Του Παναγιώτη Μαυροειδή
"...Τρία αλληλένδτεα στοιχεία συναπαρτίζουν την πολιτική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Πρώτον, η μονομερής κατάργηση μνημονίων-δανειακών συμβάσεων, η άρνηση πληρωμής-διαγραφή του χρέους, η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ. Δεύτερο:, το συνολικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Τρίτον, η επιβολή όλων αυτών με τον παλλαϊκό ξεσηκωμό, με πυλώνα ένα ανασυγκροτημένο ταξικό εργατικό κίνημα..."
Το έχουμε διαβάσει πολλές φορές τελευταία: "Οι επιφυλάξεις της τρόικα στηρίζονται στο ενδεχόμενο το γάλα ημέρας να δημιουργήσει καθεστώς προστασίας. Οι ίδιες πηγές διευκρίνιζαν πάντως ότι δεν τίθεται θέμα παρασκευής γιαούρτης από γάλα σκόνη".
Ολόκληρη τρόικα σπαταλάει τον "πολύτιμο" χρόνο της για την ετικέτα που θα έχει το γάλα ημέρας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, μαζί με την ΕΚΤ, συνεπικουρούμενοι από το ΔΝΤ "που διαθέτει τεχνογνωσία", ασχολούνται με ανατριχιαστική λεπτομέρεια και βασανιστική επιμονή για το πως το παστεριωμένο (ή και φαρμακωμένο με συντηρητικά) γάλα που μπορεί να φέρνει μια πολυεθνική από την άκρη του κόσμου, δε θα υστερεί επικοινωνιακά σε σχέση με το φρέσκο γάλα ενός τοπικού αγροτικού συνεταιρισμού.
Ίσως θα έφτανε αυτό το παράδειγμα για να καταδειχτεί ότι η ΕΕ δεν είναι στις Βρυξέλλες, αλλά πανταχού παρούσα σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Η ΕΕ σχεδιάζει και απαιτεί βήμα το βήμα τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, τη δρομολόγηση των απολύσεων, την εκποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων, τις ...δόσεις χρεών στην εφορία, τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων, τον τρόπο πώλησης βιβλίων και φαρμάκων και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Δύσκολο είναι να αμφισβητήσει κανείς ότι η εμπλοκή της ΕΕ, είναι πάντα από την ίδια σκοπιά: Σε βάρος των συμφερόντων της εργαζόμενης πλειονότητας, των αγροτών, όσων μοχθούν τίμια και στερούνται τα πολλά και ουσιώδη.
Άλλο είναι το τραγικό: Η συζήτηση και η τοποθέτηση των μαχόμενων λαϊκών δυνάμεων και της αριστεράς απέναντι στην ΕΕ, είναι τουλάχιστον αναντίστοιχη, άτολμη και άνευρη.
Δε συζητάμε βέβαια εδώ για αυτούς που δηλώνουν ακόμη εραστές της ΕΕ, όπως η ΔΗΜΑΡ. Αυτοί χάρηκαν ακόμη και για τις θηριωδίες του ναζιστικού εσμού στην Ουκρανία, μιλώντας για ‘’θετικές εξελίξεις’’, που φυσικά ευλόγησε η ΕΕ.
Έχει σημασία όμως πως βλέπει τα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ, που επαγγέλλεται μια αλλαγή σελίδας και ανακούφιση για τα λαϊκά στρώματα έναντι της μνημονιακής επιδρομής. Να τι μας λέει ο πρόεδρός του σε πρόσφατη συνέντευξη:
"Το Μνημόνιο υλοποιήθηκε με νομοθετικές παρεμβάσεις που οδήγησαν σε παρέκκλιση από το ευρωπαϊκό κεκτημένο".
Αν δεν είναι αυτό απόλυτη διαστρέβλωση ή άρνηση να δεις κανείς μια πραγματικότητα λόγω εμμονής σε μια ιδεοληψία που καταρρέει, τότε τι είναι; Είναι όμως μια ‘’αναγκαία’’ τοποθέτηση για να υπερασπιστεί η θέση πως ‘’η ΕΕ είναι το σπίτι μας και το ευρώ το νόμισμά μας’’.
Έξοδος από την ΕΕ, για να ζήσει ο λαός!
Ενώ είμαστε σε μια στιγμή που όποια πέτρα και αν σηκώσεις βρίσκεις από κάτω τον σκορπιό της ΕΕ, υπάρχουν πράγματι άνεργοι ή εργαζόμενοι, που θεωρούν άσχετο το ρόλο της ΕΕ, με την καταβαράθρωση των ίδιων των όρων ζωής τους. Αυτό είναι ένα πρόβλημα με χρονικό βάθος, απότοκο της μυθολογίας που έχει πλάσει το αστικό πολιτικό σύστημα υπέρ της ΕΕ και δεν ανατρέπεται εύκολα.
Αυτή όμως η διαπίστωση πρέπει να είναι μια αφετηρία αναζήτησης της τέχνης για την αποκάλυψη του σκόπιμου μύθου. Να μη λειτουργεί σαν άλλοθι για εθελοντική φίμωση και απόκρυψη του ανίερου δεσμού μεταξύ ΕΕ και ντόπιων δυναστών, που οδηγεί στην εργατική γενοκτονία.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο τραγικό, από το να υπάρχουν αριστεροί αγωνιστές που να λένε: "Μα τώρα, ο κόσμος δεν έχει φαγητό, δεν έχει δουλειά, εμείς θα τον πρήζουμε με την ΕΕ;". Σε απλή γλώσσα, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι αυτό αντιστοιχεί στο να πριονίζει ο πεταγμένος στον γκρεμό το σκοινί της ανόδου του, υπερηφανευόμενος ότι κάνει υψηλή τέχνη σε μια απόσταση μισής περπατησιάς, αντί να ‘’χάνει χρόνο και δυνάμεις’’ αναζητώντας την έξοδο.
Το πρώτο αναγνωριστικό στοιχείο, με μαζικούς κοινωνικούς και πολιτικούς όρους για μια αριστερά που εννοεί αυτά που λέει, δεν μπορεί επομένως παρά να είναι τούτο: Για δουλειά, μισθούς, δημόσια αγαθά, δημοκρατία, αλληλεγγύη και ειρήνη, απαιτείται ρήξη και έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι το "σήμα κατατεθέν" της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην παρέμβασή της στις ευρωεκλογές και αποτελεί τη συμβολή της σε μια ευρύτερη αναγκαιότητα, αλλαγής προσανατολισμού μέσα στην αριστερά.
Μπροστά μας υπάρχει μια τριπλή εκλογική αναμέτρηση με το πολιτικό μήνυμα να βγαίνει βασικά από τις ευρωεκλογές, παρά τη μηδαμινή σημασία ενός ανύπαρκτου και διακοσμητικού της ευρωπαϊκής απολυταρχίας ευρωκοινοβουλίου. Δεν είναι εκλογές σε ένα σωματείο ή στο …Κολοκοτρονίτσι.
Το βασικό ερώτημα είναι η στάση απέναντι στην ΕΕ και στις πολιτικές της.
Δεν είναι θέμα διατυπώσεων, φράσεων και συμπεριλήψεων, ούτε πολύ περισσότερο "βυζαντινολογία", όπως με αφέλεια ή από σκοπιμότητα λένε ορισμένοι.
Χρειάζεται, απλή, διαυγής τοποθέτηση χωρίς υποσημειώσεις. Με πιο κριτήριο; Πρώτα πρώτα, ας δούμε τι σημαίνει παραμονή στην ΕΕ από εδώ και στο εξής.
Η «Συνθήκη για τη Σταθερότητα, το Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση», προβλέπει ότι κράτη-μέλη της Ευρωζώνης με χρέος μεγαλύτερο του 60% του ΑΕΠ, όπως η Ελλάδα, οφείλουν να το μειώνουν κατά 1/20 κάθε έτος. Ζητείται μάλιστα, αυτή η πολιτική να αποκτήσει εθνική νομική κατοχύρωση, κατά προτίμηση συνταγματική! Το ελληνικό χρέος είναι 170% του ΑΕΠ. Με απλές πράξεις προκύπτει ότι για την παραμονή στην ευρωζώνη και την ΕΕ απαιτείται ένα μνημόνιο 10-12 δις κάθε χρόνο!
Ο Κανονισμός 472 της ΕΕ, προβλέπει από την άλλη, ότι όποια χώρα έχει δανειστεί από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς θα βρίσκεται σε καθεστώς αυξημένης εποπτείας μέχρι να ξεπληρώσει το 75% των δανείων της! Αυτό για την Ελλάδα σημαίνει ότι θα βρίσκεται σε καθεστώς επιτροπείας για μισό αιώνα και βάλε.
Με λίγα λόγια, τα μνημόνια μέσα στην ΕΕ γίνονται μόνιμα, μετατρέπονται σε καθεστώς. Όχι μόνο αυτό: Θα καταστούν συνταγματική τάξη, που σημαίνει ότι και η αντίσταση εναντίον τους θα είναι θεμελιωδώς παράνομη και θα θεωρείται "απόπειρα ανατροπής του συντάγματος και του καθεστώτος".
Ίσως τώρα καταλαβαίνουμε τη σημασία της πρόκλησης του πρωθυπουργού όταν από τις ΗΠΑ ανακοίνωνε: "Το έξω από την ΕΕ είναι το άλλο άκρο και θα το αντιμετωπίσουμε και αυτό (σσ: όπως και τη ΧΑ)". Δεν πρόκειται μόνο για μια πρόσκληση πολιτικής αντιπαράθεσης πάνω στο μέσα ή το έξω από την ΕΕ, αλλά για ανοιχτή ανακοίνωση φυλάκισης και εξόντωσης όσων αντισταθούν.
Η αντικαπιταλιστική αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση σε αυτή την κατεύθυνση, ανοιχτά, θαρρετά, σηκώνει το γάντι. Μάχεται για την μαζική συγκρότηση και αριστερή πολιτικοποίηση του υπαρκτού ανερχόμενου αντι-ΕΕ ρεύματος, πάνω στο αίτημα για διπλή έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ με προοδευτικό αντικαπιταλιστικό πρόσημο.
Αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, που τοποθετούνται αριστερά σε σχέση με την φιλο-ΕΕ γραμμή της ηγεσίας του, υποτάσσονται στην κομματική γραμμή με το επιχείρημα ότι "η ρήξη με την ΕΕ είναι για αύριο, τώρα πρέπει να καταργήσουμε τα μνημόνια".
Δεν έχει κάποια βάση ο ισχυρισμός. Τα μνημόνια δεν είναι χαρτιά για να καούν ή να μετονομαστούν σε "πρόγραμμα ανόρθωσης". Είναι (μεταξύ των άλλων) ένα σύνολο αντεργατικών αντικοινωνικών ρυθμίσεων για να πληρωθεί το χρέος. Αν δε διαγραφεί αυτό, η διακήρυξη για κατάργηση των μνημονίων στερείται νοήματος. Είναι πολιτικό και ταξικό ζήτημα, δεν είναι τεχνικό ή λογιστικό. Παράλληλα, με το λεγόμενο κούρεμα, το χρέος έχει μετατραπεί σε επίσημο, είναι στην ΕΚΤ, στον Μηχανισμό, στα κράτη μέλη της ΕΕ. Διαγραφή χωρίς ρήξη μαζί τους δεν γίνεται. Δεν υπάρχουν κουτόφραγκοι…
Ας το συνοψίσουμε: Κατάργηση των μνημονίων, διαγραφή του χρέους και αποδέσμευση από ευρωζώνη και ΕΕ, αποτελούν τρεις αδιάσπαστους κρίκους μιας αλυσίδας που πρέπει να σπάσει.
Η έξοδος ωστόσο είναι μια βασική προϋπόθεση, μια αφετηρία, χωρίς να είναι η λύση.
Πως θα αντιμετωπιστεί, έστω προοδευτικά, το ζωτικό ζήτημα της απασχόλησης, όταν έχουμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους, 100άδες χιλιάδες να δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται και πάνω από το 40% του παραγωγικού δυναμικού των (εν λειτουργία) επιχειρήσεων, να είναι σε κατάσταση αργίας;
Οι δυνατότητες δημαγωγίας από τα αστικά κόμματα είναι πλέον περιορισμένες. Μα και ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να πει κάτι συγκεκριμένο και δεν δεσμεύεται σε τίποτα ουσιαστικά. Στο πλαίσιο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της κυριαρχίας των ιδιωτικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων στην οικονομία που λειτουργούν εκτεθειμένες σε όρους ευρωπαϊκού και ευρύτερου ανταγωνισμού, ποιος αλήθεια θα ισχυριστεί ότι θα αποτελέσει προτεραιότητα για αυτούς η δημιουργία θέσεων εργασίας;
"Στόχος μου είναι να βγάζω χρήματα, όχι αυτοκίνητα", έλεγε ο γερο-Φόρντ στις ΗΠΑ και πρέπει να το ξαναθυμηθούμε.
Το ζήτημα είναι πως το κριτήριο του Φόρντ πρυτανεύει όχι απλά ως (εύλογο) ατομικό επιχειρηματικό κριτήριο, αλλά και ως συντεταγμένη οικονομικής ανάπτυξης για την Ελλάδα. Αν δε ξεφεύγουμε από αυτό, ποιός πιστεύει ότι σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, θα βρεθούν επενδυτές που θα βάλουν τα κεφάλαιά τους σε παραγωγικές επενδύσεις που θα δημιουργούν θέσεις εργασίας;
Μπορεί να υπάρξει γενναία άνοδος στα ποσοστά απασχόλησης, χωρίς ένα γιγάντιο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων σήμερα, με κριτήριο τις εσωτερικές και ειδικότερα τις εργατικές και κοινωνικές ανάγκες;
Ξεδιάντροπα, οι μνημονιακοί λένε: "Άμα πέσουν τα μεροκάματα, καταργηθούν τα δικαιώματα και αυξηθεί η εισφορο-απαλλαγή και φορο-απαλλαγή του κεφαλαίου, θα έρθουν επενδύσεις και άρα ανάπτυξη". Ο ΣΥΡΙΖΑ ψελλίζει κάτι για αυξημένη φορολόγηση και παρέμβαση μέσω της διανομής, αν και αυτό το ψαλίδισε σκόπιμα μέσω των γνωστών δηλώσεων Σταθάκη.
Στο βαθμό που υπάρξουν κάποιες επενδύσεις, αυτό θα συμβεί σε μικρή κλίμακα και θα πρόκειται για μια αιματηρή "ανάπτυξη" τύπου Κίνας. Αλλά, πιστεύουμε, η κατά Σαμαρά ανάπτυξη τύπου Ειδικής Οικονομικής Ζώνης με είλωτες, δεν θα υπάρξει σε τέτοια έκταση που στα σοβαρά να απαντά στο θέμα της απασχόλησης και του εργατικού εισοδήματος.
Όταν το εργατικό κόστος στη Χαλυβουργική κινείται στο 7-9%, όταν η συμπίεση του εργατικού εισοδήματος στο σύγχρονο καπιταλισμό πιάνει πλέον ιστορικά όρια επιβίωσης, είναι εύλογο το αίτημα των βιομηχάνων "βοηθήστε μας να οικονομήσουμε", να μεταφράζεται σε "δώστε μας τζάμπα ρεύμα" και άλλα τέτοια. Και εκεί η κυβέρνηση ανταποκρίνεται αμέσως...
Το δεύτερο αναγνωριστικό στοιχείο, της πολιτικής πρότασης διεξόδου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι επομένως τούτο: Να χάσει εισόδημα, ιδιοκτησία και πλούτο το κεφάλαιο! Η δημόσια ιδιοκτησία στο κέντρο του άλλου δρόμου.
Αυτή η κατεύθυνση δεν είναι μια ανέφελη πορεία "παραγωγικής ανασυγκρότησης" χωρίς ταξικό πρόσημο. Αντίθετα, απαιτεί εκτεταμένες εθνικοποιήσεις στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, αυξήσεις μισθών, εργατικό έλεγχο στην παραγωγή, επίταξη του συνόλου του παραγωγικού ιστού στο όνομα της επιβίωσης και του μέλλοντος της κοινωνίας, σκληρή σύγκρουση με την οικονομική και πολιτική κυριαρχία του κεφαλαίου.
Στην γλώσσα της επιστήμης, της πολιτικής οικονομίας και ορολογίας, αυτό λέγεται αντικαπιταλιστική απάντηση, διέξοδος και ανατροπή.
Δυστυχώς έχουμε φτάσει στο σημείο, να έχουν εκφυλιστεί και οι ίδιοι οι πολιτικοί όροι, με μεγάλη ευθύνη και της διαχειριστικής ρεφορμιστικής αριστεράς. Πρέπει να στήσουμε πάλι τα νοήματα στα πόδια τους και αυτό θέλει κόπο και τέχνη.
Πάει πολύ όμως να μας κουνούν το δάχτυλο, τα υπολείμματα ακριβώς εκείνης της αριστεράς που βάφτισε εύηχα τον καπιταλισμό αγορά, τον ιμπεριαλισμό παγκοσμιοποίηση, την κοινωνική εξολόθρευση προσαρμογή, την ταξική πάλη εναλλακτικές προτάσεις. Μας λένε ως να μη ξέρουν τίποτα για το φόνο: "Μα αυτά τα αντικαπιταλιστικά δεν τα καταλαβαίνει κανένας, ας μιλήσουμε για τις συντάξεις". Λες και για αυτό χρειάζεται η αριστερά! Για να δημαγωγεί μπροστά στο συνταξιούχο, ότι ξέρει να μετρά τα λεφτά της σύνταξής του και έτσι να τον "ξεστραβώνει"....
Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα δείχνει την έξοδο
Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΧΕΙ ΤΑΞΙΚΟ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΣΗΜΟ
Η αντικαπιταλιστική αριστερά, δε λέει να βγούμε από την ΕΕ για να ‘’σωθεί’’ η εθνική βιομηχανία έτσι γενικά, για παράδειγμα η Χαλυβουργική του Αγγελόπουλου. Αντίθετα, μας ενδιαφέρει η σωτηρία των εργαζομένων, της δουλειάς και της ζωής τους. Για αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ζητάει την εθνικοποίηση της επιχείρησης αυτής, χωρίς αποζημίωση, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου αντικαπιταλιστικού προγράμματος ρήξης και ανατροπής, από την σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης.
Ο ταξικός αντίπαλος καθόλου δε μασάει τα λόγια του, ούτε μαζεύει την ταξική του γλώσσα. Κοιτάξτε πόσο απλά τα λέει ο Διοικητής της Τράπεζας Ελλάδας στην ομιλία του στην ετήσια γενική συνέλευση των μετόχων:
"Η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας κόστους επιτεύχθηκε κυρίως μέσω της μείωσης του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, λόγω της βαθιάς ύφεσης και της αλματώδους αύξησης της ανεργίας, αλλά και λόγω της μεγαλύτερης ευελιξίας στην αγορά εργασίας".
Η Αργεντινή έχει να μας διδάξει πολλά επίσης. Η υποτίμηση του νομίσματός της, μετά την αποδέσμευση από το δολάριο, τόνωσε αρχικά τις εξαγωγές, αύξησε το ΑΕΠ και ανέστρεψε την κατάρρευση της απασχόλησης. Η απαλλαγή από μέρος του χρέους, απελευθέρωσε απαραίτητους πόρους. Με την κυριαρχία όμως των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων στον παραγωγικό και εμπορικό τομέα της χώρας, τα οφέλη αυτά φυσικά και δεν μοιράστηκαν στην εργατική τάξη και τη φτωχολογιά. Αντίθετα, μετακυλίστηκαν σε καπιταλιστικά κέρδη, σε άνοδο της κοινωνικής ανισότητας και σε πυροδότη μιας νέας βαθειάς κρίσης. Μετά από 10 χρονιά βλέπουμε σήμερα, την αντιστροφή των θετικών δυνατοτήτων που δημιούργησε η μερική ρήξη με το πλαίσιο υποταγής στο διεθνές καπιταλιστικό πλαίσιο. Αυτό συνηγορεί υπέρ της ανάγκης για ολική αντικαπιταλιστική ανατροπή και όχι υπέρ του περιορισμού στο αστικό πλαίσιο.
Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα συνεπώς, είναι ο ‘’δίδυμος αδερφός’’ της εξόδου από ευρωζώνη και ΕΕ. Δεν είναι θέμα ‘’ιδεολογικό’’, αλλά προσδίδει χρώμα και ταξικό περιεχόμενο στην αναγκαία είσοδο στον άλλο δρόμο. Δίνει πρόσημο εργατικό, δημοκρατικό, διεθνιστικό.
Ανατρεπτικό εργατικό κίνημα για ξεσηκωμό
ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ
Με την απλοϊκή προσδοκίας έκφρασης της κοινωνικής δυσαρέσκειας, η αριστερά, όχι μόνο δεν πάει πλατύτερα, αλλά βυθίζεται απελπιστικά στην πολιτική κενολογία. Και όχι μόνο αυτό: Όλο και περισσότερο θα βλέπει την πλάτη της ακροδεξιάς φασιστικής απάντησης.
Εκεί όπου η αριστερά ήταν ακραία φιλοευρωπαϊκή και τυφλή μπροστά στο αντιδραστικό οικοδόμημα της ΕΕ, εκεί ακριβώς η πεποίθηση πως η ΕΕ δεν έχει μέλλον, μετατρέπεται σε επιθετικό ακροδεξιό ρεύμα, που χρεώνει και στην αριστερά την κατεστημένη άθλια κατάσταση.
Όσο η αριστερά, ταυτίστηκε με τις δήθεν μεταρρυθμίσεις του δήθεν εξανθρωπισμένου καπιταλισμού και τους θεσμούς του, άλλο τόσο σήμερα, τα πιο πληβειακά εργατικά στρώματα, μετακινούνται υπέρ του στρατιωτικού καπιταλισμού και της κατάργησης κάθε ίχνους δημοκρατίας, αντί για την επαναστατική απελευθερωτική υπέρβασή του.
Αν η αριστερά δεν τολμά να δείξει τους ενόχους (παρά μόνο τα ομοιώματά τους), δεν μπορεί να πείσει για τον δρόμο μιας πραγματικά άλλης διεξόδου. Και αν αυτά μένουν σκοτεινά και ακατανόμαστα, τότε δε φωτίζονται και οι προϋποθέσεις της ανατροπής, της λαϊκής νίκης.
Μια επιλογή εξόδου από την ΕΕ, ενταγμένη σε ένα δρόμο ρήξης με την κυριαρχία του κεφαλαίου στην Ελλάδα, θα σηματοδοτήσει ένα αγώνα ζωής ή θανάτου, θέτοντας επί τάπητος το ζήτημα ποιες κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις μπορούν να ηγηθούν στη νέα πορεία της κοινωνίας ενάντια και έξω από το καπιταλιστικό πλαίσιο. Το πρόγραμμα αυτό, είναι στοιχειωδώς αναγκαίο πρόγραμμα, όχι απλά ως πεδίο αναμέτρησης για μια σοσιαλιστική προοπτική, αλλά και προϋπόθεση για την επιβίωση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Δεν μπορεί όμως από την ίδια του τη φύση, να εφαρμοστεί με ...άδεια. Χρειάζεται να επιβληθεί με σκληρό ταξικό και πολιτικό αγώνα με ανατρεπτικά χαρακτηριστικά και στόχο τον πανεργατικό και παλλαϊκό ξεσηκωμό.
Είναι το τρίτο αναγνωριστικό στοιχείο της πρότασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Ανατρεπτικό εργατικό κίνημα και οργανωμένος λαός, για ένα γενικό ξεσηκωμό που θα σαρώσει τους κοινωνικούς και πολιτικούς δυνάστες!
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε σε εποχή εξεγέρσεων μα και αντεπαναστάσεων. Δεν αναφερόμαστε μόνο σε αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας σε επίπεδο κορυφαίων πολιτικών γεγονότων αντεπαναστατικής τομής. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το πραξικόπημα στρατού και Αμερικάνων στην Αίγυπτο ενάντια στο λαϊκό δημοκρατικό κύμα ή στην έφοδο των ναζιστών με τις ευλογίες και τη χρηματοδότηση της ΕΕ στην Ουκρανία. Τα ίδια τα Προγράμματα Προσαρμογής που εφαρμόζονται σε όλο τον κόσμο και εσχάτως στην Ελλάδα και άλλες χώρες της ΕΕ, συνιστούν μια αναίρεση κοινωνικών καταχτήσεων ενός ολόκληρου αιώνα, με βίαιο τρόπο. Δεν έχουμε δει ακόμη, ούτε τις τελικές κοινωνικές συνέπειές τους, ούτε την ολική μετάλλαξη των πολιτικών συστημάτων σε κοινοβουλευτικές χούντες.
Σε αυτές τις συνθήκες, αυτοί που πιστεύουν ότι η διέξοδος θα γλυκοχαράξει μέσα από την σχισμή μιας κάλπης και θα στηριχθεί από υπουργούς και κυβερνήσεις, είτε είναι αφελείς, είτε απλά προδίδουν πως δεν έχουν πρόθεση πραγματικών τομών και ουσιαστικής αντίστασης.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο παράφωνο, από την εκφορά μιας αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικής πολιτικής πρότασης, σε μια κινηματική έρημο και σε ένα λαό άμορφη μάζα αγαναχτισμένων ψηφοφόρων και τηλεθεατών.
Χωρίς ένα ανατρεπτικό εργατικό κίνημα, χωρίς άνθηση νέων μορφών οργάνωσης των ελαστικά εργαζομένων, των ανέργων, των απλήρωτων, χωρίς δοκιμασίες μορφών αποφασιστικής δράσης που να ανεβάζουν τη μαχητική διάθεση, χωρίς προβληματισμό για συγκρότηση οργάνων λαϊκής οργάνωσης και επιβολής της θέλησης των εργαζομένων, ο δρόμος δεν μπορεί να ανοίξει. Ο στόχος της ανατροπής, περνάει υποχρεωτικά από μια πρόταξης της ανάγκης για μαχητική εργατική λαϊκή αντιπολίτευση. Κάθε υποτίμηση σε αυτό, πολύ περισσότερο από θέσεις κριτικής στήριξης διαχειριστικών "αριστερών" κυβερνητικών λύσεων, που βαφτίζονται "προτάσεις εξουσίας", ακυρώνει τη φυσιογνωμία και την αξία χρήσης της "αντικαπιταλιστικής αριστεράς".
Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ στις 9/3/2014
Πηγή:αριστερό blog
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου