Την Πέμπτη 24/05/2012, με πρωτοβουλία του Αριστερού Δικτύου Νεολαίας Παρέμβαση, πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του Εργατοϋπαλληλικού κέντρου Πάτρας σύσκεψη με θέμα τις πολιτικές εκτιμήσεις για την περίοδο, το αναγκαίο Μέτωπο νεολαίας, τη συμπαράταξη των δυνάμεων της Αριστεράς, τον προσανατολισμό του φοιτητικού κινήματος μέσα στις νέες συνθήκες.
Στην σύσκεψη παραβρέθηκαν δυνάμεις, οργανώσεις και αγωνιστές της ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ, το ΑΦΡ, καθώς και ανένταχτοι αγωνιστές και τοποθετήθηκαν πάνω στην πρόταση για την συγκρότηση ενός Μετώπου Νεολαίας με πρωτοβουλία της φοιτητικής αριστεράς, που στόχο να έχει:
α) την πολιτική και οργανωτική Ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος,
β) την Κατάργηση του νόμου Διαμαντοπούλου και μπλοκάρισμα οποιασδήποτε προσπάθειας εφαρμογής του,
γ) την Προετοιμασία του φοιτητικού κινήματος για την υπεράσπιση της κατάργησης της Δανειακής Σύμβασης και του Μνημονίου, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει είτε την αποβολή της χώρας από την ευρωζώνη, ή την αναγκαστική επιλογής μας για αποχώρηση από το Ευρώ. Παύση πληρωμών, διαγραφή του χρέους, Παραγωγική Ανασυγκρότηση,
δ) την προετοιμασία φοιτητών και λαού για συμμετοχή σε αντιμνημονιακά συλλαλητήρια σε όλες τις πόλεις εν’ όψει των βουλευτικών εκλογών της 17ης Ιούνη, για να υπερασπιστούν την ετυμηγορία τους και να μην πιάσουν τόπο οι εκφοβισμοί..
Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν πολύ πλούσια, φάνηκε ότι ήταν αναγκαία και θα έπρεπε να έχει ανοίξει εδώ και καιρό. Υπήρξαν αρκετά κοινά σημεία, αλλά και διαφορετικές οπτικές γωνίες, αναλύσεις και χρωματισμοί. Βασικό επίδικο σε αυτήν τη διαδικασία που τώρα ανοίγει και δεν έκλεισε μόλις τέλειωσε η σύσκεψη, είναι όλες απόψεις και διαφορετικές οπτικές να συζητούνται ανοιχτά χωρίς θέσφατα, συνταγές και σιγουριές του παρελθόντος, υπό το πρίσμα των αναγκών του κινήματος και της πραγματικότητας, και πρώτα και κύρια μέσα στο κίνημα εκεί όπου με την αλληλοδιαπλοκή με τους ανένταχτους αγωνιστές, ξεδιπλώνονται οι πολιτικές γραμμές και αναπτύσσεται και η πραγματική πολιτική ηγεμονία.
Στη συζήτηση επισημάνθηκε ότι για να μιλήσουμε για μια άλλη στάση της φοιτητικής αριστεράς και ένα διαφορετικό προσανατολισμό του φ.κ. πρέπει να γίνει μια συνολική συζήτηση απολογισμού για τα τελευταία δύο χρόνια. Σημείο αντιπαράθεσης αποτέλεσε αν το φοιτητικό κίνημα του Σεπτέμβρη ή συνολικά του δίχρονου που πέρασε ήταν αντάξιο των περιστάσεων, των αναγκών και της ιστορική περιόδου.
Από τη μια τέθηκε η άποψη ότι φοιτητικό κίνημα εμφανίστηκε δυναμικά τον Σεπτέμβρη, κατέκτησε νίκες, άφησε παρακαταθήκες, μπλόκαρε το νόμο Διαμαντοπούλου και συνεχίζει ακόμα να μπλοκάρει οποιαδήποτε προσπάθεια εφαρμογής του.
Από την άλλη ότι υπάρχει μια μεγάλη αναντιστοιχία στο ότι ενώ η νεολαία είναι η κοινωνική κατηγορία που βιώνει πιο έντονα στο πετσί της την κρίση, συμμετείχε εντελώς μειοψηφικά στις μεγάλες εξάρσεις του λαού τον τελευταίο καιρό.
Επίσης, είναι καθοριστικό το που βάζουμε τον πήχη για το φοιτητικό κίνημα, ποιες είναι οι αναγκαίες τομές και ρήξεις που πρέπει να γίνουν, ποιος ο αναγκαίος πολιτικός προσανατολισμός του φοιτητικού κινήματος. Μάλλον το φοιτητικό κίνημα , προσπάθησε μια από τα ίδια, δεν κατάφερε να επικοινωνήσει σε επίπεδο πολιτικής και οργανωτικής στόχευσης με το ευρύτερο λαϊκό κίνημα, έχασε από τα μέσα με την έννοια ότι δεν προετοίμασε τους φοιτητές και τη νεολαία για ένα παρατεταμένο πολιτικό αγώνα, δεν έθεσε στο τραπέζι τα κεντρικά ζητήματα, πράγμα που σκιαγραφεί και το γιατί τώρα το φ.κ. βρίσκεται σε ύφεση. Υπογραμμίστηκε ότι πρέπει να ανοίξει μια συζήτηση για το ρόλο του πανεπιστημίου στο σήμερα, για τον προσανατολισμό του φ.κ που δεν πρέπει να είναι απλός ακολουθητής του εργατικού αλλά κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού κινήματος.
Κοινό τόπο αποτέλεσε ότι οποιαδήποτε συζήτηση σήμερα αναγκαστικά λαμβάνει, ή πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν της, τον ιστορικό χρόνο, τις τεκτονικές αλλαγές σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, το πολιτικό διακύβευμα και την λαϊκή ετυμηγορία των Εθνικών Εκλογών της 6ης Μάη. Πρόκειται για μια κοσμογονία σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, για ένα σεισμό μεγάλων αλλαγών, με το ιστορικό χαμηλό του δικομματισμού και τον καταποντισμό του ΠΑΣΟΚ, το ιστορικό υψηλό της αριστεράς συνολικά αλλά και του μεγάλου νικητή των εκλογών τον ΣΥΡΙΖΑ, με μια όμως ανησυχητική και επικίνδυνη κατάσταση της Χρυσής Αυγής που μπήκε στη Βουλή με 7%. Όλες οι διεργασίες του τελευταίου δίχρονου εκφράστηκαν πολιτικά είτε με τη μορφή έντονης αποδοκιμασίας προς τον πάλαι ποτέ δικομματισμό, ή με την μορφή ενίσχυσης και ψήφου ελπίδας προς τα κομμάτια της αριστεράς που ενέπνευσαν τον κόσμο. Η πλούσια αυτή κατάσταση αποτελεί μεγάλη πρόκληση και ευκαιρία για την Αριστερά που θέλει να ανταποκριθεί στην περίοδο της κρίσης, ενέχει όμως μεγάλους κινδύνους για μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς η οποία αν δεν εκπληρώσει τους διακηρυγμένους στόχους της θα αποτελεί μεγάλη ήττα της αριστεράς συνολικά. Υπήρξε έντονος προβληματισμός για το αν τα σχέδια συνολικά της αριστεράς σήμερα επιβεβαιώνονται και προχωρούν, τόσο σε επίπεδο προγράμματος (αν είναι ρεαλιστικά και εφικτά), όσο και σε επίπεδο πρωτοβουλιών, άσκησης πολιτικής και οικοδόμησης Μετώπου. Ειδικά για το τελευταίο υπάρχει ένα μεγάλο ερώτημα για το αν όλες οι φωνές και οι προτάσεις για την οικοδόμηση ενός μετώπου με τα τάδε ή τα δείνα χαρακτηριστικά είναι ειλικρινείς, τότε γιατί δεν έχει γίνει ούτε ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση οικοδόμησης μετώπου τα τελευταία δύο χρόνια.
Οι φετινές φοιτητικές εκλογές έδειξαν επίσης μια μεγάλη ευκαιρία που υπάρχει για την αριστερά που θέλει να τολμήσει και να πάρει πρωτοβουλίες.Κοινό σημείο όλων είναι πως χρωματίζονται από το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών, με την μεγάλη πτώση της ΠΑΣΠ και το ρεύμα υπέρ των δυνάμεων της φοιτητικής αριστεράς. Ωστόσο τέθηκε ένα μεγάλο ερώτημα γιατί δεν αποτυπώθηκε ένα πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ της φοιτητικής αριστεράς σε μια αντιστοιχία με το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών, πράγμα που αποτελεί και σημείο τριβής. Μια οπτική είναι το ότι οι διεργασίες του φοιτητικού κινήματος της περασμένης περιόδου δεν εκφράστηκαν, δεν αποτυπώθηκαν στις κάλπες. Ότι υπήρξε δηλαδή μια αναντιστοιχία των κινηματικών διαδικασιών, του κινήματος ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου σε σχέση με το αποτέλεσμα της κάλπης. Βασικό πρόβλημα σε σχέση με αυτό είναι η αποσυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων, και του φοιτητικού κινήματος συνολικά, και όχι τόσο η απουσία ενός πολιτικού μετώπου της φοιτητικής αριστεράς. Διαφορετική αντίληψη υπάρχει στο ότι ,όντως οι φετινές φοιτητικές εκλογές επισκιάστηκαν από της βουλευτικές εκλογές, αλλά υπάρχει ένα μεγάλο ερώτημα αν είχαν πολιτικό διακύβευμα ή όχι, εκτός αν η καταγραφή δυνάμεων είναι αρκετή σήμερα. Ήταν όχι μόνο αναγκαίο αλλά και μεγάλη ευκαιρία για την αριστερά να πάρει μια πρώτη πρωτοβουλία, να κάνει μια πρώτη κίνηση, στο να συγκροτηθεί ένα μέτωπο, με προγραμματική συμφωνία, και βασική φιλοδοξία και επιδίωξη στις φοιτητικές εκλογές να ήταν να καταρρακωθεί ο δικομματισμός και οι μνημονιακές δυνάμεις ΠΑΣΠ-ΔΑΠ. Πάνω σε αυτές τις κατευθύνσεις να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι και στην αριστερά, ανάμεσα στις δυνάμεις που θέλουν να ανταποκριθούν και καταλαβαίνουν ότι ο χρόνος πιέζει(δεν είμαστε στο 2007) και σε αυτές που δεν έχουν πρόβλημα να προχωρήσουν όπως πριν. Η πολιτική παρουσία και δράση, αλλά και η εκλογική καταγραφή σαν μια αρχή ενός τέτοιου μετώπου, θα έπαιζε μεγάλο ρόλο για την εγκαθίδρυση της Αριστεράς ως το αντίπαλο δέος στη ΔΑΠ και όχι απλά μια συγκυριακή έκφραση της διαμαρτυρίας κινούμενη προς τα Αριστερά..
Μεγάλο προβληματισμό σε όλους προκαλεί η δυναμική εμφάνιση τόσο στις εκλογές αλλά και των τελευταίων ημερών στην Πάτρα, της Χρυσής Αυγής. Η μεγάλη της άνοδος και εκλογικά και η απεύθυνση που έχει στον κόσμο, ειδικά στη νεολαία, οφείλεται τόσο στο μεταναστευτικό και την άμεση απάντηση που δίνει σε αυτό το θέμα αλλά και σε ένα κλίμα αντισυστημικής ταυτότητας που προβάλλει (βοηθούν και τα ΜΜΕ) σε κόσμο ο οποίος αναζητά απαντήσεις εδώ και τώρα. Παρολαυτά παρατηρείται μία πραγματική τάση εκφασισμού της κοινωνίας, κάτι που προέκυψε κύρια από την επιλογή του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αλλά και των ΜΜΕ, η προεκλογική ατζέντα να εστιάζεται στο μεταναστευτικό. Η δράση της Χ.Α. και σε πράγματα που αφορούν την αλληλεγγύη, την σίτιση και το οικονομική επιβίωση αλλά και η επιδίωξή της να αντικαταστήσει τις ανύπαρκτες κρατικές δομές έχουν κάνει επικίνδυνα μεγάλη την απεύθυνσή της σε πλατιά ακροατήρια της κοινωνίας. Σε αυτήν την απειλή πρέπει η αριστερά να προβληματιστεί αρκετά, καθώς έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης, και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Τόσο η τοποθέτηση μεγάλου κομματιού της αριστεράς για το μεταναστευτικό δεν είναι επαρκής, το ίδιο και η δράση της σε ζητήματα αλληλεγγύης, αλλά και μια αντισυστημικού τύπου φυσιογνωμία είναι ζητούμενα. Μια στείρα ιδεολογική αντιπαράθεση με τον φασισμό, σε μια περίοδο που αυτός αποκτά γείωση σε γειτονιές, δεν αποτελεί λύση και είναι μάλλον απαραίτητη η προσπάθεια διασφάλισης υλικών συμφερόντων από την Αριστερά σε πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας, ώστε να παρατηρηθούν αντίστροφες τάσεις.
Πάνω στην πρόταση που κατατέθηκε αρχικά για την συγκρότηση μετώπου με τα παραπάνω χαρακτηριστικά υπάρχουν επίσης προβληματισμοί, διαφωνίες, διαφορετικές οπτικές και αναλύσεις.
Μια πρώτη οπτική είναι πως η συμπαράταξη και η ενότητα της αριστεράς είναι αναγκαία, το χρειάζεται και το ζητά ο κόσμος, πρέπει να κινηθούμε άμεσα η ταξική επίθεση εντείνεται και ο πρώτος στόχος κάθε αριστερής δύναμης αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι η αποτελεσματική υπεράσπιση των υποτελών . Δεν χρειάζεται να μπαίνουν διαχωριστικές γραμμές πάνω στα ζητήματα εξόδου ή όχι από ευρωζώνη-Ε.Ε. Βασικό στοιχείο συμφωνίας να είναι ο αγώνας μας ενάντια στο μνημόνιο, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Καμία θυσία για το ευρώ, καμία αυταπάτη για τη δραχμή. Το ζητούμενο είναι η πολιτική που θα ακολουθήσουμε και όχι το νόμισμα.
Μια δεύτερη οπτική είναι το ότι δεν χρειάζεται μια απλή ενότητα της αριστεράς που να λέει ό,τι θέλει να ακούσει ο μέσος όρος της νεολαίας. Όντως χρειάζεται Μέτωπο, είναι σημαντική η φυσιογνωμία του και οι πολιτικές προϋποθέσεις για τη συγκρότηση μετώπου είναι
α) ο αγώνας για έξοδο από Ευρώ-Ε.Ε. (αυτά είναι στόχοι και όχι ενδεχόμενα), β) να είναι αντισυνδιαχειριστικό και
γ) ενάντια στην κυβερνητική εξουσία, στόχοι που δεν ορίζουν απλώς μια απόληξη σε επίπεδο τακτικής αλλά και μια στρατηγική συμφωνία. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει η απαραίτητη συμφωνία σε αυτές τις προϋποθέσεις, περισσότερα προβλήματα θα δημιουργούσε μια απλή αριθμητική πρόσθεση δυνάμεων. Υπό αυτή την έννοια από τις δυνάμεις της ΕΑΑΚ τέθηκε το ζήτημα της αυτοτέλειά της, η οποία κρίνεται αναγκαία όχι για τη διατήρηση ενός «μαγαζιού», αλλά για την ουσιαστική ενίσχυση του κινήματος και των αγώνων με μια τέτοια γραμμή.
Διαφορετική άποψη εκφράστηκε στο ότι είναι αναγκαίο και χρήσιμο να υπάρξουν βήματα προς την κατεύθυνση οικοδόμησης μετώπου της αριστεράς, πάνω σε μια προγραμματική συμφωνία η οποία βρίσκει ήδη σύμφωνα πολλά επιμέρους κομμάτια των υπαρκτών σχηματισμών της Αριστεράς στο παν/μιο. Επισημάνθηκε όμως το ότι η οικοδόμηση του εν λόγω μετώπου δεν είναι εύκολη αλλά δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία και χρειάζεται να τη βλέπουμε μακροπρόθεσμα. Στο κοινωνικό επίπεδο έχουν γίνει σημαντικά βήματα συμπαράταξης των δυνάμεων της αριστεράς, χρειάζεται προσοχή στη συγκρότηση πολιτικού μετώπου, να μην είναι βιαστική διαδικασία και «από τα πάνω», καθώς έτσι δεν θα είχε κάτι να προσφέρει. Συνολικά, η άποψη αυτή έκρινε λανθασμένη μια “βεβιασμένη” πολιτική ανάλυση που θεωρεί ότι το μόνο έλλειμμα του φοιτητικού κινήματος είναι το ενιαίο πολιτικό μέτωπο και άρα τα μόνα καθήκοντα της φοιτητικής αριστεράς είναι η εδώ και τώρα συγκρότησή του. Άλλωστε, η ίδια η ύπαρξη των επιμέρους σχηματισμών, οργανώσεων κτλ της Αριστεράς είναι αποτύπωση στο πολιτικό επίπεδο αντιθέσεων στους κόλπους του λαού. Επισήμανε αντ' αυτού την αναγκαιότητα ανοιχτής, συντροφικής και ειλικρινούς προγραμματικής αντιπαράθεσης και ιδιαίτερα εκεί που πραγματικά κρίνονται τα πολιτικά σχέδια, στο κοινωνικό επίπεδο, θεωρώντας ότι μέσα από μια τέτοια διαδικασία θα προκύψει και συγκεκριμένη ηγεμονία πολιτικού προγράμματος, όχι απαραίτητα ενός εκ των ήδη υπαρχόντων, που θα οδηγήσει εν τέλει και στη συγκρότηση πολιτικού μετώπου σε στέρεες βάσεις.
Μια άλλη άποψη που εκφράστηκε είναι πως η συγκυρία θα αναδείξει άμεσα το ερώτημα αν μπορούμε μέσα στο ευρώ να κάνουμε χωρίς μνημόνιο και εκεί η Αριστερά θα πρέπει να απαντήσει. Έτσι, το τι απαντά μια Αριστερά στο συγκεκριμένο ερώτημα κι αν βάζει το λαό πάνω από το ευρώ, μπαίνει σαν προϋπόθεση για την ενότητά της από την ίδια την πραγματικότητα.(Και όχι τα ερωτήματα που έχουν πολιτικοί χώροι ή οργανώσεις). Ένα κοινωνικό μέτωπο μέσα στις σχολές δεν μπορεί παρά να έχει δύο μόνο προϋποθέσεις σε αυτή τη συγκυρία. Πρώτον να είναι ενάντια στις μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα και γενικά στις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, στοχεύοντας στην ανατροπή τους και δεύτερον, την ανάδειξη του συλλογικού δρόμου έναντι του ατομικού, με στόχο την ριζοσπαστικοποίηση των φοιτητών και όχι απλά την έκφραση της δυσαρέσκειας που ούτως ή άλλως αυθόρμητα αναβλύζει στα πληττόμενα από την καπιταλιστική αναδιάρθρωση κομμάτια της κοινωνίας.
Τέλος, υπάρχει μια διαφορετική αντίληψη στο ότι ο χρόνος δεν είναι ουδέτερος, τρέχει και πιέζει, υπάρχει μεγάλη αναντιστοιχία στο τι θα έπρεπε να κάνει το φ.κ. και τι κάνει σήμερα, υπάρχει μεγάλη έλλειψη τόλμης για ρήξης με τον παρελθόν της στη φοιτητική αριστερά και στο ότι σήμερα θα έπρεπε ήδη να γίνονται τα πρώτα μεγάλα βήματα για τη συγκρότηση μετώπου της αριστεράς από όποιες δυνάμεις καταλαβαίνουν την ανάγκη και είναι πρόθυμες να κάνουν άλματα. Πάνω στην πρόταση που έγινε και σε μια προγραμματική και πολιτική συμφωνία (αν όντως υπάρχει) θα έπρεπε να γίνουν τα πρώτα βήματα, έστω με κοινά σχήματα ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ αρχικά, ή όποια άλλη μορφή επιλεγεί, έτσι ώστε να φυσήξει φρέσκος αέρας στην αριστερά και στη νεολαία. Τονίστηκε επίσης η άποψη ότι όλα τα σχέδια της αριστεράς σήμερα έχουν προβληματικές σε επίπεδο αναγκαίου προγράμματος απάντησης στην κρίση, πρωτοβουλιών για την οικοδόμηση μετώπου, ότι όλοι οι αριστεροί υπαρκτοί σχηματισμοί είναι απροετοίμαστοι και ανεπαρκείς για την επίθεση που δέχεται ο λαός και η νεολαία.
Μετά τη συζήτηση που έγινε, με τις συμφωνίες και τις διαφωνίες, αν και η διαδικασία δεν κατέληξε σε κάποια κοινή πολιτική στοχοθεσία ή κάποια κοινή πρωτοβουλία, αποφασίστηκε να συνταχθεί το παρών κείμενο που να αποτυπώνει τον παλμό της κουβέντας. Να συνεχιστεί η συζήτηση και μέσα στα σχήματα της ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ, αλλά και μέσα στις διαδικασίες του φ.κ. Να διερευνηθεί η δυνατότητα για τη διοργάνωση μιας δημόσιας κοινής και ανοικτής εκδήλωσης με την ίδια θεματολογία. Να βαθύνει η κοινή δράση στα κοινωνικά μέτωπα και στους αγώνες.
Αγωνιστικό Φοιτητικό Ρεύμα - ΑΡΑΝ - ΑΡΑΣ - Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας Παρέμβαση - νΚΑ - νεολαία ΣΥΝ - Φ.Ε.Σ. - μέλη της ΕΑΑΚ και της Αριστερής Ενότητας
Πηγή: antapocrisis
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου