Του Γιώργου Δελαστίκ*
Όσο κυνικό και αν ακούγεται, εμείς θα το πούμε ωμά: ο πραγματικός στόχος του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, που θα ολοκληρωθεί την Κυριακή, δεν είναι άλλος παρά η ενίσχυση του πρωθυπουργικού προφίλ του Αλέξη Τσίπρα! Τελεία και παύλα!
Η πρωτοτυπία και η μοναδικότητα αυτού του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, πρωτοφανείς για αριστερό κόμμα, έγκεινται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον κόμμα εξουσίας από τη στιγμή που στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 κατέλαβε τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι πάντες γνωρίζουν ότι τα συνέδρια των κομμάτων εξουσίας είναι «πανηγύρια», όπου πάντα γίνεται ό,τι θέλει ο αρχηγός και ότι τα στελέχη είναι έτοιμα να συμβιβαστούν ιδεολογικά και πολιτικά σε όλα τα ζητήματα, ανεξαρτήτως των προσωπικών τους απόψεων, εν αναμονή της ανόδου του κόμματος στους κυβερνητικούς θώκους.
Οι γνήσιοι ιδεολόγοι που επιμένουν στην ορθότητα των θέσεων περιέρχονται πάντοτε σε κατάσταση μειοψηφίας, έστω και αν έχουν δίκιο. Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, άλλωστε, οι πάντες δίνουν προσοχή μόνο σε αυτά που λέει ο ηγέτης ενός τέτοιου κόμματος και όχι σε αυτά που γράφουν τα συνεδριακά ντοκουμέντα. Ενός ανδρός αρχή είναι η κάθε κυβέρνηση, όσο ικανός ή ανίκανος είναι αυτός, όπως επαναβεβαιώθηκε για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα. Θα καταργηθούν, λοιπόν, στην πράξη οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως αν το κόμμα αυτό εμφανιστεί πολύ κοντά στην εξουσία και στο πολλαπλό δέλεαρ της νομής της. Για τον ελληνικό λαό, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, σημασία έχει η πολιτική του Αλέξη Τσίπρα προσωπικά και όχι η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ και των συνιστωσών του. Αυτή είναι η αλήθεια είτε μας αρέσει είτε όχι. Ειδικά σε τραγικές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες σαν αυτές που επικρατούν σήμερα στη χώρα μας, οι προσδοκίες της συντριπτικής πλειονότητας του λαού για έναν «ηγέτη-σωτήρα» είναι εξαιρετικά αυξημένες.
Δεν αποκλείεται καθόλου οι επόμενες εκλογές να διεξαχθούν σε κλίμα αντίστοιχο με εκείνο των εκλογών του 1993. Τότε, δηλαδή, που κανένας Έλληνας δεν πίστευε ότι ο εγχειρισμένος, ουσιαστικά ετοιμοθάνατος Ανδρέας Παπανδρέου, έως έναν βαθμό αιχμάλωτος ενός άκρως συζητήσιμου προσωπικού περιβάλλοντος, θα ακολουθούσε μια πολιτική τόσο ευνοϊκή για τα λαϊκά στρώματα όπως κατά την πρώτη του κυβερνητική οκταετία του 1981-1989. Τον ψήφισε, όμως, μαζικά ο κόσμος με μοναδικό κριτήριο «να φύγει η χολέρα, ο Μητσοτάκης!» Εκτίναξε κατά 8 (!) και πλέον εκατοστιαίες μονάδες το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ από το 38,61% του 1990 στο 46,88% του 1993, ενώ καταπόντισε σχεδόν κατά το ίδιο ποσοστό τη ΝΔ.
Από το ανεπανάληπτο 46,89% του 1990 (το υψηλότερο ποσοστό που πήρε ποτέ τα μεταπολιτευτικά χρόνια η ΝΔ με εξαίρεση το ειδικών συνθηκών 54,37% του Νοεμβρίου 1974, όταν το δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς» ήταν ζωντανή πραγματικότητα, με τη χούντα να αλωνίζει) στο 39,3% του 1993.
«Τσίπρας ή Σαμαράς» θα είναι το δίλημμα των επόμενων εκλογών όσο και αν αυτό ενοχλεί βαθιά και δικαιολογημένα τους αριστερούς. Με βάση αυτό το κριτήριο θα ψηφίσει ο κόσμος, όχι με βάση τις θέσεις των συνεδρίων του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΝΔ, όσο και αν αυτό δεν αρέσει. Το τι θα κάνει βεβαίως την εξουσία ο Αλέξης Τσίπρας αν την πάρει, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, αλλά απέχουμε πολύ, πάρα πολύ από το πρόβλημα αυτό.
Το κυρίαρχο ζήτημα αυτήν τη στιγμή για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι να πάρει πάση θυσία την εξουσία, πράγμα που δεν είναι καθόλου εύκολο κατ' αρχήν και το οποίο γίνεται όλο και πιο δύσκολο λόγω της γραμμής που ακολουθεί ο Αλέξης Τσίπρας. Νομίζει ότι ακολουθώντας όλο και πιο μετριοπαθή γραμμή εντός του συστήματος, κερδίζει συντηρητικούς ψηφοφόρους. Κάνει λάθος, όπως τουλάχιστον δείχνει η λιμνάζουσα δημοσκοπική σταθερότητα του ΣΥΡΙΖΑ ολόκληρο τον χρόνο που κύλησε μετά τις περσινές εκλογές του Ιουνίου.
Ο Τσίπρας οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4,6% στο 26,9% επειδή είχε ριζοσπαστικό λόγο και επειδή οι συνιστώσες έδιναν στον ΣΥΡΙΖΑ προσβάσεις σε κοινωνικά οργισμένα στρώματα που δεν θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει μόνος του ο ΣΥΝ. Ο Αλέξης Τσίπρας έκρινε ότι για να γίνει πρωθυπουργός πρέπει να καταργήσει και τον ριζοσπαστισμό του και τις συνιστώσες και τον ΣΥΝ, προκειμένου να πετύχει να γίνει ο ίδιος προσωπικά απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού. Χωρίς δισταγμό εγκαταλείπει αυτά που τον ανέδειξαν. Αν κυριαρχήσει το πνεύμα «να φύγει η χολέρα», η γραμμή του θα δικαιωθεί ως προς το σκέλος της αναρρίχησής του στην εξουσία. Αν, όμως, δεν εκφραστεί με τον τρόπο αυτόν η κοχλάζουσα λαϊκή απέχθεια κατά της πολιτικής της ΕΕ και της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, η Αριστερά θα απειληθεί με εξαφάνιση από το πολιτικό προσκήνιο, όσο και αν μεγάλο μέρος της διαφωνεί με τη γραμμή Τσίπρα
*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου