Της Ρένας Γιαννοπούλου
Ο Μάκης Μαΐλης είναι ένας αξιότιμος άνθρωπος. Όλοι τους είναι αξιότιμοι άνθρωποι… (*)
Και
εγγράμματοι, θα προσέθετα – σε αντίθεση, βεβαίως, βεβαίως, με τα «αγράμματα»
στελέχη και μέλη του ΚΚΕ που είχαν το απύθμενο θράσος να αμφισβητήσουν τας
Γραφάς. Διότι, ως γνωστόν, δύο όντα στον πλανήτη κατέχουν το αλάθητο και η
αμφισβήτηση της αλήθειας τους ισοδυναμεί τουλάχιστον με την αρχαιοελληνική
«Ύβρι»: ο – εκάστοτε – Πάπας της Ρώμης και η συλλογική οντότης που συγκροτεί τη
νυν καθοδήγηση του ΚΚΕ.
Ο αξιότιμος λοιπόν Μάκης Μαΐλης και οι εντιμώτατοι φίλοι
του, ως εγγράμματοι και μαρξιστικώς κατηρτισμένοι ανέλαβαν το βαρύ καθήκον να
νουθετήσουν τους αδαείς ου μην αλλά και να αποκαλύψουν και να στηλιτεύσουν την
«πέμπτη φάλαγγα της αστικής τάξης», τους «οπορτουνιστές», αυτούς που δεν
«μπόρεσαν να ξεπεράσουν τη θεωρία των σταδίων», αυτούς που θέλουν «να κάνουν το
Κόμμα ουρά της αστικής τάξης».
Όλοι αυτοί λοιπόν δεν είναι παρά στελέχη που εδώ και πολλά
χρόνια ευδόκιμα υπηρέτησαν και υπηρετούν την ταξική πάλη, την ιδεολογική
αντιπαράθεση με την άρχουσα τάξη, την εσωκομματική διαπάλη με τον οπορτουνισμό
κάθε μορφής: στελέχη και μέλη που πολέμησαν σκληρά να στήσουν το Κόμμα στα
πόδια του, μετά τις κατακλυσμιαίες εξελίξεις στο διεθνές, αλλά και στο
εσωτερικό πεδίο στις αρχές της δεκαετίας του `90. Το «έγκλημά» τους; Διατύπωσαν
την πεποίθησή τους ότι το, προς ψήφιση νέο σχέδιο προγράμματος και το νέο
καταστατικό του ΚΚΕ όχι μόνο έρχονται σε κατάφωρη αντίθεση με το Πρόγραμμα του
15ου συνεδρίου, όχι μόνο δείχνουν να αγνοούν την ελληνική
πραγματικότητα, τις ανάγκες και τις δυνατότητες του ελληνικού λαού, αλλά και
ξεκόβουν το Κόμμα από τη μαρξιστική – λενινιστική ιδεολογία, από το μαρξιστικό
– λενινιστικό πλέγμα αξιών και πολιτικών με το οποίο πορεύτηκε για περισσότερο
από 90 χρόνια. Τα μέλη και τα στελέχη αυτά διατύπωσαν την άποψή τους με οξύτητα
αλλά και με απολύτως επιχειρηματολογημένη ευπρέπεια, μέσα στα όρια και στους
κανόνες του προσυνεδριακού διαλόγου.
Ο Μάκης Μαΐλης και τα λοιπά στελέχη που απάντησαν, κατά
παράβαση κάθε κομματικής δεοντολογίας, με αρθρογραφία εκτός διαλόγου, οργάνωσαν
την επίθεσή τους στηριγμένοι σε προσωπικούς – βαρύτατους έως αναιδείς –
χαρακτηρισμούς, σε διαστρεβλώσεις κειμένων και θέσεων, σε δίκη προθέσεων και απόδοση
απόψεων που δεν προκύπτουν από πουθενά. Όμως, ο Μάκης Μαΐλης είναι ένας
αξιότιμος άνθρωπος – όλοι τους είναι αξιότιμοι άνθρωποι …
Το άρθρο που υπογράφει ο Αλέξης Θεοδώρου στον
«Εργατικό Αγώνα» δίνει, πιστεύω, μια ολοκληρωμένη απάντηση σε αυτή την πρόσφατη
ομοβροντία άρθρων.
Εγώ θα ήθελα να σταθώ σε τρία σημεία του άρθρου του
αξιότιμου Μάκη Μαΐλη, τα οποία νομίζω ότι συγκροτούν και ένα είδος προσωπικού
του μανιφέστου, μια και καλύπτουν σχεδόν το σύνολο της … παγκόσμιας ιστορίας
και της ιστορίας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από το Β`
Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Γράφει λοιπόν ο Μ.Μ., σχολιάζοντας την αρθρογραφία
των παραπάνω μελών και στελεχών του ΚΚΕ:
(…)
«Αποδίδουν στην τότε (σωστή όπως λένε) στρατηγική των ΚΚ
την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας σε σειρά χωρών της Ευρώπης μετά από τον
Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παραγνωρίζοντας τον καθοριστικό ρόλο του Κόκκινου Στρατού
και γενικά της Σοβιετικής Ενωσης, που χάρη στην ισχύ της έγειρε η πλάστιγγα
υπέρ των εργατικών δυνάμεων».
Κατά το Μάκη Μαΐλη λοιπόν, η στρατηγική των Κομμουνιστκών
Κομμάτων που συναρτάται με το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν ήταν
σωστή. Να υπενθυμίσουμε βέβαια ότι πρόκειται για τη στρατηγική που χαράχτηκε
από την Γ` Διεθνή, στο 7ο Συνέδριό της το 1935: είναι η
στρατηγική με την οποία ορίστηκε ως καθήκον των κομμουνιστικών κομμάτων η
δημιουργία των ευρύτερων δυνατών συσπειρώσεων, μέσα σε κάθε λαό, στην εργατική
τάξη κάθε χώρας, ώστε να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος του φασισμού και του
ναζισμού. Η στρατηγική η οποία όριζε ότι, σε περίπτωση φασιστικής επίθεσης, οι
κομμουνιστές κάθε χώρας θα έπρεπε να μπουν επικεφαλής της αντίστασης, αλλά και,
από κοινού, θα όφειλαν να υπερασπιστούν τη Σοβιετική Ένωση. Η στρατηγική η
οποία υπήρξε το υπόβαθρο για την εποποιία της αντίστασης στις κατεχόμενες από
τον Άξονα χώρες της Ευρώπης, ιδιαίτερα όμως σε εκείνες που οι κομμουνιστές
μπήκαν θαρραλέα μπροστά. Η στρατηγική την οποία χάραξε ο ίδιος ο Στάλιν – στου
οποίου το όνομα ομνύει, κατά τα άλλα, η νυν καθοδήγηση, ανάμεσά της και ο Μάκης
Μαΐλης. Αλλά είπαμε: ο Μάκης Μαΐλης είναι ένας αξιότιμος άνθρωπος. Όλοι τους
είναι αξιότιμοι άνθρωποι…
Κανείς δεν αμφισβητεί τον σπουδαίο ρόλο του Κόκκινου Στρατού
στην εγκαθίδρυση των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην ανατολική Ευρώπη. Η
διατύπωση του Μ.Μ. όμως, που φέρνει σε αντιπαράθεση τη στρατηγική των ΚΚ με το
ρόλο του Κόκκινου Στρατού καθιστά σαφή τη θέση του ότι, εν τέλει, η «εργατική
εξουσία» δεν εγκαθιδρύθηκε από τους λαούς και από τη φυσική
τους πρωτοπορία, τα κομμουνιστικά κόμματα, αλλά επιβλήθηκε εκ
των άνω. Τι δικαίωση για τον ιμπεριαλισμό και τα φερέφωνά του που ανέκαθεν
ισχυρίζονταν ότι η Σοβιετική Ένωση επέβαλε διά της βίας φιλικά προς αυτή
καθεστώτα στις γειτονικές της χώρες, σε συνθήκες ανώριμες (πιο σοφιστικέ εκδοχή
αυτή) ή/και καταπιέζοντας τους λαούς τους! Θα μου πει κανείς ότι ο Μ.Μ. θεωρεί
θετική αυτή την εγκαθίδρυση/ επιβολή. Αν όμως τραβήξουμε στα άκρα αυτή τη
συλλογιστική, θα οδηγηθούμε σε ένα ωκεανό παραλογισμού: θα αποδεχτούμε ως
προοδευτική διαδικασία τις κατακτήσεις του Ναπολέοντα – έτσι κι αλλιώς, στις
χώρες που κατακτούσε επέβαλε τους – προοδευτικούς, για την εποχή, θεσμούς της
Γαλλικής Επανάστασης. Γιατί να μη δεχτούμε και τον Αλέξανδρο, τον επονομαζόμενο
και Μεγάλο, ως όντως εκπολιτιστή; Εννοείται ότι το ολοκληρωμένο δουλοκτητικό
σύστημα των αρχαίων ελληνικών κρατών και το εποικοδόμημά του είναι πιο
προοδευτικός, ιστορικά, κοινωνικο – οικονομικός σχηματισμός από εκείνους στους
οποίους διαβιούσαν οι νομάδες και σκηνίτες κάτοικοι της κεντρικής Ασίας! Τέτοια
περιφρόνηση για τους λαούς και τα κινήματά τους δείχνει ο, ομνύων κατά τα άλλα
στη Λαϊκή Συμμαχία, Μ.Μ. Αλλά είπαμε: ο Μάκης Μαΐλης είναι ένας αξιότιμος
άνθρωπος. Όλοι τους είναι αξιότιμοι άνθρωποι ….
Σε άλλο σημείο του πονήματός του, ο Μ.Μ. τα
βάζει με τον Αντώνη Σκυλλάκο και διαπράττει τα ακόλουθα:
«Κατά την άποψη του Α. Σκυλλάκου, για την τραγωδία στη
Χιλή έφταιξε ο Αλιέντε (!) και όχι η στρατηγική του ΚΚ Χιλής, που ήταν και
στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Εγραψε στον «Ριζοσπάστη» της
1/3/2013: «Η ήττα στη Χιλή δεν οφειλόταν στο ότι από τη φύση της η συνεργασία
ήταν θνησιγενής, αλλά γιατί ο Αλιέντε δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα για να
περάσει στα χέρια της κυβέρνησης η πραγματική εξουσία»! (σημείωση Μ. Μ.: Μήπως
είναι καιρός να ψάξουμε για έναν... καλύτερο Αλιέντε;).
Για τα λάθη του ΚΚΕ στην Κατοχή έφταιξε γενικώς η ηγεσία
του. Καμία σχέση δεν είχε μ' αυτά η στρατηγική του Κόμματος...»
Ως προς την πρώτη παράγραφο, δεν θα σταθώ τόσο στην ουσία,
για το ποιος φταίει και ποιος όχι για την τραγωδία της Χιλής. Δεν μπορώ ωστόσο
να μην επισημάνω ότι, για μια ακόμη φορά, με τη γνωστή αλαζονεία και
αμετροέπεια που διακρίνει το ύφος του, ο Μάκης Μαΐλης αποφαίνεται περί της μη
ορθής στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος κατά τη δεκαετία του
1970. Αλλά επίσης δεν μπορώ να μην επισημάνω και την ειρωνεία (δεν θα τη
χαρακτήριζα λεπτή) του ρητορικού ερωτήματος που ο Μ.Μ. διατυπώνει μέσα σε
παρένθεση. Ειρωνεία της οποίας στόχος είναι τόσο ο Αντώνης Σκυλλάκος, όσο και ο
ίδιος ο … Αλλιέντε! Και επειδή ο κόσμος πια είναι μικρός∙ επειδή καλό είναι να
έχουμε επίγνωση των μεγεθών∙ επειδή, τέλος, κριτήριο της αλήθειας είναι η πράξη
και η εντιμότητα, η ακεραιότητα και η αγωνιστικότητα όποιου θέτει τον εαυτό του
στην υπηρεσία της εργατικής τάξης δεν κρίνεται από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις
αλλά εν τοις πράγμασι, δεν μπορώ να μην πω τούτο: ο Μ.Μ. είναι ένα στέλεχος του
ΚΚΕ το οποίο αναδείχτηκε στην καθοδήγηση και, συνολικά, έδρασε και δρα κατά το
μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σε συνθήκες αστικής κοινοβουλευτικής νομιμότητας,
καταχτημένης πάντως με το αίμα όλων αυτών των κομμουνιστών που, κατά τον ίδιο,
ακολουθούσαν λαθεμένη στρατηγική. Ο Πρόεδρος Σαλβαδόρ Αλλιέντε, εκλεγμένος, και
με τη στήριξη των κομμουνιστών από την εργατική τάξη της Χιλής, πέθανε με το
όπλο στο χέρι, υπερασπιζόμενος την πατρίδα του και το λαό του από τις επιβουλές
του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αστικής τάξης. Κι αυτό,
ανεξάρτητα από τις όποιες ιδεολογικοπολιτικές διαφορές θα μπορούσε να έχει μαζί
του ένας κομμουνιστής. Ο ηρωικός θάνατός του δεν εμποδίζει καθόλου το Μάκη
Μαϊλη να τον χλευάζει. Αλλά είπαμε: ο Μάκης Μαΐλης είναι ένας αξιότιμος
άνθρωπος …
Ως προς τη δεύτερη παράγραφο, με μόλις 2 γραμμές,
συμπυκνώνει όλη εκείνη την απαξίωση και τη χολή που η σημερινή καθοδήγηση του
ΚΚΕ επιφυλάσσει στα τιμαλφή της ιστορίας του Κόμματος, στη στάση των ελλήνων
κομμουνιστών στο Β` Παγκόσμιο Πόλεμο και στην εποποιία του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Μια
απαξίωση που εκφράζεται άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο καθαρά από το Β`
Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, μέχρι τον τρόπο που οργανώνεται η απόδοση
τιμών στις αντίστοιχες επετείους από οργανώσεις του Κόμματος και μέχρι τις
δημόσιες τοποθετήσεις προβεβλημένων μελών της νυν καθοδήγησης. Αλλά είπαμε:
όλοι τους είναι αξιότιμοι άνθρωποι…
Στο τέλος του άρθρου του, ο Μ.Μ. αποφαίνεται ως ακολούθως:
«Όμως, το πρόβλημα που έχουν οι αρθρογράφοι είναι η
επιδίωξη για συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης, ιδιαίτερα με τη
σοσιαλδημοκρατία. Αυτή η επιδίωξη αναδύεται μέσα από την αρθρογραφία τους. Γι'
αυτό και επί της ουσίας είναι αντίθετοι με την πάλη για τη διαμόρφωση εκείνου
του κινήματος που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Είναι προσηλωμένοι σε ένα κίνημα που θα στηρίζει συμμαχίες με αστικά και
οπορτουνιστικά κόμματα, ένα κίνημα που θα αγωνίζεται για να αναδειχθεί η
«μεταβατική κυβέρνηση» και θα την στηρίζει.
Αν δεν είναι έτσι, τότε ποια η έννοια της αναφοράς
διαφόρων στον αμυντικό πόλεμο σε αντίθεση με τον επιθετικό και επομένως στη
διαφορετική στάση που κατά την άποψή τους θα πρέπει να κρατήσει το ΚΚΕ στην
πρώτη περίπτωση, σε αντίθεση με τη δεύτερη; Αν δεν είναι έτσι, ποια η έννοια
της εμμονής τους σε χώρα προτεκτοράτο (τα ίδια λένε και όλοι του λεγόμενου
αντιμνημονιακού φάσματος), σε υποτελή ελληνική αστική τάξη, όταν η τελευταία
συμμετέχει με πλήρη την θέλησή της σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς
και πολέμους, για να ισχυροποιεί περισσότερο τη θέση της;»
(...)
Η σύνδεση που επιχειρείται ώστε να συνδεθεί η πρώτη παράγραφος
με τη δεύτερη είναι – στην καλύτερη περίπτωση – εντελώς αυθαίρετη. Ο Μ.Μ,
αποδίδει σε όσους υφίστανται την κριτική του απόψεις οι οποίες διόλου δεν
διατυπώνονται από τους ίδιους και, οπωσδήποτε, δεν συνάγονται από τη συνολική
επιχειρηματολογία τους. Ως προς το ζήτημα της διάκρισης των πολέμων: ουδείς
κάνει την απλοϊκή, σχηματική διάκριση σε αμυντικούς και επιθετικούς. Όλοι όσοι
διαφωνούν με τις διατυπώσεις και τις πρόνοιες των «Θέσεων» για την περίπτωση
εμπλοκής της Ελλάδας σε πόλεμο εισάγουν το λενινιστικό στοιχείο του αν ο
πόλεμος θα είναι δίκαιος ή άδικος. Το ΚΚΕ έχει αποδείξει, ιστορικά, την
ικανότητά του να κάνει αυτή τη διάκριση και να πολιτεύεται αναλόγως. Και, εξ
άλλου, από πού και ως που η διάκριση στο χαρακτήρα του πολέμου συνεπάγεται
συστράτευση με την αστική τάξη και δη με τη σοσιαλδημοκρατία; Και γιατί τόση
εμμονή, από την πλευρά του Μ.Μ. να αποδείξει ότι η Ελλάδα δεν είναι
προτεκτοράτο και η αστική της τάξη δεν είναι υποτελής; Αν
διερωτάται (και βγάζει, εντελώς αυθαίρετα, τα συμπεράσματά του) για ποιο λόγο
εμμένουν τα στελέχη που ο ίδιος έχει στοχοποιήσει στο ζήτημα της εξάρτησης
(είναι καθαρό, νομίζω ότι αυτό είναι το μεγάλο διακύβευμα) δικαιούμαστε με τη
σειρά μας να ρωτήσουμε: ο Μάκης Μαΐλης γιατί επιμένει μετ` επιτάσεως για το
αντίθετο; Κυκλοφορεί (ευρύτατα το τελευταίο διάστημα) η άποψη ότι οι έννοιες
της εξάρτησης και της υποτέλειας αθωώνουν τη ντόπια αστική τάξη (αν και
προσωπικώς δεν κατανοώ καθόλου τι το «αθωωτικό» όχι μόνο στο ηθικό αλλά, κυρίως
στο πολιτικό πεδίο έχει η εθελοδουλεία). Δικαιούμαστε λοιπόν με τη σειρά μας να
ρωτήσουμε: η έννοια της «αλληλεξάρτησης», επινόηση τελευταίας εσοδείας της
καθοδήγησης του ΚΚΕ, την οποία συμμερίζεται και ο Μ.Μ. και, μάλιστα, στην εποχή
της τρόϊκα, του Φούχτελ και των λοιπόν φουχτελοειδών, ποιόν αθωώνει;
Μήπως τον ίδιο τον ιμπεριαλισμό;
Αλλά είπαμε: Ο Μάκης Μαΐλης είναι ένας
αξιότιμος άνθρωπος.
Όλοι τους είναι αξιότιμοι άνθρωποι …
Ρένα Γιαννοπούλου
(*) Ο τίτλος του άρθρου είναι «κλεμμένος» από το μονόλογο
του Μάρκου Αντώνιου στην τραγωδία του Γουϊλλιαμ Σαίξπηρ: «Ιούλιος Καίσαρ». Η
φράση είναι το ρητορικό σχήμα που χρησιμοποιεί ο Μάρκος Αντώνιος για να
στηλιτεύσει το Βρούτο και τους λοιπούς συνωμότες, οι οποίοι, με πρόσχημα την
υπεράσπιση της δημοκρατίας, δολοφόνησαν τον Καίσαρα ώστε να επιβάλουν στη Ρώμη
τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Χρησιμοποίησα την εξαιρετική μετάφραση του Βασίλη
Ρώτα, ο οποίος μεταφέρει στα καθ` ημάς τον αγγλικό όρο «honourable» ως
«αξιότιμος»,.
Πηγή:Εργατικός Αγώνας
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου