Μπήκαν στην πόλη οι οχθροί

Γράφει ο Στωικός

Η άνοδος του νεοναζισμού και οι ευθύνες του κομμουνιστικού κινήματος

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, σημειώνονται ορισμένες σημαντικές εξελίξεις στο γαλλικό κομμουνιστικό κίνημα. Επηρεασμένο το άλλοτε κραταιό Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας (ΓΚΚ) και από τις αρνητικές εξελίξεις στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, υπό τη νέα ηγεσία του Ρομπέρ Υ, ολοκληρώνει την πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησης του και ξεκόβει μια και καλή με το κομμουνιστικό του παρελθόν.

Η μετάλλαξη του προς τη σοσιαλδημοκρατία ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και εκδηλώθηκε με τη συμμετοχή των γάλλων κομμουνιστών στη κυβέρνηση Μιτεράν - τότε άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση της καθοδικής του πορείας - τη προσχώρηση του στο αντεπαναστατικό ρεύμα του «ευρωκομμουνισμού», ενώ στις διεθνείς του σχέσεις με τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα, είχε έντονα αντισοβιετική στάση.

Η πορεία όμως του ολοκληρωτικού ιδεολογικού και πολιτικού του εκφυλισμού προς τη σοσιαλδημοκρατία, σημειώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν η νέα του ηγεσία, έκρινε, ότι το κόμμα που της παρέδωσε η παλιά φρουρά υπό τον Ζωρζ Μαρσέ, ήταν αρκετά δογματικό και παλαιολιθικό.

Ενδεικτικό της δεξιότερης στροφής του ΓΚΚ, ήταν, η στάση που κράτησε στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία το 1999, όταν το κόμμα προσχώρησε καθαρά στις φιλοϊμπεριαλιστικές θέσεις, περί «εθνοκάθαρσης» των Κοσσοβάρων από τον «χασάπη» Μιλόσεβιτς.

Η απώλεια των κομμουνιστικών χαρακτηριστικών του ΓΚΚ και η ταχύτατη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του, είχε σαν αποτέλεσμα να διαταραχτούν οι σχέσεις του με την εργατική τάξη, η οποία και αποτελούσε τη βάση της δύναμης του. Οι εργάτες άρχισαν να συνειδητοποιούν, ότι το μεταλλαγμένο ΓΚΚ, δεν εξέφραζε τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα τους. Ότι το άλλοτε κραταιό κόμμα της γαλλικής εργατικής τάξης, είχε μετεξελιχθεί σε δύναμη αστικής πολιτικής διαχείρισης.

Και τότε συνέβει ένα γεγονός που απασχολεί και εμάς σήμερα. Οι εργατικές συνοικίες του Παρισιού, τα αποκαλούμενα και κόκκινα κάστρα της Γαλλίας, προσχώρησαν μαζικά στο εθνικιστικό, ρατσιστικό και φασιστικό Εθνικό Μέτωπο, υπό τον Ζαν Μαρί Λεπέν.

Το φαινόμενο αυτό, δεν μπορεί παρά να εκπλήσσει και να δημιουργεί μεγάλα ερωτηματικά. Πως ένας εργάτης, από οπαδός και συνοδοιπόρος της συναρπαστικής πορείας προς τον κομμουνισμό, γίνεται φιλοφασίστας, ρατσιστής και εθνικιστής;

Το θέμα είναι ανοικτό και το αντιμετωπίζουμε σήμερα έντονα και στην Ελλάδα. Ένα όμως είναι σίγουρο. Ότι οι εργατικές μάζες της Γαλλίας, έγιναν εύκολη λεία της φασιστικής, λαϊκίστικης προπαγάνδας, όταν το κόμμα της εργατικής τάξης έπαψε να εκφράζει τα ταξικά τους συμφέροντα.

Ελλάδα: για ποιόν κτυπά η καμπάνα;

Πριν περάσουμε στην πολιτική ανάλυση του θέματος, θα θέλαμε ο αναγνώστης να δει τα στοιχεία του πίνακα που παραθέτουμε στη συνέχεια, όπου και παρουσιάζει τα συγκριτικά αποτελέσματα των ευρωεκλογών του 2014, στις εργατικές συνοικίες της β΄ Αθήνας και της β΄ Πειραιά, του ΚΚΕ και της φασιστικής Χρυσής Αυγής.

Όποιος δει τα αποτελέσματα αυτά και δεν αισθανθεί τρόμο, πρέπει να ψαχτεί. Γιατί τα στοιχεία είναι αδιάψευστα.

Ο φασισμός, με το απεχθές πρόσωπο της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, έχει εισβάλει στις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, εκεί που χτυπάει η καρδιά της εργατικής τάξης, στις περιοχές δηλαδή, που στο παρελθόν αποτελούσαν τον κορμό του επαναστατικού κινήματος της χώρας. Γιατί, για όποιον δεν κατάλαβε ακόμα, αυτό που διακυβεύεται σήμερα, είναι το ίδιο το παρόν και το μέλλον του επαναστατικού κινήματος, αν θα συνεχίσει να υπάρχει ή θα οδηγηθεί σε μαρασμό.

Και ερχόμαστε τώρα στο κρίσιμο ερώτημα. Γιατί εξαπλώνει την επιρροή της η Χρυσή Αυγή στα λαϊκά προάστια του λεκανοπέδιου;

Γιατί υπάρχει κρίση απαντούν οι εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού κόσμου. Και το ερώτημα το δικό μας είναι, γιατί σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, δεν ανεβαίνει η επιρροή του επαναστατικού κινήματος της χώρας, που, πολύ σωστά, έχει αποκαλύψει στον ελληνικό λαό, ότι οι αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, εντοπίζονται στο ίδιο το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Στο γεγονός ότι η υποταγή της εργασίας στο κεφάλαιο, ότι τα μέσα παραγωγής στην καπιταλιστική τους μορφή ορθώνονται εχθρικά απέναντι στον άμεσο παραγωγό (τον εργάτη), ότι η ίδια η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων που συσσωρεύεται στην πορεία της καπιταλιστικής ανάπτυξης, εκτονώνεται με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης.

Από την άλλη, η ηγεσία του κόμματος, στο ερώτημα, γιατί ανεβαίνει η επιρροή της Χρυσής Αυγής, υποστηρίζει ότι αυτό οφείλεται. στη θεωρία των δύο άκρων που προβάλουν τα αστικά πολιτικά κόμματα. Θεωρία που εξισώνει τον κομμουνισμό με τον φασισμό.

Μα αν η προβολή μίας αντιδραστικής θεωρίας, είχε τέτοια δυναμική, τότε το κομμουνιστικό κίνημα θα έπρεπε προ πολλού να μην υπάρχει , επειδή η ιδεολογία της διεθνούς αστικής τάξης είναι βαθιά αντικομμουνιστική.

Έχουμε την εντύπωση, ότι η ηγεσία του κόμματος, αποφεύγει σκόπιμα να δώσει πειστικές εξηγήσεις για την άνοδο του νεοναζιστικού μορφώματος στις εργατικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά. Γιατί αν το έκανε, θα έπρεπε να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Και αυτό που θα έβλεπε δεν θα της άρεσε καθόλου.

Μιας και αποφεύγουν οι ίδιοι να το κάνουν θα το επιχειρήσουμε εμείς.

Πιστεύουμε - και τα γεγονότα μας επιβεβαιώνουν - ότι η άνοδος της Χρυσής Αυγής στις λαϊκές συνοικίες του λεκανοπέδιου, σε συνδυασμό με την αντίστοιχη πτώση της επιρροής του ΚΚΕ στις ίδιες περιοχές, οφείλεται στο αδυνάτισμα των δεσμών του κόμματος με την εργατική τάξη συνολικά. Μια ματιά αν ρίξει κανείς στα αποτελέσματα των μεγάλων δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων τα τελευταία χρόνια, αλλά και στα ίδια τα συνέδρια της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, θα το διαπιστώσει χωρίς μεγάλη δυσκολία.

Που οφείλεται τώρα το αδυνάτισμα αυτό; Αναμφίβολα στην επικράτηση των αντεπαναστατικών, μικροαστικών, τροτσκιστικής υφής αντιλήψεων που υιοθέτησε η ηγεσία του κόμματος τα τελευταία 15 χρόνια, οι οποίες είχαν σαν αποτέλεσμα την αλλοίωση των επαναστατικών του χαρακτηριστικών.

Και είναι ιστορικά διαπιστωμένο, ότι το κόμμα από την ίδρυση του ακόμα, κατάφερε να ριζώσει μέσα στην εργατική τάξη της χώρας και να αντλήσει δύναμη από τη δύναμη της, επειδή διατήρησε ως κόρη οφθαλμού τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά. Τα οποία σήμερα αμφισβητούνται. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.

Κινδυνεύουμε δηλαδή να πάθουμε ότι έπαθαν οι ανεκδιήγητοι ηγέτες του ΓΚΚ, που μετέτρεψαν το ιστορικό αυτό κόμμα σε ουρά της αστικής τάξης και άνοιξαν διάπλατα το δρόμο στις φασιστικές ορδές του Λεπέν προκειμένου αυτές να εισβάλουν και να αλώσουν τις εργατικές συνοικίες του Παρισιού. Το ότι οι Γάλλοι ακολούθησαν ανοικτή σοσιαλδημοκρατική πολιτική, ενώ εμείς στην Ελλάδα ακολουθούμε τον ίδιο ολισθηρό δρόμο με κραυγές και συνθήματα που παραπέμπουν σε επαναστατικό βερμπαλισμό, μικρή σημασία έχει. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Οι φασίστες και στην Ελλάδα, εισβάλουν στις λαϊκές συνοικίες, κερδίζουν την συμπάθεια του εργατόκοσμου.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, προκαλεί κατάπληξη η θέση της ηγεσίας του κόμματος, ότι τα αποτελέσματα των περιφερειακών εκλογών και των ευρωεκλογών, επιβεβαίωσαν την ορθότητα της πολιτικής της.

Λυπούμαστε που το λέμε, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να τους ρωτήσουμε σε πια χώρα ζούνε. Δεν ξέρουν ότι στους μεγάλους και μεσαίους δήμους τα εκλογικά αποτελέσματα του κόμματος κατέρρευσαν; Δεν ξέρουν ότι στις περιφερειακές εκλογές το κόμμα είχε περισσότερες από 90.000 ψήφους λιγότερες (πτώση μεγαλύτερη του 16%) σε σχέση με τα αντίστοιχα αποτελέσματα του 2010; Δεν ξέρουν ότι στις τελευταίες ευρωεκλογές το κόμμα εμφάνισε τα χαμηλότερα εκλογικά ποσοστά από τη σύσταση του θεσμού;

Από ποιόν προσπαθούν να κρυφτούν, όταν καταφεύγοντας σε αλχημείες και συγκρίνουν όλα τα σημερινά αποτελέσματα με αυτά των εθνικών εκλογών του Ιούνη του 2012 για να υποστηρίξουν ότι το ΚΚΕ νίκησε.

Καλά δεν ξέρουν ότι δεν μπορείς να προσθέσεις μύγδαλα με καρύδια και καρπούζια με πεπόνια; Και ότι αν το κάνεις θα καταλήξεις σε τραγέλαφο;

Με το χέρι στην καρδιά απευθυνόμαστε σε κάθε κομμουνιστή εντός και εκτός κόμματος και του λέμε ότι οι ώρες είναι κρίσιμες τόσο για το ίδιο το κόμμα, όσο και για το επαναστατικό κίνημα της χώρας.

Ο καθένας ας αναλογιστεί τις ευθύνες του και ας πράξει ανάλογα.

Η αδράνεια και η αδιαφορία σήμερα ισοδυναμεί με θάνατο. Και κάτι τέτοιο η ιστορία δεν θα μας το συγχωρήσει.

Πηγή:Εργατικός Αγώνας