Οικονομική κρίση και κρίση του πολιτικού συστήματος

Γράφει ο Στωικός

Στις 3 Νοέμβρη συμπληρώνονται 5,5 χρόνια από την υπογραφή του 1ου επαίσχυντου μνημονίου, που σηματοδότησε την απαρχή της τραγωδίας του ελληνικού λαού. Τραγωδία, η οποία δυστυχώς, συνεχίζεται χωρίς να είναι κανείς σε θέση να γνωρίζει το τέλος της, δεδομένου ότι η «αριστερή» αυτή τη φορά κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, πριν από ενάμιση μόλις μήνα –στις 12 Σεπτέμβρη– υπέγραψε το 3ο κατά σειρά μνημόνιο οικονομικής και κοινωνικής υποδούλωσης του ελληνικού λαού στις δυνάμεις του δυτικού ιμπεριαλισμού. 

Με αφορμή την «επέτειο» αυτή, ήρθε η ώρα να πιάσουμε χαρτί και μολύβι, να τραβήξουμε γραμμή και να κάνουμε λογαριασμό. Και πιο συγκεκριμένα να δούμε πώς επέδρασσε η οικονομική κρίση και η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών σκληρής λιτότητας στο πολιτικό σύστημα της χώρας, τόσο για τα κόμματα που από κυβερνητικές θέσεις υλοποίησαν τα χρόνια αυτά τις πολιτικές αυτές, όσο και για αυτά που από τις θέσεις της αντιπολίτευσης, άρθρωσαν, ή επιχείρησαν να αρθρώσουν αντιπολιτευτικό λόγο.

Για να διευκολύνουμε το έργο μας, φτιάξαμε δύο πίνακες.

Στον πρώτο πίνακα παρουσιάζουμε τις εκλογικές επιδόσεις των κομμάτων ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ Χ.Α, από το 2000 έως τις πρόσφατες εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη 2015. Δεν περιλάβαμε στον πίνακα αυτό επιδόσεις κομμάτων, τα οποία –και είναι κοινό χαρακτηριστικό αυτό– εμφανίστηκαν την περίοδο της οικονομικής κρίσης και στα χρόνια των μνημονίων, απέσπασαν ένα σεβαστό ποσοστό σε κάποιες εκλογικές αναμετρήσεις και μετά συρρικνώθηκαν ή εξαφανίστηκαν σαν διάττοντες αστέρες. Λόγος γίνεται για τα κόμματα ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ, Ένωση Κεντρώων, τα οποία έχουν ευκαιριακό χαρακτήρα και δεν κατάφεραν να αποκτήσουν ρίζες στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Στον πρώτο αυτό πίνακα, θα προσπαθήσουμε να δείξουμε τη σχέση οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Μία κρίση που αγκαλιάζει και τους πολιτικούς φορείς που υλοποίησαν τις σκληρές μνημονιακές πολιτικές λιτότητας, αλλά κόμματα της Αριστεράς, πρώτα και κύρια το ΚΚΕ. Από την κρίση αυτή, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν θίγονται ο ΣΥΡΙΖΑ – αν και είναι θέμα χρόνου η πολιτική του συρρίκνωση καθώς, ως κυβερνητικό κόμμα καλείται να εφαρμόσει το επαχθές 3ομνημόνιο – και η Χ.Α, η οποία εμφανίζει αξιοσημείωτη σταθερότητα.

Στο δεύτερο πίνακα, παρουσιάζουμε τις επιδόσεις του ΚΚΕ σε τέσσερις εκλογικές περιφέρειες της χώρας. Στη Β’ Αθήνας, στη Β’ Πειραιά, στην Α΄ Θεσσαλονίκης και στην Αχαΐα. Το κριτήριο της επιλογής των τεσσάρων αυτών περιφερειών, είναι ότι σε αυτές κατοικεί και εργάζεται η πλειοψηφία της εργατικής τάξης της χώρας. Και από τα στοιχεία του δεύτερου αυτού πίνακα επιβεβαιώνεται ότι η κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα το ΚΚΕ, εμφανίζεται πιο έντονα στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, όπου οι εργαζόμενοι έχουν δοκιμάσει στο πετσί τους τις δραματικές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και στη συνέχεια τις σκληρές πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται τα 5,5 αυτά χρόνια. Με άλλα λόγια, αυτή που κατά κύριο λόγο γύρισε την πλάτη της στις νέες πολιτικές προσεγγίσεις της σημερινής ηγεσία του ΚΚΕ, είναι η εργατική τάξη, η οποία εμφανίζεται να αντιδρά στην προσπάθεια αλλοίωσης των εργατικών χαρακτηριστικών και του επαναστατικού προσανατολισμού του ιστορικού κόμματος της εργατικής τάξης της Ελλάδας από τη σημερινή του ηγεσία.

Οικονομική κρίση – μνημόνια λιτότητας – κρίση του πολιτικού συστήματος

Το πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει από την ανάλυση των στοιχείων του πρώτου πίνακα, είναι ότι ο συνδυασμός οικονομικής κρίσης – μνημονιακών πολιτικών λιτότητας οδήγησε σε κατάρρευση του κλασσικού δικομματικού συστήματος που γνωρίσαμε από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν.

Τα στοιχεία είναι καταλυτικά. Ως το 2009, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ παρέμεναν οι κυρίαρχοι του παιγνιδιού, καθώς, από κοινού, συγκέντρωναν περισσότερο από το 80% των ψήφων στις εθνικές εκλογές. Το 2000 τα δύο αυτά κόμματα συγκέντρωσαν 5.942,8 χιλ. ψήφους, το 2004 – έτος ρεκόρ – 6.363,0 χιλ. ψήφους, το 2007 5.722,3 χιλ. ψήφους και το 2009 5.308,7 χιλιάδες ψήφους.

Και ερχόμαστε στο έτος της κρίσης 2012. Οι εκλογές στις 6 Μάη του έτους αυτού, απλώς κατέγραψαν τις τάσεις ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, η οποία εκδήλωσε με καθολικό θα λέγαμε τρόπο την αντίθεση της στο σφαγιασμό των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων της. Το δικομματικό σύστημα στις εκλογές αυτές, εμφάνισε στοιχεία κατάρρευσης. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συγκέντρωσαν 2 εκατ. ψήφους, έναντι 5,3 εκατ. ψήφων το 2009. Τους εγκατέλειψαν δηλαδή 3,3 εκατ. ψηφοφόροι.

Τέτοιες βίαιες αλλαγές στην εκλογική συμπεριφορά μίας κοινωνίας, δεν μπορούν να ερμηνευτούν μόνο εκλογικά. Οι εκλογές αυτές απλώς επιβεβαίωσαν τις τάσεις ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, οι οποίες εκδηλώθηκαν στις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις της περιόδου 2010 – 2012, με βασικό αίτημα την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων που ενσωμάτωνε το 1ο μνημόνιο και το άνοιγμα του δρόμου σε μια διαφορετική πορεία με βαθιές αλλαγές στην οικονομία και την κοινωνία.

Την περίοδο 2010 – 2012, υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις να κερδηθεί η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού στη βάση ενός ριζοσπαστικού προγράμματος αντιιμπεριαλιστικών – αντιμονοπωλιακών δημοκρατικών αλλαγών, με ορίζοντα τη σοσιαλιστική προοπτική της χώρας. Όμως στην κρίσιμη αυτή και πιο ενδιαφέρουσα ίσως περίοδο ελληνικής κοινωνίας από τη δεκαετία του 50 και εντεύθεν, δεν υπήρξε ο πολιτικός φορέας για να εκφράσει και να υποστηρίξει ένα τέτοιο ριζοσπαστικό πρόγραμμα, η ουσία του οποίου θα ήταν – έπρεπε να ήταν - η μεγάλη κοινωνική συμμαχία, το κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο της εργατικής τάξης με τα άλλα καταπιεζόμενα μικροαστικά στρώματα. Και εδώ βέβαια εντοπίζονται οι τεράστιες πολιτικές ευθύνες της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία ούτε είδε ούτε κατάλαβε τίποτα από την λαϊκή αυτή έκρηξη. Η δήλωση της τότε γ. γραμματέα του κόμματος, παραμονές των εκλογών του Μάη, ότι «δεν είναι ώριμες οι συνθήκες για λαϊκή εξουσία, ψηφίστε ΚΚΕ για ισχυρή αντιπολίτευση» μας δείχνει πόσο η ηγεσία του κόμματος αυτού ήταν έξω από τις λαϊκές διαθέσεις, καθώς, ποτέ δεν πίστεψε και δεν εμπιστεύτηκε το ανερχόμενο αυτό λαϊκό κίνημα.

Οι εκλογές του Μάη του 2012, επισημοποίησαν και το τέλος του κλασικού δικομματικού συστήματος εναλλαγής στην πολιτική εξουσία, που γνωρίσαμε από την μεταπολίτευση. Τον Ιούνη του ίδιου έτους υπήρξε μια μικρή αναλαμπή, κυρίως λόγο της ανόδου της ΝΔ, καθώς τα δύο αυτά κόμματα συγκέντρωσαν 2,6 εκατ. ψήφους, το Γενάρη του 2015 προσγειώθηκαν και πάλι στα 2 εκατ. ενώ στις πρόσφατες εκλογές του Σεπτέμβρη υποχώρησαν στα 1,9 εκατ. ψήφους.

Ενδεικτικό είναι ότι το μεν ΠΑΣΟΚ την περίοδο 2000 – 2015, απώλεσε το 88,65% της εκλογικής του δύναμης, και η ΝΔ το 48% της εκλογικής της επιρροής. Και το παραδοσιακό αυτό κόμμα της άρχουσας τάξης της χώρας, δεν έχει πιάσει πάτο. Οι εκλογή ανάδειξης νέου Προέδρου, που έχει προγραμματιστεί να πραγματοποιηθούν στις 22 Νοέμβρη, ήταν απλώς η αφορμή που αποκάλυψε την βαθιά πολιτική κρίση που το διαπερνά. Κρίση η οποία απειλεί την ύπαρξη του ως σταθεροποιητικού παράγοντα του αστικού πολιτικού συστήματος εξουσίας.

Το ΚΚΕ

Ανάλογη ήταν η πορεία και του ΚΚΕ. Το κόμμα αυτό εμφανίζει μια συνεχή ανοδική πορεία από το 2000 έως το 2007. Το 2000 απέσπασε 379,5 χιλ. ψήφους, το 2004 436,7 χιλ. ψήφους και το 2007 – έτος ρεκόρ – 583,8 χιλ. ψήφους. Το 2009 – προφανώς επειδή ένα τμήμα των ψηφοφόρων του γοητεύτηκε από το ¨λεφτά υπάρχουν¨ του ΓΑΠ – υποχώρησε στις 517,2 χιλ. ψήφους.

Το θετικό ήταν ότι την περίοδο 2007 – 2009 είχε σταθεροποιηθεί σε επίπεδα άνω των 500 χιλ. ψήφων, γεγονός που το είχε μετατρέψει σε υπολογίσιμη πολιτική δύναμη.

Και ερχόμαστε στην περίοδο της οικονομικής κρίσης και των μνημονιακών πολιτικών, όπου και αποκαλύφθηκε η πλήρης χρεοκοπία της πολιτικής και ιδεολογικής μετάλλαξης που επέφερε η ηγεσία στη δομή του ιστορικού αυτού κόμματος της εργατικής τάξης.

Στις εκλογές του Μάη του 2012 χτύπησαν τα πρώτα καμπανάκια. Ενώ το δικομματικό σύστημα πολιτικής εναλλαγής εμφάνισε στοιχεία κατάρρευσης, το ΚΚΕ, σε σχέση με το 2009, αύξησε την εκλογική του επιρροή μόλις κατά 19 χιλ. καθώς απέσπασε 536,1 χιλ. ψήφους. Στα μεγάλα αστικά κέντρα, συγκέντρωσε λιγότερες ψήφους και από τις εκλογές του 2009.

Τον Ιούνη του ίδιου έτους έρχεται η κατάρρευση, καθώς το εγκαταλείπουν 260 χιλ. ψηφοφόροι με αποτέλεσμα την ανώμαλη προσγείωση στις 277,2 χιλ. ψήφους. Απώλεσε δηλαδή το 48,3% της εκλογικής δύναμης που είχε αποσπάσει ένα μήνα πριν, ενώ η επίδοση του αυτή, ήταν η χειρότερη από το 2000.

Αμετανόητη όμως η ηγεσία του κόμματος, αντί να ανοίξει διάλογο στις κομματικές δυνάμεις και να αναζητήσει τα αίτια της συντριβής, εμφάνισε τον εαυτό της…δικαιωμένο. «Αντέξαμε» αναφώνησε με επαναστατικό ίστρο η κα Παπαρήγα από το βήμα του Φεστιβάλ της ΚΝΕ λίγες ημέρες αργότερα.

Κατέβηκε το κόμμα στις πιο κρίσιμες εκλογές της μεταπολιτευτικής – ίσως και της μετεμφυλιακής – περιόδου, χωρίς πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, έχασε το μισό της εκλογικής του επιρροής, αλλά κατά τα άλλα «άντεξε».

Μικρή ανάκαμψη εμφάνισε στις εκλογές του Γενάρη του 2015, καθώς απέσπασε 338,2 χιλ. ψήφους, δηλαδή 61 χιλ. περισσότερες από τις αρνητικές επιδόσεις του Ιούνη του 2012. Στο αποτέλεσμα αυτό η ηγεσία του κόμματος, είδε την απαρχή της ανάκαμψης, αλλά και τη δικαίωση της πολιτικής του κόμματος. Μια ευκαιριακή εκτίμηση η οποία θρυμματίστηκε επτά μήνες αργότερα, στις εκλογές της 20 Σεπτέμβρη. Σε ένα ευνοϊκό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ να έχει υπογράψει ένα νέο μνημόνιο λεηλασίας του ελληνικού λαού, πολλοί ανέμεναν εντυπωσιακή άνοδο των δυνάμεων του ΚΚΕ. Τα αποτελέσματα των εκλογών όμως τους διέψευσαν πλήρως. Το κόμμα σημείωσε και νέα υποχώρηση, καθώς κατάφερε να συγκεντρώσει μόλις 301,6 χιλ. ψήφους, 36,5 χιλ. λιγότερες από τα αποτελέσματα των εκλογών του Γενάρη του 2015.

Σε συνθήκες οξείας οικονομικής κρίσης και σκληρών πολιτικών λιτότητας, που ξεπέρασαν τα όρια των αντοχές του λαού, δοκιμάστηκε η αναθεωρητική πολιτική γραμμή που με πραξικοπηματικό τρόπο επέβαλε η ηγεσία στο κόμμα. Δοκιμάστηκε και απέτυχε οικτρά. Η ανεπίγνωστη άρνηση κατάθεσης προγράμματος εξόδου από την κρίση σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, συσσώρευσε γύρο της πολιτικά ερείπια.

Τα κόμματα τέλος του ΣΥΡΙΖΑ και της Χ.Α, είναι γεννήματα της οικονομικής κρίσης και των σκληρών πολιτικών λιτότητας (1ο μνημόνιο) που εφαρμόστηκαν στη συνέχεια. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζουμε με οιουδήποτε τρόπο το ΣΥΡΙΖΑ με τη ναζιστική εγκληματική οργάνωση. Το μόνο σημείο ταύτισης τους, είναι ότι οφείλουν την πολιτική τους άνοδο στην οικονομική κρίση και τις σκληρές πολιτικές λιτότητας.

Τις καλύτερες επιδόσεις που κατέγραψε πριν την κρίση ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα οπορτουνιστικό, ελιτίστικο κόμμα, με επιρροή στα εύπορα και μορφωμένα μικροαστικά στρώματα που συνδέονται με χίλια νήματα με την αστική κοινωνία, ήταν οι 361,1 χιλ. ψήφους που συγκέντρωσε στις εκλογές του 2007, ενώ το 2009 κινήθηκε οριακά πάνω από τις 300 χιλ. (315,7).

Τι ήταν εκείνο που εκτόξευσε το κόμμα αυτό στις 1,1 εκατ. ψήφους το Μάη του 2012 και στις 1,65 εκατ. ψήφους τον Ιούνη του ίδιου χρόνου; Μα φυσικά η κατάθεση πρότασης εξόδου από την κρίση. Μία πρόταση που είχε όλα τα στοιχεία των μικροαστικών στρωμάτων που εκπροσωπούσε. Κατάργηση των μνημονίων και της λιτότητας εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Ευρώ. Τι ήταν η πρόταση αυτή; Μεσοβέζικη. Ταλαντευόμενη ανάμεσα στην εργατική τάξη (κατάργηση μνημονίων και λιτότητας) και την αστική τάξη ( παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το Ευρώ), όπως ταλαντευόμενα με μεσοβέζικη στάση απέναντι στις δύο βασικές τάξεις της ελληνικής κοινωνίας, είναι και τα μικροαστικά στρώματα.

Και γιατί η γεμάτη αντιφάσεις, προβληματική αυτή πρόταση βρήκε τέτοια μεγάλη αποδοχή από την ελληνική κοινωνία; Απλούστατα, γιατί την πολιτικά και κοινωνικά κρίσιμη εκείνη περίοδο της ανάτασης του λαϊκού κινήματος, δεν κατατέθηκε πρόγραμμα πάλης που θα εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε ριζοσπαστική, επαναστατική κατεύθυνση.

Το ΚΚΕ που, ως όφειλε να καταθέσει πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, που σε ριζοσπαστική βάση, θα έδινε απαντήσεις στα φλέγοντα ζητήματα που απασχολούσαν το λαό τη συγκεκριμένη περίοδο, όχι μόνο δεν κινήθηκε προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά – η ηγεσία του – έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της να καταγγείλει και να δυσφημίσει το μόνο δρόμο που άνοιγε τους ορίζοντες του λαού για το ιστορικό ξεπέρασμα της αστικής κοινωνίας. Ένα τέτοιο πρόγραμμα πάλης οδηγεί στον οπορτουνισμό καθώς «δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση» ισχυρίστηκαν οι επαΐοντες της αναθεωρητικής ηγεσίας του κόμματος.

Τι αποτελέσματα είχε η καταστροφική και τυχοδιωκτική αυτή πολιτική στάση; Εσπρωξε την εργατική τάξη, να στοιχιστεί πίσω από την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Μια ματιά αν ρίξει κανείς στα εκλογικά αποτελέσματα των περιφερειών της χώρας όπου συνωστίζεται η εργατική τάξη, θα πειστεί για το αληθές του γεγονότος. Ετσι φτάσαμε στο παράδοξο, σε μια κρίσιμη περίοδο για την ταξική πάλη, οι μικροαστοί να τραβούν προς το μέρος τους την εργατική τάξη, αντί να συμβεί το αντίθετο. Η εργατική τάξη, σε συνθήκες οξείας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, να επιχειρήσει να τραβήξει προς το μέρος της τα ταλαντευόμενα μικροαστικά στρώματα. 

Όσο για την Χ.Α τα στοιχεία είναι καταλυτικά. Από 19,6 χιλ. ψήφους το 2009 (το 0,29% του εκλογικού σώματος) στο Μάη του 2012 εκτοξεύτηκε στις 440,9 χιλ. ψήφους, ενώ από τότε, παραμένει σταθερά η τρίτη πολιτική δύναμη στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Στο σημείο αυτό δύο παρατηρήσεις. Η ηγεσία του ΚΚΕ, όταν καλείται να σχολιάσει την άνοδο της επιρροής της ναζιστικής αυτής οργάνωσης, στις λαϊκές περιφέρειες της Αθήνας και του Πειραιά, απαντά με το βολικό (για την ίδια) επιχείρημα των απογόνων των συνεργατών της κατοχής. Πουθενά δεν στηρίζεται αυτό το επιχείρημα. Και δεν στηρίζεται πουθενά γιατί αδυνατεί να απαντήσει στο ερώτημα: που ήταν τόσες δεκαετίες εξαφανισμένοι αυτοί οι απόγονοι των συνεργατών των στρατευμάτων κατοχής, και πως εμφανίστηκαν με τόσο εκκωφαντικό τρόπο την περίοδο της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων; Θα λέγαμε ότι τα περί απογόνων των συνεργατών, δεν είναι τίποτα περισσότερο από έωλα επιχειρήματα ενόχων, οι οποίοι προσπαθούν να συγκαλύψουν το πραγματικό πρόβλημα. Ότι τα πιο εξαθλιωμένα και καταπιεζόμενα στρώματα της εργατικής τάξης, έχουν στραφεί προς το φασισμό, από τη στιγμή που το κόμμα της εργατικής τάξης, με τη σημερινή αναθεωρητική του γραμμή, δεν δίνει πειστικές απαντήσεις στα φλέγοντα προβλήματα που τους απασχολούν.

Και η δεύτερη παρατήρηση. Η επιρροή της εγκληματικής αυτής οργάνωσης, δεν θα περιοριστεί, όσο δεν κατατίθεται ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση που θα κινείται σε ριζοσπαστική κατεύθυνση ανατροπής της υφιστάμενης κατάστασης πραγμάτων. Ένα πρόγραμμα πάλης που θα συγκινεί και θα δώσει ελπίδα στα λαϊκά στρώματα, ότι με τη συσπείρωση και τον αγώνα τους θα μπορέσουν να ανατρέψουν τους σημερινούς επικυρίαρχους και να ανοίξουν το δρόμο για μια κοινωνία χωρίς ταξική εκμετάλλευση. Οσο δεν ακολουθείται ο δρόμος αυτός, οι καταγγελίες κατά του φασισμού και του ναζισμού, μόνο για εκτόνωση προσφέρονται.

Όταν οι εργάτες γυρίζουν την πλάτη στο κόμμα τους

Ο δεύτερος πίνακας, έχει εξ΄ ίσου μεγάλη σημασία, γιατί από την ανάλυση των στοιχείων προκύπτει το πολιτικό συμπέρασμα, ότι η εργατική τάξη της χώρας, όχι μόνο δεν ακολούθησε το κόμμα της στην αναθεωρητική στροφή που επέβαλε η ηγεσία, αλλά, αντιδρώντας σε αυτή την αντεπαναστατική στροφή, άρχισε να το εγκαταλείπει.

Στον πίνακα αυτό παρακολουθούμε την εκλογική συμπεριφορά των ψηφοφόρων σε τέσσερα αστικά κέντρα της χώρας. Στην Β΄ Αθήνας, την Β΄ Πειραιά, την Α’ Θεσσαλονίκης και το νομό Αχαΐας. Κοινό χαρακτηριστικό και των τεσσάρων αυτών περιφερειών, είναι, ότι συγκεντρώνουν μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης της χώρας, είτε ως τόπο κατοικίας, είτε ως χώρο εργασίας. Πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη, ότι τα μεγάλα αστικά κέντρα έχουν πληγεί περισσότερο από την οικονομική κρίση και τις άγριες πολιτικές λιτότητας που εφαρμόστηκαν από το 2010 έως και σήμερα.

Ας δούμε λοιπόν την εκλογική επιρροή του ΚΚΕ στις εργατικές αυτές περιοχές.

Ως το 2009, τα εκλογικά αποτελέσματα του ΚΚΕ στις τέσσερις αυτές περιφέρειες, ακολουθούσαν την γενική πορεία του κόμματος. Στην Β΄ Αθήνας, από 73,7 χιλ. ψήφους το 2000, έφτασε τις 127,5 χιλ. το 2007, ενώ το 2009 υποχώρησε στις 110,2 χιλ. ψήφους.

Εως εδώ όλα καλά. Ανοδική πορεία με μικρές αναταράξεις. Το δράμα άρχισε στην εκλογική αναμέτρηση του Μάη του 2012, όταν και αποκαλύφθηκε η γύμνια της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ. Ενώ σε πανελλαδικό επίπεδο εμφάνισε μία μικρή άνοδο 19 χιλ. ψήφων, στα τρία μεγάλα αστικά κέντρα εμφανίζει απώλειες. Στην Α’ Αθήνας συγκεντρώνει 12,5 χιλ. ψήφους λιγότερες, στη Β΄ Πειραιά 1.800 ψήφους μείον, ενώ στην Α’ Θεσσαλονίκης απώλεσε 2,4 χιλ. ψήφους.

Το καμπανάκι είχε ήδη χτυπήσει από το Μάη του 2012, ότι κάτι δεν πάει καλά με την πολιτική του κόμματος στις λαϊκές περιφέρειες των μεγάλων αστικών κέντρων, αλλά η ηγεσία του κόμματος, προφανώς είχε κλειστά τα αυτιά της και δεν το άκουσε.

Ακολουθούν οι καταστροφικές εκλογές του Ιούνη του 2012, με το ΚΚΕ να εμφανίζει απώλειες 45 χιλ. ψήφων στην Β’ Αθήνας, περί τις 11 χιλ. στην Β’ Πειραιά και περισσότερο από 17 χιλ. στην Α’ Θεσσαλονίκης.

Γεγονός είναι ότι από τότε δεν συνήλθε ποτέ και η εκλογική του επιρροή παρέμεινε στα κατώτατα δυνατά επίπεδα. Το Γενάρη του 2015 στην Β΄ Αθήνας συγκέντρωσε 71,2 χιλ. ψήφους, λιγότερο δηλαδή και από τις εκλογικές επιδόσεις του 2000, αλλά και αυτό προσωρινά γιατί τον Σεπτέμβρη η μάζα των ψήφων υποχώρησε στις 60,7 χιλ. ψήφους, που αποτελεί την δεύτερη χειρότερή επίδοση μετά του Ιούνη του 2012.

Ενδεικτικό είναι ότι στις τέσσερις αυτές εκλογικές περιφέρειες τον Σεπτέμβρη του 2015 συγκέντρωσε περίπου 98 χιλ. ψήφους, τη στιγμή που μόνο στην Β΄ Αθήνας το 2007 είχε συγκεντρώσει 127,5 χιλ. ψήφους.

Η αιμορραγία εκλογικής, αλλά και πολιτικής επιρροής – για ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ αυτά τα δύο πάνε μαζί – είναι εμφανής. Και αν μιλάμε για κρίση στο ΚΚΕ, η οποία, ειδικά την περίοδο 2010–2015 φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού, πρώτα και κύρια μιλάμε για κρίση εμπιστοσύνης της εργατικής τάξης προς το κόμμα της, καθώς (η εργατική τάξη) αρνήθηκε να ακολουθήσει την αντεπαναστατική στροφή της ηγεσίας του, στέλνοντας έτσι μήνυμα για την αναγκαιότητα αποκατάστασης των επαναστατικών του χαρακτηριστικών.

Και αυτό είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο.

Πηγή:Εργατικός Αγώνας