ΣΥΡΙΖΑ: Πανέτοιμος για την “αριστερή” διαχείριση της αστικής εξουσίας

Του Π. Περπατάρη

Πρόσω ολοταχώς για την διαχείριση της αστικής εξουσίας βαδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ όπως επιβεβαιώνει περίτρανα το 1ο συνέδριο του «ενιαίου» κόμματος που σφραγίζει την ιδεολογικοπολιτική «στροφή» του και βάζει τις βάσεις για την «οργανωτική» προετοιμασία του προκειμένου να ανταποκριθεί στο νέο ρόλο του.

Τυφλωμένος από την επιθυμία του να ανέβει στην εξουσία του πάση θυσία ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να βγάλει συμπεράσματα από το «πάθημα» της ομογάλακτης ΔΗΜΑΡ, που στο όνομα της παρέμβασης και αλλαγής των πραγμάτων «από τα μέσα», συμμετείχε άμεσα στην εφαρμογή μέτρων που σφαγιάζουν και εξαθλιώνουν το λαό, αποδεικνύοντας στην πράξη τι σημαίνει «υπεύθυνη Αριστερά» που συμμετέχει ενεργά στη διαχείριση της αστικής εξουσίας.

Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να επαναλάβει, τηρουμένων των αναλογιών, το «πείραμα» της ΔΗΜΑΡ, καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες ότι τάχα θα έχει καλύτερη τύχη μόνο και μόνο επειδή η «κυβέρνηση της Αριστεράς» που επαγγέλλεται θα έχει ως βασικό κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, η ειδοποιός διαφορά του οποίου από τα αστικά κόμματα είναι ότι «δεν έχουμε λερωθεί και δεν θα λερωθούμε, δεν είμαστε κομμάτι της διαπλοκής και της διαφθοράς», όπως επαναλαμβάνει μονότονα ο Α. Τσίπρας. Δυστυχώς όμως αυτό δεν αρκεί. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έχουν υφαρπάξει την λαϊκή ψήφο υψώνοντας τη σημαία του πολέμιου της «διαπλοκής».

Αντίθετα, όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι μια κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που θα κάνει είναι να αναλάβει να διαχειριστεί με αριστερό μανδύα την αστική εξουσία και να βάλει πλάτες για την έξοδο από την καπιταλιστική κρίση πατώντας πάνω στις πλάτες του λαού.

Η αλήθεια είναι ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει πλήθος διαπιστευτηρίων στην εγχώρια άρχουσα τάξη και τους ξένους συμμάχους της (ΕΕ-ΔΝΤ) προκειμένου να πείσει πως όχι μόνο δεν συνιστά απειλή για τα στρατηγικά συμφέροντά τους αλλά αντίθετα μπορεί να τα υπηρετήσει πιο αποτελεσματικά ως «αριστερή» εναλλακτική διαχείριση της εξουσίας. Εχει ήδη ξεκαθαρίσει ότι θα κινηθεί αυστηρά εντός του πλαισίου της Ευρωζώνης, του ευρώ και της ΕΕ, έχει διαβεβαιώσει ότι τα πάντα θα γίνουν σε συνεννόηση με τους εταίρους και δανειστές και θα αποφευχθούν μονομερείς ενέργειες, ενώ έχει αποκηρύξει κάθε ιδέα για αναζήτηση φιλολαϊκής λύσης «εκτός των ορίων» του καπιταλισμού.

Το χρονικό διάστημα που πέρασε από τις «διπλές» εκλογές του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθειά του να γίνει αποδεκτός από τα μεγάλα αφεντικά, φρόντισε να απαλλαγεί από ριζοσπαστικές ιδέες και «ενοχλητικές» για το μεγάλο κεφάλαιο δεσμεύσεις που είχε δώσει στο λαό, προκειμένου να είναι έτοιμος να ανταποκριθεί στο νέο ρόλο του. Με το 1ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνεται αυτός ο κύκλος προετοιμασίας του κόμματος για την άνοδο στην εξουσία, ενώ διασφαλίζονται και οι οργανωτικές προϋποθέσεις (ενίσχυση αρχηγικών χαρακτηριστικών, απαλλαγή από τάσεις –βαρίδια) για να ανταποκριθεί στο «πρωτόγνωρο» εγχείρημα. Μια ματιά στις προσυνεδριακές «θέσεις» του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στις τελευταίες ομιλίες και συνεντεύξεις του Α. Τσίπρα αρκεί για του λόγου το αληθές.

Τα πάντα πλέον παραπέμπονται στην ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση και οι πάντες οφείλουν να υπηρετήσουν αυτό το στόχο, με πρώτους και καλύτερους βέβαια τους εργαζόμενους που καλούνται να «προσανατολίσουν» ανάλογα τους αγώνες τους. Το μόνο που χρειάζεται να γίνει για τελειώσουν τα βάσανα του λαού είναι απλά να φύγει η «ετοιμόρροπη» μνημονιακή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και να πάρει τη θέση της μια κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ.

«Η λύση δεν θα έρθει ούτε από τον βορρά, ούτε από την ανατολή, ούτε από τη δύση. Τη λύση θα τη δώσουμε εμείς. Χρειάζεται όμως να πούμε ένα μεγάλο όχι στις κυβερνήσεις της καταστροφής, χρειάζεται να στείλουμε στο σπίτι τους αυτούς που κατέστρεψαν τη χώρα και κυρίως αυτούς τους κυνικούς τεχνοκράτες (!) που έρχονται και ζητάνε θυσίες», τόνισε χαρακτηριστικά ο Α. Τσίπρας μιλώντας στο Εργατικό Κέντρο Χαλκίδας, αφήνοντας προκλητικά στο απυρόβλητο τους ίδιους τους υπερεθνικούς οργανισμούς (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ) που εκπροσωπούν οι «κυνικοί τεχνοκράτες».

Στην ίδια ομιλία κάλεσε τους εργάτες «να κρατήσουν ανοιχτά τα εργοστάσια» (άραγε πως;) μέχρι νάρθει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που όπως υποσχέθηκε «θα καταργήσει τους μνημονιακούς νόμους που δίνουν ασυλία στο μεγάλο κεφάλαιο και θα προστατεύσει την εργασία». Είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για απροκάλυπτο εμπαιγμό και απόπειρα παγίδευσης των εργατών στους εκλογικούς σχεδιασμούς του ΣΥΡΙΖΑ, που προκειμένου να γίνει πιστευτός επικαλείται «ένα αναπτυξιακό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης», στο οποίο όμως τον κυρίαρχο ρόλο θα συνεχίσουν σταθερά να παίζουν οι καπιταλιστές και απλά οι εργαζόμενοι πρέπει να βάλουν πλάτες ώστε να «έχουμε εργοστάσια που μπορεί να είναι βιώσιμα, που μπορεί να είναι ανταγωνιστικά», όπως σημείωσε με νόημα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Αποκρύβει όμως ότι στο πλαίσιο της ΕΕ και της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γίνουν βιώσιμα και ανταγωνιστικά τα εργοστάσια, παρά ο εξής ένας: έντασης της εκμετάλλευσης των εργαζομένων είτε με απλήρωτη εργασία είτε με εντατικοποίηση της εργασίας ταυτόχρονα βέβαια με τον διαρκή περιορισμό της «ζωντανής εργασίας», με ό,τι αυτό συνεπάγεται στον καπιταλισμό (υψηλή και μακροχρόνια ανεργία).

Εξάλλου το πείραμα με τα αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια, όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία σε μια σειρά χώρες, δεν μπορεί να έχει καμία βιωσιμότητα και τύχη αν δεν εντάσσεται σε ένα πανεθνικό σχεδιασμό για την παραγωγή και οικονομία από μια φιλολαϊκή κυβέρνηση και εξουσία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν έχει καν πρόγραμμα εθνικοποίησης στρατηγικών τομέων της οικονομίας –ούτε καν των τραπεζών που έχουν διασωθεί με λεφτά του ελληνικού λαού που έχει αναλάβει και τα χρέη της ανακεφαλαιοποίησή τους- ούτε φυσικά θέτει θέμα ιδιοκτησίας στα εργοστάσια και τα μέσα παραγωγής.

Αντίθετα αναπαράγει το μύθο για «καλούς» και «κακούς» καπιταλιστές, ακριβώς για να διαιωνιστεί απρόσκοπτα η κυριαρχία του κεφαλαίου στην παραγωγή και γενικότερα στην οικονομία. Στο ίδιο μήκος πουλάει το παραμύθι για καλές και κακές επενδύσεις, για παραγωγικές και αρπακτικές επενδύσεις για να δικαιολογήσει την προσέλκυση των ξένων επενδυτών, πως ως γνωστόν έρχονται μόνο με διακηρυγμένο στόχο και σαφή «κίνητρα».

«Κολλημένος» στον ευρωπαϊκό μονόδρομο

Κυρίως όμως αποκρύβει ότι καμία από τις όποιες φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις που ευαγγελίζεται, δεν μπορεί να προχωρήσει όσο η χώρα βρίσκεται εντός της ΕΕ, που με τις συνθήκες και τα πάσης φύσεως Σύμφωνα Σταθερότητας και Ανάπτυξης θωρακίζει τα μακροχρόνια συμφέροντα των μονοπωλίων και καταργεί κάθε εργασιακό δικαίωμα επιφυλάσσοντας στους εργαζόμενους καθεστώς σύγχρονου σκλάβου.

Όχι μόνο δεν έχει κανένα μέτωπο απέναντι στην ΕΕ, στην στρατηγική και τα όργανά της, αλλά αντίθετα υπερασπίζεται επιθετικά το ευρωπαϊκό μονόδρομο περιορίζοντας την κριτική του στο μείγμα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης και καλλιεργώντας αυταπάτες ότι τάχα μπορεί να υπάρξει μια φιλολαϊκή ΕΕ αλλάζοντας τους συσχετισμούς. Ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της κυρίαρχης λογικής που επικρατεί στο ΣΥΡΙΖΑ δια στόματος του Α. Τσίπρα σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»: «Τυχόν επιστροφή στα εθνικά νομίσματα θα μετέτρεπε τους λαούς της Ευρώπης σε οικονομικούς ανταγωνιστές. Αυτό που εμείς επιδιώκουμε δεν είναι ο ανταγωνισμός, αλλά η αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών λαών», απαντά υπεραμυνόμενος της θέσης του για παραμονή στην ευρωζώνη. Και περνώντας στην αντεπίθεση συμπλήρωσε: «Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι θα πει αυτό το δογματικό: «η Ευρώπη δεν μετασχηματίζεται». Όλα μετασχηματίζονται, όλα ανατρέπονται, αν οι κοινωνίες αντισταθούν και αντιδράσουν πολιτικά, αν κλονίσουν τους συσχετισμούς δύναμης. Πολύ περισσότερο όταν το σύστημα με το οποίο οργανώθηκε η Ευρώπη, βρίσκεται σήμερα σε βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση».

Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να ενταχθεί και η θέση του για επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, «με πυλώνες την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, ρήτρα ανάπτυξης και «πάγωμα» στην αποπληρωμή των τόκων». Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ότι τάχα μια τέτοια συμφωνία «θα μας απάλλασσε, τουλάχιστον για την επόμενη τετραετία, από την υποχρέωση καταβολής τόκων ύψους πάνω από 25 δις ευρώ», αποτελεί αναμφίβολα προεκλογικό πυροτέχνημα με στόχο την ψηφοθηρία, με δεδομένο ότι ο ίδιος έχει φροντίσει να δέσει τα χέρια του έναντι των δανειστών και εταίρων με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει. Το χειρότερο είναι ότι με αυτή τη στάση του κάθε άλλο παρά προετοιμάζει το λαό και το οργανωμένο κίνημα για σύγκρουση και ρήξη με τη «διεθνή τοκογλυφία» και τα όργανά της, δηλαδή την τρόικα, δηλαδή την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ.

«Δίψα» για κυβερνητική εξουσία

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί διαρκώς προσδοκίες ότι η πτώση της κυβέρνησης είναι υπόθεση λίγων μηνών, παρουσιάζοντας, στο πλαίσιο ενός διαμορφωμένου όπως πιστεύει νέου διπολισμού, νομοτελειακή την άνοδό της στην εξουσία. «Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ένα καθαρό διπολισμό και ταυτόχρονα μια καθολική διαφωνία με την πολιτική που εφαρμόζεται. Αυτή τη διαφωνία θα την εκφράσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο δρόμο προς τις κάλπες οι οποίες δεν θα αργήσουν», εκτίμησε ο Α. Τσίπρας στην κυριακάτικη συνέντευξή του, επιβεβαιώνοντας ότι επιδιώκει να ενεργοποιήσει τους σιδερένιους νόμους του παλαιού δικομματισμού στο πλαίσιο του νέου διπολισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ.

Δεν περνά απαρατήρητο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραπέμπει τα πάντα στην εφαρμογή του κυβερνητικού προγράμματός του, φροντίζοντας όμως την ίδια στιγμή επιμελώς να μην αναλαμβάνει συγκεκριμένες δεσμεύσεις έναντι των εργαζομένων, των ανέργων και των άλλων λαικών στρωμάτων. Προφανής επιδίωξη να έχει «λυμένα τα χέρια του» όταν βρεθεί στο τιμόνι της εξουσίας. Αντ’ αυτών προτιμά να παραπέμπει τα πάντα σε ένα θολό «χάρτη εξόδου από την κρίση».

«Όταν καταστρέφεται η χώρα, είναι πολύ δύσκολο να ανασυγκροτήσεις τα χαλάσματα από τη μια στιγμή στην άλλη. Αυτό η κοινωνία το γνωρίζει πολύ καλά. Και περιμένει από εμάς όχι να εξαλείψουμε τις επιπτώσεις μιας καταστροφικής πολιτικής τριών χρόνων μέσα σε 100 μέρες, αλλά να δεσμευτούμε πάνω σε έναν οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση», σημείωσε στην προαναφερθείσα συνέντευξη ο Α. Τσίπρας.

Και τίποτα όμως να μη γνώριζε κάποιος για τις θέσεις και προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ η απίστευτη και συνάμα ανιστόρητη δήλωση του Α. Τσίπρα ότι «η περίοδος της αλλαγής», δηλαδή της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80 ήταν «η περίοδος της ηγεμονίας των προοδευτικών δυνάμεων στη χώρα»(!), αρκεί για να βγάλει κρίσιμα συμπεράσματα. Μόνο αθεράπευτα αφελείς θα δικαιολογούσαν την παραπάνω δήλωση ως θεμιτή απόπειρα προσεταιρισμού των πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται όμως για κάτι πολύ πιο σοβαρό. Επιβεβαιώνει περίτρανα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί να πάρει τη θέση του καλού σοσιαλδημοκρατικού ΠΑΣΟΚ, υιοθετώντας ταυτόχρονα τη βαθιά λαθεμένη και ρεφορμιστική θέση ότι μπορεί να υπάρξει (ιδεολογική και πολιτική) ηγεμονία της Αριστεράς δίχως ανατροπή του καπιταλισμού. Για λόγους ιστορικής μνήμης θα πρέπει να σημειωθεί οτι το ΠΑΣΟΚ της αλλαγής, της πρώτης τετραετίας δηλαδή, που θαυμάζει ο Α. Τσίπρας είναι το ΠΑΣΟΚ που αποφάσιζε να παραμείνουν «οι βάσεις του θανάτου» διαβεβαιώνοντας ότι φεύγουν, απαλλάχτηκε από την δέσμευσή του για δημοψήφισμα όσον αφορά την ένταξη στην ΕΟΚ, ψήφισε το απεργιοκτόνο άρθρο 4, κοκ...

Εκείνο που χρειάζεται σήμερα είναι η συγκρότηση ενός Λαϊκού Μετώπου με ξεκάθαρο αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό πρόγραμμα διεκδικήσεων και πάλης, που θα στηρίζεται στο μαζικό κίνημα και θα επιδιώκει το σχηματισμό κυβέρνησης του Μετώπου για να το υλοποιήσει σε ρήξη με τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό και με καθαρό ορίζοντα την ανατροπή του. Η ανάληψη πρωτοβουλιών από τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που συμπίπτουν σε αυτή τη γραμμή πλεύσης είναι επιτακτική όσο ποτέ.

Πηγή:Εργατικός Αγώνας