Του Κωστή Παπαιωάννου
Η δημοσιότητα που πήρε ο ισχυρισμός του Αλέκου Αλαβάνου ότι «ο δρόμος έξω από το μνημόνιο είναι δρόμος έξω από το ευρώ» υποχρέωσε τους επιτελείς του "κόκκινου μετώπου" να παραδεχτούν ότι είναι μέρος του "σάπιου πολιτικού συστήματος" και ότι ουσιαστικά δεν διεκδικούν παρά μια θέση αντιπολίτευσης και γιατί όχι, θεού θέλοντος, και μια θέση διαχείρισης μέσα σ' αυτό.
Η παρέμβαση Αλαβάνου, αιφνιδίασε δυσάρεστα τους επιτελείς της νέας συριζικής λυκοσυμμαχίας, τελικά όμως τους "βόλεψε". Τους απάλλαξε από την υποχρέωση να τηρούν τα προσχήματα, που έτσι κι αλλιώς δεν έκρυβαν τίποτα, και τους έδωσε την άνεση να αερολογούν ακατάσχετα χωρίς κανέναν κίνδυνο να τους ζητήσει κανείς ρέστα, μέσα στην πολιτική παράνοια που επικρατεί.
Η παρέμβαση βόλεψε και τον ίδιο τον Αλαβάνο γιατί τον απάλλαξε, εν μέρει, από το βάρος της "συλλογικότητας" και εμφανίστηκε σαν η πολιτική προσωπικότητα που πραγματικά είναι. Αν συνεχίσει να λειτουργεί σαν προσωπικότητα και αν αυτό θα είναι για καλό ή για κακό, θα το δείξει ο καιρός.
Η παρέμβαση τέλος βόλεψε και τους σεσημασμένους επιτελείς της ΚΟΕ, που βρήκαν την ευκαιρία να φορτώσουν στον Αλαβάνο, την ευθύνη για την αθλιότητα τουδικού τους ρόλου στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής.
Εδώ πρέπει να σταθούμε γιατί μπορεί η ρήξη στις σχέσεις της ΚΟΕ με τον Αλαβάνο να μην είναι παρά μια λεπτομέρεια μέσα στο άθλιο πολιτικό παιχνίδι των ημερών,έχει όμως ιδιαίτερη σημασία, στον βαθμό που αφορά την ιστορική φυσιογνωμία της σημερινής κατάστασης και εμφανίζει τις αναλογίες της, με την κατάσταση τηςδεκαετίας του '40.
Η γελοιότητα της ρήξης και ποιος επιτιμά ποιόν...
Ο Χρίστος Καραμάνος, "συντονιστής" μέχρι πρότινος εκ μέρους της ΚΟΕ στο ΜΑΑ, με ένα άρθρο του στον "Δρόμο της Αριστεράς" (19/05/12) επιτιμά από το ύψος του πολιτικού του αναστήματος (ψήλωσε προσφάτως με «το πλατύ λαϊκό ρεύμα» που τον έχει αποθεώσει) τον Αλέκο Αλαβάνο για την παρέμβασή του. Κατ' αυτόν ο Αλαβάνος δεν έχει δικαίωμα να λέει δημόσια τις απόψεις του αλλά είχε την ιερή υποχρέωση αλλά να τις υποβάλει ευπειθώς στην υψηλότητα του Καραμάνου και των λοιπών σεσημασμένων της ΚΟΕ προκειμένου να τις χρησιμοποιήσουν κατά βούληση.
Με μια τέτοια ιδιοτελή, θρασύτατη γελοιότητα, σφραγίζεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, από την μεριά της ΚΟΕ η συνύπαρξη της με τον Αλαβάνο που, κατά την γνώμη μου, χαρακτήρισε, αρνητικά βεβαίως από πολιτική άποψη αλλά θετικά από ιστορική άποψη, την κατάσταση στην υπαρκτή μη-Αριστερά από το 2004 μέχρι σήμερα.
Η τελική ρήξη δίνει στον καθένα την ευκαιρία να αντιληφθεί την ιστορική σημασία της συνύπαρξης και την πολιτική φυσιογνωμία των πλευρών που συναντήθηκαν, καθώς και το μέλλον της ιστορικής αναγκαιότητας που διατήρησε αυτή την πολιτικά άτοπη συνύπαρξη τόσα χρόνια.
Η αναγκαιότητα της συνάντησης: ποιος συνάντησε ποιόν...
Έχω ξεκαθαρίσει, σε πολλές περιπτώσεις, ότι δεν συμφωνώ με την πολιτική του Αλαβάνου για τον απλό λόγο ότι η πολιτική του σκέψη και προοπτική, δεν υπερβαίνει το πλαίσιο του συστήματος εξουσίας παρά το γεγονός αυτό έχει χρεοκοπήσει. Για να το πω απλά ο Αλαβάνος φαντάζεται μια καλή κυβέρνηση στην θέση μιας κακής κυβέρνησης στο παρόν σύστημα διακυβέρνησης.
Έχω ξεκαθαρίσει από την άλλη μεριά, ότι είμαι εχθρικά αντίθετος στους σεσημασμένους επιτελείς της ΚΟΕ οι οποίοι προβάλλονται σαν συνεχιστές του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος αλλά η όλη δραστηριότητά τους δεν είναι παρά μια προσπάθεια να κερδίσουν την είσοδό τους στην επίσημη, επιχορηγούμενη, πολιτική σκηνή,ξεπλένοντας την μη-Αριστερά (τις δήθεν πολιτικές οργανώσεις και ουσιαστικά πολιτικής επιχειρήσεις του ΚΚΕ και του ΣΥΝ) από τον αντεπαναστατικό πολιτικό ρόλο που έπαιξαν από το τέλος της δεκαετίας του '50 μέχρι σήμερα.
Το κοινό πολιτικό έγκλημα των επιτελών της μη-Αριστεράς είναι η είτε εθελούσια είτε δήθεν τύφλωση μπροστά στην επαναστατική κοινωνική αλλαγή με το πρόσχημα ότι αυτή είναι μακριά! Μα ακόμα κι όταν η αλλαγή είναι πραγματικά μακριά, η τύφλωση σχετικά με την αναγκαιότητά της είναι ολέθρια γιατί γίνεται αιτία ή πρόσχημα για όλες τις τακτικές ήττες της Αριστεράς. Όταν όμως η αλλαγή γίνεται επιτακτική όπως στην δεκαετία του '40 και όπως σήμερα, τότε η τύφλωση της Αριστεράς δεν μπορεί να αποτρέψει το υποχρεωτικό κομμάτι της αλλαγής αλλά "εξασφαλίζει" ότι αυτή θα περάσει μέσα από ένα πολύχρονο και ιστορικά περιττό μακελειό.
Η κοινωνική αλλαγή δεν είναι σήμερα απλώς πολύ κοντά αλλά έχει ολοκληρωθεί, κατά το υλικό της κομμάτι και το μακελειό που απειλείται θα είναι το κόστος τηςαλλαγής στο επίπεδο της κοινωνικής συνείδησης.
Τηρουμένων, με μεγάλη προσοχή, των αναλογιών, η συνάντηση των επιτελών της ΚΟΕ με τον Αλαβάνο αντιστοιχεί στην συνάντηση της κομμουνιστικής επαναστατικής Αριστεράς με την συντηρητική πατριωτική Αριστερά της δεκαετίας του '40. Αντιστοιχεί όμως με την μορφή που θα είχε η συνάντηση αυτή αν γινόταν όχι το '41 αλλά στο τέλος του '43, όταν η νίκη των υποτιθέμενων συμμάχων είχε πια εξασφαλιστεί.
Το '43 οι επιτελείς της Αριστεράς, πατριωτικής και επαναστατικής, είχαν αρχίσει να χωρίζουν τα τσανάκια τους από τους λαούς, είχαν αρχίσει να σπρώχνονται για μια θέση στο νέο εξουσιαστικό σύστημα και οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης σε όλον τον κόσμο είχαν αρχίσει να πληρώνουν, με νέα ποτάμια αίματος, το τίμημα της νίκης που είχαν κερδίσει δίνοντας ήδη ποτάμια αίματος.
Το φάντασμα της δεκαετίας του '40, και πώς κόλλησε στην λάσπη...
Η επιστροφή στην δεκαετία του '40 ήταν αναπόφευκτη από την στιγμή που η κρίση ξαναέθεσε, επιτακτικά αυτή την φορά, το ερώτημα της κοινωνικής προοπτικής πουέμενε αναπάντητο από την δεκαετία του '40. Η συνάντηση των επιτελών της ΚΟΕ με τον Αλαβάνο, ήταν αναπόφευκτη στις σημερινές συνθήκες όσο ήταν αναπόφευκτη η συνάντηση των επιτελών του ΚΚΕ με τους επιτελείς των κομμάτων που συμμετείχαν στο ΕΑΜ, στις συνθήκες της δεκαετίας του '40. Αλλά στις σημερινές συνθήκες οι επιτελείς και των δύο πλευρών προσπάθησαν να θάψουν το ερώτημα της κοινωνικής προοπτικής όπως ακριβώς έκαναν οι επιτελείς της δεκαετίας του '40, εν όψει επίσης της δυνατότητας να πάρουν μια θέση στο σύστημα εξουσίας.
Στην δεκαετία του '40 το ζήτημα της κοινωνικής προοπτικής έμπαινε στην ελληνική πολιτική σκέψη, έστω και με δικαιολογημένη για την εποχή αμηχανία, περισσότερο από την πλευρά της πατριωτικής Αριστεράς παρά από την πλευρά της επαναστατικής Αριστεράς.
Στις σημερινές συνθήκες, με μια δικαιολογημένη πολυπλοκότητα, το παράδοξο αυτό φαινόμενο επαναλαμβάνεται. Σε όλες τις κρίσιμες στιγμές του ιστορικού της συνύπαρξης ΚΟΕ και Αλαβάνου, ο τελευταίος με δεδομένη την αδυναμία του να υπερβεί τα όρια του συστήματος παίρνει θέσεις πολύ πιο κοντά στην σημερινή ιστορική πραγματικότητα. Ακόμα και η ιδέα της σύνδεσης της σημερινής πολιτικής με την πολιτική της δεκαετίας του '40, που εκφράστηκε με την ίδρυση ενός μετώπου ήταν του Αλαβάνου.
Η ιδέα όμως της "νέας κατοχής" ήταν του Καραμάνου! Γεννήθηκε μέσα από το προφανές εσωτερικό μπάχαλο της ΚΟΕ, με την κρυφή ελπίδα να αντιπαρατεθεί στην "μεταπολίτευση του λαού" του Ρινάλντι και να κολλήσει με το "παλλαϊκό μέτωπο" του Καζάκη για να καταλάβει την εξουσία στην ΚΟΕ. Λόγω όμως της απειλής της "φράξιας" του Γαλάνη και το διαζύγιο του Γαλάνη από τον Ρινάλντι, αναγκάστηκε να "παντρευτεί" την φασιστική ανοησία του Ρινάλντι και τώρα υπηρετούν τον "διμετωπισμό" σαν παραστάτες του Τσίπρα στην θριαμβευτική πορεία της συριζικής λυκοσυμμαχίας.
Οι ρήξεις στην κορυφή είναι καλές για την ενότητα στην βάση...
Το σίγουρο είναι ότι ο άξονας που σχηματίστηκε από την συνάντηση του επιτελείου της ΚΟΕ με τον Αλαβάνο δεν άντεξε και δεν θα μπορούσε να αντέξει στις σοβαρές πολιτικές ανακατατάξεις που συμβαίνουν σήμερα στην ελληνική και στην παγκόσμια κοινωνία. Η πολιτική αθλιότητα που εκπροσωπούν οι σεσημασμένοι της ΚΟΕ, επικράτησε της ιστορικής αναγκαιότητας που πίεζε τον Αλαβάνο. Οι πρώτοι δεν σκόπευαν να δουν στον Αλαβάνο παρά μια πίσω πόρτα στην επίσημη πολιτική σκηνή και ο Αλαβάνος δεν μπορούσε να δει σ' αυτούς παρά μια προσπέλαση στον κόσμο της κοινωνικής βάσης.
Το Μέτωπο χρεοκόπησε και δεν θα μπορούσε παρά να χρεοκοπήσει γιατί η πολιτική των μετώπων δεν ήταν επαρκής στις συνθήκες της δεκαετίας του '40 και σήμερα ήδη υπηρετούν τον διμετωπισμό που αντικατέστησε τον δικομματισμό. Από ιστορική άποψη οι αιτίες της χρεοκοπίας μοιράζονται εξ ίσου (με διαλεκτικό τρόπο) στις δύο πλευρές. Από πολιτική άποψη όμως ολόκληρο το βάρος της ευθύνης για την χρεοκοπία πέφτει στην εγκληματική λιγούρα των σεσημασμένων της ΚΟΕ για εξουσία και βεβαίως στην ανοχή των "ζαχαριαδικών" της ΚΟΕ προς αυτούς.
Η ρήξη στο μέτωπο προκαλεί βεβαίως μια ζημιά: ο κόσμος της βάσης των δύο πλευρών που πίεσαν για την συνάντηση και συναντήθηκαν στο Μέτωπο, θα απομακρυνθούν, οι μεν από τους δε, στο πεδίο της πολιτικής πρακτικής. Οι άνθρωποι της βάσης της ΚΟΕ θα σπάζουν τα κέρατά τους προσπαθώντας να αποδείξουν την πολιτική μεγαλοφυΐα των επιτελών της λυκοσυμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ και οι άνθρωποι της βάσης του μετώπου θα εμπλακούν σε βυζαντινολογίες για την "αξιόμαχη" ανασύσταση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, εν όψει των επόμενων εκλογικών αναμετρήσεων-παραστάσεων του θεάτρου σκιών.
Αλλά η συνάντηση του πατριωτισμού και της επαναστατικότητας στην Αριστερά είναι ιστορική αναγκαιότητα και η απομάκρυνση των δύο στοιχείων δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ καιρό. Ο κόσμος της κοινωνικής βάσης γρήγορα θα ξανασυνδεθεί, όχι πια στην βάση ενός μετώπου "συνιστωσών" ή σε οποιαδήποτε άλλη μορφή λυκοσυμμαχίας, αλλά στην βάση μιας άμεσης πολιτικής σχέσης μακριά από την καταστροφική διαμεσολάβηση των επιτελών της μη-Αριστεράς, σεσημασμένωνκαι μη.
Πηγή:tometopo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου