Οργή και γνώση: συμπεράσματα από τον αγώνα των καθαριστριών

Του Δημήτρη Καλτσώνη

Η βάρβαρη επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων στις καθαρίστριες έξω από το υπουργείο Οικονομίας γέννησε μεγάλη οργή. Η ΕΔΕ που διέταξε ο αρμόδιος υπουργός είναι για τα μάτια του κόσμου και κανέναν δεν ξεγελά. Το ζήτημα ο αγώνας αυτός είναι να γεννήσει και γνώση. Τι συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς από την υπόθεση αυτή; Να μερικά:

1.Ένας αγώνας, επίμονος, μαζικός, μαχητικός, μπορεί να φέρει κάποια αποτελέσματα, έστω και μικρά έστω και προσωρινά.

2.Απέναντί του θα έχει την κυβέρνηση και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς αλλά και το παρακράτος της ΧΑ (θυμίσω την επίθεσή τους ενάντια στις διαδηλώτριες λίγες μέρες πριν).

3.Η Δικαιοσύνη σε τελική ανάλυση, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν δικαστές που μπορεί να πάνε κόντρα στο ρεύμα, είναι θεσμός ελεγχόμενος από την κυβέρνηση. Τα περιθώρια για τους εργαζόμενους είναι μικρά.

4.Κάθε αγώνας εκτός από ενωτικός και επίμονος πρέπει να εξασφαλίζει τη συμπαράσταση όσο γίνεται ευρύτερων τμημάτων του λαού, όσο περισσότερο ενεργητικά.

5.Είναι φανερή η απουσία μιας συνεπούς αγωνιστικής και ενωτικής συνδικαλιστικής γραμμής στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η γραμμή αυτή δεν αρκεί να είναι αγωνιστική, πρέπει να είναι και ενωτική. Δεν αρκεί να είναι ενωτική, πρέπει να είναι και πραγματικά αγωνιστική. Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι πάντοτε, αλλά πολύ περισσότερο σήμερα, στις συνθήκες της κρίσης, του φόβου και του κατακερματισμού έχουν ανάγκη να αισθανθούν ενωμένοι, όχι μόνοι τους, όχι διαιρεμένοι. Η τάση για ενότητα είναι φυσικό να δυναμώνει στις συνθήκες αυτές. Πρέπει όμως να δοθεί η συνεπής αγωνιστική απάντηση, χωρίς τις ασυνέπειες του ΣΥΡΙΖΑ και το σεχταρισμό του ΠΑΜΕ ή άλλων δυνάμεων. Η αγωνιστική ενότητα των εργαζομένων καθόλου δεν αποκλείει την πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση με εκείνες τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες που προδίδουν στην ουσία το λαό ή που ταλαντεύονται.

6.Εκτός από τους συνδικαλιστικούς αγώνες απαιτείται η διαμόρφωση μιας πολιτικής πρότασης, μιας πολιτικής εναλλακτικής λύσης. Οι μέχρι σήμερα προτάσεις δεν είναι επαρκείς. Η μεν του ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται ολοένα και περισσότερο στη λογική του συμβιβασμού με την ΕΕ και τον ΣΕΒ η δε του ΚΚΕ (και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με άλλο τρόπο) δεν έχει ενωτικό αλλά, αντίθετα, σεχταριστικό χαρακτήρα.

7.Υπάρχει επείγουσα ανάγκη να διαμορφωθεί ένα μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων οι οποίες, ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους διαφορές και διατηρώντας η κάθε δύναμη την αυτοτέλειά της, θα παρέχουν μια ενωτική, αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή, δημοκρατική λύση που θα περιέχει ως ελάχιστο τα ακόλουθα σημεία:

•  τη διαγραφή του χρέους

• τη ρήξη και αποδέσμευση τελικά από την ΕΕ, τη χάραξη εθνικού αναπτυξιακού σχεδίου

• την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας με εργατικό, λαϊκό έλεγχο, έτσι ώστε να πραγματοποιηθεί ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου σε όφελος των εργαζομένων, δημόσια αναβαθμισμένη δωρεάν υγεία και παιδεία για όλους

• τη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των μικρομεσαίων αγροτών, με ενθάρρυνση δημοκρατικά οργανωμένων συνεταιρισμών

• το ριζικό εκδημοκρατισμό σε όλα τα επίπεδα με την αποφασιστική συμμετοχή της εργατικής τάξης, την εκκαθάριση του κράτους από τα φασιστικά στοιχεία, τον εκδημοκρατισμό εκ βάθρων και τον αναπροσανατολισμό των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων ασφαλείας, της δημόσιας διοίκησης, την υιοθέτηση νέου Συντάγματος που θα κατοχυρώνει την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, την απλή αναλογική, τη δυνατότητα του λαού να ανακαλεί οποτεδήποτε τους αντιπροσώπους του, τη δημόσια ιδιοκτησία των στρατηγικών τομέων της οικονομίας.

Δεν φτάνει η οργή. Χρειάζεται κι η γνώση.

Πηγή:Σύλλογος Μαρξιστικής Σκέψης "Γ.Κορδάτος"