Οι Έλληνες επίδοξοι “Μουσολίνι” και η ψευδό-αριστερά.

Του Θέμη Τζήμα

Ο κύριος φασιστικός λόγος στη χώρα εκφράζεται πλέον με μεγάλη σαφήνεια, μετωπικά, με την πρόταξη της βίαιης δράσης ως του βασικού πολιτικού εργαλείου.

Αντιμεταναστευτικός, αντιαριστερός, επιφανειακά και συγκυριακά μόνο αντιμνημονιακός, προτάσσει ένα θολό εθνικισμό ως εργαλείο ανάλυσης της κρίσης, προκειμένου να μη θίξει σε τίποτα την ουσία της κρίσης, δηλαδή τον ίδιο τον καπιταλισμό. Φιλοδοξεί δε, να εκφράσει με απλοϊκά και φοβικά σχήματα την οργή του κόσμου, να τη μετουσιώσει όχι σε δημιουργία και πρόοδο αλλά σε μίσος και σε υποταγή στον όποιο “φύρερ”, δήθεν χαρισματικό ηγέτη τάξει ασφάλεια, αφήνοντας φυσικά στο απυρόβλητο το κατεστημένο της χώρας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ότι η Χρυσή Αυγή πρωταγωνιστεί στην καταδίωξη του Πακιστανού που φέρεται ως ο εγκληματίας της Πάρου- παρότι η ίδια βέβαια φιλοξενεί λογής εγκληματικά στοιχεία στις τάξεις της- αλλά ποιεί τη νήσσαν σε σχέση με το ξεπούλημα της Αγροτικής Τράπεζας και του δημοσίου πλούτου. Όλα αυτά είναι ιστορικώς γνωστά σε σχέση με την εξέλιξη του φασιστικού φαινομένου.

Αυτό που εσχάτως αναφύεται στη χώρα μας με ιδιαίτερη ένταση είναι η άλλη “διαδρομή” προς το φασισμό, η μουσολινική: αυτή που ξεκινάει από την αριστερά και τον δήθεν πατριωτισμό, περνάει από τον εθνικισμό και καταλήγει στην ξεκάθαρη ξενοφοβία, στο ρατσισμό και στο φασισμό.

Αυτή η τελευταία -εντός πολλών εισαγωγικών φυσικά- “αριστερή” τάση στο φασιστικό φαινόμενο είναι η πλέον δηλητηριώδης και επικίνδυνη για το μικρό χρονικό διάστημα που διατηρείται εν ζωή. Όταν οι “ακρότητες” του κατεξοχήν χρυσαυγίτικου προσώπου κουράσουν, οι φασιστικές δυνάμεις θα εμφανίσουν το άλλο προσωπείο, το ψευδό- αριστερό. Υπάρχουν ήδη δε, διάφοροι τυχοδιώκτες που περάσανε από κάθε λογής κόμματα και κινήσεις της αριστεράς, που είναι πρόθυμοι να υπηρετήσουν την εν λόγω πολιτική.

Η πολιτική αυτή έχει στον άξονά της τη γνωστή, συσκοτιστική ανάλυση που ερμηνεύει την παρούσα κρίση ως πρωτίστως εθνική και όχι καπιταλιστική. Δε μένει στο ότι κάθε καπιταλιστική κρίση έχει και γεωπολιτικές συνέπειες, πράγμα λογικό και επόμενο ειδικά για όποια χώρα βρίσκεται στο επίκεντρό της κρίσης αλλά προτάσσει το εθνικό- εθνικιστικό ζήτημα επί του οικονομικού, συστημικού. Έτσι από τη μια προκαλεί σύγχυση και από την άλλη αφήνει στο απυρόβλητο τη δομή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής που προκάλεσαν την κρίση. Προσφέρει έτσι τις καλύτερες υπηρεσίες στο κατεστημένο.

Σήμερα στην Ελλάδα με βάση έναν ανιστόρητο και χυδαίο αχταρμά οι εν λόγω τυχοδιωκτικές και κρυπτό- φασιστικές δυνάμεις αλέθουν στο ίδιο “μίξερ” το ΕΑΜ και την ιστορική του παρακαταθήκη, το συστημικό εξισωτισμό και ισοπεδωτισμό περί ταυτοσήμων “άκρων” της αριστεράς και της δεξιάς, μαζί με γνωστές αντιλήψεις περί συλλογικής ευθύνης, “εισβολής” των μεταναστών στην Ελλάδα και ρατσισμού.

Κατά τον ίδιο τρόπο που η Χρυσή Αυγή παίρνει το αντιιμπεριαλιστικού περιεχομένου σύνθημα “Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες” και το μετατρέπει σε ρατσιστικό κήρυγμα μίσους, οι Έλληνες επίδοξοι Μουσολίνι διαστρέφουν τον αριστερό, κοινωνικά δίκαιο και γνήσια λαϊκό πατριωτισμό του ΕΑΜ προσπαθώντας να τον εντάξουν αυτούσιο σε μια άλλη εποχή από εκείνη στην οποία γεννήθηκε.

Ξεχνούν ότι ο ΕΑΜ- ΕΛΑΣ έδρασε σε μια ιστορική φάση όπου το πρωτεύον ζήτημα για τη χώρα ήταν αυτό της εθνικής απελευθέρωσης από μια ξένη κατοχική, στρατιωτική δύναμη και ακολούθως η αστικοδημοκρατική εξέλιξη μετά την 4η Αυγούστου και η κοινωνική δικαιοσύνη στο πλαίσιο ενός αναγκαίου οικονομικού και κοινωνικού εκσυγχρονισμού, είτε σοβιετικής διαδικασίας, είτε δυτικής. Η πρωτοποριακότητα του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ ενέκειτο στο συνδυασμό των τριών αναγκαιοτήτων και στη δόμηση κατά συνέπεια όχι μιας μονοκομματικού τύπου οργάνωσης- του ΚΚΕ- αλλά ενός μετώπου με πρόσκληση ακόμα και προς αστικές, δημοκρατικές και προοδευτικές εν γένει δυνάμεις.

Σήμερα μπορεί να αξιοποιήσει κανείς  από την ιστορική παρακαταθήκη του ΕΑΜ το μετωπικό σχήμα, καθώς η αριστερά καλείται να δράσει σε συνθήκες δυσμενείς για την ίδια και χρειάζεται, ευρύτερα μετωπικά σχήματα, όχι μονοκομματικά. Μπορεί επίσης να αξιοποιήσει την εθνική αλληλεγγύη, δηλαδή τη δόμηση δικτύων αλληλεγγύης και επιβίωσης, όπως και το συνδυασμό περισσοτέρων προταγμάτων στο πλαίσιο ενός ευρυτέρου στρατηγικού στόχου.

Εδώ όμως τελειώνουν οι ομοιότητες.

Σήμερα η κρίση είναι προωτίστως παγκόσμια, καπιταλιστική και δευτερευόντως εθνική. Σήμερα η αστικοδημοκρατική εξέλιξη έχει ήδη υλοποιηθεί και βρίσκεται σε φάση υποχώρησης, κατ' επιλογήν του κατεστημένου. Το μείζον ζήτημα είναι η υπέρβασή της καπιταλιστικής κρίσης, με το πέρασμα σε ένα μελλοντικό μετά- και αντί- καπιταλιστικό μοντέλο. Σήμερα δεν υπάρχει έτοιμο μοντέλο προς μεταφορά από “έξω” προς τα “μέσα”.

Όπως το ελληνικό άρχον μπλοκ δυνάμεων καλείται να “εφεύρει” τη συστημική λύση στην κρίση μαζί με τους ξένους πάτρωνές του, έτσι οι λαϊκές δυνάμεις και τα κόμματά τους οφείλουν να “εφεύρουν” τη δική τους στρατηγική εξόδου από την κρίση μαζί με άλλες δυνάμεις διεθνώς. Κατά την ίδρυση του ΕΑΜ η καπιταλιστική κρίση χάρη στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ήδη έβαινε στη λύση της, ενώ σήμερα η κρίση εισέρχεται στο κυρίως μέρος της.

Όσοι παραβλέπουν αυτές τις εξελίξεις στην καλύτερη περίπτωση κάνουν λάθος. Στη χειρότερη, επίτηδες και συνειδητά διαστρέφουν το νόημα του εαμικού αγώνα και προχωρούν μάλιστα ένα βήμα παραπάνω από το να αφήνουν στο απυρόβλητο το κατεστημένο που προκάλεσε την κρίση, στο πλαίσιο ενός ρηχού “αντί- γερμανισμού”: μέσα σε ένα χυλό φοβικότητας προσπαθούν να παραλληλίσουν τους μετανάστες με τους ναζί ή άλλους εισβολείς και να εμπεδώσουν την άποψη ότι το μεταναστευτικό, ένα διεθνές ζήτημα που έχει ιδιαίτερη επίπτωση στην Ελλάδα, αποτελεί ζήτημα εισβολής.

Πρώτα ως αστείο, μετά ως περιθωριακός λόγος και σήμερα πια ως κατεστημένος λόγος ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο, το σχήμα του μετανάστη- εισβολέα έρχεται στο επίκεντρο της συζήτησης. Βάσει αυτού του ιδεολογήματος το μεταναστευτικό παύει να αποτελεί κοινωνικό, ταξικό, ανθρωπιστικό, οικονομικό και διεθνοπολιτικό ζήτημα ή έστω ζήτημα δημόσιας τάξης και μετατρέπεται σε πολεμικό- στρατιωτικό ζήτημα. Αποκρύβουν οι χρησιμοποιούντες το εν λόγω επιχείρημα ότι η εισβολή προϋποθέτει ένα ενιαίο κέντρο δηλαδή κάποιο κράτος κατά βάση ή κάποια άλλη οργάνωση, που εκπονεί συγκεκριμένο επιθετικό σχέδιο, διαθέτει οργάνωση, ιεραρχία και πολλά άλλα. Γνωρίζουν ότι πολύ καλά ότι το μεταναστευτικό δεν είναι ζήτημα εισβολής στη χώρα, εκτός κι αν ασπάζεται κανείς τα ιδεολογήματα του Μπρέιβικ.

Προωθούν την αντίληψη της συλλογικής ευθύνης όποτε κάποιος μετανάστης εγκληματίσει και κατόπιν την εμφανίζουν ως νομιμοποιημένη αγανάκτηση και δικαιολογημένη αντίδραση.

Τι καλύτερο για το κατεστημένο της χώρας και κάθε χώρας από ένα λαό που θα πιστέψει ότι βρίσκεται σε πόλεμο με Πακιστανούς, Αφγανούς και άλλους μετανάστες; και ποιος συντομότερος δρόμος βέβαια προς την εκτροπή, την ανωμαλία και την καταστροφή για μια κοινωνία και μια δημοκρατία;

Εγκαλούν μάλιστα την αριστερά όταν τολμά να μιλήσει ψύχραιμα και αποτελεσματικά για το μεταναστευτικό, στη βάση των δικαιωμένων ταξικών και ανθρωπιστικών αναλύσεών της. Μέσα από υποτιθέμενη ανάγκη περαιτέρω αυστηροποίησης της αντιμετώπισης των μεταναστών παίζουν το παιχνίδι εκείνων των εργοδοτών που πατήσανε για την κερδοφορία τους στη μαύρη κακοπληρωμένη ή και απλήρωτη εργασία. Τα εν υπνώσει μέχρι πρότινος φασιστάκια λοιπόν, φροντίζουν να δυναμιτίζουν κάθε δυνατότητα ουσιαστικού διαλόγου με κραυγές και άφθονες δόσεις συνωμοσιολογίας. Μουσουλμάνοι της Δ. Θράκης, Πακιστανοί μετανάστες, Τζορτζ Σόρος, Σκοπιανοί, Ερντογάν ενίοτε και Δεκέμβρης του 2008 γίνονται όλα ένας απειλητικός για η χώρα αχταρμάς.

Προκειμένου μάλιστα να δικαιώσουν τη Χρυσή Αυγή χωρίς εμφανώς να ταυτιστούν μαζί της- ακόμα- προσχωρούν στον ισοπεδωτισμό και εξισωτισμό που εφαρμόζουν και τα συστημικά ΜΜΕ: η άκρα δεξιά και η “άκρα” αριστερά κατ' αρχήν ταυτίζονται. Εκεί όμως αρχίζουν οι λεπτές διακρίσεις υπέρ των χρυσαυγιτών: οι χρυσαυγίτες προβοκάρουν μια κατάσταση αλλά οι “ακροαριστεροί” είναι “εθνομηδενιστές”, προδότες, επικίνδυνοι τύποι που θέλουν τον αφανισμό του έθνους τραβώντας την ανοχή προς τη διαφορετικότητα πολύ μακρυά. Οι χρυσαυγίτες σταδιακά γίνονται αυτοί που απλά το “παρακάνουν” και εν τέλει αυτοί που απαντούν στις απανωτές “προκλήσεις.

Όλο αυτόν τον αχταρμά του μίσους ήδη τον προωθούν διάφορα τυχοδιωκτικά, γραφικά στοιχεία στο όνομα μιας κάποιας “πατριωτικής αριστεράς”, που στην πραμγματικότητα δεν είναι πατριωτική και δεν είναι αριστερά. Είναι εθνικιστική, φοβική, φασιστική ακροδεξιά του μίσους, έτοιμη να ριχτεί και να λιντσάρει τον πλέον αδύναμο. Αυτοί οι τυχοδιώκτες φιλοτεχνούν το προφίλ μιας δήθεν αριστερής φασιστικής τάσης, μιας ψευδοαριστεράς, που σχεδόν πάντα διέθεταν τα φασιστικά κόμματα.

Αυτές οι δυνάμεις θα αποτελέσουν τις νέες εφεδρείες του φασιστικού φαινομένου στην Ελλάδα, τους πλέον επικίνδυνους και χυδαίους οπορτουνιστές, που θα αποδειχτούν εξίσου πρόθυμες ορντινάτσες του κατεστημένου που χρεωκόπησε τον ελληνικό λαό. Γι' αυτό χρειάζεται επαγρύπνηση: ο σημερινός γραφικός συνωμοσιολόγος εθνικιστής είναι ο αυριανός φασίστας.

Πηγή:tvxs