Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

Αναγκαία η σκληρή ταξική σύγκρουση

Π. Γανιάρη: Αναγκαία η σκληρή ταξική σύγκρουση



"...Ο αγώνας για παύση πληρωμών-διαγραφή του χρέους είναι επομένως η σκληρή ταξική σύγκρουση με τους διεθνείς φορείς καπιταλιστικής ολοκλήρωσης και με την εθνική αστική τάξη, που σ’ αυτή τη συνθήκη ομηρίας χρέους επωφελείται και προστατεύεται απέναντι στον βασικό της αντίπαλο, τις δυνάμεις της εργασίας. Είναι αναγκαστικά μονομερής ενέργεια, ενέχει τη ρήξη με ΕΕ, ΔΝΤ, ντόπια και ξένη αστική τάξη, προϋποθέτει σκληρό αγώνα..."


Συνέντευξη της Πόπης Γανιάρη, μέλους της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στον Γιάννη Ελαφρό για την εφημερίδα ΠΡΙΝ


- Η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως έχειένα πρόγραμμα «συνετής εξόδου στην κανονικότητα» σε συνεννόηση με τους «δανειστές». Πάμε για έξοδο ή για νέο Μνημόνιο;

- Ήδη η ίδια η κυβέρνηση έχει αναγκαστεί να κατεβάσει τους τόνους στο παραμύθι για «έξοδο από τα Μνημόνια» και «επιστροφή στις αγορές». Περιγράφει ένα νέο Μνημόνιο με τον όρο «προληπτική πίστωση». Μιλώντας για το νέο Μνημόνιο δεν ξεχνάμε ότι έχουμε μπροστά μας την εφαρμογή των ήδη ψηφισμένων μνημονιακών νόμων και το γενικευμένο Μνημόνιο διαρκείας, το Σύμφωνο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Το τοπίο κοινωνικής καταστροφής που έχουν σχεδιάσει δεν έχει δείξει ακόμα ολόκληρο το αποκρουστικό του πρόσωπο.

- Πάντως και ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι δεν θα προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες για το χρέος και τη δανειακή σύμβαση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί σε αγώνα για παύση πληρωμών-διαγραφή του χρέους σε μονομερή βάση. Πριν από λίγες μέρες οι αγορές έδειξαν τα δόντια τους. Αλήθεια, πώς μπορεί να σταθεί μια τέτοια προοπτική, κόντρα σε αγορές, ΔΝΤ και ΕΕ;

- Το χρέος και η διαχείριση του μέσω των Μνημονίων είναι ταξική πολιτική, δεν είναι «εθνική υπόθεση»: τόσο στο σκέλος χρέωσης στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα του βάρους της δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, όσο και στο σκέλος εμπέδωσής του, σε συνθήκες σοκ, μια ραγδαία μεταβολή του κοινωνικού συσχετισμού δύναμης σε βάρος της εργασίας.

Ο αγώνας για παύση πληρωμών-διαγραφή του χρέους είναι επομένως η σκληρή ταξική σύγκρουση με τους διεθνείς φορείς καπιταλιστικής ολοκλήρωσης και με την εθνική αστική τάξη, που σ’ αυτή τη συνθήκη ομηρίας χρέους επωφελείται και προστατεύεται απέναντι στον βασικό της αντίπαλο, τις δυνάμεις της εργασίας. Είναι αναγκαστικά μονομερής ενέργεια, ενέχει τη ρήξη με ΕΕ, ΔΝΤ, ντόπια και ξένη αστική τάξη, προϋποθέτει σκληρό αγώνα.

Η πρότασή μας στηρίζει το ρεαλισμό της στη δύναμη του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Είναι όμως παράλληλα η μόνη ρεαλιστική προοπτική για έξοδο από την κρίση υπέρ των εργατικών συμφερόντων.

- Δίνετε μεγάλο βάρος στην κινητοποίηση του λαού, αλλά αυτή -εκτός από σημαντικές εξαιρέσεις- δεν είναι στο επίπεδο που απαιτείται ή και έχει υποχωρήσει. Δεν αποδυναμώνεται έτσι η πρότασή σας;

- Είναι αλήθεια ότι ο μεγάλος εξεγερσιακός κύκλος της διετίας 2010-11 έχει κλείσει, χωρίς όμως αυτό να σηματοδοτεί συντριπτική ήττα για το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Το επιβεβαιώνουν τα ανοιχτά -αν και πολιτικά και οργανωτικά κατακερματισμένα σ’ αυτή τη φάση- μέτωπα αγώνα και οι μικρές και μεγάλες νίκες στην αξιολόγηση, στην COSCO, στην κυριακάτικη αργία. Το σημαντικό είναι ότι τα αστικά ιδεολογήματα για συλλογική ευθύνη ή «συνετή έξοδο στην κανονικότητα» δεν «περπατάνε» στην εργατική και λαϊκή συνείδηση. Υπάρχει ένα ισχυρό, υπό όρους εκρηκτικό, υπόστρωμα κοινωνικής οργής, παρόλο που αυτή τη στιγμή εναποθέτει προσδοκίες σε εκλογικές λύσεις.

Ο ρεαλισμός της πρότασής μας στηρίζεται στην αναγκαιότητα για βαθιές τομές και τη δυνατότητα αυτό το υπόγειο κύμα να ξεπεράσει τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και να αποκτήσει συνείδηση της δύναμής του.

- Το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου δείχνει να περιμένει τις εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί σε συσπείρωση για να τις κερδίσει. Πώς απαντάτε σε όσους λένε πως μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ένα βήμα προς τα μπρος και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να βάλει πλάτη;

- Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαγγέλλει σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση, χωρίς «μονομερείς ενέργειες» σε μια διεθνή και εθνική συγκυρία που η αστική τάξη έχει αποφασίσει να διαρρήξει όλα τα κοινωνικά συμβόλαια. Πρόκειται για αδιέξοδη πολιτική που, εγκλωβισμένη στο μνημονιακό κεκτημένο, αναδιπλώνεται διαρκώς σε πιο συντηρητικές θέσεις. Αναζητά συμμαχίες στα δεξιά του, φιμώνει και αδρανοποιεί το αριστερό ρεύμα στο εσωτερικό του, διαρρηγνύει τις σχέσεις του και περιχαρακώνει τις δυνάμεις του από ριζοσπαστικά εγχειρήματα (Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, 3 ΔΕΝ, συλλογικότητες γειτονιάς). Αποδυναμώνει το κίνημα με λογικές ανάθεσης και αποδοχής των ορίων της αστικής διαχείρισης της κρίσης. Η πολιτική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κινείται στον αντίποδα αυτής της λογικής.

Παρόλο που η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές θα καταγράφει αντικειμενικά αριστερόστροφη μετατόπιση του εκλογικού σώματος και σε πρώτη φάση θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση και διεκδικητικότητα των μαζών, για να λειτουργήσει προωθητικά αυτή η ανάσα ελπίδας και να μην αντιστραφεί σε ματαίωση και απελπισία, όταν καταρρεύσουν οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες, είναι αναγκαίο να έχει ριζώσει στο κίνημα και την κοινωνία και να καταγραφεί και εκλογικά μια ισχυρή πολιτική τάση που δεν υποκύπτει σε εκβιαστικά διλήμματα, που υπερασπίζεται αταλάντευτα τα εργατικά συμφέροντα, που έχει προτάσεις για πραγματική διέξοδο μέσα από ουσιαστικές ανατροπές.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βάζει πλάτη στα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα ώστε να νικήσουν. Παλεύει για να πέσει η βάρβαρη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ από ένα ρωμαλέο και απαιτητικό κίνημα από τα κάτω.

- Σε τι συνίσταται ο διαφορετικός δρόμος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

- Ο δρόμος που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το μεταβατικό πρόγραμμα, δεν έχει χαρακτήρα προεκλογικής εξαγγελίας (παρότι δεσμευόμαστε να το υπηρετήσουμε από όποια θέση, στα σωματεία, στους δήμους και τις περιφέρειες, στη Βουλή). Είναι πρόγραμμα πάλης για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και διαπνέεται από τη βαθιά πεποίθηση ότι υποκείμενο των πολιτικών εξελίξεων είναι ο ίδιος ο μαχόμενος λαός. Ξεκινά από το επίπεδο συνείδησης και οργάνωσης των μαζών, από τον αγώνα για ψωμί και δικαιώματα και με μια σειρά μεταβατικούς στόχους, που συνέχονται από αντικαπιταλιστική λογική, επιδιώκει, με την ενίσχυση της αυτοπεποίθησης, της μαχητικότητας, της ενότητας και της πολιτικοποίησης του εργατικού κινήματος, να οδηγήσει στη συνειδητοποίηση και εκπλήρωση του ιστορικού ρόλου της εργατικής τάξης: την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Δεν είναι μια διαδικασία ευθύγραμμη διαδοχικής κατάκτησης στόχων. Προχωρά με άλματα και καμπές, όπως άλλωστε και η ίδια η ζωή και η ταξική πάλη.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει ενωτική πολιτική - Να συνθέσουμε τη γραμμή που ανταποκρίνεται στις ανάγκες των καιρών

- Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατηγορείται ειδικά το τελευταίο διάστημα πως ακολουθεί το δρόμο του σεχταρισμού. Από την άλλη, το ΚΚΕ την κατηγορεί για οπορτουνισμό. Τελικά, σε ποιον… ισμό είστε;

- Το ΚΚΕ χαρακτηρίζει οπορτουνιστικά τόσο το μεταβατικό πρόγραμμα όσο και την πολιτική συμμαχιών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για τη φιλοσοφία του μεταβατικού προγράμματος μιλήσαμε ήδη, η κριτική του ΚΚΕ είναι λαθροχειρία. Αντίθετα, το ΚΚΕ είναι που περιορίζει την τάξη σε μια αιτηματολογία για την επιβίωση ένα πλαίσιο που εντέλει ποιοτικά δεν αφίσταται από το πρόγραμμα ανακούφισης της φτώχειας του ΣΥΡΙΖΑ, με τη «λαϊκή εξουσία» να ηχεί σαν μεσσιανισμός. Η κριτική για τις συνεργασίες είναι προσχηματική, συγκαλύπτει τον δικό του απομονωτισμό και την απροθυμία του να οργανώσει μάχες της τάξης που να φιλοδοξούν να είναι νικηφόρες, με οικοδόμηση των αναγκαίων συσχετισμών μέσα από συμμαχίες αγώνα (χαρακτηριστικό το ΕΚΑ).

Αλλά και οι κατηγορίες για σεχταρισμό είναι εξίσου άδικες. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει πολιτική και την παλεύει, τόσο για την ενότητα του κινήματος στο κοινωνικό επίπεδο όσο και για την ενότητα της πρωτοπορίας. Οι δυσκολίες στο ξεδίπλωμα αυτής της πολιτικής (αποτυχία συμπόρευσης, διάλυση ενιαιομετωπικών σχημάτων, όπως ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων κ.λπ.) ασφαλώς σχετίζονται με τις εσωτερικές ανισομέρειες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την έλλειψη ετοιμότητας για αναγκαίες αναπροσαρμογές στους τακτικούς στόχους. Ποιοτικά όμως καθορίστηκαν από την υποχώρηση του κινήματος σε θέση εκλογικής αναμονής και τις αντανακλάσεις αυτής της υποχώρησης στην ίδια την πρωτοπορία. Η αποτίμηση και ο επανασχεδιασμός της μετωπικής πολιτικής είναι κεντρικό ζήτημα στη συζήτηση για την 3η Συνδιάσκεψη.

- Υπάρχουν σήμερα δυνάμεις και αγωνιστές που θα μπορούσαν να συνεργαστούν με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Βλέπετε τη δυνατότητα μιας τέτοιας συσπείρωσης; Έχει δυνατότητα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παίξει προωθητικό ρόλο και πώς; Ή έχει καθηλωθεί από αντικρουόμενες πολιτικές κατευθύνσεις;

- Και υπάρχουν και σε ένα βαθμό συνεργαζόμαστε. Σε επίπεδο βέβαια κατώτερο από μια προηγούμενη περίοδο και πολύ κατώτερο από τις ανάγκες του κινήματος και τις επιδιώξεις μας. Στο κοινωνικό επίπεδο λειτουργούν μια σειρά συντονισμοί σωματείων, συλλογικοτήτων γειτονιάς, φοιτητικών συλλόγων κ.λπ. Πολιτικοσυνδικαλιστικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρεμβαίνει στο κίνημα μέσα από πλατιά μετωπικά σχήματα (Παρεμβάσεις, ΕΑΑΚ, σχήματα στις γειτονιές). Σε ένα μικρό βαθμό αυτή η συστράτευση μπόρεσε να αποτυπωθεί στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Στο κεντρικό πολιτικό προωθούμε μια σειρά ενωτικές πρωτοβουλίες.
Αλλά με τις σημερινές μορφές, τα κρίσιμα ζητούμενα της περιόδου, η ενοποίηση και πολιτικοποίηση του εργατικού κινήματος και η συγκρότηση του πόλου της αντισυστημικής Αριστεράς δεν υπηρετούνται αποτελεσματικά. Απαιτούνται τομές. Η συζήτηση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει στο κέντρο της αυτή την αναζήτηση. Οι αποτυχίες στις οποίες αναφερθήκαμε έχουν δημιουργήσει εύλογους προβληματισμούς και αμφισβητήσεις. Πιστεύω ότι, τόσο με το κριτήριο της πράξης, τις ενωτικές πρωτοβουλίες μας, όσο και με ειλικρινή και σε βάθος προσυνεδριακό διάλογο, θα μπορέσουμε με δημιουργικό τρόπο να αντλήσουμε αλήθειες από τις διαφορετικές προσεγγίσεις και να συνθέσουμε την πολιτική γραμμή που ανταποκρίνεται στις ανάγκες των καιρών και την εκτίμηση με την οποία περιβάλλουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα αγωνιστικά τμήματα των εργαζομένων.

Πηγή:ΠΡΙΝ

Δεν υπάρχουν σχόλια :