Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου.
Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι.»
Δημήτρης Χριστούλας
Ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας που αφαίρεσε τη ζωή του πριν ένα χρόνο ακριβώς -την 4η Απριλίου του 2012- με αυτό τον συμβολικό τρόπο δεν παραιτήθηκε, ούτε λύγισε. Δεν πήρε παραπάνω χάπια στην καμαρούλα του, ούτε πήδηξε από το μπαλκόνι. Τίναξε τα μυαλά του στον αέρα και έφυγε με ένα «μπαμ» στην πλατεία Συντάγματος, το πιο κεντρικό σημείο της πόλης, εκεί όπου πέρυσι συγκεντρώνονταν καθημερινά δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή και τον αγώνα.
Τα τηλεοπτικά συνεργεία απαθανάτισαν τη στιγμή της μεταφοράς της σορού στο ασθενοφόρο, όταν ο συγκεντρωμένος κόσμος αυθόρμητα ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Αρχικά όχι επειδή ήθελε να τιμήσει έναν ήρωα, αλλά από σεβασμό για έναν άνθρωπο που τον συνέτριψαν τα ίδια προβλήματα που απειλούν τον καθένα από εμάς. Η αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού σόκαρε το πανελλήνιο όχι μόνο λόγω του τόπου στον οποίο συντελέστηκε αλλά επειδή ο αυτόχειρας δεν ήταν περιθωριακός ούτε αλλοδαπός, αλλά πολίτης «ευυπόληπτος», επιστήμονας.
Συγκλονιστική και η επιστολή που έστειλε η κόρη του δημοσιογράφος ‘Εμμυ Χρίστουλα στην οποία αναφέρει «Το ιδιόχειρο σημείωμα του πατέρα μου, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. Σε όλη τη ζωή υπήρξε ένας αριστερός αγωνιστής, ένας ανιδιοτελής οραματιστής. Η συγκεκριμένη πράξη του τέλους, είναι μια συνειδητή πολιτική πράξη, απολύτως συνεπής με όσα πίστευε και έπραττε όσο ζούσε.»
Τα φερέφωνα του συστήματος, οι ηθικοί αυτουργοί του θανάτου λύσσαξαν από την πρώτη στιγμή με την αυτοκτονία επειδή… τους χάλασε τα σχέδια, πάνω που είχαν πετύχει να κυριαρχεί στην προεκλογική ατζέντα το ζήτημα της αστυνόμευσης και των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Έτσι αντί να σιωπήσουν επιδόθηκαν σε μια συντονισμένη εκστρατεία σπίλωσης της μνήμης του νεκρού και υποβάθμισης του πολιτικού χαρακτήρα της πράξης.
Τα φερέφωνα του συστήματος, οι ηθικοί αυτουργοί του θανάτου λύσσαξαν από την πρώτη στιγμή με την αυτοκτονία επειδή… τους χάλασε τα σχέδια, πάνω που είχαν πετύχει να κυριαρχεί στην προεκλογική ατζέντα το ζήτημα της αστυνόμευσης και των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Έτσι αντί να σιωπήσουν επιδόθηκαν σε μια συντονισμένη εκστρατεία σπίλωσης της μνήμης του νεκρού και υποβάθμισης του πολιτικού χαρακτήρα της πράξης.
Ο πρώην εκπρόσωπος τύπου και νυν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Πάνος Μπεγλίτης είπε την απίστευτη ατάκα «δεν γνωρίζουμε ποιος έφαγε τα λεφτά του, ο ίδιος ή τα παιδιά του». Το δε δεξί χέρι του Ευ. Βενιζέλου Π. Κουκουλόπουλος υποστήριξε ότι ο «εκλιπών καλύτερα θα ήταν να δώσει εξηγήσεις για την αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης των τελευταίων ετών»! Ο εκλιπών που δεν είχε χρήματα να πληρώνει τα φάρμακα του. Ο απροκάλυπτος κυνισμός τους δημιουργεί ρίγος. Δεν έχουν καμία συναίσθηση πια, καμία επαφή με τις διαθέσεις της κοινωνίας αυτοί οι αδίστακτοι άνθρωποι; Οργισμένοι οι συμπολίτες του στο Κιάτο αμέσως γκρέμισαν την πινακίδα με το όνομα του από το μπαλκόνι του πολιτικού του γραφείου.
Σε ανακοίνωση της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τονίζει ότι «η πράξη του αυτή συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία, σαν μια εικόνα του αδιεξόδου που έχουν οδηγήσει τον ελληνικό λαό, οι οικονομικοί δολοφόνοι της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Όμως δεν ήταν μόνο μια πράξη απελπισίας απέναντι στην μαύρη καθημερινότητα στην οποία μας έχουν καταδικάσει. Ήταν μια ύστατη δήλωση αντίστασης, ένα εκκωφαντικό μήνυμα πολιτικής καταγγελίας και μια πολιτική διαθήκη στη νέα γενιά.»
Η κραυγή «δεν ήταν αυτοκτονία, ήταν δολοφονία» και το αυθόρμητο κάλεσμα για συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα κυριάρχησε όχι μόνο στα «σόσιαλ μίντια» αλλά κυρίως από στόμα σε στόμα. Στην αρχή στο Σύνταγμα το απόγευμα της ίδιας μέρας μαζεύτηκαν λίγες δεκάδες άνθρωποι, που σύντομα έγιναν εκατοντάδες και στο τέλος αρκετές χιλιάδες. Η οργή και η αγανάκτηση των περυσινών ημερών του Συντάγματος ήταν εκεί μαζί όμως με μια βαθύτερη πολιτική ωριμότητα και ενότητα του λαού απέναντι στον κοινό αντίπαλο. Η διαμαρτυρία ήταν απολύτως ειρηνική με τους συγκεντρωμένους να είναι αποφασισμένοι να διανυκτερεύσουν στο Σύνταγμα όλο το βράδυ με το κλίμα να είναι ιδιαίτερα φορτισμένο μετά την ανάγνωση και της συγκλονιστικής επιστολής του Δημήτρη Χριστούλα. Η αστυνομία ήταν σαφές πως είχε σχέδιο διάλυσης του πλήθους αξιοποιώντας και κάποιες αψιμαχίες με ολιγομελή ομάδα στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Το σκηνικό επαναλήφτηκε και την επόμενη μέρα. Από το Σύνταγμα οι εκδηλώσεις πέρασαν με μια μοναδική ορμή και σε δεκάδες γειτονιές. Η κηδεία του στο Α’ νεκροταφείο το Σάββατο πήρε χαρακτήρα παλλαϊκού συλλαλητηρίου.
Η κραυγή «δεν ήταν αυτοκτονία, ήταν δολοφονία» και το αυθόρμητο κάλεσμα για συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα κυριάρχησε όχι μόνο στα «σόσιαλ μίντια» αλλά κυρίως από στόμα σε στόμα. Στην αρχή στο Σύνταγμα το απόγευμα της ίδιας μέρας μαζεύτηκαν λίγες δεκάδες άνθρωποι, που σύντομα έγιναν εκατοντάδες και στο τέλος αρκετές χιλιάδες. Η οργή και η αγανάκτηση των περυσινών ημερών του Συντάγματος ήταν εκεί μαζί όμως με μια βαθύτερη πολιτική ωριμότητα και ενότητα του λαού απέναντι στον κοινό αντίπαλο. Η διαμαρτυρία ήταν απολύτως ειρηνική με τους συγκεντρωμένους να είναι αποφασισμένοι να διανυκτερεύσουν στο Σύνταγμα όλο το βράδυ με το κλίμα να είναι ιδιαίτερα φορτισμένο μετά την ανάγνωση και της συγκλονιστικής επιστολής του Δημήτρη Χριστούλα. Η αστυνομία ήταν σαφές πως είχε σχέδιο διάλυσης του πλήθους αξιοποιώντας και κάποιες αψιμαχίες με ολιγομελή ομάδα στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Το σκηνικό επαναλήφτηκε και την επόμενη μέρα. Από το Σύνταγμα οι εκδηλώσεις πέρασαν με μια μοναδική ορμή και σε δεκάδες γειτονιές. Η κηδεία του στο Α’ νεκροταφείο το Σάββατο πήρε χαρακτήρα παλλαϊκού συλλαλητηρίου.
Να θυμηθούμε:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου