαν τη διεύρυνση του μετώπου διότι είτε υποχωρούσαν κάτω από την πίεση της συγκυρίας, είτε υποτιμούσαν την αξία μιας προγραμματικής βάσης, που θα προκαλούσε μετατοπίσεις από σοσιαλδημοκρατικές τοποθετήσεις και δεν άσκησαν τελικά πίεση στην κατεύθυνση της αναγκαίας μετωπικής δράσης, αλλά αντίθετα αποδυνάμωσαν και τη δυνατότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να δράσει προς αυτήν την κατεύθυνση.
Το πραγματικό επίδικο, όμως για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, βρίσκεται στο πώς μέσα από την ενιαιομετωπική της πολιτική θα καταφέρει να συνδέσει την πάλη του εργαζόμενου λαού με τη σοσιαλιστική προοπτική, το πώς θα καταφέρει μέσα από τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στα κινήματα να μετουσιώσει τα αυθόρμητα ξεσπάσματα σε οργανωμένη και στοχευόμενη κινηματική παρέμβαση, με στόχο την υιοθέτηση και επιβολή του μεταβατικού προγράμματος από τα κάτω, τη συγκρότηση κοινωνικών συμμαχιών και το άνοιγμα της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας, που θα ανατρέψει την κυρίαρχη τάξη και θα ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλισμό.
Το μεταβατικό πρόγραμμα είναι οι στόχοι πάλης του σήμερα, δεν είναι στάδιο πριν το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό αλλά αυτό συνδέεται μαζί του μέσα από ενιαία επαναστατική διαδικασία, όπου στην πάλη για τα άμεσα ζητήματα του σήμερα συσπειρώνονται-συγκεντρώνονται οι κινητήριες δυνάμεις και για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Σε αυτή τη διαδικασία της πάλης ωριμάζει το επαναστατικό υποκείμενο και διαδραματίζει τον ιστορικό του ρόλο.
Απόψεις και θέσεις που αντιμετωπίζουν το μεταβατικό πρόγραμμα σαν αυτοτελή στρατηγικό στόχο και όχι σαν τακτικό επαναστατικό εργαλείο -όπου μέσα από τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων και του λαού, θα επέλθει αυτονόητα ο κοινωνικός μετασχηματισμός- διευκολύνουν την πολιτική ηγεμονία της σοσιαλδημοκρατίας, των κοινωνικών συμβιβασμών και εν τέλει της ανασύστασης του καπιταλισμού και κάθε εκδοχή ταξικής συνεργασία.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλει να ξεπεράσει αγκυλώσεις και αδυναμίες, οφείλει να προχωρήσει στην ακόμα μεγαλύτερη δημοκρατική της συγκρότηση και λειτουργία, οφείλει να διασφαλίσει την ενότητά της στη δράση και να ριχτεί στις μάχες και τα μέτωπα που ανοίγονται, να ανοίξει κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα για να υπηρετήσει αυτό που ετάχθη.
Εκεί θα κριθεί και θα κριθούμε!
----------------
*Ο Γιάννης Χριστόπουλος είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Κεντρικού Συντονιστικού της Αριστερής Συσπείρωσης.
Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 12-5-2013
Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 12-5-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου