Το «καροτ-γκέιτ» και το Εφ Μπι Άι

Της Μαριάννας Τζιαντζή

Η υπόθεση «καροτ-γκέιτ» θυμίζει την ψυχροπολεμική εποχή. Οι μέθοδοι που είχε εισαγάγει και είχε τελειοποιήσει το Εφ Μπι Άι του Χούβερ για να διασύρει, να εκβιάζει, να τρομοκρατεί και να εξουδετερώνει τους ύποπτους για κομμουνιστικά φρονήματα Αμερικανούς χρησιμοποιούνται και στην ψηφιακή εποχή. 

Στις μεθόδους αυτές συγκαταλέγονταν οι παρακολουθήσεις της ιδιωτικής ζωής των «υπόπτων», η ανάγνωση της αλληλογραφίας τους, μέχρι και το φύτεμα ενοχοποιητικών στοιχείων (π.χ., όπλων ή ναρκωτικών στο σπίτι ή το αυτοκίνητό τους).

Κάποιες από αυτές τις πρακτικές δεν έχουν εγκαταλειφθεί και δεν εφαρμόζονται μόνο από τα πρακτορικά κυκλώματα, αλλά και από κάποια μιντιακά στο πλαίσιο αμοιβαία επωφελών συνεργασιών.

Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι αφορμή για να ξετυλιχτεί αυτή η γελοία και άλλο τόσο επικίνδυνη ιστορία σε βάρος του Γαβριήλ Σακελλαρίδη ήταν μια αθώα φοιτητική παρέα; Γιατί οι σκανδαλισμένοι φοιτητές εμπιστεύθηκαν έναν δημοσιογράφο που πολλές φορές έχει λερώσει τη φωλιά του; (Βλ. τις κανιβαλικές «αποκαλύψεις» για Στέφανο Κορκολή, Μιχάλη Ασλάνη και πολλούς άλλους.) Γιατί αυτοί οι αθώοι φοιτητές δεν εμφανίζονται δημόσια, γιατί δεν μιλούν σε πρώτο πρόσωπο; Και μόνο τα θριαμβευτικά, χαιρέκακα σχόλια του χρυσαυγίτη Κασιδιάρη αρκούν για να πει κανείς «Κύριε, όχι μ’ αυτούς».

Το δίλημμα δεν είναι να καταδικάσουμε τον Μάκη και να υπερασπιστούμε τον Γαβριήλ και το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να κάνει ό,τι θέλει με το σώμα του, εφόσον δεν βλάπτει κανέναν. Το να υπερασπιστούμε τον Γαβριήλ σημαίνει ότι έμμεσα του αποδίδουμε το ρόλο του θύματος, όμως το θύμα δεν είναι αυτός. 

Θύμα αυτής της εκστρατείας δεν είναι ένας νέος άνθρωπος που κατέβηκε (με επιτυχία) στην κεντρική πολιτική σκηνή, δεν είναι καν η Αριστερά, αλλά η ίδια η δημοκρατία και οι στοιχειώδεις ανθρώπινες ελευθερίες. Η επιχειρούμενη ηθική και πολιτική εξόντωση του Σακελλαρίδη, με αφορμή μια συζήτηση σε ένα σάιτ γνωριμιών, δεν είναι απλώς θέμα δημοσιογραφικής δεοντολογίας, θέμα παραβίασης κάποιων επαγγελματικών κανόνων, αλλά είναι θέμα εισβολής μαφιόζικων και ψυχροπολεμικών πρακτικών στο δημόσιο βίο. Ο «κακός» Μάκης δεν είναι παρά η ορατή κορυφή ενός ρυπαρού παγόβουνου μέσα στο οποίο δρουν, ύπουλα και αδίστακτα, πολλές εξουσίες.

Πηγή:ΠΡΙΝ