ΜΕ ΚΑΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ!
Πρόκειται για ασύστολα ψέματα και αβάσιμους πανηγυρισμούς. Η πρωτιά της ΝΔ δεν ανοίγει διέξοδο ούτε στην οικονομική ούτε στην πολιτική κρίση. Αυτό που ανοίγεται μπροστά μας είναι η προσπάθεια της άρχουσας τάξης να περάσει ακόμα χειρότερα μέτρα σε βάρος των εργατών με τη βοήθεια μιας συγκυβέρνησης πιο αδύναμης από αυτές του ΓΑΠ και του Παπαδήμου. Και βέβαια αυτή η επίθεση έχει να βρει απέναντί της μια Αριστερά με τα μεγαλύτερα ποσοστά από το 1958. Οι αποφασιστικές μάχες είναι μπροστά μας, όχι πίσω μας.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη ο σχηματισμός νέας κυβέρνησης. Παρόλο που όλοι βιάζονται για να υπάρχει κυβέρνηση πριν από την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, οι διαπραγματεύσεις Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη δεν είναι εύκολες. Κανένας από τους τρεις δεν έχει ούτε τη δύναμη ούτε την άνεση ελιγμών για να σταθεροποιήσει την πολιτική κατάσταση.
Η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, παρά την επανασυγκόληση με τη Ντόρα Μπακογιάννη και την απορρόφηση της ακροδεξιάς του ΛΑΟΣ δεν κατάφερε να πιάσει ούτε το 30% μέσα σε συνθήκες που είχε την πιο λυσσαλέα στήριξη από την άρχουσα τάξη και τις διεθνείς συμμαχίες της. Ποτέ άλλοτε, από την εποχή της ΕΡΕ του παλιού Καραμανλή (που είχε κάνει καμπάνια με σύνθημα «Αυτή η δραχμή είναι δική σου, μην αφήσεις τον Παπανδρέου να την πάρει»), δεν είχε υπάρξει τέτοια και τόσο ενορχηστρωμένη κινδυνολογία για να νικήσουν στις εκλογές. Κι όμως η ΝΔ έμεινε πίσω και από το ιστορικό χαμηλό της του 2009. Με κανένα τρόπο δεν μπορεί να προβληθεί σαν ανασυνταγμένη δύναμη.
Ακόμη πιο έντονα είναι τα προβλήματα του άλλου μισού μιας νέας συγκυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ. Από κολώνα της κυβέρνησης Παπαδήμου, έχει απομείνει ένα σαθρό στήριγμα που κινδυνεύει να καταρρεύσει πριν ακουμπήσει οτιδήποτε επάνω του. Η κατάρρευση από τα ύψη του 44% όχι μόνο δεν αντιστράφηκε, αλλά αντίθετα επιβεβαιώθηκε με πρωτοφανή συρρίκνωση, ιδιαίτερα στις εργατογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά.
Γι’ αυτό άλλωστε το δίδυμο Σαμαράς-Βενιζέλος προσπαθούν να εξασφαλίσουν και τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στη νέα συγκυβέρνησή τους. Από το μαύρο δεκανίκι του Καρατζαφέρη, τώρα αναζητούν ένα ροζ δεκανίκι από τον Κουβέλη. Είναι και αυτό δείγμα της πολιτικής αδυναμίας τους και της ανησυχίας που κρύβεται πίσω από τους πανηγυρισμούς. Αριθμητικά το άθροισμα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ βγάζει κυβέρνηση, αλλά πολιτικά δεν στέκει και το ομολογούν ανοιχτά.
Υπάρχουν δυο λόγοι γι’ αυτό: ο πρώτος έχει να κάνει με την αγριότητα της λεηλασίας που θα ακολουθήσει, όσα ψέματα κι αν λένε περί «διαπραγμάτευσης για βελτίωση του Μνημόνιου». Και ο δεύτερος είναι η μαζικότητα του ρεύματος προς τα αριστερά.
Η αλήθεια για την οξύτητα της οικονομικής κρίσης φαίνεται από τις εξελίξεις στην Ισπανία. Την ώρα που το Χρηματιστήριο πανηγύριζε για την πρωτιά της ΝΔ, τα επιτόκια για τα ομόλογα της Ισπανίας σκαρφάλωναν πάνω από το 7% και τραβούσαν μαζί τους και τα επιτόκια της Ιταλίας. Ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ Ζέλικ προειδοποιούσε τη Σύνοδο των G-20 στο Μεξικό ότι η Ευρωζώνη βρίσκεται μπροστά σε κατάσταση «Λήμαν Μπράδερς», όπως το αμερικάνικο τραπεζικό σύστημα το 2008. Η κρίση αγριεύει και όποιος πουλάει υποσχέσεις για βελτίωση των όρων του Μνημόνιου λέει χοντρά ψέματα.
Ήδη ο Σαμαράς το βράδυ της Κυριακής «ξέχασε» να μιλήσει για «αναδιαπραγμάτευση». Στην πράξη, αυτό που περιμένουν οι εταίροι του στην ΕΕ είναι να εφαρμόσει τις υποσχέσεις που έδωσε σε αυτούς, δηλαδή ότι θα βάλει μπροστά τις ιδιωτικοποιήσεις που δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν ο Παπανδρέου και ο Παπαδήμος και ότι θα αντιμετωπίσει πιο σκληρά τις απεργίες, τις καταλήψεις και τα μαζικά κινήματα ανυπακοής. Αυτή είναι η πραγματική ατζέντα της νέας συγκυβέρνησης, όποια σύνθεση κι αν μαγειρέψουν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης.
Αντιστάσεις
Ο φόβος τους για τις αντιστάσεις που θα βρουν μπροστά τους σε μια τέτοια επίθεση εκφράζεται όχι μόνο με τις προσπάθειες να εξασφαλίσουν τη ΔΗΜΑΡ σαν αριστερό δεκανίκι, αλλά και από τις συνεχείς εκκλήσεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αρχικά να μπει κι αυτός στη συγκυβέρνηση και στη συνέχεια να ασκήσει υπεύθυνη αντιπολίτευση. Έχει γίνει ρεφρέν όλων αυτών ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν πρέπει να βγει στα κεραμίδια», δηλαδή δεν πρέπει να στηρίζει αντιστάσεις σαν αυτές που είδαμε τα προηγούμενα δυο-δυόμιση χρόνια.
Οι φόβοι τους είναι βάσιμοι. Το μαζικό ρεύμα αριστερής ριζοσπαστικοποίησης που έστειλε τον ΣΥΡΙΖΑ στο 27% και συνολικά την Αριστερά σε πρωτοφανή ποσοστά, δεν δημιουργήθηκε στα εκλογικά μπαλκόνια αλλά στους χώρους δουλειάς και στις πλατείες με σκληρές εργατικές μάχες. Αυτή η μαζική αριστερή στροφή όχι μόνο είναι μεγαλύτερη από το ιστορικό ποσοστό της ΕΔΑ του 1958, αλλά έχει και πιο προχωρημένα πολιτικά χαρακτηριστικά. Συγκροτείται με κορμό μια εργατική τάξη γεμάτη εμπειρίες μάχης και προσδοκίες ανατροπής.
Αριθμητικά, τα νούμερα είναι συντριπτικά. Στις εργατογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, εκεί που ξετυλίχτηκαν και ξετυλίγονται οι πιο εντυπωσιακές μάχες, από τις Πανεργατικές μέχρι τη Χαλυβουργία, το άθροισμα ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ κυμαίνεται από 37 μέχρι 43%. Αν προσθέσουμε και τη ΔΗΜΑΡ πλησιάζει την απόλυτη πλειοψηφία – να γιατί ακόμη και ο Κουβέλης δυσκολεύεται να πει το ναι στη συγκυβέρνηση.
Ακόμη πιο εντυπωσιακά είναι τα πολιτικά χαρακτηριστικά. Το 1958 το 25% της ΕΔΑ ήταν η απόδειξη ότι η ήττα στον εμφύλιο δεν είχε καταφέρει να σβήσει τη φλόγα της αριστερής πολιτικοποίησης. Αλλά τα συνδικάτα ήταν τσακισμένα και οι αγώνες ξεδιπλώθηκαν μετά το 1958, ενώ στα αριστερά της ΕΔΑ δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα. Σήμερα μέσα στους εργατικούς χώρους υπάρχουν χιλιάδες αγωνιστές που έχουν την εμπειρία της οργάνωσης από τα κάτω, από το στοιχειώδες καθήκον να κερδίζεις τη γενική συνέλευση του χώρου σου κόντρα στους συμβιβασμούς της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, μέχρι τις προχωρημένες εμπειρίες του εργατικού ελέγχου σε καταλήψεις.
Εκατοντάδες χιλιάδες
Σήμερα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που πιέζεται από τα δεξιά της συνεχώς να δείχνει «υπευθυνότητα», έχει στα αριστερά της εκατοντάδες χιλιάδες αριστερούς μαχητές. Μπορεί η εκλογική πόλωση να οδήγησε χιλιάδες ψηφοφόρους του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να έδωσαν μια κριτική ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για «υπεύθυνη» αντιπολίτευση. Μπορεί οι αριστερές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ να τήρησαν «σιγή ασυρμάτου» στην προεκλογική περίοδο για να μην διαταράξουν την εκλογική ταχτική της ηγεσίας του, αλλά οι αγωνιστές της βάσης του είναι πρόθυμοι να βρεθούν ξανά στο ίδιο πεζοδρόμιο με την αντικαπιταλιστική αριστερά.
Αυτές τις μαχητικές διαθέσεις δεν θα είναι εύκολο να τις χαλιναγωγούν τα δεξιά στελέχη που πήραν τον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ στην προεκλογική περίοδο. Οι «ρεαλισμοί» του Δραγασάκη, του Σταθάκη, του Παπαδημούλη που αντί να απαντούν στην κινδυνολογία και τους εκβιασμούς της Δεξιάς προτιμούσαν να δίνουν όρκους πίστης στο Ευρώ, στο Πρωτογενές Πλεόνασμα του προϋπολογισμού, ακόμη και στην «ψυχραιμία» της Αστυνομίας, αποδείχθηκαν ανεπαρκείς ακόμη και στο εκλογικό πεδίο. Στο γήπεδο των εργατικών αγώνων μπορούμε και πρέπει να τους κάνουμε στο πλάι για να ξεδιπλώσουμε το μαζικό κίνημα που έχουμε ανάγκη για να τσακίσουμε την ατζέντα Σαμαρά.
Αυτή την προοπτική δεν μπορεί να την υλοποιήσει η ηγεσία του ΚΚΕ που προσπαθεί να κρύψει τις δικές της ευθύνες κατηγορώντας το επίπεδο συνείδησης της εργατικής τάξης. Δεν είναι ο κόσμος «κουφός» και γι’ αυτό δεν ακούει τις καμπάνες που λέει ότι σημαίνει η ηγεσία του ΚΚΕ. Η ταχτική του σεχταρισμού και της καταγγελίας δεν δούλεψε ούτε απέναντι στη βάση του ΠΑΣΟΚ, δεν θα δουλέψει ούτε με τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Μια ηγεσία που καλεί τον κόσμο να φύγει από το πλημμυρισμένο Σύνταγμα και να κατηφορίσει την Πειραιώς δεν μπορεί να ενώσει την τάξη όσες φορές κι αν καταγγείλει τον Τσίπρα σαν οπορτουνιστή.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραμένει η ενωτική αντικαπιταλιστική δύναμη που μπορεί να δώσει τις μάχες για να ξεδιπλώσουμε τη δυναμική του κινήματος. Έκανε μια προεκλογική εκστρατεία που προσπάθησε να δώσει τις απαντήσεις που οι άλλοι απέφευγαν. Μπόλιασε χιλιάδες αγωνιστές, όχι μόνο αυτούς που την ψήφισαν, με τις απαντήσεις ενός μεταβατικού προγράμματος που απαιτεί την ανατροπή των Μνημόνιων με τη διαγραφή του χρέους, τη ρήξη με το ευρώ και τον εργατικό έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα και σε όλη την κοινωνία. Βοήθησε αμέτρητους εργατικούς χώρους να έχουν στη βάση μια συλλογικότητα γύρω από αυτές τις διεκδικήσεις. Επέμενε και επιμένει στην ενωτική κοινή δράση για την υλοποίηση όλων των στόχων του εργατικού κινήματος. Γι’ αυτό, είναι μια παρουσία καταλυτική για το μέλλον των αγώνων μας.
Αυτό το έδειξε ακόμη και μέσα στην προεκλογική περίοδο με τις αντιφασιστικές πρωτοβουλίες της. Τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία για την άμεση προτεραιότητα που έχουν τα αντιφασιστικά καθήκοντα αυτή την περίοδο. Οι τραμπουκισμοί ενάντια στην Κανέλλη και τη Δούρου ήταν μόνο η προειδοποίηση για τις επιθέσεις που θα ήθελε να κάνει η σύγχρονη «Καρφίτσα», οι συνεχιστές των δολοφόνων του Λαμπράκη.
Η Χρυσή Αυγή φούσκωσε με τις πλάτες του Σαμαρά που νομιμοποίησε όλα τα αντιδραστικά ρατσιστικά ιδεολογήματα. Όπως ο Σαρκοζί στη Γαλλία, το ίδιο ο Σαμαράς εδώ υιοθετεί τις απειλές για το κυνήγι των μεταναστών, τις μαζικές απελάσεις, την «ανακατάληψη» των πόλεων. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουν οι νεοναζί είναι να προβληθούν σαν η δύναμη που τα κάνει όλα αυτά εδώ και τώρα βοηθώντας την αστυνομία να ξεφύγει από τους φραγμούς του «κατεστημένου». Ακόμα και ο Βενιζέλος έφτασε να καλύπτει τους ναζιστικούς τραμπουκισμούς δηλώνοντας ότι για τη βία στην πολιτική δεν φταίει η Χρυσή Αυγή αλλά η … Αριστερά. Έτσι έφτασαν οι νεοναζί να οργιάζουν προεκλογικά στην Πάτρα καπηλευόμενοι μια δολοφονία και χωρίς απάντηση από κανέναν εκτός από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την ΚΕΕΡΦΑ.
Κι όμως με την επιμονή αυτών των δυνάμεων καταφέραμε στις 8 Ιούνη να γίνουν μαζικά και ενωτικά αντιφασιστικά συλλαλητήρια σε πολλές πόλεις, ανοίγοντας δρόμο για αυτήν την πάλη που έχει μπροστά του το κίνημα.
Έτσι μπορούμε και πρέπει να συνεχίσουμε. Ενωτικά και τολμηρά πολιτικά, όχι μόνο ενάντια στη φασιστική απειλή αλλά ενάντια στη «νεκρανάσταση» των μνημόνιων και το νέο κύμα καπιταλιστικών επιθέσεων. Ενισχύοντας τις δυνάμεις της επανάστασης και του αντικαπιταλισμού, το ΣΕΚ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλους και όλες που στρατευόμαστε για μια κοινωνία χωρίς τις βαρβαρότητες του χρεοκοπημένου καπιταλισμού.
Πηγή: ΣΕΚ
1 σχόλιο :
Η Αριστερά δεν έχει το μεγαλύτερο ποσοστό απ' το 58. Έχει το μεγαλύτερο ποσοστό που είχε ποτέ σε επίσημες αστικές εκλογές, μεγαλύτερο κι απ' του '58
Δημοσίευση σχολίου