Tου Γιώργου Δελαστίκ
Είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το 13ο συνέδριο του ΚΚΕ που άρχισε στις 19 Φεβρουαρίου του 1991, με την ολοκλήρωση των εργασιών του οποίου η Αλέκα Παπαρήγα αναδείχθηκε οριακά γενική γραμματέας του κομμουνιστικού κόμματος μετά από λυσσαλέα φραξιονιστική διαπάλη ανάμεσα στη γραφειοκρατική και τη δεξιά πτέρυγά του, έχοντας ήδη από το 1989 από κοινού πετάξει εκτός ΚΚΕ την αριστερή πτέρυγα.
Ενδεικτικό της οξύτητας της εσωκομματικής σύγκρουσης είναι ότι η Αλέκα Παπαρήγα, η οποία ήταν ήδη μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και επί χρόνια γραμματέας τής κατά πολύ ισχυρότερης οργάνωσης του κόμματος, της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας (ΚΟΑ), δεν είχε καν εκλεγεί... αντιπρόσωπος (!) στο συνέδριο εκείνο στο οποίο συμμετείχαν πάνω από 1.200 σύνεδροι.
Συμμετείχε αριστίνδην στο συνέδριο ως μέλος του απερχόμενου Πολιτικού Γραφείου και εξελέγη γραμματέας του ΚΚΕ με την αδιανόητη για κομμουνιστικό κόμμα οριακή διαφορά των 57 ψήφων έναντι 53 που πήρε ο αντίπαλός της Γιάννης Δραγασάκης που προερχόταν από το αντίπαλο στρατόπεδο, σε ψηφοφορία της Κεντρικής Επιτροπής που έγινε στις 27 Φεβρουαρίου του 1991. Είναι εξόφθαλμο ότι το ΚΚΕ ακόμη και σε επίπεδο Κεντρικής Επιτροπής είναι διχασμένο σε δύο σχεδόν ίσα κομμάτια. Η διάσπαση είναι απλώς ζήτημα χρόνου και όντως ολοκληρώνεται στις 8 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Στις 18 Δεκεμβρίου του 1991 συνέρχεται στον Περισσό το 14ο έκτακτο συνέδριο του ΚΚΕ που απλώς επικυρώνει τη νέα διάσπαση.
Στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση υπό την ηγεσία της Αλέκας Παπαρήγα, το 1993, το ΚΚΕ σημειώνει το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα της ιστορίας του: μόλις 4,54%! Μοναδική παρηγοριά της ότι ο ΣΥΝ, το υπόλοιπο κομμάτι του τέως ενιαίου Συνασπισμού της Αριστεράς, παίρνει 2,94% και μένει εκτός Βουλής. Μια θλίψη το ποσοστό του ΚΚΕ συγκρινόμενο με το 9,89% του 1985, το 10,93% του 1981 ή το 9,36% του 1977 που το ΚΚΕ είχε κατεβεί μόνο του. Στις τρεις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 1989, Νοεμβρίου 1989 και Μαρτίου 1990 ο ενιαίος Συνασπισμός, στον οποίον συμμετείχε το ΚΚΕ, είχε πάρει 13,13% και 10,97% και 10,28% αντιστοίχως.
Συμμετείχε αριστίνδην στο συνέδριο ως μέλος του απερχόμενου Πολιτικού Γραφείου και εξελέγη γραμματέας του ΚΚΕ με την αδιανόητη για κομμουνιστικό κόμμα οριακή διαφορά των 57 ψήφων έναντι 53 που πήρε ο αντίπαλός της Γιάννης Δραγασάκης που προερχόταν από το αντίπαλο στρατόπεδο, σε ψηφοφορία της Κεντρικής Επιτροπής που έγινε στις 27 Φεβρουαρίου του 1991. Είναι εξόφθαλμο ότι το ΚΚΕ ακόμη και σε επίπεδο Κεντρικής Επιτροπής είναι διχασμένο σε δύο σχεδόν ίσα κομμάτια. Η διάσπαση είναι απλώς ζήτημα χρόνου και όντως ολοκληρώνεται στις 8 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Στις 18 Δεκεμβρίου του 1991 συνέρχεται στον Περισσό το 14ο έκτακτο συνέδριο του ΚΚΕ που απλώς επικυρώνει τη νέα διάσπαση.
Στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση υπό την ηγεσία της Αλέκας Παπαρήγα, το 1993, το ΚΚΕ σημειώνει το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα της ιστορίας του: μόλις 4,54%! Μοναδική παρηγοριά της ότι ο ΣΥΝ, το υπόλοιπο κομμάτι του τέως ενιαίου Συνασπισμού της Αριστεράς, παίρνει 2,94% και μένει εκτός Βουλής. Μια θλίψη το ποσοστό του ΚΚΕ συγκρινόμενο με το 9,89% του 1985, το 10,93% του 1981 ή το 9,36% του 1977 που το ΚΚΕ είχε κατεβεί μόνο του. Στις τρεις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 1989, Νοεμβρίου 1989 και Μαρτίου 1990 ο ενιαίος Συνασπισμός, στον οποίον συμμετείχε το ΚΚΕ, είχε πάρει 13,13% και 10,97% και 10,28% αντιστοίχως.
Οι δεύτερες βουλευτικές εκλογές με ηγεσία Παπαρήγα φέρνουν το ΚΚΕ σε πολιτικά ακόμη χειρότερη θέση επί της ουσίας. Βρισκόμαστε στο 1996 και ναι μεν το ΚΚΕ τσιμπάει μια εκατοστιαία μονάδα και ανεβαίνει στο 5,61% αλλά ο ΣΥΝ επανέρχεται δυναμικά και ξαναμπαίνει στη Βουλή, από την οποία δεν θα φύγει έκτοτε, με 5,12%. Συνολικά, δεκαπέντε χρόνια με την Αλέκα στο τιμόνι το ΚΚΕ φυτοζωεί εκλογικά αδυνατώντας να φτάσει το 6%. Στις εκλογές του 2007 έρχεται η ανάκαμψη με 8,15%, σε εκείνες του 2009 το ποσοστό πέφτει λίγο στο 7,54%, τον Μάιο του 2012 εκ νέου εκτόξευση στο 8,48%. Μετά από έναν μήνα, στις εκλογές του Ιουνίου, η οικτρή καταβαράθρωση: ποσοστό 4,50%, νέο αρνητικό ρεκόρ. Εχει έρθει το ουσιαστικό τέλος της πολιτικής κυριαρχίας της Αλέκας, η οποία παραδίδει το ΚΚΕ στα εκλογικά συντρίμμια που το παρέλαβε προ εικοσαετίας και πλέον.
Η Παπαρήγα ανέλαβε γραμματέας σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τους κομμουνιστές. Δύο μήνες πριν αναλάβει, στις 25 Δεκεμβρίου 1990, είχε διαλυθεί και τυπικά η Σοβιετική Ενωση. Κατόρθωσε να αποτρέψει τη διάλυση του ΚΚΕ και να διασφαλίσει την επιβίωσή του με τις αριστερότερες θέσεις από οποιοδήποτε κομμουνιστικό κόμμα στην Ευρώπη. Από οργανωτική σκοπιά και παρά την κρίση που σήμερα σοβεί στις γραμμές του, η Αλέκα παρέδωσε το ΚΚΕ σε πολύ καλύτερη κατάσταση από εκείνη που το παρέλαβε. Εσωκομματικά καλά τα πήγε. Απέτυχε όμως και ενδεχομένως παταγωδώς στον τομέα των σχέσεων του ΚΚΕ με τον λαό και τον ευρύτερο κόσμο της Αριστεράς.
Δικαιούται απολύτως να υπερηφανεύεται ότι έπαιξε τον κυρίαρχο, πρωταγωνιστικό ρόλο στην επικράτηση της γραφειοκρατικής πτέρυγας επί της δεξιάς, της αυτοαποκαλούμενης «ανανεωτικής» το 1991. Σήμερα όμως το ΚΚΕ έχει και πάλι το 4,50% των ψήφων, μόλις το ένα... έκτο (!) του 26,89% του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΚΕ απειλείται πλέον με περιθωριοποίηση την ώρα της μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Κινδυνεύει να καταστεί ασήμαντος παράγοντας ακόμη και στην Αριστερά, για την οποία όλως παραδόξως πέρυσι η Αλέκα Παπαρήγα ανακάλυψε ξαφνικά ότι... δεν υπάρχει και ότι το ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση μαζί της! Καλά, αν δεν υπάρχει Αριστερά, τότε πώς η Αλέκα πρωταγωνιστούσε προ 25ετίας στη συγκρότηση του ενιαίου «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου», διαγράφοντας από το ΚΚΕ όσους θεωρούσαν καιροσκοπικό εκείνον τον ενιαίο συνασπισμό Φλωράκη - Κύρκου; Ουδέποτε μίλησε γι' αυτό αλλά δεν έχει καμιά σημασία πλέον. Η εποχή της Αλέκας τελείωσε άδοξα! Οσο για τον διάδοχό της, ισχύει η ρήση «αρχή άνδρα δείκνυσι».
Η Παπαρήγα ανέλαβε γραμματέας σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τους κομμουνιστές. Δύο μήνες πριν αναλάβει, στις 25 Δεκεμβρίου 1990, είχε διαλυθεί και τυπικά η Σοβιετική Ενωση. Κατόρθωσε να αποτρέψει τη διάλυση του ΚΚΕ και να διασφαλίσει την επιβίωσή του με τις αριστερότερες θέσεις από οποιοδήποτε κομμουνιστικό κόμμα στην Ευρώπη. Από οργανωτική σκοπιά και παρά την κρίση που σήμερα σοβεί στις γραμμές του, η Αλέκα παρέδωσε το ΚΚΕ σε πολύ καλύτερη κατάσταση από εκείνη που το παρέλαβε. Εσωκομματικά καλά τα πήγε. Απέτυχε όμως και ενδεχομένως παταγωδώς στον τομέα των σχέσεων του ΚΚΕ με τον λαό και τον ευρύτερο κόσμο της Αριστεράς.
Δικαιούται απολύτως να υπερηφανεύεται ότι έπαιξε τον κυρίαρχο, πρωταγωνιστικό ρόλο στην επικράτηση της γραφειοκρατικής πτέρυγας επί της δεξιάς, της αυτοαποκαλούμενης «ανανεωτικής» το 1991. Σήμερα όμως το ΚΚΕ έχει και πάλι το 4,50% των ψήφων, μόλις το ένα... έκτο (!) του 26,89% του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΚΕ απειλείται πλέον με περιθωριοποίηση την ώρα της μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Κινδυνεύει να καταστεί ασήμαντος παράγοντας ακόμη και στην Αριστερά, για την οποία όλως παραδόξως πέρυσι η Αλέκα Παπαρήγα ανακάλυψε ξαφνικά ότι... δεν υπάρχει και ότι το ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση μαζί της! Καλά, αν δεν υπάρχει Αριστερά, τότε πώς η Αλέκα πρωταγωνιστούσε προ 25ετίας στη συγκρότηση του ενιαίου «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου», διαγράφοντας από το ΚΚΕ όσους θεωρούσαν καιροσκοπικό εκείνον τον ενιαίο συνασπισμό Φλωράκη - Κύρκου; Ουδέποτε μίλησε γι' αυτό αλλά δεν έχει καμιά σημασία πλέον. Η εποχή της Αλέκας τελείωσε άδοξα! Οσο για τον διάδοχό της, ισχύει η ρήση «αρχή άνδρα δείκνυσι».
Θα κριθεί από τα έργα του.
Πηγή:Εθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου