ΚΚΕ και Αστική Τάξη

Γράφει ο Στωικός

Στις 9 Μάη του 2014, ο Ριζοσπάστης επιτέθηκε με βαρύτατους χαρακτηρισμούς κατά του «Εργατικού Αγώνα», με αφορμή άρθρο που είχε δημοσιεύσει ο τελευταίος στις 7/5.

Ειδικότερα στο άρθρο «Εκρηκτικά λαϊκά προβλήματα, χαμηλές αγωνιστικές προσδοκίες», αναφέρονταν η ακόλουθη παράγραφος: «Πολλά λέγονται για την ηγεσία του ΚΚΕ. Ίσως το βαρύτερο απ' όσα ακούγονται είναι ότι η αστική τάξη έχει βάλει στο χέρι το ιστορικό κόμμα της εργατικής τάξης. Ότι επιτέλους, το ανυπότακτο θεριό εξημερώθηκε, ότι το κόμμα που ηγήθηκε δύο ένοπλων επαναστάσεων, σήκωσε λευκή σημαία».

Η απάντηση από την ηγεσία του ΚΚΕ ήλθε μία ημέρα αργότερα, στις 8/5, με σχόλιο που δημοσιεύτηκε στον 902.gr και αναδημοσιεύτηκε από τον Ριζοσπάστη στις 9/5.

Ιδού το σχόλιο:

Αισχρός αντικομμουνισμός

«Η ιστοσελίδα «Εργατικός Αγώνας», ως ένα από τα κέντρα που πολεμούν το ΚΚΕ, ξεπερνάει πια τα συνηθισμένα όρια συκοφαντίας, διαστρέβλωσης και χυδαιότητας. Εξελίσσεται σε κέντρο κατασκευής προβοκατόρικων και ασφαλίτικων δημοσιευμάτων. Γράφουν, ανάμεσα σε άλλα: «Πολλά λέγονται για την ηγεσία του ΚΚΕ. Ισως το βαρύτερο απ' όσα ακούγονται, είναι ότι η αστική τάξη έχει βάλει στο χέρι το ιστορικό κόμμα της εργατικής τάξης». Τι σημαίνει αυτή η χαφιέδικη βολή; Σηματοδοτεί την προετοιμασία νέου σκηνικού για το ανέβασμα νέου έργου σε βάρος του ΚΚΕ, αμέσως μετά τις εκλογές. Οι «στωικοί» του «Εργατικού Αγώνα» σήκωσαν τα μανίκια. Να το νέο σκηνικό: «Στις επερχόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, οι επιδόσεις που θα φέρει, μοιραία θα συγκριθούν με τα αντίστοιχα αποτελέσματα των εκλογών του 2010 και η σύγκριση αυτή δεν προμηνύει τίποτα το καλό». Ρε λεβέντες, δεν ξεκινάμε καλύτερα τις συγκρίσεις με τα ποσοστά του 1983... Η καλύτερα του 1991, του 1985, του 1958, του 1945, του 1930 και πάει λέγοντας. Τα ποσοστά άλλων κομμάτων πώς ακριβώς θα τα μετρήσετε; Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ στην περιφέρεια της Αττικής το 2010 είχε πάρει 6%. Δηλαδή τώρα, αν πάρει 10% ή 12%, θα είναι διπλασιασμός και ιστορική νίκη; Μήπως πρέπει να σκεφτείτε ότι μάλλον πρέπει να υπολογίσετε ότι τον Ιούνη του 2012 είχε 27% και, όπως ο ίδιος λέει, ετοιμάζεται για κυβέρνηση; Λέμε τώρα...»

Πολλές και βαριές κατηγορίες από την ηγεσία του ΚΚΕ. Μας κατηγορεί για «αισχρό αντικομουνισμό», ότι ξεπεράσαμε τα συνηθισμένα όρια συκοφαντίας, διαστρέβλωσης και χυδαιότητας, ότι αποτελούμε κέντρο κατασκευής προβοκατόρικων και ασφαλίτικων δημοσιευμάτων.

Επειδή εμείς, ούτε αντικομμουνιστές, ούτε προβοκάτορες είμαστε, αλλά αντίθετα ενδιαφερόμαστε και πονάμε για το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος, θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε με γεγονότα. Θα προσπαθήσουμε να στηρίξουμε με επιχειρήματα και γεγονότα, αυτό που γράψαμε στις 7/9. Αυτό που υποστηρίζεται ευρέως, ότι η αστική τάξη έχει βάλει στο χέρι την ηγεσία του ΚΚΕ.

Θα ξεκινήσουμε την αφήγηση μας - προς απόδειξη της κατηγορίας - από τα θορυβώδη χρόνια 2010 - 2012, όταν ο κόσμος ήταν στους δρόμους και διαδήλωνε κατά της κυβερνητικής πολιτικής λιτότητας και κατά των ωμών επεμβάσεων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων των ΗΠΑ και της ΕΕ στα εσωτερικά της χώρας, μέσω των βάρβαρων μνημονίων.

Ήταν η περίοδος που το ΚΚΕ βρισκόταν σε ανάταση, με δεκάδες χιλιάδες κόσμου να διαδηλώνουν κάτω από τα πανό του ΠΑΜΕ, κόντρα στην τρομοκρατία, τις προβοκάτσιες και τις ανοιχτές δολοφονικές πράξεις (Μαρφίν, γεγονότα στο Σύνταγμα στις 20/11 /2011).

Στις 6 Μάη του 2012 προκηρύσσονται οι εθνικές εκλογές, με την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό να είναι ανήσυχοι έως και τρομοκρατημένοι για τα αποτελέσματα της αναμέτρησης, καθώς ήταν διάχυτος ο φόβος στις τάξεις τους, ότι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ θα υποστούν εκλογική συντριβή, ενώ από την άλλη το ΚΚΕ εμφάνιζε σταθερά διψήφια εκλογικά ποσοστά, με τον εργατόκοσμο να στηρίζει τις ελπίδες του και να εκφράζει την εμπιστοσύνη του στο κόμμα της εργατικής τάξης.

Ηταν τέτοια η ανησυχία των επιτελείων της αστικής τάξης για το πώς και ποια θα ήταν η Ελλάδα στις 7 του Μάη, ώστε θεώρησε αναγκαίο ο Κ. Μητσοτάκης, ο - παρά την ηλικία του - μακράν συνεπέστερος εκφραστής των αστικών συμφερόντων, το μάτι και το αυτί του ελληνικού αστισμού, παραμονές των εθνικών εκλογών να προβεί σε δημόσια δήλωση και να εγκαλέσει το ΚΚΕ να σκεφτεί τα γεωπολιτικά συμφέροντα της χώρας, αλλά και να εκτοξεύσει την απειλή, ότι σε κάθε περίπτωση η δημοκρατία - το εκμεταλλευτικό δηλαδή σύστημα - είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Τα γεγονότα βέβαια δεν επιβεβαίωσαν τους φόβους της αστικής τάξης. Φρόντισε γι' αυτό η τότε γ.γ του ΚΚΕ, η οποία με τις δηλώσεις που έκανε τις δύο τελευταίες εβδομάδες των εκλογών, για το εάν το ΚΚΕ θέλει να κυβερνήσει ή αν θα στηρίξει μία κυβέρνηση με φιλολαϊκό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, που κυριολεκτικά «πάγωσε» όλη την Ελλάδα.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Το ΚΚΕ στις 6 Μάη απέσπασε το 8,4% των ψήφων σε εθνική επικράτεια, ενώ στις επαναληπτικές εκλογές στις 18 Ιούνη υπέστη εκλογική συντριβή, συγκεντρώνοντας μόλις το 4,5% του εκλογικού σώματος.

Για να είμαστε δίκαιοι με την κα Παπαρήγα, τόσο στις συνεντεύξεις που έδωσε παραμονές των εκλογών (ΣΚΑΙ, ΝΕΤ), όσο και η στάση της στην περίοδο των διερευνητικών εντολών, ήταν συνεπής με τα ιδεολογικά και πολιτικά πιστεύω που είχε επεξεργαστεί η φραξιονιστική ομάδα - υπό την ηγεσία της - τα τελευταία 15 χρόνια. Μόνο που στη διπλή εκλογική αναμέτρηση του Μάη και του Ιούνη του 2012, η αναθεώρηση της στρατηγικής του επαναστατικού κόμματος για τη σοσιαλιστική επανάσταση, όπως και η αναθεώρηση της πολιτικής για τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα (άρνηση της λενινιστικής θεωρίας της εξάρτησης και υιοθέτηση των μικροαστικών, τροτσκιστικών απόψεων περί ιμπεριαλιστικής πυραμίδας) κυριολεκτικά χρεοκόπησαν. Έγιναν συντρίμμια και θρύψαλα.

ΚΚΕ και αστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης

Τα αστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, αντιμετώπιζαν επί δεκαετίες το ΚΚΕ, πάντα με ταξικά κριτήρια. Στο κόμμα αυτό έβλεπαν τον πολιτικό εκείνο φορέα που αμφισβητούσε, όχι την μία η την άλλη πλευρά του αστικού πολιτικού και οικονομικού συστήματος, αλλά το ίδιο το σύστημα καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Όσο εχθρική ήταν η στάση του ΚΚΕ απέναντι στην αστική τάξη και τα συμφέροντα της, τόσο εχθρική ήταν η στάση των ελεγχόμενων από την αστική τάξη μέσων μαζικής ενημέρωσης απέναντι του. Έχοντας επίγνωση της τεράστιας δύναμης της τηλεόρασης, η οποία μέσα από την εικόνα εισβάλει σε όλα τα σπίτια, την χρησιμοποίησαν και την χρησιμοποιούν σαν προπαγανδιστικό εργαλείο χειραγώγησης της κοινής γνώμης.

Ειδικά μετά το 1990 με την εμφάνιση των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών, υπήρξαν σημαντικές αλλαγές στο χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τα οποία, εκμεταλλευόμενα τις μεγάλες γεωπολιτικές ανατροπές, πετάνε την μάσκα της «αντικειμενικής» ενημέρωσης και περνάνε στην ευθεία αντίδραση. Μετατρέπονται σε φορείς του πιο απροκάλυπτου αντικομμουνισμού, δηλητηριάζοντας τη συνείδηση των εργαζομένων, διακηρύσσουν την παντοδυναμία του νικητή καπιταλισμού σε βάρος του «ολοκληρωτισμού», εκθειάζουν κατά χυδαίο τρόπο τον ευρωενωσιακό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, στηρίζουν τους νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους σε βάρος αδύναμων λαών. Στο εσωτερικό της χώρας, αποτελούν τους κύριους φορείς υλοποίησης των αντιλαϊκών πολιτικών, ενώ αντιμετωπίζουν εχθρικά το εργατικό και ευρύτερα το λαϊκό κίνημα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον προβοκατόρικο ρόλο που έπαιξαν τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν σαν πολιορκητικός κριός για να «σπάσουν» μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις (αγρότες, ναυτεργάτες μαθητές κ.λπ.).

Σε αυτό το σκοταδιστικό περιβάλλον, το ΚΚΕ δεν είχε καμία τύχη να προβάλει τις πολιτικές του θέσεις. Το κόμμα αυτό δεν χωρούσε στην τηλεοπτική «δημοκρατία» που είχε δημιουργήσει η μεγάλη αστική τάξη. Απλώς το αγνοούσαν επιδεικτικά. Έκαναν σαν να μην υπήρχε κόμμα με τέτοια χαρακτηριστικά. Ο αποκλεισμός από το δημόσιο λόγο, ήταν η απάντηση των μεγάλων τηλεοπτικών σταθμών, στην «εμμονή» του ΚΚΕ να διακηρύσσει το ιστορικό τέλος του καπιταλισμού και την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Να όμως που κάτι φαίνεται να αλλάζει από τα τέλη του 2012 στη στάση των μέσων μαζικής ενημέρωσης απέναντι στο ΚΚΕ. Τον τόνο της αλλαγής αυτής, έδωσαν οι δύο παραδοσιακές εφημερίδες της αστικής τάξης, που αποτελούν το κέντρο αναφοράς και δίνουν την κατεύθυνση στους τρόπους χειρισμού και αντιμετώπισης των κρίσιμων πολιτικών, ιδεολογικών και οικονομικών ζητημάτων. Το Βήμα και η Καθημερινή.

Η αρχή έγινε με το άρθρο - ύμνο προς την «θεσμική» πολιτικό Α. Παπαρήγα του Διευθυντή της Καθημερινής Α. Παπαχελά στις 14/11/2012 το οποίο και παρουσιάζουμε.

Έγραφε ο κ. Παπαχελάς:

«Δεν είχα σκεφθεί ποτέ ότι θα με τρόμαζε κάποτε η ιδέα ενός Κοινοβουλίου χωρίς την κ. Αλέκα Παπαρήγα. Δεν συμμερίσθηκα ποτέ τον δογματισμό και την απολυτότητα των απόψεων ούτε, βεβαίως, με εύρισκαν σύμφωνο οι αναλύσεις περί επιβεβλημένης παραβίασης του Συντάγματος ή οι μεθοδεύσεις του ΠΑΜΕ. Το ΚΚΕ έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης για το πού βρίσκεται η χώρα, αν και πολύ μεγαλύτερο έχουν οι πολιτικοί και ταγοί της αστικής τάξης, οι οποίοι λαΐκιζαν ασύστολα μόλις το ΚΚΕ τούς έκανε... «φου».

Παρ' όλα αυτά, η παρουσία της κ. Παπαρήγα στο Κοινοβούλιο, σε ορισμένες κρίσιμες στιγμές, έδειξε έναν άνθρωπο με συσσωρευμένη εμπειρία, θεσμική συμπεριφορά και μια αίσθηση στοιχειώδους ευθύνης. Όταν οι δυνάμεις του ΚΚΕ συγκρούσθηκαν με τους ποικίλους και αδέσποτους «μπαχαλάκηδες» στο Σύνταγμα και αφού πέθανε ένας άνθρωπος που ανήκε στο ΚΚΕ, η κ. Αλέκα Παπαρήγα δεν «έριξε λάδι στη φωτιά» ούτε κήρυξε την επανάσταση. Αντιθέτως, φρόντισε να ηρεμήσει τα πνεύματα και να αποφύγει τα χειρότερα. Ίσως, βεβαίως, αυτή να είναι και η μεγάλη διαφορά. Έχει ζήσει τα χειρότερα, ήταν εκεί όταν η χώρα ζούσε τραγικές στιγμές ή κατέρρεε.

Το ίδιο συνέβη στο Κοινοβούλιο τις προάλλες. Μέσα στον ορυμαγδό της ανοησίας, του φτηνού τηλεεντυπωσιασμού, της μισαλλοδοξίας και της καφρίλας, η κ. Παπαρήγα μίλησε πάλι με ηρεμία, νηφαλιότητα και χωρίς περιστροφές. Η ρητορεία της δεν αφηνιάζει ποτέ, δεν ξεπερνά τη λογική και την ανάλυσή της. Ολα έχουν μια αρχή, μέση και τέλος.

Μέσα στο κλίμα των ημερών, ίσως η κ. Παπαρήγα και το στυλ της να μην «πουλάνε»... Μια μερίδα του κόσμου θέλει ωμή «καφρίλα», αμάσητο μίσος και επιχειρήματα προϊστορικού πανεπιστημιακού αμφιθεάτρου. Η κ. Παπαρήγα ενδέχεται να αποχωρήσει από την ηγεσία της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ κάποια στιγμή το 2013. Εκείνη τη στιγμή θα χαθεί ένα ακόμη κομμάτι «σοφίας», εμπειρίας, όπως θέλετε πείτε το, που χρειάζεται πολύ αυτές τις ώρες. Δεν υπάρχουν πολλοί βετεράνοι και έμπειροι πολιτικοί πια στην «πιάτσα» που να μπορούν την κρίσιμη, ύστατη στιγμή να χτυπήσουν το καμπανάκι του κινδύνου. Και αυτό μόνο ζημιά μπορεί να κάνει τούτη την ώρα».

Ούτε λίγο ούτε πολύ ο κ. Παπαχελάς, εμφανίζει την κα Παπαρήγα ως εγγυητή της αστικής νομιμότητας, καθώς η τελευταία εμφανίζεται ως άνθρωπος « με συσσωρευμένη εμπειρία, θεσμική συμπεριφορά(!) και αίσθηση στοιχειώδους ευθύνης».

Ο αρθρογράφος δεν είναι τυχαίος, είναι γνωστός στην πιάτσα, όπως είναι γνωστές και οι διασυνδέσεις του με τον ξένο παράγοντα. Το άνοιγμα επομένως στο ΚΚΕ μέσω της «θεσμικής» Α. Παπαρήγα δεν ήταν τυχαίο. 

Το ότι η παρέμβαση Παπαχελά είχε συγκεκριμένες πολιτικές στοχεύσεις, καθώς , κάτι φαινόταν να αλλάζει στην συμπεριφορά της αστικής τάξης απέναντι στο ΚΚΕ, επιβεβαιώθηκε λίγους μήνες αργότερα, με νέα παρέμβαση αυτή τη φορά του Σ. Ψυχάρη. στο κυριακάτικο Βήμα στις 28/7/2013 σε άρθρο του με τίτλο «Όταν οι λύκοι είναι εδώ!».

Όπου ο αρθρογράφος σημείωνε τα ακόλουθα:

«Κάποτε ήταν «Η Αυγή», τώρα είναι η Χρυσή Αυγή. Οι καιροί αλλάζουν, τα πρόσωπα πάνε κι έρχονται, αλλά το ερώτημα παραμένει. Κινδυνεύει, από ποιους και πόσο το δημοκρατικό πολίτευμα της Ελλάδας;

Ασφαλώς δεν υπάρχει μέτρον συγκρίσεως ανάμεσα στο αριστερό ακροατήριο της «Αυγής» και στους μαυροφόρους ταραξίες (για να χρησιμοποιήσουμε μια επιεική έκφραση) της Χρυσής Αυγής. Υπάρχει όμως μια σημαντική, καθώς αποδεικνύεται, μερίδα πολιτών οι οποίοι μοιάζει να στρατεύονται σε «ιδέες» και «οράματα» που κυριολεκτικώς μυρίζουν μπαρούτι.

Κάποτε ήταν οι κομμουνιστές τα απολωλότα πρόβατα. Τους κυνηγούσε η Ασφάλεια, τους εκτόπιζαν σε ξερονήσια, προσπαθούσαν να τους απομονώσουν κοινωνικά. Ολα αυτά στο όνομα του κομμουνιστικού κινδύνου που προετοίμαζε, έλεγαν, νέο γύρο εμφυλίου πολέμου.

Τα χρόνια πέρασαν - ποιος φοβάται σήμερα τους κομμουνιστές; Η κοινωνία έχει προχωρήσει, τα «μπλόκα» του ΚΚΕ συχνά εγγυώνται τον ειρηνικό χαρακτήρα πολιτικών συγκεντρώσεων και μόνο μερικοί που έχουν μετακινηθεί... δεξιότερα του ΚΚΕ ομιλούν για αλλαγές εκ θεμελίων.

Είναι καταφανές ότι οι μαυροφόροι συνιστούν κίνδυνο για το πολίτευμα. Οι ίδιοι το ομολογούν και επαίρονται!

Αν τους πάρει κανείς στα σοβαρά ο τωρινός κίνδυνος είναι όχι απλώς μεγαλύτερος αλλά κάτι χειρότερο - είναι υπαρκτός. Τις πταίει;

Ο Σαίξπηρ έχει γράψει ότι Εκείνοι δεν θα ήσαν λύκοι αν εμείς δεν ήμασταν αρνιά!»

Από τη «θεσμική» Α. Παπαρήγα του Παπαχελά, στο δηλητηριώδες ερώτημα του Ψυχάρη «ποιος φοβάται σήμερα τους κομμουνιστές»; Με λίγα λόγια οι κομμουνιστές σήμερα και θεσμικοί είναι και ακίνδυνοι!!!

Το σήμα δόθηκε. Εδώ και ένα χρόνο έχει αλλάξει η συμπεριφορά των μέσων μαζικής ενημέρωσης απέναντι στο ΚΚΕ. Τους καλούνε πλέον στις εκπομπές. Πανελίστες που για 20 και πλέον χρόνια τους είχανε αποκλεισμένους από τις εκπομπές τους, φιλοξενούν σήμερα εκπρόσωπους του κόμματος. Και λένε και καλές κουβέντες. Θα έχετε ασφαλώς ακούσει την φράση κλισέ των ημερών: «Εγώ μπορεί να διαφωνώ με αυτά που υποστηρίζει το ΚΚΕ. Αλλά δεν μπορώ να μην εκφράσω τον θαυμασμό μου για την συνέπεια του, για τις αρχές του, για τα καθαρά και σταράτα λόγια του».

Πρώτα τους ξεδόντιασαν και μετά τους εκθειάζουν για το πόσο συνεπείς και σταθεροί στις αρχές τους είναι.

Και έτσι πορευόμαστε σήμερα.

Πηγή:Εργατικός Αγώνας