Του Χρίστου Κατσούλα.
Η λέξη των ημερών του διεθνούς τύπου, ξορκίζεται ως πανούκλα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Και όχι επειδή προέρχεται από το συντηρητικό αντιευρωπαϊκό αγγλοσαξωνικό κατεστημένο. Αλλά επειδή χρόνια τώρα η πολιτική διεξάγεται με όρους άκριτων δογμάτων.
Το βασικό πρόβλημα για τον εξοβελισμό του προβληματισμού της ελληνικής εξόδου από το ευρώ, αφορά (όσο κι αν φαίνεται παλαβό) στην ερμηνεία της ψήφου στον ΣΥΡΙΖΑ. Η κρατούσα αριστερίστικη ερμηνεία φαντασιώνεται ότι η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ψήφος ενάντια μεν στο μνημόνιο αλλά μέσα στο ευρώ, διότι εκφράζει μεσοαστικά στρώματα και όχι την εργατιά. Η κρατούσα δεξιά ερμηνεία φαντασιώνεται ότι η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ψήφος στιγμιαίας τιμωρίας, μια παρόρμηση της στιγμής, σαν τον νεαρό που μπαίνει στο κουρείο να τα “πάρει σύριζα”, αλλά μετά ψάχνει να βρει μαλλιά να τραβήξει. Η κρατούσα ερμηνεία εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι η στροφή της κοινωνίας στα αριστερά, η δικαίωση των πόθων γενιών και γενιών του αριστερού κινήματος.
Κι όμως η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν κατεξοχήν ταξική. Για την ακρίβεια περισσότερο ταξική παρά πολιτική.
Ήταν η πρώτη επιλογή όσων δεν είχαν τίποτα περισσότερο να χάσουν. Που είχαν φτάσει στον πάτο του βαρελιού νωρίτερα. Που πνίγονται από την ανεργία, τα χρέη, την οικονομική ασφυξία. Που γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει μέλλον ανάταξης. Αυτή η κατηγορία κυριολεκτικά δεν έχει να χάσει τίποτα πέρα από τις αλυσίδες της. Δεν την φοβίζει η δραχμή, παρά μόνο στο βαθμό που ψαρώνει με τις βιβλικές καταστροφές που τη συνοδεύουν. Δεν διαθέτει καταθέσεις που θα χάσει. Δεν κάνει μπίζνες με real estate. Ζει κάτω από τα όρια της επιβίωσης και ίσως βλέπει την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα σαν ευκαιρία επανεκκίνησης της οικονομικής μηχανής. Αυτός ο κόσμος ψήφισε ενάντια στον φόβο.
Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν και επιλογή όσων είχαν την αυταπάτη ότι θα ξαναγυρίσουμε στον πρότερο αντιμνημονιακό βίο. Αυτών που αντιλαμβάνονται ότι οι πολιτικές της τρόικας είναι βαρέλι δίχως πάτο και ότι ο πρώην δικομματισμός οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα σε όλο και χειρότερη κατάσταση μετά από δύο κολασμένα χρόνια. Αψήφισε τους μέχρι πρότινος πολιτικούς του εκφραστές, τιμώρησε τους υπεύθυνους, διέρρηξε δεσμούς και υποχρεώσεις. Αυτός ο κόσμος φοβάται τα χειρότερα, ελπίζει τουλάχιστον να μπει πάτος στο βαρέλι, προσδοκά κρυφά την ομαλή επιστροφή στην προηγούμενη εποχή.
Η αποστροφή του Αλέξη Τσίπρα στην Πάτρα “και Ευρώ και ΣΥΡΙΖΑ”, πέρα από την κακόηχη παραπομπή σε προϊόντα χαμηλών θερμίδων, υποτιμά την πρώτη ψήφο χάριν της δεύτερης. Φοβάται τον φόβο, αγνοώντας όμως ότι ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων του τον αψήφισε. Μεταφέρει το παιχνίδι της πορείας ανάτασης της χώρας στο γήπεδο του αντιπάλου.
Αυτός που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν έχει τίποτα να χάσει θα μπορούσε να δώσει την επόμενη ψήφο του και πολιτικά και όχι μόνο ταξικά. Αυτή είναι μια μεγάλη ευκαιρία. Η οικοδόμηση πολιτικών σχέσεων και πολιτικής έκφρασης εκείνων των κοινωνικών τάξεων που θα έπρεπε να μετράνε περισσότερο στο ζύγι.
Αυτός που δεν έχει τίποτα να χάσει γενικά, δεν έχει τίποτα να χάσει και από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Το ανάποδο, μπορεί ενεργητικά να το υποστηρίξει στο βαθμό που το κατανοεί ως πρώτο και απαραίτητο βήμα μιας τελείως διαφορετικής περπατησιάς για τη χώρα, έξω από τις ράγες του εκσυγχρονισμένου μεταπρατισμού με τον οποίο ο ελληνικός αστισμός εκτίναξε τα κέρδη του, χρεοκοπώντας την κοινωνία.
Αν σήμερα μιλήσουμε για αλλαγή παραγωγικού προτύπου, για την ανάγκη ανάκτησης της εσωτερικής αγοράς, για παραγωγική ανασυγκρότηση, για επανακαθορισμό της γεωστρατηγικής ένταξης της χώρας στο διεθνές περιβάλλον, θα χειροκροτήσουν οι πάντες. Βλέπετε πρόκειται για ανώδυνα συνθήματα. Τα γουστάρει και ο οπαδός του Καμένου και ο νοσταλγός του Ανδρέα. Και ο μεταμοντέρνος παλαιοπασοκισμός και η σύγχρονη εθνοδεξιά. Αν σκεφτούμε ότι προϋποτίθεται για τα παραπάνω η ανάκτηση της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής, βγαίνουμε αυτομάτως εκτός των ορίων της πολιτικής νομιμότητας.
Αυτός ο παραλογισμός, πρέπει να πάψει. Δεν μπορεί κάποιος να υποστηρίζει με πάθος ότι “η Ελλάδα πρέπει να παράγει”, αλλά να καταγγέλλει με μεγαλύτερο πάθος την ελάχιστη προϋπόθεση και να αποκλείει μετά βδελυγμίας τις αναγκαίες ρήξεις με μηχανισμούς, συνθήκες, ολοκληρώσεις που καταδικάζουν τη χώρα σε γεωργική ερήμωση, βιομηχανικό νεκροταφείο, πάροχο μόνο υπηρεσιών και ικέτη τουριστικών πακέτων.
Το ενδιαφέρον στοίχημα των ημερών παίζεται στο τι θα κάνει η επόμενη κυβέρνηση. Είναι η πρώτη φορά που κανένας δεν μπορεί να ορκιστεί. Εκτός κι αν βγει η ΝΔ πρώτη δύναμη. Τότε εκπλήξεις δεν θα μας περιμένουν. Όμως το τι θα κάνει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι το ισχυρότερο πολιτικό αίνιγμα της δεκαετίας. Ακόμη και τον φανατικότερο αναγνώστη του Μάκη Μαϊλη τον τρώει το σαράκι της αμφισβήτησης, μήπως τελικά (και παρά τις διαβεβαιώσεις) ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποδειχθεί ΠΑΣΟΚ. Και ο φανατικότερος ευρωκομμουνιστής ανησυχεί μήπως εντέλει δεν ευτυχήσει η κυβέρνηση της αριστεράς μέσα στο κλουβί της Ευρωζώνης.
Αν τελικά υλοποιηθεί πλήρως η επίσημη γραμμή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η αριστερά που εδώ και χρόνια επιμένει για τον ιμπεριαλιστικό και αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ οφείλει να κάνει δημόσια την αυτοκριτική της.
Αν εκ των πραγμάτων η κυβέρνηση της αριστεράς οδηγηθεί σε πόλεμο, έστω κι αν δεν τον επιλέξει, η αντιμπεριαλιστική και αντικαπιταλιστική αριστερά οφείλει να αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες, προσφεύγοντας στη λαϊκή δύναμη, στηρίζοντας τις μάχες που θα δίνει μια κυβέρνηση αριστεράς, ακόμα και αν προεκλογικά απέκλειε την προοπτική της ρήξης και της αποδέσμευσης.
Σε διαφορετική περίπτωση, η καλύτερη εκδοχή είναι αυτή που σήμερα περιέγραψε ο Γιάννης Βαρουφάκης. Συγκροτημένη πρόταση, μόνο που βασίζεται σε λιτότητα, πολύ λιτότητα, διατήρηση όλων των μνημονιακών μέτρων, συμπίεση μισθών (έστω και από τα πάνω), τραπεζική ασυλία, απόσυρση της αντιμνημονιακής εξαλλοσύνης, αναποτελεσματικές εισπρακτικές προτάσεις, και κυρίως χιλιαστικού τύπου βεβαιότητες για ένα θαύμα στην Ευρωζώνη εντός εξαμήνου.
Λίγες μέρες πριν τις εκλογές είναι κατανοητή η πολυσυλλεκτικότητα και η απόσπαση όσο γίνεται περισσότερων ψηφοφόρων. Μπροστά στον κίνδυνο μιας ακροδεξιάς και ακρομνημονιακής κυβέρνησης, βγαίνουν όλα τα φραστικά σχήματα στο προσκήνιο. Και ευρώ και ΣΥΡΙΖΑ. Κατανοητό αλλά όχι δικαιολογημένο: Γιατί αυτοπαγιδεύεται η μετεκλογική πιθανότητα να ανοίξουν όλες οι δυνατότητες. Γιατί κλείνει το μάτι σε όσους από την αντίπαλη μεριά επιμένουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα βάλει νερό στο κρασί του, θα συμβιβαστεί, θα μείνει εντός πλαισίου. Γιατί γέρνει τη ζυγαριά ανάποδα από μια πορεία ανασυγκρότησης και ανεξαρτησίας της χώρας, πλήρως ανταγωνιστικής με την τριακονταετή αποσυγκρότηση και εξάρτησή της.
Πηγή:antapocrisis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου