Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Η αθλιότητα της Eurovision

Του Θωμά Τσαλαπάτη

"Πίσω από τα φώτα, πίσω απ τα βραβεία,
Απλήρωτοι εργαζόμενοι, φτώχεια κι ανεργία"

(σύνθημα των συγκεντρωμένων έξω από τον διαγωνισμό της Eurovision)

Η Eurovision πάντοτε υπήρξε πληγή στην όραση, γδάρσιμο στην ακοή, δεξί κροσέ σε κάθε ελάχιστο αισθητικό κριτήριο. Ένα αερόστατο γεμάτο χαλασμένα ψάρια να πλέει αμέριμνο στους ουρανούς του πιο παχιού Τίποτα. Τα τελευταία (τουλάχιστον) δύο χρόνια ο ψηφιακός αυτός καραγκιόζ μπερντές, έχει πάρει χροιά πολιτικού σκανδάλου. 

Έτσι, από ακριβοπληρωμένη ηχητική μουτζούρα και οπτικός τσιγαρόβηχας αναβαθμίζεται σε αισθητική αποτύπωση της διαπλοκής του πολιτικού κατεστημένου με τους βαρόνους της επικοινωνίας, σε σύμβολο επίδειξης αδιαφορίας προς οποιαδήποτε πολιτικό, νομικό ή ηθικό κόστος από την πλευρά της εξουσίας, στο θέαμα που παράγει ο τρόπος των Σαμαράδων, των Μουρούτηδων και των Φαήλων, των αυτόκλητων σωτήρων και των ευτυχισμένων σερίφηδων, που όταν τους απομένει λίγος χρόνος ανάμεσα στα τσιφτετέλια, τη θεωρητική ανάλυση του φαινομένου της τρομοκρατίας και το κυνήγι μεταναστών, κάνουν δωράκια σε κολλητούς και ξελαφρωμένοι συνομιλούν με τον θεό. 

Το ίδιο άρθρο γράφτηκε και πέρυσι, την ίδια περίπου περίοδο. Είχε τίτλο "Η Eurovision και το βάρος της ελαφρότητας", περιέγραφε τους όρους ανάθεσης και διεξαγωγής του διαγωνισμού και ουσιαστικά (με ελάχιστες αλλαγές στα ονόματα και τις ημερομηνίες) θα μπορούσε να αναδημοσιευτεί αυτούσιο για να περιγράψει τα φετινά συμβάντα. Η βασική διαφορά του φετινού με το περσινό άρθρο, είναι η απόλυτη ομοιότητά τους. Το πώς το φετινό γεγονός συνέβη παρά την παρουσία του περσινού. Το πώς ο χρόνος πέρασε ενδιάμεσα χωρίς να αλλάξει τίποτα. Γιατί στην συγκεκριμένη περίπτωση, η επανάληψη περιγράφει τον κανόνα, έναν κανόνα που ισχύει για όλο και περισσότερες περιπτώσεις.

MAD, Μetropolis, Eurovision


Ας έρθουμε όμως στα γεγονότα. Ο Ανδρέας Κουρής, ιδιοκτήτης του ομίλου MAD, αγόρασε το 2010 την κερδοφόρα ως τότε αλυσίδα δισκοπωλείων Μetropolis και μέσα σε δύο χρόνια απέλυσε 180 εργαζόμενους και έκλεισε 13 καταστήματα. Ο Ανδρέας Κουρής είναι υπόδικος για χρέη 1,4 εκατ. ευρώ στο Δημόσιο, για εργοδοτικές εισφορές και ΦΠΑ για το Metropolis, για τα οποία έχει συλληφθεί και φυλακιστεί προσωρινά. Εδώ και δύο χρόνια οι απολυμένοι των καταστημάτων Metropolis, αγωνίζονται για να λάβουν όσα τους οφείλονται σε μισθούς και αποζημιώσεις από τον επιχειρηματία. Οι μισοί περίπου παραμένουν απλήρωτοι, διεκδικώντας συνολικά περισσότερα από 600.000 ευρώ. Το δικαστήριο, εκτός από τις αποζημιώσεις, έχει αναγνωρίσει τις ατομικές ευθύνες του Ανδρέα Κουρή έναντι των εργαζομένων ως νομίμου εκπροσώπου της Μετρόπολις ΑΕΕ, και επιτρέπει σε όσους τον μήνυσαν να προχωρήσουν σε κατάσχεση της προσωπικής του περιουσίας, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις νόμιμες διεκδικήσεις τους. Ταυτόχρονα το Mad συνδιοργανώνει για δεύτερη φορά την ελληνική αποστολή της Eurovision, με απευθείας ανάθεση από το μόρφωμα της Δημόσιας Τηλεόρασης (μόνο εγώ βλέπω μια ανακολουθία στην διαδοχή των προτάσεων;). Το κράτος ευνοεί τον υπόδικο επιχειρηματία με χορηγίες (ΟΠΑΠ και Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο), αναθέσεις διοργανώσεων στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και διαφημίσεις (η ανακολουθία θαρρώ συνεχίζεται). Ο Ανδρέας Κουρής μηνύει 12 απολυμένους και έναν μάρτυρα, περιγράφοντας ως συκοφαντική δυσφήμηση την αγωγή τους. Με βάση την αγωγή αυτή έχει ήδη καταδικαστεί. Ταυτόχρονα, επικαλούμενος λόγους πνευματικών δικαιωμάτων, κατεβάζει κάθε βίντεο σχετικό με τις κινητοποιήσεις η τις διεκδικήσεις των εργαζομένων από το διαδίκτυο, με πιο πρόσφατο αυτό που καλούσε σε συγκέντρωση έξω από το διαγωνισμό της Eurovision την περασμένη Τρίτη (ο Ανδρέας Κουρής είναι ο Φάρος της Αλεξάνδρειας εγκλωβισμένος στο σώμα Έλληνα επιχειρηματία).

Φυσικά, τις μέρες της κάθαρσης και της διαφάνειας στις οποίες ζούμε, τα παραπάνω γεγονότα δεν προκαλούν και τόση μεγάλη εντύπωση, αφού αποτελούν μόνο μία ανάμεσα σε τόσες περιπτώσεις αυθαιρεσίας με απλήρωτους εργαζομένους, απολύσεις, χρέη, αποζημιώσεις που δεν έρχονται (διαλέξτε μια κάρτα στην τύχη: Κωστόπουλος, Λιμπέρης, Alter, Απογευματινή, Ελευθεροτυπία, κ.α. για να μείνουμε μόνο στον χώρο των μέσω ενημέρωσης). Άλλωστε ο πρωθυπουργός έχει δείξει τον δρόμο βραβεύοντας τον Δημήτρη Μελισσανίδη ως επιχειρηματία της χρονιάς παρά τα όσα εκκρεμούν εις βάρος του.

Γόβες και γκλόπς


Αυτό που προκαλεί εντύπωση στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι από τη μία η εξωστρέφεια και η επιδεκτικότητα του διαπλεκόμενου κυνισμού και η πολυσημία στη σύγκρουση των δύο κόσμων: Έξω από την αρένα της Eurovision οι απλήρωτοι, οι απολυμένοι, τα σωματεία, οι συλλογικότητες, οι συνελεύσεις, οι άνθρωποι που οι κάμερες δεν καταγράφουν και επιμένουν να αγνοούν, ο τρόπος ζωής ως αναγκαιότητα διεκδίκησης της ίδιας της ζωής (οικοδεσπότες του event 5 διμοιρίες των Ματ). Και μέσα περσινά ξινά σελέμπριτις, ξεχασμένες στάρλετ και μπονζάι γίγαντες, μαλλιοτραβηγμένα χορευτικά, σάβανα παλαιών διαγωνισμών, κλύσματα θετικής ενέργειας, lifestyle και ληγμένα πρότυπα, μπότοξ τσιρίδες, αφόρητοι ακκισμοί και ο υπερθετικός ενός ομαδικού φθοριούχου χαμόγελου.

Όταν ο εφησυχασμός και η αφέλεια φρουρούνται από δυνάμεις ασφαλείας, τότε το βάρος της ελαφρότητας μοιάζει ικανό να παρασύρει πολλά μαζί του. Και η σημασία του Τίποτα γίνεται πιο μεγάλη όταν μοιάζουν να διακυβεύονται τα πάντα. Ο παλιός κόσμος παίζει κρυφτό ανάμεσα σε ένα γκλοπ και ένα τακούνι.





Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , , , , ,

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης ( Atom )