Του Γιώργου Δελαστίκ
Δεν ήταν καλά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών της περασμένης Κυριακής για τους εργαζόμενους της χώρας μας. Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου όχι μόνο δεν απειλείται με άμεση κατάρρευση, αλλά για πρώτη φορά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών της έδωσε τις πολιτικές δυνατότητες να ελπίζει ότι θα βγάλει… ολόκληρη την τετραετία!
Να κατορθώσει δηλαδή -ενώ η ίδια έχει επισήμως μόνο 152 βουλευτές (125 η ΝΔ και 27 το ΠΑΣΟΚ, από 162 με τους οποίους είχαν ξεκινήσει, 129 συν 33 αντιστοίχως) να συσπειρώσει πάνω από… 180 βουλευτές που απαιτούνται του χρόνου τον Φεβρουάριο για την εκλογή δικού της Προέδρου της Δημοκρατίας!
Εφτά ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες έχασε η ΝΔ στις ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής σε σύγκριση με τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012: έπεσε από το 29,7% στο 22,7%. Τέσσερις και πλέον εκατοστιαίες μονάδες έχασε επιπλέον το ΠΑΣΟΚ, βυθιζόμενο από το 12,3% του Ιουνίου 2012 στο μονοψήφιο 8% την περασμένη Κυριακή. Εύλογη η απορία: Μα πώς γίνεται τα δύο κυβερνητικά κόμματα να χάνουν 7+4 = 11 εκατοστιαίες μονάδες από το αθροιστικό ποσοστό του 42% που είχαν το 2012, να τους μένει δηλαδή μόλις 31%, που σημαίνει ότι στις ευρωεκλογές δεν τους ψήφισε ούτε καν ο ένας στους… τρεις (!) πολίτες που προσήλθαν στην κάλπη, κι όμως να… ενισχύεται η δυνατότητα επιβίωσης αυτής της κατάπτυστης κυβέρνησης;
Η απάντηση είναι αφοπλιστικά απροσδόκητη. Σε επιφανειακό επίπεδο η κυβέρνηση διασώθηκε επειδή κατέρρευσε εκλογικά η ΔΗΜΑΡ και δεν κατόρθωσε να περάσει το όριο του 3% ώστε να βγάλει ευρωβουλευτή! Αυτό σημαίνει ότι απέτυχε παταγωδώς ο πολιτικός σχεδιασμός του Γιώργου Παπανδρέου να στείλει πασοκικά στελέχη της απόλυτης προσωπικής εμπιστοσύνης του στη ΔΗΜΑΡ, με στόχο να συμμετάσχουν μέσω ΔΗΜΑΡ σε υποθετική μελλοντική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε πάσης φύσεως κυβερνητικές θέσεις! Μια συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΔΗΜΑΡ φάνταζε εντελώς φυσιολογική προεκλογικά αλλά με ποσοστό 1,2% η ΔΗΜΑΡ τι μπορεί πλέον να συνεισφέρει; Τίποτα ουσιαστικό. Αντιθέτως η ΔΗΜΑΡ πλέει πλησίστια πλέον τη διάλυση!
Τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα, αν διαλυθούν και οι ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου, περίπτωση που δεν μπορεί πλέον να αποκλειστεί. Το 10,6% του κόμματος αυτού τον Μάιο του 2012 έγινε 7,5% ένα μήνα αργότερα, στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2012. Τώρα το ποσοστό τους καταποντίστηκε φτάνοντας πολύ κοντά στο όριο κοινοβουλευτικής επιβίωσης: μόλις 3,45%. Αν όντως διαλυθούν οι ΑΝΕΛ -οι οποίοι σημειωτέον έχουν ήδη χάσει τους 6 από τους 20 βουλευτές που εξέλεξαν προ διετίας- τότε δεν αποκλείεται καθόλου η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου να πετύχει να μαζέψει 180 βουλευτές και να εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας από αυτή τη Βουλή.
Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 21 ανεξάρτητοι βουλευτές, ενώ στους ΑΝΕΛ έχουν απομείνει 14 βουλευτές και άλλοι 14 στη ΔΗΜΑΡ – σύνολο 49 βουλευτές. Η κυβέρνηση έχει 152, όπως προαναφέραμε. Αν λοιπόν κατορθώσει να προσεταιριστεί, να δελεάσει, να εξαγοράσει, να εκβιάσει καμιά τριανταριά όλους κι όλους από αυτούς -πάντα από την προϋπόθεση ότι ΔΗΜΑΡ και ΑΝΕΛ έχουν αποσυντεθεί ως ανεξάρτητα κόμματα- η κυβέρνηση υπερβαίνει τον μαγικό αριθμό 180. Δεν ισχυριζόμαστε ότι αυτό θα γίνει οπωσδήποτε, αλλά πλέον αποτελεί ρεαλιστική δυνατότητα από θεωρητική σκοπιά. Σίγουρα η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να υλοποιήσει αυτό το ενδεχόμενο με καθόλου αμελητέες πιθανότητες επιτυχίας.
Επιπροσθέτως, τέθηκαν με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών σε νέα βάση οι προϋποθέσεις ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς. Το 8% του ΠΑΣΟΚ συν το 6,6% του Ποταμιού, συνοδευόμενα από σχεδόν 850.000 ψηφοφόρους, αναβιώνουν τις ελπίδες νεκρανάστασης του χώρου αυτού και γρήγορης ενδεχομένως δημιουργίας ενός μετα- ΠΑΣΟΚ, σαφώς δεξιότερου, πολύ δεξιότερου από εκείνο του περασμένου αιώνα. Επιπλέον η απειλούμενη κοινοβουλευτική εξαφάνιση της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΛ στερεί παντελώς τον ΣΥΡΙΖΑ από δυνάμει συμμάχους για τη μελλοντική συγκρότηση κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Αν ΔΗΜΑΡ και ΑΝΕΛ χαθούν από τη Βουλή, μόνο συμβολικό χαρακτήρα μπορεί να έχει η συνεργασία ή η προσχώρηση στελεχών τους στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν όντως διαλυθούν ΔΗΜΑΡ και ΑΝΕΛ, για να σχηματίσει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ του μένουν δύο δρόμοι.
Ο πρώτος είναι η κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, η οποία αυτή τη στιγμή κατά κανένα τρόπο δεν διαγράφεται στον ορίζοντα, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι αποκλείεται μελλοντικά να υπάρξει και τέτοια δυνατότητα, η οποία τώρα φαίνεται αδιανόητη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε ένα ασήμαντο τμήμα από το ποσοστό που είχε πάρει τον Ιούνιο του 2012 – από το 26,9% τότε διολίσθησε στο 26,6% τώρα. Δεν κέρδισε τίποτα από τις 11 μονάδες που έχασαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συν τις 5 που έχασε η ΔΗΜΑΡ, ώστε να μπορέσει να αυξήσει το ποσοστό του. Ανέτρεψε μέσω… στασιμότητας τη σειρά και πήρε την πρωτιά από τη ΝΔ: από 3 μονάδες πίσω που ήταν στις βουλευτικές βρέθηκε 4 μονάδες μπροστά στις ευρωεκλογές. Η εκλογική στασιμότητα του ποσοστού όμως κατά κανένα τρόπο δεν σηματοδοτεί εκλογική έφοδο ανάληψης της εξουσίας.
Ο δεύτερος δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία είναι εφιαλτικός για το λαό μας. Έγκειται στη συνεργασία του με το… ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, το Ποτάμι ή κάποιου είδους μελλοντικό μετα-ΠΑΣΟΚ! Όλεθρος για τους εργαζόμενους, θρίαμβος για την αστική τάξη! Ας μην σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο για την ώρα…
Δημοσιεύθηκε στο "ΠΡΙΝ", 1/6/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου