Με την εκλογή νέας Πολιτικής Επιτροπής ολοκληρώθηκαν απόψε [Κυριακή 19/5 ] οι εργασίες της Συνδιάσκεψης για τη συγκρότηση του ΣΧΕΔΙΟΥ Β ως πολιτικού φορέα.
Η πρόταση για την συγκρότηση και τις πολιτικές του Σχέδιου Β εγκρίθηκε ομόφωνα με 2 λευκά.
Δημοσιογραφικά παρουσιάζουν το Σχέδιο Β ως το σχήμα της δραχμής. Το κατανοούμε αυτό. Γιατί στο πεδίο του νομίσματος κρίνεται και ουσιαστικά και συμβολικά η στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης καθ' όλη τη μεταπολίτευση για την αυτοσυντήρησή της μέσα από τη συμμετοχή στην ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση. Άλλοι προσκυνούν. Εμείς αντιστεκόμαστε.
Το Σχέδιο Β όμως δεν είναι μόνο η δραχμή. Είναι όλες οι οικονομικές τομές που πρέπει να γίνουν.
Το Σχέδιο Β δεν είναι μόνο οικονομική πολιτική. Είναι η επαναφορά της πολιτικής ως ηγεμονεύουσας δύναμης πάνω στην οικονομία, της θέλησης των πολιτών πάνω στους νόμους που κατασκευάζουν τραπεζίτες και κερδοσκόποι.
Το Σχέδιο Β δεν είναι μόνο η πολιτική επί της οικονομίας. Είναι ένα πολιτικό αντισχέδιο σε όλα τα επίπεδα. Αυτό προσπαθήσαμε να δείξουμε σήμερα με το Σχέδιο Β για το Κοινοβούλιο και με την έναρξη μιας διερεύνησης για ένα Σχέδιο Β για τη νεολαία.
Το Σχέδιο Β δεν είναι μόνο πολιτικές. Στηρίζεται σε ένα άλλο σύστημα αξιών, που συνδυάζουν τη συλλογικότητα με τα ατομικά δικαιώματα. Επιχειρεί να δημιουργήσει άλλους κώδικες συμπεριφοράς και ηθικές αξίες. Προϋποθέτει αλλαγή νοοτροπίας και δημοκρατικούς θεσμούς. Προϋποθέτει μια πολιτιστική επανάσταση όχι μόνο έξω αλλά και μέσα μας. Έχει καθολικότητα.
Το Σχέδιο Β ως οργάνωση δεν είναι ένας εκλογικός μηχανισμός. Είναι ένας φορέας απελευθέρωσης. Οι νοηματοδοτήσεις και η ορολογία του είναι έξω από αυτές της κυβέρνησης και του σημερινού κοινοβουλίου.
Το Σχέδιο Β όχι μόνο δεν επιδιώκει η Ελλάδα από δήθεν ευρωπαϊκή να κλειστεί στον εαυτό της, αλλά επιδιώκει να έχει πλανητικές διαστάσεις.
Σημειώνω από ένα άρθρο του Χρήστου Στεργίου στην ιστοσελίδα μας: «Το Plan B δεν είναι ένα άλλο πλάνο σε σύγκριση με το σημερινό, αλλά το πλάνο μιας άλλης διαφορετικής ζωής, υπέρβασης του καταναλωτικού μοντέλου, ανοικτό στις μεγάλες αλλαγές και προκλήσεις της τεχνολογίας που βοηθούν στην ποιότητα ζωής και την αμεσοδημοκρατική δομή. Η αριστερά σήμερα δεν πιστεύει στην απομόνωση. Είναι πλανητική και ζωντανή».
Θέλουμε άμεση λύση στα επείγοντα προβλήματα. Και την ίδια στιγμή αναζητάμε μια καινούργια πατρίδα που να συμμετέχει στην πλανητική επανάσταση ιδεών και τεχνολογίας του 21ου αιώνα και να αντιστέκεται στη βαρβαρότητά του. Πολλές σελίδες αυτού του βιβλίου για μας θα μείνουν άγνωστες, ίσως είναι γνωστές ήδη στη νεολαία. Οι δικές της σελίδες.
Ο Ηρόδοτος έγραφε ότι ειρήνη είναι όταν τα παιδιά θάβουν τους γονείς. Πόλεμος είναι όταν οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους.
Σήμερα θάβουμε τα όνειρα των παιδιών μας. Και ζούμε εμείς μαζί με τις Ερινύες.
Πολύ πιο βαρύ από της εκροή πόρων στους δανειστές, από την καταστροφή του υλικού κεφαλαίου στην οικονομία της χώρας μας, από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι το τίμημα που πληρώνουμε με την καταστροφή του ανθρώπινου κεφαλαίου. Πίσω από κάθε νέο που παίρνει τον δρόμο της μετανάστευσης είναι οι αποταμιεύσεις μιας ζωής της οικογένειας και οι πόροι του ελληνικού κράτους από τη φορολόγηση των εργαζομένων. Αυτή την επένδυση εικοσαετίας οικογένειας και κράτους την παραλαμβάνει χωρίς τιμή, και ατιμωτικά για μας, η Γερμανία ή η Μεγάλη Βρετανία ή η Σουηδία.
Τα παιδιά μας, τα ανίψια, τα γειτονόπουλα δεν είναι «κεφάλαιο». Είναι η «ψυχή» μας. Είναι από τα μεγάλα κεφάλαια της ύπαρξής μας. Είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας που τώρα γίνονται «πέτρινα».
Βλέπουμε νέους να έχουν χάσει την ελπίδα σε μια ηλικία που η αισιοδοξία έχει κανονικά ορθάνοικτα τα φτερά της. Βλέπουμε να τους προσβάλουν με τον πιο άγριο τρόπο προτείνοντάς τους δουλειές χωρίς μισθό. Βλέπουμε τις σύριγγες να φυτρώνουν στα πάρκα σαν παπαρούνες. Βλέπουμε κάποια παιδιά από τη γενιά του Δεκέμβρη του 2008 που σαν τον Τειρεσία, με το ένστικτό της προείδε τον κατακλυσμό, να κυνηγούν με καντρόνια τις νύχτες τους μετανάστες. Βλέπουμε τους νέους να φοβούνται να κάνουν οικογένεια και να φέρουν παιδιά σε ένα κόσμο όλο ματαιώσεις και στερήσεις. Τους βλέπουμε να γυρίζουν ηττημένοι στο παιδικό τους δωμάτιο από το οποίο νόμιζαν ότι απελευθερώθηκαν. Τους βλέπουμε να γίνονται γέροι πριν από μας. Τους βλέπουμε να χάνουν από την αχρησία κάθε ικανότητα και ειδίκευση που με τόση προσπάθεια και πίεση απόκτησαν. Τους βλέπουμε να χάνουν το νόημα στη ζωή τους πριν ακόμα αρχίσει να γίνεται δική τους. Τους βλέπουμε να αποκαλύπτουν μετά δύο δεκαετίες ότι τελικά ο λύκος έφαγε την Κοκκινοσκουφίτσα. Τους βλέπουμε αβοήθητους μέσα στα πειραματικά εργαστήρια των εταιριών δημοσκοπήσεων. Τους βλέπουμε να λαχταρούν αυτό που η αριστερά πάντα κατάγγελλε, μια Ελλάδα σερβιτόρων, μια οποιαδήποτε δουλειά παρά τα μεταπτυχιακά τους και να μη τους πετάξουν σε μια βδομάδα στο δρόμο σα σκυλιά. Τους βλέπουμε να τους πλησιάζουν αποπλανητικά οι αλχημιστές και κλόουν κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, να τους ψιθυρίζουν γλυκά στο αυτί «το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα», «εμείς είμαστε πολύ μάγκες στις διαπραγματεύσεις», και στις αγωνίες τους να απαντάνε κυνικά με ψέματα και διαψεύσεις. Τους βλέπουμε όταν βρίσκονται ως φοιτητές ή εργαζόμενοι σε ευρωπαϊκές χώρες να τους φτύνουν προσβολές και υπαινιγμούς κατάμουτρα, γιατί είναι ελληνίδες και έλληνες.
Βλέπουμε τα παιδιά μας να περιφέρονται στους δρόμους των πόλεων όπως πριν εκατό σχεδόν χρόνια οι Μικρασιάτες πρόσφυγες και οι «παστρικές» τους, σε ελληνικό έδαφος, αλλά χωρίς πατρίδα.
Το νόμισμα είναι μια από τις πολλές πολιτικές του Σχέδιου Β. Αντίθετα εδώ βρίσκεται ο βαθύτερος πυρήνας του Σχέδιου Β: Να δημιουργήσουμε τις απελευθερωτικές εκείνες συνθήκες μαζί με τη νεολαία, ώστε εκείνη να κτίσει την καινούργια δική της πατρίδα.
Σε αυτή την εποχή πολιτικής αντιπαράθεσης με τη Γερμανία, εμάς εδώ μας εκφράζουν απόλυτα τα λόγια ενός εντελώς παρεξηγημένου ως αντιδραστικού και ολοκληρωτικού, βασανισμένου από τη ζωή εικονοκλαστικού φιλόσοφου από τη Γερμανία, του Friedrich Nietzsche:
«Αγαπώ μόνο την πατρίδα των παιδιών μου, την άγνωστη, στις μακρινές θάλασσες: αυτήν το καράβι μου θα αναζητά πάντα και πάντα».
"Περάσαμε πάνω σχεδόν από δύο χρόνια σε υγειονομική καραντίνα από τα μέσα ενημέρωσης. Σε προσπάθεια απομόνωσης από δυνάμεις αριστερής προέλευσης. «Κωπηλάτες των ματαίων λιμνών», μόνοι μας «αντιμέτωποι στη μοναξιά του ονείρου» σύμφωνα με ένα στίχο του Ελύτη θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον εαυτό μας. Προεκλογικά είδαμε πολλά μέλη να προσχωρούν στον Σύριζα. Ήταν κάτι αναμενόμενο.
Η εύκολη λύση, χωρίς να στηρίζεται η πολιτική του σε πρόγραμμα πειστικό. Η κυβέρνηση της αριστεράς που πρόβαλε ο Σύριζα και η ιδέα ότι όλες οι υποσχέσεις του θα υλοποιηθούν εντός ευρώ, οδήγησε το Σύριζα στην αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά η Κυπριακή τραγωδία τίναξε στον αέρα την πολιτική του και την πολιτική και των άλλων κομμάτων που στηρίζουν την πολιτική εξόδου από την κρίση μέσα στην ευρωζώνη- λάκκο των λεόντων. Το να βρει την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του το Μέτωπο Αλληλεγγύης και ανατροπής και να διαμορφώσει το στίγμα του μέσα στο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο δεν ήταν ένας περίπατος.
«Λέγεται, τέλος, βάσει συγκεχυμένων ή/και «κυκλικών» συλλογισμών, ότι η υποτίμηση θα δημιουργήσει μεγάλες δυσχέρειες ή αδιέξοδα στη δημοσιονομική πολιτική. Αυτή η άποψη είναι περαιτέρω προβληματική, διότι παραβλέπει τις εσωτερικές συναρτήσεις που υφίστανται ανάμεσα στα επιμέρους οικονομικά μεγέθη. Ας εστιάσουμε, λοιπόν, σε αυτές τις συναρτήσεις:
Καταρχάς, ο συνδυασμός υποτίμησης-παύσης εξωτερικής χρηματοδότησης-παύσης πληρωμής των τόκων επί του εξωτερικού μας χρέους οδηγεί, όπως προαναφέρθηκε, σε βελτίωση του ισοζυγίου αγαθών και υπηρεσιών και σε πληθωρισμό κόστους και δύναται να οδηγήσει σε αύξηση του ΑΕΠ. Η βελτίωση του ισοζυγίου, ο πληθωρισμός και η αύξηση του ΑΕΠ συνεπάγονται τη μείωση του εξωτερικού χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ. Παράλληλα, η αύξηση του ΑΕΠ συνεπάγεται τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, η οποία συνεπάγεται με τη σειρά της, και σε συνδυασμό με τον πληθωρισμό, τη μείωση του δημοσίου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Από την άλλη πλευρά, η υποτίμηση, αυτή καθαυτή, οδηγεί σε άνοδο αυτών των δύο ποσοστών χρέους, ιδίως επειδή το μεγαλύτερο τμήμα του δημοσίου χρέους είναι εξωτερικό και η ισχυρή αύξηση του ΑΕΠ προαπαιτεί, όπως προαναφέρθηκε, ένα μάλλον υψηλό ποσοστό ονομαστικής υποτίμησης. Ωστόσο, με την ενεργοποίηση του μοχλού της νομισματικής πολιτικής ανακτάται, ταυτοχρόνως, η δυνατότητα κάλυψης τμήματος του δημοσιονομικού ελλείμματος μέσω νομισματικής χρηματοδότησης («κόψιμο χρήματος»). Ως γνωστόν, η άσκηση αυτής της δυνατότητας δεν προσφέρει μόνον βαθμούς ελευθερίας στη δημοσιονομική πολιτική (π.χ. αυτοχρηματοδότηση κρατικών δαπανών που στοχεύουν στην ανασυγκρότηση του κράτους πρόνοιας ή/και στη δημιουργία παραγωγικών δομών), αλλά συνεπάγεται και τη μείωση του ονομαστικού επιτοκίου, την αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων και του Α.Ε.Π., και, επομένως, συμβάλλει στη μείωση της ανεργίας και του δημόσιου χρέους ως ποσοστό του Α.Ε.Π..
Τέλος, ας σημειωθεί ότι, εάν ληφθούν υπόψη οι συνθήκες βαθειάς ύφεσης της ελληνικής οικονομίας, η επίπτωση της νομισματικής χρηματοδότησης στον πληθωρισμό αμβλύνεται σημαντικά (εάν δεν υπεραντισταθμίζεται) μέσω, ακριβώς, της αύξησης του βαθμού απασχόλησης του επενδεδυμένου κεφαλαίου (η οποία επιδρά όπως ακριβώς μία εξωγενής τεχνολογική πρόοδος) και του ΑΕΠ.
Οι μεγάλες δυσχέρειες και τα αδιέξοδα για τη δημοσιονομική πολιτική υπάρχουν εντός της ΖΕ, και όπως είχαμε εκτιμήσει ποσοτικά, ήδη από τον Μάιο του 2010, το δημόσιο χρέος είναι μη διατηρήσιμο, ενώ η μακροχρόνια σταθεροποίησή του στο επίπεδο του σχετικού κριτηρίου του Μάαστριχτ (60%) απαιτούσε ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 8.4%, εάν το πρωτογενές έλλειμμα είναι της τάξης του 3% (με πρωτογενές πλεόνασμα 1%, η κατά το έτος 2030 μείωση του χρέους στο 60% απαιτούσε ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 4.8%)».
«1.Βουλευτικός μισθός με βάση κατώτατο μισθό και επίδομα ανεργίας
2.Καταργείται κάθε οικονομική ενίσχυση στα κόμματα
3.Οι βουλευτές μειώνονται σε 200
4.Το 5% των βουλευτών με κλήρωση σε όλους τους πολίτες
5.Απλή Αναλογική μόνιμο εκλογικό σύστημα
6.Οι βουλευτές με τους ίδιους όρους στη δικαιοσύνη όπως όλοι
7.Ανακλητότητα βουλευτών από τον λαό
8.Δημοψήφισμα με λαϊκή πρωτοβουλία
9.Ψηφιακή δημοκρατία
10.Προτάσεις νόμου - ερωτήσεις συνδικάτων στη Βουλή»
5.Προσέγγιση σε ένα Σχέδιο Β για τη Νεολαία, από τον φοιτητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Λεωνίδα Μωραίτη
1. Περνάει μέσα από την ελευθερία για τη νέα γενιά. Να έχει δικαίωμα λόγου η νεολαία. Να μπορεί να εκφράζει τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, τις απόψεις της. Να μπορεί να διεκδικεί, να αγωνίζεται, να παλεύει για τα δικαιώματα της. Τον 21ο αιώνα δεν νοείται, ιδιαιτέρως σε δυτική χώρα, να περιστέλλονται δημοκρατικά δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες. Να μην παίρνετε υπόψη η γνώμη του λαού. Να αποφασίζουν υπάλληλοι των Βρυξελλών για την καταστροφή ολόκληρων χωρών.
2. Απαιτεί τη συλλογικότητα. Να αντιπαρατεθούμε στην λογική του ατομικού δρόμου και του βολέματος. Σήμερα που η κρίση δημιουργεί προβλήματα επιβίωσης στην πλειοψηφία της νεολαίας είναι οφθαλμοφανές ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν ατομικές λύσεις σε συλλογικά προβλήματα. Ή όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε ή όλοι μαζί θα βουλιάξουμε. Να βάλουμε το εμείς πάνω από το εγώ. Να βασανιστούμε και να μάθουμε να παλεύουμε, να ζούμε, να λειτουργούμε μαζί με τον διπλανό μας, τον φίλο μας, τον γείτονα μας.
3. Προϋποθέτει την δημιουργία. Υπάρχουν οι όροι και οι δυνατότητες η νέα γενιά να γράψει ιστορία. Αν της παρασχεθούν όλα τα υλικά μέσα. Αν τις αφαιρέσουμε το γκρίζο φόντο από το μέλλον της και αφήσουμε την φαντασία της να οργιάσει. Το διαδίκτυο και η διαρκής εξάπλωση του, η τέχνη και η ανάπτυξη των πολιτιστικών ομάδων στους χώρους της νεολαίας είναι εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν.»
Χαιρετισμοί:
ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Χρήστος Μπίστης
Συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών για διέξοδο από την κρίση, σε ένα άλλο δρόμο χωρίς μνημόνια, χρέος και ευρώ - Βασίλης Θεοφανόπουλος
ΔΕΑ, συνιστώσα Συριζα - Σωτήρης Μάρταλης
Οι εργασίες της Συνδιάσκεψης άρχισαν To Σάββατο το μεσημέρι στην κατάμεστη αίθουσα ΚΥΒΕ του Δήμου Περιστερίου .
Ρεπορτάζ για την εκκίνηση του Σχεδίου Β μετέδωσαν το Reuters, το BBC, το Al Jazeera και άλλα διεθνή μέσα.
Η αίθουσα ήταν διακοσμημένη με τα σκίτσα του γερμανού ζωγράφου George Grosz.
Η αίθουσα ήταν διακοσμημένη με τα σκίτσα του γερμανού ζωγράφου George Grosz.
Όπως εξήγησε η Ελένη Δημοπούλου εκ μέρους του Πολιτιστικού Τμήματος, «η σημερινή Ελλάδα προσομοιάζει όλο και περισσότερο με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης το 1920, στην ανεργία, την πείνα και την εκκόλαψη της βίας».
1.Ομιλία Αλέκου Αλαβάνου, με έμφαση στον καθολικό χαρακτήρα του Σχέδιου Β και με θέμα, Αναζητάμε την πατρίδα των παιδιών μας
Δημοσιογραφικά παρουσιάζουν το Σχέδιο Β ως το σχήμα της δραχμής. Το κατανοούμε αυτό. Γιατί στο πεδίο του νομίσματος κρίνεται και ουσιαστικά και συμβολικά η στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης καθ' όλη τη μεταπολίτευση για την αυτοσυντήρησή της μέσα από τη συμμετοχή στην ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση. Άλλοι προσκυνούν. Εμείς αντιστεκόμαστε.
Το Σχέδιο Β όμως δεν είναι μόνο η δραχμή. Είναι όλες οι οικονομικές τομές που πρέπει να γίνουν.
Το Σχέδιο Β δεν είναι μόνο οικονομική πολιτική. Είναι η επαναφορά της πολιτικής ως ηγεμονεύουσας δύναμης πάνω στην οικονομία, της θέλησης των πολιτών πάνω στους νόμους που κατασκευάζουν τραπεζίτες και κερδοσκόποι.
Το Σχέδιο Β δεν είναι μόνο η πολιτική επί της οικονομίας. Είναι ένα πολιτικό αντισχέδιο σε όλα τα επίπεδα. Αυτό προσπαθήσαμε να δείξουμε σήμερα με το Σχέδιο Β για το Κοινοβούλιο και με την έναρξη μιας διερεύνησης για ένα Σχέδιο Β για τη νεολαία.
Το Σχέδιο Β δεν είναι μόνο πολιτικές. Στηρίζεται σε ένα άλλο σύστημα αξιών, που συνδυάζουν τη συλλογικότητα με τα ατομικά δικαιώματα. Επιχειρεί να δημιουργήσει άλλους κώδικες συμπεριφοράς και ηθικές αξίες. Προϋποθέτει αλλαγή νοοτροπίας και δημοκρατικούς θεσμούς. Προϋποθέτει μια πολιτιστική επανάσταση όχι μόνο έξω αλλά και μέσα μας. Έχει καθολικότητα.
Το Σχέδιο Β ως οργάνωση δεν είναι ένας εκλογικός μηχανισμός. Είναι ένας φορέας απελευθέρωσης. Οι νοηματοδοτήσεις και η ορολογία του είναι έξω από αυτές της κυβέρνησης και του σημερινού κοινοβουλίου.
Το Σχέδιο Β όχι μόνο δεν επιδιώκει η Ελλάδα από δήθεν ευρωπαϊκή να κλειστεί στον εαυτό της, αλλά επιδιώκει να έχει πλανητικές διαστάσεις.
Σημειώνω από ένα άρθρο του Χρήστου Στεργίου στην ιστοσελίδα μας: «Το Plan B δεν είναι ένα άλλο πλάνο σε σύγκριση με το σημερινό, αλλά το πλάνο μιας άλλης διαφορετικής ζωής, υπέρβασης του καταναλωτικού μοντέλου, ανοικτό στις μεγάλες αλλαγές και προκλήσεις της τεχνολογίας που βοηθούν στην ποιότητα ζωής και την αμεσοδημοκρατική δομή. Η αριστερά σήμερα δεν πιστεύει στην απομόνωση. Είναι πλανητική και ζωντανή».
Θέλουμε άμεση λύση στα επείγοντα προβλήματα. Και την ίδια στιγμή αναζητάμε μια καινούργια πατρίδα που να συμμετέχει στην πλανητική επανάσταση ιδεών και τεχνολογίας του 21ου αιώνα και να αντιστέκεται στη βαρβαρότητά του. Πολλές σελίδες αυτού του βιβλίου για μας θα μείνουν άγνωστες, ίσως είναι γνωστές ήδη στη νεολαία. Οι δικές της σελίδες.
Ο Ηρόδοτος έγραφε ότι ειρήνη είναι όταν τα παιδιά θάβουν τους γονείς. Πόλεμος είναι όταν οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους.
Σήμερα θάβουμε τα όνειρα των παιδιών μας. Και ζούμε εμείς μαζί με τις Ερινύες.
Πολύ πιο βαρύ από της εκροή πόρων στους δανειστές, από την καταστροφή του υλικού κεφαλαίου στην οικονομία της χώρας μας, από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι το τίμημα που πληρώνουμε με την καταστροφή του ανθρώπινου κεφαλαίου. Πίσω από κάθε νέο που παίρνει τον δρόμο της μετανάστευσης είναι οι αποταμιεύσεις μιας ζωής της οικογένειας και οι πόροι του ελληνικού κράτους από τη φορολόγηση των εργαζομένων. Αυτή την επένδυση εικοσαετίας οικογένειας και κράτους την παραλαμβάνει χωρίς τιμή, και ατιμωτικά για μας, η Γερμανία ή η Μεγάλη Βρετανία ή η Σουηδία.
Τα παιδιά μας, τα ανίψια, τα γειτονόπουλα δεν είναι «κεφάλαιο». Είναι η «ψυχή» μας. Είναι από τα μεγάλα κεφάλαια της ύπαρξής μας. Είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας που τώρα γίνονται «πέτρινα».
Βλέπουμε νέους να έχουν χάσει την ελπίδα σε μια ηλικία που η αισιοδοξία έχει κανονικά ορθάνοικτα τα φτερά της. Βλέπουμε να τους προσβάλουν με τον πιο άγριο τρόπο προτείνοντάς τους δουλειές χωρίς μισθό. Βλέπουμε τις σύριγγες να φυτρώνουν στα πάρκα σαν παπαρούνες. Βλέπουμε κάποια παιδιά από τη γενιά του Δεκέμβρη του 2008 που σαν τον Τειρεσία, με το ένστικτό της προείδε τον κατακλυσμό, να κυνηγούν με καντρόνια τις νύχτες τους μετανάστες. Βλέπουμε τους νέους να φοβούνται να κάνουν οικογένεια και να φέρουν παιδιά σε ένα κόσμο όλο ματαιώσεις και στερήσεις. Τους βλέπουμε να γυρίζουν ηττημένοι στο παιδικό τους δωμάτιο από το οποίο νόμιζαν ότι απελευθερώθηκαν. Τους βλέπουμε να γίνονται γέροι πριν από μας. Τους βλέπουμε να χάνουν από την αχρησία κάθε ικανότητα και ειδίκευση που με τόση προσπάθεια και πίεση απόκτησαν. Τους βλέπουμε να χάνουν το νόημα στη ζωή τους πριν ακόμα αρχίσει να γίνεται δική τους. Τους βλέπουμε να αποκαλύπτουν μετά δύο δεκαετίες ότι τελικά ο λύκος έφαγε την Κοκκινοσκουφίτσα. Τους βλέπουμε αβοήθητους μέσα στα πειραματικά εργαστήρια των εταιριών δημοσκοπήσεων. Τους βλέπουμε να λαχταρούν αυτό που η αριστερά πάντα κατάγγελλε, μια Ελλάδα σερβιτόρων, μια οποιαδήποτε δουλειά παρά τα μεταπτυχιακά τους και να μη τους πετάξουν σε μια βδομάδα στο δρόμο σα σκυλιά. Τους βλέπουμε να τους πλησιάζουν αποπλανητικά οι αλχημιστές και κλόουν κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, να τους ψιθυρίζουν γλυκά στο αυτί «το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα», «εμείς είμαστε πολύ μάγκες στις διαπραγματεύσεις», και στις αγωνίες τους να απαντάνε κυνικά με ψέματα και διαψεύσεις. Τους βλέπουμε όταν βρίσκονται ως φοιτητές ή εργαζόμενοι σε ευρωπαϊκές χώρες να τους φτύνουν προσβολές και υπαινιγμούς κατάμουτρα, γιατί είναι ελληνίδες και έλληνες.
Βλέπουμε τα παιδιά μας να περιφέρονται στους δρόμους των πόλεων όπως πριν εκατό σχεδόν χρόνια οι Μικρασιάτες πρόσφυγες και οι «παστρικές» τους, σε ελληνικό έδαφος, αλλά χωρίς πατρίδα.
Το νόμισμα είναι μια από τις πολλές πολιτικές του Σχέδιου Β. Αντίθετα εδώ βρίσκεται ο βαθύτερος πυρήνας του Σχέδιου Β: Να δημιουργήσουμε τις απελευθερωτικές εκείνες συνθήκες μαζί με τη νεολαία, ώστε εκείνη να κτίσει την καινούργια δική της πατρίδα.
Σε αυτή την εποχή πολιτικής αντιπαράθεσης με τη Γερμανία, εμάς εδώ μας εκφράζουν απόλυτα τα λόγια ενός εντελώς παρεξηγημένου ως αντιδραστικού και ολοκληρωτικού, βασανισμένου από τη ζωή εικονοκλαστικού φιλόσοφου από τη Γερμανία, του Friedrich Nietzsche:
«Αγαπώ μόνο την πατρίδα των παιδιών μου, την άγνωστη, στις μακρινές θάλασσες: αυτήν το καράβι μου θα αναζητά πάντα και πάντα».
2. Ο Τάσος Σταυρόπουλος, μέχρι τώρα Γραμματέας του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής έκανε τη γενική εισήγηση για τη συγκρότηση του Σχεδίου Β ως πολιτικού φορέα.
"Περάσαμε πάνω σχεδόν από δύο χρόνια σε υγειονομική καραντίνα από τα μέσα ενημέρωσης. Σε προσπάθεια απομόνωσης από δυνάμεις αριστερής προέλευσης. «Κωπηλάτες των ματαίων λιμνών», μόνοι μας «αντιμέτωποι στη μοναξιά του ονείρου» σύμφωνα με ένα στίχο του Ελύτη θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον εαυτό μας. Προεκλογικά είδαμε πολλά μέλη να προσχωρούν στον Σύριζα. Ήταν κάτι αναμενόμενο.
Η εύκολη λύση, χωρίς να στηρίζεται η πολιτική του σε πρόγραμμα πειστικό. Η κυβέρνηση της αριστεράς που πρόβαλε ο Σύριζα και η ιδέα ότι όλες οι υποσχέσεις του θα υλοποιηθούν εντός ευρώ, οδήγησε το Σύριζα στην αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά η Κυπριακή τραγωδία τίναξε στον αέρα την πολιτική του και την πολιτική και των άλλων κομμάτων που στηρίζουν την πολιτική εξόδου από την κρίση μέσα στην ευρωζώνη- λάκκο των λεόντων. Το να βρει την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του το Μέτωπο Αλληλεγγύης και ανατροπής και να διαμορφώσει το στίγμα του μέσα στο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο δεν ήταν ένας περίπατος.
Ήταν μια βασανιστική διαδικασία με παλινδρομήσεις. Εμείς δε το βάλαμε κάτω. Κρατήσαμε το πείσμα μας και την ψυχή μας. Κτίζαμε την αισιοδοξία μας με τον ανοικτό προβληματισμό και τη δράση μας. Λειτουργήσαμε ως ομάδα, με αλληλεγγύη και αλληλοσεβασμό. Μέχρι που ήρθε η συμπύκνωση της πολιτικής μας στο εναλλακτικό Σχέδιο Β κι αρχίζουν ένα ένα να σπάζουν τα φράγματα. Και το ποτάμι της στήριξης στο Σχέδιο Β έρχεται ακόμα πιο ορμητικό. Ως γραμματέας μέχρι σήμερα της Πολιτικής Επιτροπής του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, αλλά και ως τριάντα χρόνια καθηγητής στα γυμνάσια και τα λύκεια, ξέρω τη δυσκολία και τη σημασία της επιμονής και της σκληρής προσπάθειας. Θέλω από την καρδιά μου να ευχαριστήσω τις συντρόφισσες και τους συντρόφους για την αντοχή τους στις δύσκολες μέρες. Τους καρπούς όμως αυτής της προσπάθειας αρχίζουμε ήδη να τους δρέπουμε.
Πιστεύουμε ότι η αριστερά σήμερα πρέπει να καθορίζεται από την ηθική και την πολιτική στάση της στις ιστορικές προκλήσεις της εποχής μας και όχι να στηρίζεται μόνο στην καταγωγή και προέλευση. Αλλά χωρίς να χάνει τις διαχρονικές της αξίες που έβαψαν με το αίμα τους χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι, διανοούμενοι, νέοι, γυναίκες σ' όλη τη διαδρομή από την πρώτη αυγή του εργατικού αριστερού και επαναστατικού κινήματος και διεθνώς και στη χώρα μας. Το Σχέδιο Β φέρει αυτό το φορτίο και αυτή την κληρονομιά. Αλλά απευθύνεται σε όλους τους εργαζόμενους, στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Σ' αυτήν αποβλέπει. Στην ενεργοποίησή της. Στην αναζωπύρωση των ελπίδων της. Στο να πάρει στα χέρια της τις τύχες της. Είναι μια πρόταση άμεσης εξόδου από την ύφεση και την ανεργία που όμως ρίχνει γέφυρες στο μέλλον. Σε μια άλλη Ελλάδα, του κόσμου της δουλειάς, των νέων, της γνώσης και του πολιτισμού. Σε μια άλλη δημοκρατική λαϊκή εξουσία».
Πιστεύουμε ότι η αριστερά σήμερα πρέπει να καθορίζεται από την ηθική και την πολιτική στάση της στις ιστορικές προκλήσεις της εποχής μας και όχι να στηρίζεται μόνο στην καταγωγή και προέλευση. Αλλά χωρίς να χάνει τις διαχρονικές της αξίες που έβαψαν με το αίμα τους χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι, διανοούμενοι, νέοι, γυναίκες σ' όλη τη διαδρομή από την πρώτη αυγή του εργατικού αριστερού και επαναστατικού κινήματος και διεθνώς και στη χώρα μας. Το Σχέδιο Β φέρει αυτό το φορτίο και αυτή την κληρονομιά. Αλλά απευθύνεται σε όλους τους εργαζόμενους, στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Σ' αυτήν αποβλέπει. Στην ενεργοποίησή της. Στην αναζωπύρωση των ελπίδων της. Στο να πάρει στα χέρια της τις τύχες της. Είναι μια πρόταση άμεσης εξόδου από την ύφεση και την ανεργία που όμως ρίχνει γέφυρες στο μέλλον. Σε μια άλλη Ελλάδα, του κόσμου της δουλειάς, των νέων, της γνώσης και του πολιτισμού. Σε μια άλλη δημοκρατική λαϊκή εξουσία».
3.Εισήγηση του Θόδωρου Μαριόλη από το Οικονομικό Τμήμα με θέμα «(Δι-)έξοδος)
«Λέγεται, τέλος, βάσει συγκεχυμένων ή/και «κυκλικών» συλλογισμών, ότι η υποτίμηση θα δημιουργήσει μεγάλες δυσχέρειες ή αδιέξοδα στη δημοσιονομική πολιτική. Αυτή η άποψη είναι περαιτέρω προβληματική, διότι παραβλέπει τις εσωτερικές συναρτήσεις που υφίστανται ανάμεσα στα επιμέρους οικονομικά μεγέθη. Ας εστιάσουμε, λοιπόν, σε αυτές τις συναρτήσεις:
Καταρχάς, ο συνδυασμός υποτίμησης-παύσης εξωτερικής χρηματοδότησης-παύσης πληρωμής των τόκων επί του εξωτερικού μας χρέους οδηγεί, όπως προαναφέρθηκε, σε βελτίωση του ισοζυγίου αγαθών και υπηρεσιών και σε πληθωρισμό κόστους και δύναται να οδηγήσει σε αύξηση του ΑΕΠ. Η βελτίωση του ισοζυγίου, ο πληθωρισμός και η αύξηση του ΑΕΠ συνεπάγονται τη μείωση του εξωτερικού χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ. Παράλληλα, η αύξηση του ΑΕΠ συνεπάγεται τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, η οποία συνεπάγεται με τη σειρά της, και σε συνδυασμό με τον πληθωρισμό, τη μείωση του δημοσίου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Από την άλλη πλευρά, η υποτίμηση, αυτή καθαυτή, οδηγεί σε άνοδο αυτών των δύο ποσοστών χρέους, ιδίως επειδή το μεγαλύτερο τμήμα του δημοσίου χρέους είναι εξωτερικό και η ισχυρή αύξηση του ΑΕΠ προαπαιτεί, όπως προαναφέρθηκε, ένα μάλλον υψηλό ποσοστό ονομαστικής υποτίμησης. Ωστόσο, με την ενεργοποίηση του μοχλού της νομισματικής πολιτικής ανακτάται, ταυτοχρόνως, η δυνατότητα κάλυψης τμήματος του δημοσιονομικού ελλείμματος μέσω νομισματικής χρηματοδότησης («κόψιμο χρήματος»). Ως γνωστόν, η άσκηση αυτής της δυνατότητας δεν προσφέρει μόνον βαθμούς ελευθερίας στη δημοσιονομική πολιτική (π.χ. αυτοχρηματοδότηση κρατικών δαπανών που στοχεύουν στην ανασυγκρότηση του κράτους πρόνοιας ή/και στη δημιουργία παραγωγικών δομών), αλλά συνεπάγεται και τη μείωση του ονομαστικού επιτοκίου, την αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων και του Α.Ε.Π., και, επομένως, συμβάλλει στη μείωση της ανεργίας και του δημόσιου χρέους ως ποσοστό του Α.Ε.Π..
Τέλος, ας σημειωθεί ότι, εάν ληφθούν υπόψη οι συνθήκες βαθειάς ύφεσης της ελληνικής οικονομίας, η επίπτωση της νομισματικής χρηματοδότησης στον πληθωρισμό αμβλύνεται σημαντικά (εάν δεν υπεραντισταθμίζεται) μέσω, ακριβώς, της αύξησης του βαθμού απασχόλησης του επενδεδυμένου κεφαλαίου (η οποία επιδρά όπως ακριβώς μία εξωγενής τεχνολογική πρόοδος) και του ΑΕΠ.
Οι μεγάλες δυσχέρειες και τα αδιέξοδα για τη δημοσιονομική πολιτική υπάρχουν εντός της ΖΕ, και όπως είχαμε εκτιμήσει ποσοτικά, ήδη από τον Μάιο του 2010, το δημόσιο χρέος είναι μη διατηρήσιμο, ενώ η μακροχρόνια σταθεροποίησή του στο επίπεδο του σχετικού κριτηρίου του Μάαστριχτ (60%) απαιτούσε ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 8.4%, εάν το πρωτογενές έλλειμμα είναι της τάξης του 3% (με πρωτογενές πλεόνασμα 1%, η κατά το έτος 2030 μείωση του χρέους στο 60% απαιτούσε ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 4.8%)».
4.Εισήγηση για ένα Σχέδιο Β για το Κοινοβούλιο που παρουσίασε η φοιτήτρια Ιατρικής Σοφία Κουκίδου και τα κεντρικά σημεία είναι:
«1.Βουλευτικός μισθός με βάση κατώτατο μισθό και επίδομα ανεργίας
2.Καταργείται κάθε οικονομική ενίσχυση στα κόμματα
3.Οι βουλευτές μειώνονται σε 200
4.Το 5% των βουλευτών με κλήρωση σε όλους τους πολίτες
5.Απλή Αναλογική μόνιμο εκλογικό σύστημα
6.Οι βουλευτές με τους ίδιους όρους στη δικαιοσύνη όπως όλοι
7.Ανακλητότητα βουλευτών από τον λαό
8.Δημοψήφισμα με λαϊκή πρωτοβουλία
9.Ψηφιακή δημοκρατία
10.Προτάσεις νόμου - ερωτήσεις συνδικάτων στη Βουλή»
5.Προσέγγιση σε ένα Σχέδιο Β για τη Νεολαία, από τον φοιτητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Λεωνίδα Μωραίτη
«Το σχέδιο Β για τη νεολαία:
1. Περνάει μέσα από την ελευθερία για τη νέα γενιά. Να έχει δικαίωμα λόγου η νεολαία. Να μπορεί να εκφράζει τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, τις απόψεις της. Να μπορεί να διεκδικεί, να αγωνίζεται, να παλεύει για τα δικαιώματα της. Τον 21ο αιώνα δεν νοείται, ιδιαιτέρως σε δυτική χώρα, να περιστέλλονται δημοκρατικά δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες. Να μην παίρνετε υπόψη η γνώμη του λαού. Να αποφασίζουν υπάλληλοι των Βρυξελλών για την καταστροφή ολόκληρων χωρών.
2. Απαιτεί τη συλλογικότητα. Να αντιπαρατεθούμε στην λογική του ατομικού δρόμου και του βολέματος. Σήμερα που η κρίση δημιουργεί προβλήματα επιβίωσης στην πλειοψηφία της νεολαίας είναι οφθαλμοφανές ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν ατομικές λύσεις σε συλλογικά προβλήματα. Ή όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε ή όλοι μαζί θα βουλιάξουμε. Να βάλουμε το εμείς πάνω από το εγώ. Να βασανιστούμε και να μάθουμε να παλεύουμε, να ζούμε, να λειτουργούμε μαζί με τον διπλανό μας, τον φίλο μας, τον γείτονα μας.
3. Προϋποθέτει την δημιουργία. Υπάρχουν οι όροι και οι δυνατότητες η νέα γενιά να γράψει ιστορία. Αν της παρασχεθούν όλα τα υλικά μέσα. Αν τις αφαιρέσουμε το γκρίζο φόντο από το μέλλον της και αφήσουμε την φαντασία της να οργιάσει. Το διαδίκτυο και η διαρκής εξάπλωση του, η τέχνη και η ανάπτυξη των πολιτιστικών ομάδων στους χώρους της νεολαίας είναι εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν.»
Χαιρετισμοί:
ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Χρήστος Μπίστης
Συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών για διέξοδο από την κρίση, σε ένα άλλο δρόμο χωρίς μνημόνια, χρέος και ευρώ - Βασίλης Θεοφανόπουλος
ΔΕΑ, συνιστώσα Συριζα - Σωτήρης Μάρταλης
1 σχόλιο :
ΣΧΕΔΙΟ Βήτα, ή μήπως ΣΧΕΔΙΟ Venus; Εμπρός για έναν μεταμφιεσμένο Αντικαπιταλιστικό Νεοφιλελευθερισμό !
http://giatinkinonikiaristera.blogspot.gr/2013/05/venus.html#more
Δημοσίευση σχολίου