Του Παναγιώτη Φραντζή
Πίσω από την εξάπλωση του νεοφασισμού βρίσκεται το πολιτικό «κέντρο». Στα ρημαγμένα κάστρα της μικρής ιδιοκτησίας φωλιάζει το φίδι της αντι-πολιτικής βίας.
«Καλά της έκανε», ψέλλισαν κάποιοι από αυτούς που τίποτα δεν τους σοκάρει ή κάτι σαν «ναι, αλλά κι αυτές τον προκάλεσαν…». Η Ρένα Δούρου και η Λιάνα Κανέλλη. Γιατί τόλμησαν να αντιμιλήσουν αντί να κάτσουν στην άκρη σαν φοβισμένες γυναικούλες. Και σηκώθηκε η μια θαρραλέα να υπερασπιστεί την άλλη· ανθρώπινα, ίσια. Ξεπερνώντας τις διαχωριστές γραμμές ανάμεσα στα δύο αριστερά κόμματα.
Αλληλέγγυα λοιπόν. Και μάλιστα, απέναντι σε έναν ανώτερο σε σωματική δύναμη, αν και όχι σε μυαλό. Δεν τον φοβήθηκε. Έπρεπε λοιπόν να πληρώσει γι’ αυτό.
Η παράταξη του νέου φασισμού είναι γένους αρσενικού - φοβισμένου αρσενικού που μισεί θανάσιμα αυτούς που δεν φοβούνται. Του ίδιου γένους με τον ειδικό φρουρό που αφαίρεσε τη ζωή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αλλά και με τους επίδοξους δολοφόνους του Δημήτρη Κουσουρή, εκείνο τον Ιούνιο του 1998. (Κρυβόταν ο τύπος κι η αστυνομία δεν μπορούσε να τον εντοπίσει... Όπως και τώρα). Γέννημα θρέμμα του ακραίου «κέντρου» της πολιτικής σκηνής και του σκληρού πυρήνα του κράτους. Κακομαθημένη από την ασυλία που απολαμβάνει, ριζώνει στην Αστυνομία, στον στρατό, στους ιδιωτικούς στρατούς μεγαλόσχημων οικονομικών παραγόντων.
Στρατολογεί στο φόβο προσφέροντας δύναμη και προστασία και κυκλοφορεί με έναν αντισυστημικό μανδύα. Στα ρημαγμένα κάστρα της μικρής ιδιοκτησίας και στην κοινωνική - προσωπική ματαίωση των φτωχών μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου φωλιάζει το φίδι αυτής της αντιπολιτικής βίας που έχει όντως μια μακρινή συγγένεια με τις γαλανόλευκες μούντζες μπροστά στο κοινοβούλιο. Άνδρες, 25-45 χρονών, μεσαίου μορφωτικού επιπέδου, άνεργοι ή μισοαπασχολούμενοι επαγγελματίες της παραδοσιακής μικροαστικής τάξης, είναι το προνομιακό κοινό της. (Με βάση στοιχεία από πρόσφατες έρευνες της VPRC).
Έχεις ένα αυτοκίνητο, ένα σπίτι, αποκτημένα με κόπους και θυσίες. Αυτοί οι κόποι, αυτά τα αγαθά που απέκτησες είναι όλος σου ο κόσμος. Από αυτά θα γαντζωθείς μέχρι θανάτου. Μπορεί να σκοτωθείς γι’ αυτά ή μπορεί και να σκοτώσεις. Η Ελλάδα της μικρής ιδιοκτησίας δεν θέλει να νιώσει ότι είναι με τη μεριά των χαμένων, γι’ αυτό αναζητά καταφύγιο από την άχαρη πραγματικότητα στο ιδεώδες μιας ανίκητης πατρίδας. Αυτή η πατρίδα δεν είναι για όλους. Έχει τόσους εχθρούς όσους και ο καθένας από τους πιστούς της. Κι ίσως είναι τελικά μια πατρίδα μικρών καθαρμάτων «που συνηθίζουν στην κάθε βρωμιά» κι ο ένας μαθαίνει να μισεί τον άλλο.
Όμως ο ηττημένος μικροαστός - μικροϊδιοκτήτης είναι ο καταναλωτής του φασισμού. Όχι ο παραγωγός του. Με αυτή την έννοια, είναι εκτός τόπου και χρόνου η πολιτική γραμμή του «αντιφασιστικού μετώπου» που εστιάζει στις εκδηλώσεις του φαινομένου και όχι στη ρίζα του. Άλλο τόσο άκυρο είναι το «κάλεσμα στα όπλα» για έναν αγώνα των άκρων. Απάντηση οριστική μπορεί να δοθεί μόνο από το ίδιο το μαζικό κίνημα και την πολιτιστική του πρωτοπορία, που θα αφαιρέσει και τον πλούτο και τη βία και την «εκπαιδευτική τηλεόραση» από το οπλοστάσιο της αστικής τάξης.
Πηγή:ΠΡΙΝ
3 σχόλια :
Μια άλλη πιο ΄΄πραγματική΄΄ προσέγγιση σύντροφε.
Από την μια μεριά η Χρυσή Αυγή:
Με λαϊκισμό και ψευδοαντισυστημική μαεστρία, οργανώνει σε αντιδραστική προοπτική τους απόκληρους του καπιταλισμού.
Λούμπεν στοιχεία που κινούνται στην παρανομία, τμήματα του προλεταριάτου που εξαθλιώνονται, μεσαία και μικροαστικά στρώματα που απαξιώνονται, κυρίαρχα αστικά στρώματα που αναζητούν νέους δρόμους ηγεμονίας, τείνουν ευήκοα ώτα στον φασισμό και αποτελούν προνομιακούς συμμάχους του.
Δημιουργούν συνεκτική οργανωτική δομή. Αποκτούν πολιτική παρέμβαση. Εκμεταλλεύονται στο έπακρο τα κοινωνικά ρήγματα της κρίσης.
Διευρύνουν την ανοχή ( συνενοχή) της κοινωνίας στον κατήφορο του εκφασισμού.
Παράγουν πολιτική. Το κυριότερο, έχουν την δυνατότητα να την επιβάλουν.
Από την άλλη μεριά η αριστερά:
Με τις σκοροφαγωμένες συνελεύσεις των ίδιων, εδώ και χρόνια δημοσίων υπαλλήλων. Με τους κρατικοδίαιτους και Ευρωτραφείς, διανοούμενους σε ρόλο ΄΄μετά Χριστόν προφήτη΄΄. Με τους φοιτητές της, που είναι πρόθυμοι να κάνουν έως και 2-3 μεταπτυχιακά, προκειμένου να αποφύγουν την οργανική σύνδεση με την εργατική τάξη, στο όνομα της οποίας επαναστατούν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Με τους ηγετίσκους, που αντλούν κύρος και καταξίωση από την ιδιοκτησία του κάθε αριστερού μικρομάγαζου.
Μια αριστερά που έχει απαλείψει από τον πυρήνα της πολιτικής της, την ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής σχέσης παραγωγής. Αναλώνεται σε ένα κινηματικό και συντεχνιακό ρεφορμισμό, που αρνείται την περιγραφή ενός άλλου παραγωγικού μοντέλου, και υποβιβάζει την ταξική σύγκρουση σε φτιασιδώματα του επικοδομήματος ( φύλο, μειονότητες, μεταναστευτικό κλπ.).
Η αριστερά αντί να οργανώνει τον κόσμο σε μια συνεκτική αφήγηση κοινωνικής απελευθέρωσης, κουβαλά ξένους ΄΄ φωστήρες΄΄ της ΄΄αριστερής΄΄ διανόησης για να ενημερώσουν τους ιθαγενείς, για το μάταιο της ταξικής και συγκρουσιακής προοπτικής. ( ευτυχώς τουλάχιστον η ακροδεξιά δεν τους παίρνει πολύ στα σοβαρά ).
Αντί η αριστερά, απέναντι στη βία του συστήματος, να οργανώσει ένα ρεαλιστικό σχέδιο λαϊκής αντιβίας και σύγκρουσης με τον καπιταλισμό και το ψυχοπαίδι του τον φασισμό, βγάζει δακρύβρεχτες ανακοινώσεων περί δημοκρατίας, εκδίδει καταγγελίες, γράφει προκηρύξεις κατά χιλιάδες, καλεί σε διαταξικά συλλαλητήρια, καταδικάζει τη βία, περιμένοντας πως θα συγκινηθεί ή θα φοβηθεί κάποιος.
Η αριστερά έχοντας χάσει τον έλεγχο του δημόσιου χώρου αδυνατεί να παράξει πολιτική και αφήνει περιθώριο να εκκολαφθεί κάθε λογής αυγό και να αναπτυχθεί κάθε λογής μπουμπούκι, παρακολουθώντας αδύναμη και αποσβολωμένη τις εξελίξεις.
Στην ουσία η αριστερά, έχει πάψει να είναι η αριστερά των σύγχρονων απαιτήσεων.
Ας ελπίσουμε να αλλάξει ρότα, διαφορετικά, επειδή η πολιτική όπως και η ζωή απεχθάνεται το κενό, το μαζικό κίνημα θα το αναπτύξει η ακροδεξιά. Όσο δε, για την ΄΄πολιτιστική΄΄ πρωτοπορία της αριστεράς, έως ότου να δώσει λύση, θα την έχει αφανίσει ο φασισμός.
Συμφωνώ απόλυτα με τις εκτιμήσεις και επισημάνσεις σου.
Κατά καιρούς φιλοξενούμε αρθρογραφία με αντίστοιχες ή παραπλήσιες προσεγγίσεις.
Αν υπάρχει κάποιο σχετικό κείμενο για δημοσίευση μετά χαράς το αναμένουμε στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση.
Γιάννης Χ.
Για να πάρω θέση και να μην αφήσω ορφανό το αρχικό post, όσο η κοινοβουλευτική αριστερά επιδίδεται σε συνασπισμούς εξουσίας με τους μικροαστούς και τμήματα της αστικής τάξης ή διαλογίζεται την εξ΄ουρανού έλευση της λαϊκής εξουσίας, το κεφάλαιο θα εξοπλίζει πολιτικά τα τάγματα εφόδου του.
Για να τσακίσει αύριο την όποια αμφισβήτηση και να εξασφαλίσει την συνέχιση της ηγεμονίας του.
Όσο η αριστερά αναπαράγει ενοχικά σύνδρομα, όσο υιοθετεί την μετανεοτερική αφήγηση της ιστορίας, όσο ανέχεται την αισθητική του ρομαντικού υποκειμενισμού, όσο αποστασιοποιείται από την μαμή του κοινωνικού γίγνεσθαι και αποστρέφεται τους πόνους της γέννας, όσο δεν προτάσει με πολιτικό ρεαλισμό την οργάνωση θεσμών λαϊκής αντιβίας, τόσο η επερχόμενη καταστροφή του λαού και της ίδιας μοιάζει αναπόφευκτη.
Γιάννης Μουγγολιάς
Δημοσίευση σχολίου