“Αυτοί δεν θα ήσαν λύκοι, αν εμείς δεν ήμασταν αρνιά”

Του Νίκου Μπογιόπουλου 

Με αφορμή την επίσκεψη των Κινέζων αξιωματούχων στην Ελλάδα πήραμε μια ισχυρή δόση προπαγάνδας περί «ανάπτυξης» και μια ακόμα ισχυρότερη περί «επενδύσεων». 

Η κυβέρνηση με πρώτο τον πρωθυπουργό, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και φυσικά οι «παπαγάλοι» τους, έχουν αποφανθεί: Το παράδειγμα της «Cosco», λένε, είναι το υπόδειγμα επένδυσης στο πλαίσιο του κυβερνητικού «succes story» και η εγγύηση για την αίσια έκβαση της επιχείρησης «σωτηρία της χώρας».

Πριν αναφερθούμε με συγκεκριμένα στοιχεία στην πραγματικότητα, η οποία απέχει παρασάγγας από τον στερεότυπο όσο και ανορθολογικό πολιτικό τους λόγο, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή η προπαγάνδα της λοβοτομής είναι απόλυτα εναρμονισμένη με τις συνολικές κατευθύνσεις της ΕΕ. Και τούτο διότι την πολιτική που ακολουθείται στην Ελλάδα δεν την ανακάλυψαν μόνοι τους οι κυβερνώντες. Είναι μια κοινά αποφασισμένη πολιτική στο πλαίσιο της ΕΕ. Χαρακτηριστικό είναι, για παράδειγμα, ότι στο κείμενο των πολιτικών συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, το Δεκέμβρη του 2010, αναφέρονται τα εξής:

«Το κόστος εργασίας θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με άλλα κράτη της Ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ (...)».

Θυμίζουμε ότι στους βασικούς «εμπορικούς εταίρους» (βλέπε: ανταγωνιστές) της ΕΕ, συμπεριλαμβάνεται η Κίνα. Άρα στην Ελλάδα, ως μέλος της ΕΕ θα έχουμε «ανάπτυξη», όπου: α) Το μισθολογικό και εργασιακό καθεστώς θα είναι τύπου Κίνας (και τούτο ανεξάρτητα αν ο «επενδυτής» θα είναι Κινέζος, Γερμανός, Αμερικάνος ή Ρώσος, δεδομένης της μεταξύ τους σύγκρουσης για το ποιος θα πατήσει ισχυρότερα το πόδι του στην Ελλάδα), αφού με αυτό τον τρόπο, μειώνοντας το «κόστος εργασίας», θα γίνει «προσέλκυση επενδυτών» και β) οι «επενδύσεις» θα είναι τύπου «Cosco», με ό,τι αυτό σημαίνει για τη δημόσια περιουσία, την καταλήστευση του εγχώριου πλούτου, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, την εξασφάλιση συνθηκών ασυδοσίας στη δράση των πολυεθνικών που αφορά σε όλους τους τομείς, την (εικονική) φορολόγησή τους μέχρι την εγκληματική περιβαλλοντική τους συμπεριφορά.

Ας έρθουμε, τώρα, στα αμιγώς «δικά μας».

Από την «Πάουερ» στην «Cosco»

Πρώτο: Το «αναπτυξιακό» μοντέλο, όπως βαφτίζεται από την κυβέρνηση η πολιτική της, έχει εφαρμοστεί πολλάκις στην Ελλάδα. Είναι η πολιτική που προσφέρει «ΓΗΝ ΚΑΙ ΥΔΩΡ» στα μονοπώλια. Το καθεστώς αυτό:

• Μας οδηγεί σε μια εποχή τόσο «νέα», όσο «νέα» ήταν η εποχή της αμερικανικής «Ούλεν» στις αρχές του περασμένου αιώνα.

• Τα όσα προωθεί η κυβέρνηση είναι εξίσου «νέα» με την εποχή της δικτατορίας του Πάγκαλου και την έλευση, τότε, της αγγλικής «Πάουερ».

• Είναι τόσο «αναπτυξιακή» η εποχή που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, όσο «νέα» είναι η δεκαετία του 1960, όταν ήρθε στην Ελλάδα η γαλλική «Πεσινέ».

• Η πολιτική της παραχώρησης στρατηγικών τομέων της οικονομίας, όπως τα λιμάνια, θα φέρει τόση «σωτηρία» στη χώρα όση έφερε η παραχώρηση του αεροδρομίου της Αθήνας στην γερμανική «Χοχτιφ», τη δεκαετία του 2000… 

Με δυο λόγια: Η Ελλάδα έχει τόσο πλούσια εμπειρία – εμπειρία αιώνων - από τέτοιους επενδυτές, που όσοι παρουσιάζουν την οικονομική «αποικιοκρατία» σαν κάτι το «καινούργιο» και το «εθνοφελές», δεν κάνουν τίποτα λιγότερο από το να αντιμετωπίζουν τον ελληνικό λαό σαν «αμερικανο-κινεζάκι»…

Εργάτες - είλωτες

Δεύτερο: Αυτά που υπόσχεται η κυβέρνηση είναι τόσο «αναπτυξιακά», όσο «αναπτυξιακό» είναι το γεγονός ότι η διετής πλέον παρουσία στην Ελλάδα της «Cosco» αποτελεί συνώνυμο της εργασιακής βαρβαρότητας. Ας πάρουμε μια γεύση αυτής της βαρβαρότητας όπως προκύπτει από τις συμβάσεις εργασίας στις οποίες υποχρεώνει η Cosco» τους εργαζόμενους στις εγκαταστάσεις της στον Πειραιά. Μια τέτοια «κινέζικη» σύμβαση (που την έφερε στο φως ο «Ριζοσπάστης» στις 25/5/2013) περιλαμβάνει τα εξής: 

1) Η «Cosco» δεν αναγνωρίζει συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Οι εργαζόμενοι στο Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων του Ικονίου, υπογράφουν ατομικές συμβάσεις εργασίας...

2) Οι μέρες εργασίας του εργαζόμενου δεν ξεπερνούν τις 12 το μήνα Δεν μιλάμε, δηλαδή, για εργαζόμενους, αλλά «ημιαπασχολούμενους»...

3) Ο καθαρός μισθός των εργαζομένων δεν ξεπερνά τα 660 ευρώ το μήνα...

4) Οι ώρες εργασίας ημερησίως μπορεί να ξεπεράσουν και τις 15...

5) Σύμφωνα με τη σύμβαση «ο εργοδότης δικαιούται να μεταθέτει ή αποσπά τον εργαζόμενο, από εργασία σε εργασία, από βάρδια σε βάρδια, από τμήμα σε τμήμα, από μηχάνημα σε μηχάνημα, από εκμετάλλευση σε εκμετάλλευση κτλ».

6) Σύμφωνα με τη σύμβαση στην «Cosco» η αμοιβή νυχτερινής εργασίας, η αμοιβή Κυριακών, η αργιών, η αμοιβή για εκτός έδρας εργασία κλπ. ΔΕΝ πληρώνονται! Στη σύμβαση, για τις συμφωνημένες αποδοχές των 660 ευρώ το μήνα αναφέρεται συγκεκριμένα ότι: «Περιλαμβάνονται σε αυτές η αμοιβή για οποιασδήποτε φύσης επιδόματα, καθώς και για κάθε πρόσθετη πέραν της νομίμου εργασίας που τυχόν ήθελε παρασχεθεί (αμοιβή νυχτερινής εργασίας, αμοιβή Κυριακών, αργιών, αμοιβή για εκτός έδρας εργασία κ.λπ.)». Εν ολίγοις, λαμβάνοντας το συμφωνημένο ποσό, ο εργαζόμενος, όσο κι αν δουλέψει, ό,τι δουλειά κι αν κάνει, «θα θεωρεί – όπως αναφέρει η σύμβαση - εξοφλημένη πάση αξίωσή του»!!

7) Στην «Cosco» οι υπερωρίες, επίσης, δεν πληρώνονται. Ιδού με πιο θαυμάσιο σκεπτικό: «(…) η υπέρβαση του ημερήσιου ωραρίου απασχόλησης», αναφέρεται στη σύμβαση, «…θα λογίζεται οικειοθελής παραμονή στο χώρο εργασίας»!

Στόματα κλειστά λόγω… «ικανοποίησης»!

Τρίτο: Πριν ένα χρόνο είχε επισκεφτεί την «Cosco» o Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.Παπούλιας, ο οποίος είχε δηλώσει ότι κατά την επίσκεψή του συνάντησε «ικανοποιημένους» και «ευτυχείς» εργαζόμενους. Κι επειδή, όπως είδαμε κι από την σύμβαση, η «ευτυχία» και η «ικανοποίηση» στους εργασιακούς χώρους της «Cosco» πρέπει να είναι ανεπανάληπτες, η εταιρεία έχει πάρει τα μέτρα της. Έτσι, προφανώς για να μην κατακλύζεται καθημερινά από αιτήσεις και διαδηλώσεις δυστυχισμένων ανθρώπων, που μαθαίνουν τις συνθήκες «ευτυχίας» που επικρατούν στην «Cosco» και της ζητούν να ανοίξει τον «παράδεισό της» και σε εκείνους, η «Cosco» έχει φροντίσει στις συμβάσεις εργασίας στις οποίες υποχρεώνει τους εργαζόμενους να συμπεριλάβει και την εξής ρήτρα: Κάθε εργαζόμενος, λέει η ρήτρα,

«...υποχρεούται έναντι του εργοδότη σε υποχρέωση πίστης που αναλύεται σε απαγόρευση διάδοσης εταιρικών μυστικών και πληροφοριών σε οποιοδήποτε φυσικό ή νομικό πρόσωπο»...

Λογικό! Είναι τόση η «ικανοποίηση», όπως άλλωστε το δήλωσε ο κ. Παπούλιας, και τόση η «ευτυχία» της κινεζοποίησης, είναι τόση η «ικανοποίηση» και τόση η «ευτυχία» που υπόσχονται στους εργαζόμενους οι «επενδύσεις» τύπου «Cosco», είναι τόση η «ικανοποίηση» και τόση η «ευτυχία» που θα φέρει αυτού του τύπου η «ανάπτυξη», που καλύτερα… να κρύβονται. Και να περιφρουρούνται με τη δέουσα... εχεμύθεια. Ώστε να μπορούν μετά πρόεδροι, πρωθυπουργοί, υπουργοί και φαρισαίοι, να ανακαλύπτουν «ικανοποιημένους» και ευτυχισμένους» ανθρώπους, ανάμεσα σε ένα λαό φτωχοποιημένων ειλώτων.

Στην κοιτίδα της… «ευτυχίας»

Όμως, πέρα από τις εγχώριες αποδείξεις για το πού οδηγούνται τα πράγματα με αυτή την πολιτική, είναι εξαιρετικά πολύτιμο να δούμε τις συνέπειες αυτής της πολιτικής στην... κοιτίδα τους. Αν σήμερα στην Ελλάδα γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ποιες είναι οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, τα πράγματα στην Κίνα μπορούν να μας δώσουν μια ασφαλή εικόνα για τις συνέπειες που φέρνει στο λαό όχι μόνο η καπιταλιστική κρίση, αλλά και η καπιταλιστική «ανάπτυξη».

Χονγκ – Κονγκ: Η βιτρίνα της «ανάπτυξης»…

Θα πάρουμε, λοιπόν, ως υπόδειγμα την «καλύτερη» εκδοχή της Κίνας και του «μοντέλου Cosco». Το παράδειγμα του Χονγκ Κονγκ. Το Χονγκ Κονγκ, μια πόλη περίπου 7,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, σύμφωνα με την έκθεση του ΔΝΤ (Σεπτέμβρης 2011) βρέθηκε από το 2010 στην 8η θέση του κόσμου όσον αφορά στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Είναι η πλουσιότερη πόλη της Ασίας. Εμφανίζει τα υψηλότερα επίπεδα «ανάπτυξης» καθ' όλη τη δεκαετία και με ρυθμούς 8% ειδικά για το 2012 και το 2013. Το άλμα ανόδου που παρουσίασε το χρηματιστήριο του Χονγκ Κονγκ στις 31/12/2012 ήταν το μεγαλύτερο της διετίας. Πόση περισσότερη «ανάπτυξη» να ζητήσει κανείς...

Αλλά τι, αλήθεια, σημαίνει αυτή η «ανάπτυξη» για το λαό; Η απάντηση δίνεται, μεταξύ άλλων, στο ρεπορτάζ του Βρετανού φωτογράφου Brian Cassey:

• Εκεί, λοιπόν, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, το 1/3 του πληθυσμού, περί τα 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι δηλαδή, «ζουν» σε «δημόσια ενοικιαζόμενα σπίτια», όπως βαφτίζονται οι τρώγλες και τα παραπήγματα.

• Εκεί, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, στο πρώτο εξάμηνο του 2012 καταγράφηκαν επίσημα 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι να τελούν υπό καθεστώς απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης.

• Εκεί, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, οι πιο φτωχοί κι από τους φτωχούς στοιβάζονται σε ενοικιαζόμενα μεταλλικά κλουβιά διαστάσεων 1,7 μ. Χ 0,7 μ., εγκατεστημένα σε εγκαταλειμμένες πολυκατοικίες και σε ερειπωμένα κτίρια, «ζουν» μέσα σε δωμάτια που το καθένα στεγάζει και 20 τέτοια σιδερένια κλουβιά.

Χονγκ – Κονγκ: Πίσω από τη «βιτρίνα» της «ανάπτυξης»…

Αυτά είναι τα «σπίτια» τους. Αυτή είναι η «ζωή» τους. Γιατί αυτή τη «ζωή» τους επιτρέπει να έχουν η «ανάπτυξη» σύμφωνα με το κινεζικό, με το καταριανό, με το γαλλικό, με το ελληνικό και με το κάθε λογής καπιταλιστικό «μοντέλο Cosco»...

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, θεωρούν ότι ήρθε η στιγμή να εκπληρώσουν την «προφητεία» του Μαρξ:

«...κινέζικα μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το αγγλικό κεφάλαιο» (Καρλ Μαρξ, «Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 622).

«...η ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής έριξε τους εργάτες όλου του κόσμου. Δεν πρόκειται πια για το κατέβασμα των αγγλικών μισθών στο επίπεδο των μισθών της ηπειρωτικής Ευρώπης, αλλά για το κατέβασμα στο λίγο - πολύ κοντινό μέλλον των ευρωπαϊκών μισθών στο κινέζικο επίπεδο» (Καρλ Μαρξ, «Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 885).

Αυτά έγραφε ο Μαρξ. Πριν από αιώνες! Το ερώτημα είναι αν ο ελληνικός λαός θα επιτρέψει την «κινεζοποίησή του». Έχει τη δυνατότητα να αντιδράσει; Έχει. Παραφράζοντας ελαφρώς τον Σαίξπηρ, ο «Ριχάρδος Γ’» το περιγράφει έτσι:«Αυτοί δεν θα ήσαν λύκοι, αν εμείς δεν ήμασταν αρνιά»!

Πηγή:enikos