Η λεπτομέρεια δεν είναι μια έννοια ξεκαθαρισμένη. Είναι πάντοτε θέμα οπτικής γωνίας. Λέμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χ.Α. κράτησαν τα ποσοστά τους στις τελευταίες εκλογές: -0,29% ο πρώτος, 2,46% η δεύτερη.
Λεπτομέρεια, θα μου πείτε. Αν τώρα δούμε αυτά τα ποσοστά τι αντιπροσωπεύουν σε αριθμό ψηφοφόρων, θα έχουμε μια έκπληξη. Η σύγκριση γίνεται με τις βουλευτικές του Ιουνίου 2012. 140.000 ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό σημαίνει το -0,29 στις ευρωεκλογές, άλλαξαν γνώμη και εγκατέλειψαν το κόμμα τους. Αντιθέτως 100.000 άνθρωποι πείσθηκαν πως η εγκληματική οργάνωση της Χ.Α. είναι εθνοσωτήρια δύναμη και αύξησαν το ποσοστό της κατά 2,46 για να την καταστήσουν τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη.
Οι ευρωεκλογές στην ουσία τους είναι ένα θέαμα. Ή ακόμα ένα τεράστιο exit poll για τις εθνικές εκλογές. Ταυτόχρονα είναι και ένας τεράστιος προπαγανδιστικός θεσμός που θέλει να δείξει ντε και καλά πως η Ευρώπη είναι δημοκρατική. Είναι ένα Κοινοβούλιο που δεν εκλέγει κυβέρνηση. Κυβέρνηση είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που διορίζεται και είναι πάνω από το Ευρωκοινοβούλιο. Οι δυνατότητές του περιορίζονται στο να επικυρώνει τις αποφάσεις της διορισμένης κυβέρνησης που βρίσκεται στην ουσία έξω από κάθε έλεγχο. Εξ ου και η τεράστια αποχή. Το 2009 η αποχή των νέων κάτω από 25 χρόνων έφτασε το 71%.
Εν τούτοις μας επιτρέπουν αυτές οι εκλογές να δούμε τις πολιτικές τάσεις που κυριαρχούν στην Ευρώπη. Παρά την εντυπωσιακή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και μια καλή εμφάνιση της Αριστεράς στις χώρες του Νότου, ο καθαρός ναζισμός και μεταλλαγμένος φασισμός είναι τα κυρίαρχα ρεύματα στην Ευρώπη. Και δεν αποκλείεται στις επόμενες προεδρικές εκλογές στη Γαλλία να δούμε τη Μαρίν Λεπέν πρόεδρο.
Στα καθ’ ημάς μια μεταλλαγμένη Χ.Α. με καθηγητές Πανεπιστημίου και δεσποτάδες μπροστά και με μια αλλαγμένη ρητορική, χωρίς να αναθεωρεί τις αρχές -απλά η συσκευασία θα αλλάξει- μπορεί να βρεθεί στην κυβέρνηση. Αλλά ούτε τα πολιτικά κόμματα ούτε η κοινωνία δείχνουν να ανησυχούν ιδιαίτερα. Και αυτή είναι η ιδανική συνθήκη για την άνοδο του φασισμού. Αδιαφορία και αμορφωσιά είναι τα συστατικά στοιχεία ενός φασιστικού κινήματος. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν τα τάγματα εφόδου.
Και σε αυτή την εποχή του ζόφου μάς χρειάζεται ένας νέος διαφωτισμός για να διαδοθούν οι αξίες της ανθρώπινης ζωής, που δείχνει πια να μην έχουν καμιά σημασία για την Ε.Ε. Δείτε ανέργους, αστέγους, φτωχούς και μετανάστες που σκοτώνονται κατά χιλιάδες για να μπουν στο κάστρο Ε.Ε. Και πέρα από τα πολύτιμα κινήματα αντίστασης της κοινωνίας, μας χρειάζεται και το διάβασμα που έχει εκτοπιστεί από την κοινωνία της κατανάλωσης και του θεάματος.
Εστίες διαφωτισμού είναι τα μικρά βιβλιοπωλεία που επιλέγουν αυστηρά τα βιβλία τους και κατά κανόνα μπορείς να ψωνίσεις με κλειστά μάτια. Επιπλέον διαθέτουν και κάποιον βαθύ γνώστη του βιβλίου που μπορεί να σε βοηθήσει στις επιλογές σου. Παραθέτω μια λίστα βιβλιοπωλείων από όλη την Ελλάδα(και που σίγουρα δεν είναι πλήρης). Στο Ναύπλιο έχουμε τον «Αποσπερίτη». Στην Ιστιαία υπάρχει η «Γνώση». «Οι παράξενες μέρες» και το «Πλαίσιο» στο Ρέθυμνο. Στην Καλλιθέα είναι το «Σκρα 97-99». Στο Αιγάλεω έχουμε το «Παραμύθι» (Γρ. Κυδωνίων 9).
Στο κέντρο της Αθήνας τον «Μωβ Σκίουρο» (πλ. Καρύτση 2). Σε Αλεξανδρούπολη και Κομοτηνή τα βιβλιοπωλεία «Καφετζή». Στην Αρτα υπάρχει η «Πολυθρόνα του Νίτσε». Στη Θεσσαλονίκη οι «Ακυβέρνητες Πολιτείες» (Αλ. Σβώλου 28). Στο Κολωνάκι είναι η «Πυξίδα» (Πατρ. Ιωακείμ 2). Στην Κοζάνη βρίσκεται το «Συνεταιριστικό Βιβλιοπωλείο». Στη Σύρο είναι ο «Βιβλιοπόντικας», στα Τρίκαλα οι «Κηρήθρες», και τέλος στα Χανιά το «Μικρό Καράβι». Εδώ κανονικά θα έπρεπε να παραθέσουμε και τους υπεύθυνους, μη εμπορικούς, εκδοτικούς οίκους. Αλλά αυτό είναι αδύνατο. Ενας μεγάλος εμπορικός οίκος μπορεί να έχει μαζί με τη σαβούρα που εκδίδει και μερικά αριστουργήματα, όπως ένας υπεύθυνος μικρός εκδότης μπορεί να μην έχει πάντα καλά βιβλία.
Και μια και το έφερε η κουβέντα για βιβλία. Από τις «Εκδόσεις των Συναδέλφων» κυκλοφόρησε πρόσφατα το βιβλίο «Αυτοδιαχείριση» (μια ιδέα πάντα επίκαιρη). Πρόκειται για ένα συλλογικό έργο -ανάμεσα στις υπογραφές, και ο κλασικός Ντανιέλ Γκερέν- που είναι μια συνοπτική, εμπεριστατωμένη καταγραφή σχεδόν όλων των αυτοδιαχειριστικών προσπαθειών που έγιναν σε διάφορες χώρες του κόσμου. Συχνά οι συγγραφείς είναι μέλη αυτών των κινημάτων και αφηγούνται την εμπειρία τους από τα μέσα. Αυτό το μικρό βιβλίο είναι ένα πολύτιμο βοήθημα για όσους πιστεύουν πως μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου