Του Αντώνη Αντωνάκου
Ποιες περιπέτειες είναι φτιαγμένες για μας;
Είμαστε άνθρωποι που ζούμε στην τύχη ή κατά τύχη, ψάχνοντας μη δημιουργικά υποκατάστατα, εκτίοντας ένα πάθος συντριβής. Οι συγκινήσεις μας λειτουργούν ως τεχνικές εξάρσεις κατά της πλήξης. Ο ουμανισμός μας είναι βιβλικός και ψεύτικος. Δεν σχεδιάζουμε εμείς το μέλλον μας αλλά οι καταστάσεις. Δεν γράφουμε εμείς την ιστορία μας αλλά τα φαινόμενα. Ζούμε σʼ ένα συνεχές μισοξύπνημα όπου τα όνειρα κι οι εφιάλτες μοιάζουν πραγματικά. Ζούμε σʼ ένα συνεχές μισονάρκωμα με θραύσματα του παρελθόντος. Σύγχυση και στείρα αμφιβολία. Οι ανάγκες μας αποσιωπούνται και τα φλογερά ερωτήματα μένουν αναπάντητα. Τίποτε σχεδόν δε μπορεί να μεταβιβαστεί. Οι γνώσεις που κατέχουμε αποδεικνύονται μηδαμινές και ίσα ίσα για πρόσκαιρη επιβίωση.
Η ιστορία μας είναι η ιστορία των διευθυντών μας, των στρατηγών μας και των ολοκαυτωμάτων που ενσαρκώνουν το δραματικό μας πεπρωμένο. Αυτό το στατικό και αναλλοίωτο τελετουργικό των αρχών, που αν δε βγάζουν θέαμα στα μάτια του λαού, ξεπέφτουν. Η εξουσία που δεν ενεργεί είναι ξεπεσμένη. Δεν είναι εξουσία. Η εξουσία που δεν παράγει θέαμα δε μπορεί να συγκινήσει τους υπηκόους της. Θα χάσει τους θεατές της. Άρα θα τους ξεσηκώσει αφού δεν θα μπορεί να τους καθηλώσει πλέον κάτω απʼ το ζυγό μιας εικόνας. Η εικόνα μπορεί να παίζει το έργο της κοινωνικής ειρήνης, της ασφάλειας, του μεγαλείου της παράδοσης, του δόγματος και της συντήρησης. Η εξουσία επιτρέπει στο θέαμα να λανσάρει υποδειγματικές συμπεριφορές, ήρωες, αμφισβητίες της αμφισβήτησης, αμοραλιστές της ελευθερομανίας αναπαράγοντας το ίδιο μοντέλο διοίκησης και την ίδια ηθική διασπορά στους υπηκόους.
Εκεί που θα μπορούσε να συγκρουστεί ο λόγος της θρησκείας περί αγάπης και αλληλεγγύης με τα πογκρόμ κατά της ανθρώπινης ύπαρξης συμπλέει τώρα αρμονικά, αφού ο πιστός λειτουργεί ως μαστουρωμένο τίποτε, ως κουμπούρι μισαλλοδοξίας στα χέρια των επισκόπων. Όταν κάποιοι άγνωστοι άνθρωποι σε μας, προσπαθούν να ζήσουν, κάθε ισορροπία αμφισβητείται ξανά. Κανένας διαφωτισμός και κανένας ανθρωπισμός. Αυτά είναι για τα βιβλία. Και τα βιβλία είναι για τα ράφια. Αξεσουάρ για παραλίες, δονητές πνεύματος για μοναχικούς, ιστορίες για αγρίους και παρλαπίπες.
Μένουμε έξω απʼ τα γεγονότα εξαιτίας της ίδιας μας της μη-συμμετοχής. Φλυαρούμε ξορκίζοντας την αδυναμία μας να λαμβάνουμε αποφάσεις για μας. Τους αφήνουμε να κάνουν ότι θέλουν. Άρα και να πλαστογραφούν τη θέλησή μας. Αφήνουμε τον καιρό να αποφασίζει για μας. Αφήνουμε να χαθεί αυτό που πρέπει να υπερασπιστούμε. Άρα στο τέλος δεν μένει τίποτε να υπερασπιστούμε. Μια μεταφυσική αχλή αμφισβήτησης των πάντων. Μιαν αναγνωρισμένη θεσμική θλίψη που οδηγεί στους συλλογικούς φόνους και στα κρεματόρια.
Οι πρώτοι φονιάδες της ιστορίας ήταν οι αρχιερείς. Είχαν πάντα έναν ασύλληπτο στρατό πιστών έτοιμο για το μεγαλύτερο έγκλημα. Ανθρώπους γονατιστούς, θεατές ενός τελετουργικού θριάμβου κατά της επανάστασης, της ελευθερίας και της αλλαγής. Παπάδες ανεβασμένοι στην ύλη υπόσχονται το πνεύμα. Κρατούν και χτυπούν τα χρυσά μαχαιροπίρουνα, βγάζουν απʼ τα μπαούλα τους τα άμφια του αυτοκράτορα, του κοσμοκράτορα, του κλειτοριδοκράτορα. Αποθηριωμένοι ιεροκήρυκες έτοιμοι να οδηγήσουν στη σφαγή τους λιγδιασμένους αποσυνάγωγους απίστους. Έτοιμοι, να κατασπαράξουν, να διαστρέψουν αλήθειες. Να βαφτίσουν το άδικο δίκαιο στην κολυμβήθρα της υποκρισίας και του δόλου.
Μέσα σʼ έναν ακραίο μιλιταρισμό ειδήσεων τα χαμένα παιδιά αυτού του κόσμου αναζητούν στρατόπεδο συγκέντρωσης για να βρουν ένα πιάτο φαί και μια κουβέρτα, ως έσχατα ψιχία ελεημοσύνης. Όμορφες φτιαγμένες εξηγήσεις από σοφούς, σιωπές και θρήνοι δήθεν για την τραγική ανθρώπινη μοίρα. Άπειρα μέσα, άπειρα μικρόφωνα έτοιμα να εκφράσουν μισαλλοδοξία και φασισμούς, φανερώνοντας χωρίς στολίδια τη σκανδαλώδη φτώχεια και την κατάρρευση του πολιτισμού. Ο εθισμός στην ακραία αντίφαση. Την ίδια στιγμή που το ανθρώπινο μάτι φτάνει στον πλανήτη Άρη ο μισός πλανήτης γη είναι τυφλός. Κανένα μάτι δεν τρυπώνει στη δυστυχία του διπλανού μας. Καμιά τεχνολογία δεν εξαλείφει τη φτώχια, τη βρωμιά και την εξαθλίωση. Μονάχα σκούπες, Ηρώδειες διαστροφές βρικολάκων της εξουσίας. Αντίποινα εθνοφασιστικής έμπνευσης.
Ένας ατιμασμένος λαός που δέχεται ένα ανελέητο κυνήγι μαγισσών. Ένας λαός μοιραίος κι άβουλος που χαιρετίζει το απόλυτο τίποτε που παίρνει αποφάσεις. Ένας λαός χωροφύλακας των ευρωπαίων και πειραματόζωο των αγορών της. Ένας λαός που παίρνει εντολές απʼ αυτούς που τον κατάσφαξαν και στο τέλος λοιδορείται απʼ τους ίδιους ως καταπατητής ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Βαριεστημένοι απόμακροι κι αδιάφοροι θεατές βλέπουμε σε επεισόδια τηλεκανιβαλισμού το έργο, Ξένιος Ζεύς, μια σαπουνόπερα για αρχαιολάτρες, προγονόπληκτους, άδεια ξυρισμένα κεφάλια, χιμπατζήδες νοικοκυραίους που βρίσκουν υπερασπιστές υπέρβαρα κτήνη που έρχονται σε οργασμό μόνο με σβάστικες και αγκυλωτούς σταυρούς.
Στο κέντρο, ο εχθρός είναι οι μετανάστες, οι μελαμψοί άνθρωποι, οι ξένοι με τις λευκές κελεμπίες και τα χρωματιστά φεσάκια. Στην ενδοχώρα είναι οι γύφτοι, οι τσιγγάνοι και οι γυρολόγοι. Βουλευτές των ελληνικών SS καταδότες, κουκουλοφόροι, ρουφιάνοι ανεβασμένοι σε καπώ αυτοκινήτων προτρέπουν το λαό σε ξεβρόμισμα έχοντας ως άλλοθι την εσκεμμένη ανεπάρκεια της αστυνομίας. Ξεβρομίστε τον τόπο απʼ το διαφορετικό. Απʼ αυτό που δεν σας μοιάζει, απʼ αυτό που απειλεί την κενότητά σας.
Κατάκοποι μεσαίοι μαρκαρισμένοι με το ευρώ και το όραμα της καλοζωίας των ευρωπαίων παίρνουν τα όπλα στο Αιτωλικό. Η αστυνομία δεν έχει δήθεν περιπολικά. Έχει όμως κρανοφόρους που μπορούν να σαπίζουν στο ξύλο ένα εκατομμύριο διαδηλωτές. Ομάδες κρούσης στην Πάτρα, τάγματα ασφαλείας πολιτών στην πλατεία αττικής, όμορφος κόσμος ηθικός πατριωτικά πλασμένος.
Προσαρμοζόμαστε σε παραπλήσιους κύκλους καταναγκασμών. Αρχίζουμε να συνηθίζουμε το αποτρόπαιο. Την προγραμματική κρατική βία που έχει πάρει παραμάζωμα τη διαμαρτυρία και την εξέγερση εναντίον των καταναγκασμών. Αν κάποιος τολμήσει να φτύσει αυτό το σίχαμα απανθρωπιάς στα μούτρα θα κινδυνέψει με λιντσάρισμα απʼ τους πατριώτες αυτής της χώρας. Θα λοιδορηθεί ως άτιμος αφού υπερασπίζεται τους μιαρούς ξένους. Εδώ οι εξισώσεις είναι αμείλιχτες. Σκεφτείτε έναν χασάπη που θα μας πουλούσε σάπιο κρέας. Θα ήταν η αφορμή να εκτελέσουμε τους χασάπηδες. Σκεφτείτε έναν γιατρό που πετσοκόβει κάποιο φουκαρά. Θα ήταν η αφορμή να στείλουμε όλους τους γιατρούς εξορία. Τόση ευφυΐα διαθέτει η ψυχορραγούσα ελληνική λεβεντιά.
Όμως το ζήτημα είναι πιο βαθύ. Ένα τραυματισμένο εγώ που στέκεται σούζα μπροστά στο δυνάστη, ένα ευσυγκίνητο μηχανάκι που δακρύζει όταν το ομοεθνές πειραματόζωο θα καβαλήσει το πρώτο σκαλί στο βάθρο των ολυμπιακών. Συγκίνηση, καταστολή, ποδοπάτημα. Παιδεία εθνική, χεσμένη πατόκορφα απʼ την προσδοκία της προσωπικής ανόδου και ταχτοποίησης. Παραπαιδείες και ξελιγωμάρες για να πάρουμε το πολυπόθητο χαρτί κι από μέσα γκρίνιες και τεράστια κενά. Από μέσα μπόλικη υποτέλεια κι εμπιστοσύνη στον πρώτο λαοπλάνο κερατά. Αυτή είναι χρόνια τώρα η κυρίαρχη ιδεολογία μας. Το τομάρι μας, το σπιτάκι μας και τα βλακώδη μεγαλεία μας.
Το κακό που τόσα χρόνια βλέπαμε στις τηλεοράσεις, οι ανθρωπιστικές εκκαθαρίσεις, οι μπανανίες με τα εξευτελιστικά μεροκάματα, η βαρβαρότητα του καταναγκασμού των άλλων, η αποθέωση του κέρδους και της χλιδής, ο ακραίος καταναλωτικός μαζοχισμός, η υπέρβαρη Δύση, η λιμοκτονούσα Αφρική είναι εδώ. Τα εσωτερικά προβλήματα, οι αποκλεισμοί, η διαφθορά, τα προνόμια, το ξεκλήρισμα της παραγωγής επίσης. Μείγματα εκρηκτικά στα χέρια κομματαρχών και μπράβων. Ο Ξένιος Ζεύς εσχάτως διαπνέει συλλήβδην την επικράτεια με την απαστράπτουσα μαρμαρυγή των σιδερολοστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου