Του Δ. Τζιαντζή – «Πριν»
Αφοπλιστική απλότητα ή προσποιητή σεμνότητα; Το γεγονός ότι η προηγούμενη αρχηγός κρατά το ρεκόρ της μακροβιότερης αρχηγού κόμματος στη μεταπολίτευση (και κρίθηκε αναντικατάστατη επί 22 έτη) φανερώνει μια χτυπητή αντίφαση και έρχεται να ενισχύσει τη δεύτερη εκδοχή. Η διαπίστωση του αστικού Τύπου ότι η Αλέκα Παπαρήγα προσωποποίησε το κόμμα της στον απόλυτο σχεδόν βαθμό, αν και υπερβολική, περιέχει κάποια σπέρματα αλήθειας.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Στην ιστορία του ΚΚΕ αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, η αλλαγή προσώπων σχεδόν πάντα σηματοδοτούσε και μια νέα εσωκομματική περίοδο, οπότε δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει που το ενδιαφέρον όλων εστιάστηκε, έστω προσωρινά, στο πρόσωπο του νέου αρχηγού και όχι στις πολιτικές αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου.
«Αυστηρός», «σκληροπυρηνικός», «αποφεύγει τις κάμερες», «μη επικοινωνιακός» «γραφειοκράτης», «γέννημα θρέμμα του μηχανισμού», ήταν ορισμένοι από τους ελάχιστα κολακευτικούς χαρακτηρισμούς του αστικού Τύπου για το νέο γενικό γραμματέα. «Τα άλλα κόμματα στοιχίζονται γύρω από πρόσωπα με βάση την τηλεοπτική εικόνα και το σταρ σιστεμ», είχε προκαταβολικά απαντήσει σε αυτή την επιφανειακή κριτική ο Δ. Κουτσούμπας, μιλώντας σε μια προσυνεδριακή εκδήλωση.
Το σίγουρο είναι ότι αρχικά αυτή η επιλογή έφερε περισσότερα παγωμένα χαμόγελα παρά ενθουσιασμό, αλλά το ίδιο και σε αρκετά μεγαλύτερο βαθμό, μπορεί να ειπωθεί και για την Αλέκα του 1991, μια στάση που σταδιακά άλλαξε. Η Α. Παπαρήγα κατάφερε και κέρδισε τη μάχη «της επιβίωσης και της αυτοτέλειας» για το ΚΚΕ, έγραψε με ιδιαίτερα κολακευτικά λόγια -με τις δικές του σκοπιμότητες- ο Γιάννης Πρετεντέρης με την ευχή ο διάδοχος της να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο.
Κόντρα στην εκτίμηση ότι ο Δ. Κουτσούμπας δεν είναι «χαρισματικός επικοινωνιακά», υπάρχει και ο αντίλογος ότι ίσως αναδειχτεί πιο ικανός στην εκλαΐκευση της γραμμής του κόμματος από την προκάτοχο του. Σε κάθε περίπτωση, ο νέος γραμματέας δεν θα κριθεί με επικοινωνιακά κριτήρια.
«Είμαστε κόμμα παντός καιρού», επανέλαβε τρεις φορές η Αλέκα Παπαρήγα στην ομιλία της εκ μέρους της απερχόμενης Κεντρικής Επιτροπής, κατά το κλείσιμο του Συνεδρίου. Αρκούν όμως «η επιβίωση και η αυτοτέλεια» ενός κόμματος, όταν αδυνατίζει η επιρροή του στην κοινωνία; Και αυτή η επιρροή δεν μετριέται αποκλειστικά στις κάλπες ή στις γνωστές δημοσκοπήσεις.
Δυστυχώς για την Αριστερά (και όχι απλώς για το ΚΚΕ) πολλοί θεωρούν ότι το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα με αρχές μεν, εκτός καιρού δε. Και αυτό όχι φυσικά γιατί ο επιστημονικός μαρξισμός δεν είναι σήμερα πιο επίκαιρος από ποτέ, αλλά γιατί το ΚΚΕ αποδείχτηκε ανέτοιμο να προβλέψει, να ερμηνεύσει το βάθος και το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης και κυρίως, να συμβάλει θετικά στην ενίσχυση και την κοινή δράση του λαϊκού κινήματος για την ανατροπή της επίθεσης και την ουσιαστική επαναστατική προοπτική.
Η ίδια η λέξη «Αριστερά» χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα στη διάρκεια του προσυνεδριακού διαλόγου και μόνο με υποτιμητικό, περιφρονητικό περιεχόμενο, δηλαδή για να υπογραμμιστεί η αυταπάτη της «αριστερής κυβέρνησης» την οποία επαγγέλλεται ο Αλ. Τσίπρας. Ο κόσμος της Αριστεράς απλώς δεν υπάρχει, παρά μόνο σαν παραπλανημένο κοπάδι που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος ο Δ. Κουτσούμπας, σε προσυνεδριακή ομιλία του, έφτασε στο σημείο να πει ότι «ο οπορτουνισμός τους συνυπάρχει με το τυχοδιωκτισμό».
Στη ρητορική του ΚΚΕ, τη θέση του κόσμου της Αριστεράς έχει πάρει η«λαϊκή συμμαχία», με κορμό και άξονα το ίδιο το κόμμα, στη λογική της διαστρέβλωσης του καθοριστικού ρόλου της κομμουνιστικής πρωτοπορίας και της αντικατάστασης του από την κομματική εργολαβία.
Ιστορική αλλά με αρνητική φόρτιση έχει μείνει η ρήση της Μάργκαρετ Θάτσερ ότι «η κοινωνία δεν υπάρχει». Όταν το ΚΚΕ μιλά και δρα σαν να μην υπήρχε Αριστερά πέραν των τειχών του Περισσού, ο κερδισμένος δεν είναι ούτε το κυβερνητικό όραμα του Τσίπρα ούτε η προοπτική της «λαϊκής συμμαχίας», αλλά η υπάρχουσα καταθλιπτική τάξη πραγμάτων.
Σήμερα Κυριακή, ο Ριζοσπάστης δημοσιεύει την Πολιτική Απόφαση του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ καθώς και την πρώτη συνέντευξη του νέου γ.γ. Επειδή δεν μας διακατέχει η μικροαστική ανυπομονησία του τύπου «ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε», είναι δημοκρατική υποχρέωση μας να γνωρίσουμε πρώτα τουλάχιστον τον Δημήτρη Κουτσούμπα με τη νέα του ιδιότητα πριν τον κρίνουμε, όπως και να μελετήσουμε πρώτα το τελικό κείμενο του Συνεδρίου πριν προχωρήσουμε σε κάποια συνολική εκτίμηση.
Με μια υποσημείωση μιας αράδας σε μια πολύ λιτή ανακοίνωση τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής πληροφορηθήκαμε ότι «ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ με την εκλογή νέας Κεντρικής Επιτροπής, η οποία στην πρώτη της συνεδρίαση εξέλεξε γενικό γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ τον Δημήτρη Κουτσούμπα».
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Στην ιστορία του ΚΚΕ αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, η αλλαγή προσώπων σχεδόν πάντα σηματοδοτούσε και μια νέα εσωκομματική περίοδο, οπότε δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει που το ενδιαφέρον όλων εστιάστηκε, έστω προσωρινά, στο πρόσωπο του νέου αρχηγού και όχι στις πολιτικές αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου.
«Αυστηρός», «σκληροπυρηνικός», «αποφεύγει τις κάμερες», «μη επικοινωνιακός» «γραφειοκράτης», «γέννημα θρέμμα του μηχανισμού», ήταν ορισμένοι από τους ελάχιστα κολακευτικούς χαρακτηρισμούς του αστικού Τύπου για το νέο γενικό γραμματέα. «Τα άλλα κόμματα στοιχίζονται γύρω από πρόσωπα με βάση την τηλεοπτική εικόνα και το σταρ σιστεμ», είχε προκαταβολικά απαντήσει σε αυτή την επιφανειακή κριτική ο Δ. Κουτσούμπας, μιλώντας σε μια προσυνεδριακή εκδήλωση.
Το σίγουρο είναι ότι αρχικά αυτή η επιλογή έφερε περισσότερα παγωμένα χαμόγελα παρά ενθουσιασμό, αλλά το ίδιο και σε αρκετά μεγαλύτερο βαθμό, μπορεί να ειπωθεί και για την Αλέκα του 1991, μια στάση που σταδιακά άλλαξε. Η Α. Παπαρήγα κατάφερε και κέρδισε τη μάχη «της επιβίωσης και της αυτοτέλειας» για το ΚΚΕ, έγραψε με ιδιαίτερα κολακευτικά λόγια -με τις δικές του σκοπιμότητες- ο Γιάννης Πρετεντέρης με την ευχή ο διάδοχος της να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο.
Κόντρα στην εκτίμηση ότι ο Δ. Κουτσούμπας δεν είναι «χαρισματικός επικοινωνιακά», υπάρχει και ο αντίλογος ότι ίσως αναδειχτεί πιο ικανός στην εκλαΐκευση της γραμμής του κόμματος από την προκάτοχο του. Σε κάθε περίπτωση, ο νέος γραμματέας δεν θα κριθεί με επικοινωνιακά κριτήρια.
«Είμαστε κόμμα παντός καιρού», επανέλαβε τρεις φορές η Αλέκα Παπαρήγα στην ομιλία της εκ μέρους της απερχόμενης Κεντρικής Επιτροπής, κατά το κλείσιμο του Συνεδρίου. Αρκούν όμως «η επιβίωση και η αυτοτέλεια» ενός κόμματος, όταν αδυνατίζει η επιρροή του στην κοινωνία; Και αυτή η επιρροή δεν μετριέται αποκλειστικά στις κάλπες ή στις γνωστές δημοσκοπήσεις.
Δυστυχώς για την Αριστερά (και όχι απλώς για το ΚΚΕ) πολλοί θεωρούν ότι το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα με αρχές μεν, εκτός καιρού δε. Και αυτό όχι φυσικά γιατί ο επιστημονικός μαρξισμός δεν είναι σήμερα πιο επίκαιρος από ποτέ, αλλά γιατί το ΚΚΕ αποδείχτηκε ανέτοιμο να προβλέψει, να ερμηνεύσει το βάθος και το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης και κυρίως, να συμβάλει θετικά στην ενίσχυση και την κοινή δράση του λαϊκού κινήματος για την ανατροπή της επίθεσης και την ουσιαστική επαναστατική προοπτική.
Η ίδια η λέξη «Αριστερά» χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα στη διάρκεια του προσυνεδριακού διαλόγου και μόνο με υποτιμητικό, περιφρονητικό περιεχόμενο, δηλαδή για να υπογραμμιστεί η αυταπάτη της «αριστερής κυβέρνησης» την οποία επαγγέλλεται ο Αλ. Τσίπρας. Ο κόσμος της Αριστεράς απλώς δεν υπάρχει, παρά μόνο σαν παραπλανημένο κοπάδι που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος ο Δ. Κουτσούμπας, σε προσυνεδριακή ομιλία του, έφτασε στο σημείο να πει ότι «ο οπορτουνισμός τους συνυπάρχει με το τυχοδιωκτισμό».
Στη ρητορική του ΚΚΕ, τη θέση του κόσμου της Αριστεράς έχει πάρει η«λαϊκή συμμαχία», με κορμό και άξονα το ίδιο το κόμμα, στη λογική της διαστρέβλωσης του καθοριστικού ρόλου της κομμουνιστικής πρωτοπορίας και της αντικατάστασης του από την κομματική εργολαβία.
Ιστορική αλλά με αρνητική φόρτιση έχει μείνει η ρήση της Μάργκαρετ Θάτσερ ότι «η κοινωνία δεν υπάρχει». Όταν το ΚΚΕ μιλά και δρα σαν να μην υπήρχε Αριστερά πέραν των τειχών του Περισσού, ο κερδισμένος δεν είναι ούτε το κυβερνητικό όραμα του Τσίπρα ούτε η προοπτική της «λαϊκής συμμαχίας», αλλά η υπάρχουσα καταθλιπτική τάξη πραγμάτων.
Σήμερα Κυριακή, ο Ριζοσπάστης δημοσιεύει την Πολιτική Απόφαση του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ καθώς και την πρώτη συνέντευξη του νέου γ.γ. Επειδή δεν μας διακατέχει η μικροαστική ανυπομονησία του τύπου «ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε», είναι δημοκρατική υποχρέωση μας να γνωρίσουμε πρώτα τουλάχιστον τον Δημήτρη Κουτσούμπα με τη νέα του ιδιότητα πριν τον κρίνουμε, όπως και να μελετήσουμε πρώτα το τελικό κείμενο του Συνεδρίου πριν προχωρήσουμε σε κάποια συνολική εκτίμηση.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ 21-4-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου