«Πολιτική βία» και πολιτική τρομοκρατία

Του Π. Περπατάρη

«Η επίθεση που δέχθηκε ο υπουργός Υγείας χθες δείχνει ότι κάποιοι θέλουν να σπρώξουν τη χώρα στον κατήφορο της βίας και της εμφύλιας σύρραξης(!)… Οι προπηλακισμοί και η βία δεν δικαιολογούνται και δεν επιτρέπονται σε μια δημοκρατία. Το κράτος πρέπει να βρει τους ενόχους και να τους παραπέμψει στη Δικαιοσύνη. Αν αρχίσουμε να δικαιολογούμε ή να μην αντιμετωπίζουμε σοβαρά τέτοια κρούσματα, το μέλλον μας θα είναι σκοτεινό». 

(“Καθημερινή”, κύριο άρθρο Σάββατο 20 Ιουλίου).

Οργίασαν τα αστικά ΜΜΕ τα τελευταία εικοσιτετράωρα με αφορμή τους δήθεν «προπηλακισμούς και τη βία» που ασκήθηκε σε βάρος του Α. Γεωργιάδη κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του την περασμένη Παρασκευή στο νοσοκομείο «Αττικόν». Η κατηγορηματική διάψευση της γενικής συνέλευσης των εργαζομένων στο νοσοκομείο και η εκκωφαντική απουσία οποιουδήποτε «αποδεικτικού στοιχείου» που να στηρίζει τις καταγγελίες του υπουργού Υγείας
που πήγε στο νοσοκομείο «να κάνει διάλογο» συνοδευόμενος ...από κάμποσες διμοιρίες ΜΑΤ, δεν εμπόδισε -κάθε άλλο- την κυβέρνηση και τα καθεστωτικά ΜΜΕ να ξεκινήσουν ένα νέο γύρο ιδεολογικής τρομοκρατίας βάζοντας ευθέως στο στόχαστρο τους αγώνες του λαού ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική που τον οδηγεί στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση.

Αυτή τη φορά δεν τους αρκεί η πολιτική αποδοκιμασία και καταδίκη «των φαινομένων πολιτικής βίας», αλλά, όπως προκύπτει από το παραπάνω άρθρο της ναυαρχίδας της πλουτοκρατίας, θέτουν ωμά θέμα ποινικοποίησής τους, δηλαδή συλλήψεων «των υπαιτίων» και παραπομπή τους στη δικαιοσύνη...

Από μόνο του το γεγονός ότι φτάνουν στο σημείο να μιλήσουν για ...«εμφύλια σύρραξη» με αφορμή μια καθ’ όλα ειρηνική διαμαρτυρία εργαζομένων στο πρόσωπο του νέου υπουργού Υγείας που από την πρώτη στιγμή διακήρυξε κυνικά ότι «αν χρειαστεί θα κλείσει νοσοκομεία», αρκεί για να αποκαλυφθεί αφενός ο φόβος που διακατέχει τα επιτελεία της άρχουσας τάξης απέναντι στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και του λαού και αφετέρου την ειλημμένη απόφασή τους να τσακίσουν οτιδήποτε κινείται ή σηκώνει κεφάλι.

Το στόχο αυτό εξυπηρετεί η προπαγανδιστική εκστρατεία καλλιέργειας φόβου και υποταγής των λαϊκών στρωμάτων, αιχμή του δόρατος της οποίας αποτελεί το ιδεολόγημα περί «πολιτικής βίας». Η συστηματική χρήση του τουλάχιστον τα τελευταία δέκα χρόνια έχει δείξει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι με τον όρο «πολιτική βία» στοχοποιούν κάθε «δυναμική» κινητοποίηση των εργαζομένων, τις «ακραίες» μορφές πάλης, τις συνεχείς διαδηλώσεις, τις παρατεταμένες απεργιακές κινητοποιήσεις, κοκ.

Αντιστροφή της πραγματικότητας

Αντίθετα, στον όρο «πολιτική βία» δεν περιλαμβάνεται:

-Ο καθορισμός, δηλαδή η επιβολή δια νόμου, του κατώτατου μισθού στα όρια της πείνας με κυριαρχική απόφαση της εκάστοτε κυβέρνησης και υπουργού Εργασίας.

-Η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 έτη και ακόμα περισσότερο ή το «κούρεμα» των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων.

-Το κλείσιμο «6 νοσοκομείων μέσα στον Αύγουστο» («Εθνος») στο Λεκανοπέδιο μόνο για αρχή στα «λουκέτα» που έρχονται στο χώρο της Υγείας. Το ίδιο ισχύει και για την Παιδεία όπου τα «λουκέτα» στα σχολεία είναι πραγματικότητα εδώ και καιρό.

-Οι μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και η κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος και έννοιας σταθερής εργασίας.

-Η κατάσχεση μισθών και συντάξεων άνω των 600 ευρώ για ληξιπρόθεσμα χρέη στο Δημόσιο.

-Η κατάσχεση πρώτης κατοικίας για μη πληρωμή του χαρατσιού μέσω της ΔΕΗ, η άρση του «παγώματος» για κατάσχεση πρώτης κατοικίας για δάνεια προς τις τράπεζες, κοκ.

-Η απελευθέρωση των απολύσεων από τις επιχειρήσεις και το πετσόκομμα των αποζημιώσεων.

-Η ουσιαστική απαγόρευση των διαδηλώσεων στις μεγάλες πόλεις. (σ.σ. λεπτομέρεια: στη σκιά των «επεισοδίων» στο «Αττικόν» δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ το ΠΔ για τον περιορισμό των διαδηλώσεων οι οποίες επαφίενται πλέον στη διακριτική ευχέρεια και αρμοδιότητα του κάθε αστυνομικού διευθυντή...).

-Η επέμβαση των ΜΑΤ στα εργοστάσια όπου οι εργάτες απεργούν για να κρατηθούν στη ζωή...

Δεν έχει τελειωμό ο παραπάνω κατάλογος. Η ουσία είναι ότι οι κυβερνώντες με την προπαγάνδα περί πολιτικής βίας από τη μια επιδιώκουν να εξαγνίσουν τη νομιμοποιημένη βαρβαρότητα και τον ταξικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει κατά του λαού και από την άλλη να καθυποτάξουν την αντίσταση και να τσακίσουν τους αγώνες του.

Δεν είναι τυχαίο ότι όποιος υποστηρίζει τους αγώνες των εργαζομένων και μάλιστα προωθημένες μορφές πάλης χαρακτηρίζεται αμέσως ως «θιασώτης της βίας»(!), όπως με περίσσιο θράσος είπε προχθές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Όπως τυχαίο δεν είναι, βέβαια, ότι μονότονα εδώ και χρόνια καλούνται όλα τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου» να αποκηρύξουν την «πολιτική βία», καταθέτοντας δηλώσεις νομιμοφροσύνης στο «δίκαιο του ισχυρού», δηλαδή των μονοπωλιακών ομίλων και στο καθεστώς της αστικής τάξης.

Τελευταία μάλιστα καλούνται να αποκηρύξουν τους λαϊκούς αγώνες και να αποδεχτούν δημόσια ότι οι κυβερνήσεις πέφτουν μόνο με εκλογές! Χαρακτηριστική από την άποψη αυτή ήταν η τοποθέτηση την περασμένη Τετάρτη στη Βουλή του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΝΔ Μ. Βορίδη, ο οποίος απαντώντας στην τοποθέτηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ότι η κυβέρνηση θα πέσει από τη λαϊκή πίεση, αναρωτήθηκε προκλητικά: «Δεν έγιναν εκλογές; Δεν υπάρχει νόμιμα συγκροτημένο κοινοβούλιο; Το κοινοβούλιο δεν έχει δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην παρούσα κυβέρνηση; Πώς δεν θα πέσει από το κοινοβούλιο και θα πέσει από την πλατεία; Θα γίνει κάτι; Σαν τι; Σαν την Κομμούνα του Παρισιού, λέω εγώ, που το άκουσα στην εισαγωγική τοποθέτηση του κ. Τσίπρα στο συνέδριό του ή θα βρεθούμε -πώς το είπαμε;- στα γουναράδικα;».

Στο χορό «τα άκρα» και η «τρομοκρατία»

Χέρι χέρι με τη θεωρία της «πολιτικής βίας» είναι «η θεωρία των άκρων» από τα οποία εκπορεύεται, σύμφωνα με την κυρίαρχη προπαγάνδα, η πολιτική βία και τρομοκρατία! Διαπρύσιος εκφραστής της θεωρίας αυτής ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδιας που έχει ισχυριστεί ότι «πηγή της τρομοκρατίας είναι η άκρα Αριστερά», δίχως βέβαια να κάνει τον κόπο να προσκομίσει και τις σχετικές αποδείξεις... Ο ίδιος επίσης έχει ομολογήσει ότι ο πραγματικός στόχος της επιβολής του δόγματος του «νόμου και της τάξης», που είναι άρρηκτα δεμένο με τις παραπάνω αντιδραστικές θεωρίες, είναι να μπει το εργατικό - λαϊκό κίνημα στο γύψο, προκειμένου να υπάρξει ασφάλεια για τους επενδυτές.

«Εάν δεν υπάρχει κοινωνική ειρήνη, θα γίνουν ποτέ επενδύσεις στην Ελλάδα; Θα υπάρξει οικονομική ανάπτυξη; Όχι βέβαια. Το κέντρο της Αθήνας, αν δεν υπάρξει ηρεμία, θα αναπτυχθεί ποτέ ξανά οικονομικά; Όχι βέβαια». Περιττό μάλλον να διευκρινιστεί ότι όπου «κοινωνική ειρήνη» οι κυβερνώντες εννοούν την επιβολή σιωπής νεκροταφείου «καθ’ άπασαν την επικράτεια». Δεν προκαλεί έκπληξη ότι ο ίδιος υπουργός ζητά επίμονα «ενότητα όλων των νομίμων (!) πολιτικών κομμάτων, πίσω από το αίτημα για την εφαρμογή της νομιμότητας», αξιώνοντας ουσιαστικά πολιτική συναίνεση στην υλοποίηση της στρατηγικής της άρχουσας τάξης, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τους νόμους που ψηφίζουν τα κόμματά της στη Βουλή.

Δυστυχώς η αλήθεια είναι ότι οι πολύχρονες πιέσεις της άρχουσας τάξης έχουν φέρει αποτελέσματα, όσον αφορά τα κόμματα της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα, συχνά πυκνά απαντά ότι «καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται», ενώ το ΚΚΕ ανοίγει μέτωπο με τους αγώνες των εργαζομένων που είναι «εκτός πλαισίου» του ΠΑΜΕ ή χαρακτηρίζει «προβοκάτσιες» τις μορφές πάλης με τις οποίες διαφωνεί.

Ο οργανωμένος λαός, το λαϊκό κίνημα, πρέπει να αποκαλύψει τον πραγματικό στόχο της ιδεολογικής τρομοκρατίας που ασκείται με αιχμή τη θεωρία της «πολιτικής βίας» και «των άκρων», που δεν είναι άλλος από το να αποτρέψει ακριβώς όσο μπορεί την εργατική τάξη να πολιτικοποιήσει πιο αποφασιστικά τους αγώνες της, να θέσει δηλαδή θέμα πολιτικής εξουσίας. Η δημιουργία ενός Λαϊκού Μετώπου με ξεκάθαρα αντιιμπεριαλιστικά -αντιμονοπωλιακά - δημοκρατικά χαρακτηριστικά, καθιστά πιο ρεαλιστικό το στόχο αυτό και τον φέρνει πιο κοντά.

Πηγή: Εργατικός Αγώνας