Του Στάθη Κατσούλα.
Ποιανού τα συμφέροντα εξυπηρετούσε η απεργία στο Μετρό; Ποιους είχε (ή έπρεπε να είχε) μαζί της και ποιους απέναντι;
Δεν θα σταθούμε σε ότι εκστομίστηκε από πλευράς των ΜΜΕ: Οι απεργοί απεργούσαν και πληρώνονταν. Οι απεργοί ήταν πελατειακά βύσματα παλαιότερων κυβερνήσεων. Οι απεργοί ήταν μια συντεχνία και ζητούσαν να εξαιρεθούν από το ενιαίο μισθολόγιο. Οι απεργοί τουλάχιστον έχουν δουλειά ενώ τόσοι άλλοι είναι άνεργοι.
Ποιος χώρος που δίνει έναν αγώνα δεν τα έχει ξανακούσει; Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα; Οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία; Οι λιμενεργάτες; Οι αγρότες; Οι εκπαιδευτικοί;
Στην περίπτωσή μας, τα έχουμε ακούσει ξανά. Τελευταία φορά, στη μεγάλη απεργία των δασκάλων το 2006. Και τι δεν ακούσαμε: Πως οι εκπαιδευτικοί είναι διπλοθεσίτες γιατί κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα. Πως δουλεύουν τέσσερις ώρες τη μέρα και αυτό είναι άδικο για τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Πως είναι μόνιμοι και αυτό είναι άδικο για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Πως τα σχολεία είναι κλειστά και αυτό είναι άδικο για τους γονείς.
Η φαρέτρα των επιχειρημάτων της αστικής τάξης και των ΜΜΕ, διογκώθηκε την τελευταία μνημονιακή τριετία. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ καταδίκασαν μια ολόκληρη κοινωνία στην κόλαση, καταγγέλλοντας μάλιστα με ιδιαίτερη σφοδρότητα όποιον αντισταθεί, ως συντεχνία με ειδικά προνόμια. Αφού όλη η κοινωνία εξοντώνεται, είναι εγωιστικό ένας κλάδος να θέλει να ζήσει.
Στα μπλόκα της Κατοχής οι Γερμανοί και οι Γερμανοτσολιάδες (μην ξεχνάμε ποτέ τους δεύτερους γιατί διαδραματίζουν διαχρονικά σπουδαίο ρόλο στη χώρα μας) έστελναν μαζικά κόσμο στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Στην Καισαριανή, στην Κοκκινιά, στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο. Δεν έχουμε υπόψη κάποια ανακοίνωση του κατοχικού στρατού που καταδίκαζε όσους πάσχιζαν (και ίσως κατόρθωναν, ίσως όχι) να διαφύγουν της σφαγής, ως «συντεχνία», «εγωιστές» ή «προνομιούχους». Ίσως η τέχνη της παραπλάνησης τότε, να μην είχε φτάσει στα υψηλά σημερινά επίπεδα παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ενός Γιόζεφ Γκαίμπελς.
Αλλά ας επανέλθουμε στο αρχικό ερώτημα: τι σχέση έχει η επιστράτευση των απεργών του Μετρό, με τα εργασιακά δικαιώματα όλων των εργαζομένων;
Για να απαντήσουμε στο παραπάνω ερώτημα πρέπει να σκεφτούμε αν η αποφασιστικότητα και η πυγμή που έδειξε η κυβέρνηση στη συγκεκριμένη απεργία αφορούσε αποκλειστικά και μόνο τους εργαζόμενους στο Μετρό. Ή ανάποδα αφορούσε την αξιοπιστία του μνημονίου, τη σταθερότητα της κυβέρνησης, τη διαιώνιση της τροϊκανής κατοχής.
Μικρή σημασία είχε η ολιγόμηνη αναβολή της ένταξης στο ενιαίο μισθολόγιο και ο διάλογος που αιτούνταν οι απεργοί. Το κεντρικό ήταν η απαρέγκλιτη εφαρμογή των όρων του μνημονίου, παραδειγματικά, σκληρά, αποφασιστικά. Δηλαδή η επίταξη όφειλε να γίνει μάθημα για ολόκληρη την κοινωνία.
Οι απεργοί κατανοώντας ότι η ίδια η κυβέρνηση ανάγει την απεργία τους σε πεδίο μιας κεντρικής σύγκρουσης, επέλεξαν να δηλώσουν ότι ζητούν την πτώση της κυβέρνησης, ότι καλούν τους εργαζόμενους σε παλλαϊκή κινητοποίηση και αλληλεγγύη, ότι στόχος τους είναι να φύγει η χούντα. Επιχείρησαν δηλαδή να μετατρέψουν έναν κλαδικό αγώνα με κλαδικό αίτημα, σε πολιτικό αγώνα με κεντρικό πολιτικό στόχο. Ασχέτως της ανταπόκρισης που βρήκαν από τα συνδικάτα, από τις συνομοσπονδίες, από τα κόμματα της Αριστεράς, επέλεξαν σωστά.
Οι απεργοί κατανοούν ότι δεν θα γλυτώσουν ούτε οι ίδιοι, ούτε κανένας, αν δεν πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά. Τα σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά των τελευταίων εικοσιτετραώρων της απεργίας σήμαιναν ότι στην αντιπαράθεση των 2 πλευρών (κυβέρνηση και απεργοί) όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι (παρά την προφανή ταλαιπωρία στην ανυπόφορη Αθήνα) είχαμε συμφέρον να σταθούμε ανεπιφύλακτα στο πλευρό των απεργών.
Οι εργαζόμενοι βλέπουν τους μισθούς τους να μειώνονται, τους φόρους να αυξάνονται και τους όρους επιβίωσης να χειροτερεύουν διαρκώς. Η διέξοδος από αυτή την πορεία προς την κόλαση δεν είναι η ήττα ενός αγωνιζόμενου κλάδου, αλλά η ήττα μιας κυβέρνησης που βουλιάζει το σύνολο των εργαζομένων. Να πέσει η κυβέρνηση, και μάλιστα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αυτό είναι το κοινωνικό συμφέρον.
Η απεργία στο Μετρό μπορούσε να είναι μια σημαντική συμβολή στον βασικό στόχο που πρέπει να έχουμε σήμερα. Άρα, το με ποιο καθεστώς διορίστηκαν, πόσοι πελάτες κομματικών γραφείων του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ μπήκαν, τι όργια έκανε ο εκσυγχρονιστής Βερελής ή ο σεμνός και ταπεινός Στυλιανίδης, είναι δευτερεύουσας σημασίας, τουλάχιστον σήμερα.
Στην τελική τα μεγάλα λαμόγια δεν βρίσκονται στη βάση των κομματικών στρατών. Είναι οι ίδιοι οι στρατηγοί, δηλαδή οι βουλευτές και οι υπουργοί που διορίζαν την κομματική τους πελατεία για να εκλέγονται εσαεί και να σώνουν τη χώρα από ...τη διαφθορά και την αναξιοκρατία. Αν πρέπει κάποιος να τιμωρηθεί δεν είναι αυτός που διορίζεται, αλλά αυτός που διορίζει.
Ακόμα όμως και το αναμφισβήτητο γεγονός του πελατειακού οργίου, είναι πολιτικά λάθος να ανασύρεται την ώρα που αυτοί οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβέρνησης του μνημονίου (δηλώσεις Παπαδημούλη). Γιατί, το ότι βρίσκονται σήμερα στο στόχαστρο, δεν οφείλεται ούτε στους δήθεν υπέρογκους μισθούς, ούτε στις αδιαφανείς διαδικασίες πρόσληψης. Δεν τον μάρανε τον Χατζηδάκη η αξιοκρατία, το αποδεικνύει η αδερφή του.
Πρωτεύον κριτήριο για τη στάση απέναντι στην απεργία ήταν: Ποιος θα ωφελούνταν από μια νίκη των απεργών και αντίστοιχα ήττα της κυβέρνησης;
Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ της, αντιλαμβανόμενοι τις προεκτάσεις της απεργίας αυτής, αλλά και το δυσανάλογα μεγάλο κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης σε μια απεργία που αντικειμενικά ταλαιπωρούσε εκατοντάδες χιλιάδες, πέταξε το μπαλάκι αλλού: Συνεχείς αναφορές, με αποκορύφωμα δημοσίευμα στο ηλεκτρονικό βήμα των ακροδεξιών ανθυπασπιστών Σαμαρά ότι υπάρχουν μέσω των απεργιών σχέδια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης. (Κατά το παλιό «σχέδια αποσταθεροποίησης του καθεστώτος»).
Η απεργία στο Μετρό παρουσιάστηκε σαν ένα υποχθόνιο σχέδιο, μια συνωμοσία, μια συμπαιγνία σκοτεινών δυνάμεων.
Η απάντηση πρέπει να είναι σαφής: Οι απεργίες, και κυρίως ο πολιτικός αγώνας για πτώση της κυβέρνησης είναι αδιαπραγμάτευτα αιτήματα που δεν μπορούν να μπαίνουν στη ζυγαριά του “πολιτικού κόστους”, ούτε να υποσκάπτονται με τα “ναι μεν αλλά” της προαιώνιας πελατειακής δουλείας.
Ο στόχος του εργατικού κινήματος και των απεργιών πρέπει να είναι (και) η πτώση της κυβέρνησης.
Το συνδικαλιστικό κίνημα και οι εργαζόμενοι έχουν κάθε δικαίωμα να μιλάνε για πολιτική, να κάνουν πολιτική, και σήμερα έχουν όχι απλά δικαίωμα και συμφέρον, αλλά υποχρέωση στα σπίτια τους και στα παιδιά τους, να απαιτούν την πτώση της κυβέρνησης.
Πηγή:antapo/crisis
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου