Του Αντώνης Δραγανίγου
"...Τα «άμεσα ζητήματα» ανακούφισης που προτείνονται από το ΣΥΡΙΖΑ σαν βάση για το μέτωπο αποδέχονται σε σημαντικό βαθμό το «μνημονιακό κεκτημένο» και κινούνται σε μια κατεύθυνση επιλεκτικών επιμέρους τροποποιήσεων των πιο ακραίων εκδοχών του..."
Με την τελευταία απόφαση της ΚΣΕ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέρριψε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την συγκρότηση ενός «πλατιού δημοκρατικού, προοδευτικού κινήματος ανατροπής». Με την απόφαση αυτή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκτιμά ότι η συγκεκριμένη πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ «επικυρώνει, βαθαίνει και δεν αναιρεί την πορεία ενσωμάτωσης στα πλαίσια της πολιτικής του κεφαλαίου και της ΕΕ όλου του τελευταίου διαστήματος.
Το κάλεσμα για συμπόρευση προς την Αριστερά και την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. δεν μπορεί να συγκαλύψει ούτε να εξισορροπήσει την κύρια επιδίωξη που είναι η αναζήτηση κυβερνητικών λύσεων με τη λεγόμενη «κεντροαριστερά» στα πλαίσια των όρων και των δεσμεύσεων ΕΕ – ΔΝΤ – Κεφαλαίου. Η πολιτική και κυβερνητική «πρόταση σωτηρίας» που διατυπώνεται αποτελεί ένα άλλο «μίγμα διαχείρισης» και εκλογίκευσης του μνημονιακού καθεστώτος και όχι μια ανατροπή του».
Είναι υπερβολική άραγε αυτή η εκτίμηση; Αδικεί την πρόταση; Ας δούμε ορισμένα από τα στοιχεία της.
Κατ’αρχήν στην συγκεκριμένη πρόταση δεν υπάρχει καμία αναφορά στα γενικά, κομβικά πολιτικά ζητήματα που σφραγίζουν την πολιτική διαπάλη στην ελληνική κοινωνία.
Για παράδειγμα τον Σεπτέμβρη αρχίζει η «διαπραγμάτευση» της κυβέρνησης για το χρέος. Ο ΣΥΡΙΖΑ αφού πέρασε από την «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του», στην ουσιαστική του αναγνώριση, καλεί σε εκλογές «για να αποφασίσει ο λαός ποιος θα διαπραγματευτεί καλύτερα το χρέος». Η «καλύτερη διαπραγμάτευση» και η «δίκαιη συμφωνία» με τους δανειστές είναι λοιπόν η «ρεαλιστική πρόταση» για το χρέος την οποία πρέπει προφανώς να στηρίξει το «δημοκρατικό, προοδευτικό μέτωπο».
Άλλο παράδειγμα: Είμαστε ήδη εντός των «μνημονιακού τύπου» δεσμεύσεων της ευρωζώνης και της ΕΕ (εφαρμογή των συνθηκών για την δημοσιονομική σταθερότητα και των σχετικών κανονισμών για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, έλεγχος και έγκριση τους από τις Βρυξέλλες, ετήσια αποπληρωμή του 1/20 του χρέους, καθεστώς μόνιμης εποπτείας, σύνδεση της εκταμίευσης του ΕΣΠΑ με την πιστή εφαρμογή της μνημονιακής βαρβαρότητας κλπ ). Ο ΣΥΡΙΖΑ στην πρότασή του απλά διαπιστώνει ότι με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπάρχουν διαφορές στο θέμα της ΕΕ. Πέραν τούτου ουδέν..
Θα μπορούσε να πει κανείς: «αυτά τα ξέρουμε. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει άλλη πολιτική στρατηγική από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αυτό αποτελεί εμπόδιο στην συνεργασία πάνω σε άμεσα ζητήματα, για να ανασάνει ο λαός, να γλυτώσουμε την ανθρωπιστική κρίση. Και ο καθένας ας παλεύει το πρόγραμμά του».
Μήπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι και πάλι «σεχταριστική» όταν εκτιμά ότι «ένα πρόγραμμα που πρέπει να χωράει «μέσα» στους θεσπισμένους σιδερένιους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας της ΕΕ, των «ισοσκελισμένων προϋπολογισμών» και των «πρωτογενών πλεονασμάτων», που πρέπει να ενσωματώσει τις εξοντωτικές για τους λαούς «μεταρρυθμίσεις» που προωθούν οι Βρυξέλλες, που σέβεται τους νόμους της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου και επιζητεί «κοινωνικό συμβόλαιο μαζί του» (φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να προχωράει και σε συναλλαγές με τμήματά του), που αποδέχεται την νομιμότητα του τοκογλυφικού χρέους και περιορίζεται στην «επαναδιαπραγμάτευση» σε συμφωνία με τους δανειστές, δεν μπορεί να είναι ένα πρόγραμμα σωτηρίας του λαού, δεν μπορεί να γυρίσει το βέλος της απέραντης φτώχειας και εξαθλίωσης, της ανεργίας και του ξεπουλήματος, της κατάλυσης κάθε δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας, δεν μπορεί να ανοίξει δρόμους ριζικής αλλαγής στην ελληνική κοινωνία»?. Ότι οδηγεί σε ήττες και απογοητεύσεις ανάλογες με αυτές της Κύπρου, της Ιταλίας κλπ?
Η πρόταση που κατατέθηκε και στα άμεσα ζητήματα επιβεβαιώνει αυτή την εκτίμηση. Τα «άμεσα ζητήματα» ανακούφισης που προτείνονται σαν βάση για το μέτωπο αποδέχονται σε σημαντικό βαθμό το «μνημονιακό κεκτημένο» και κινούνται σε μια κατεύθυνση επιλεκτικών επιμέρους τροποποιήσεων των πιο ακραίων εκδοχών του.
Σοβαρότατο ζήτημα αποτελεί η αποδοχή των χιλιάδων απολύσεων που έχουν γίνει στο δημόσιο τομέα. Γιατί η προβολή του στόχου της επαναπρόσληψης των «αντισυνταγματικά απολυμένων!!» (προσέξτε ούτε καν των «παράνομα απολυμένων»), αντί του σαφούς καθαρού «επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων» εγκαταλείπει στην ανεργία και την πείνα την συντριπτική πλειοψηφία των απολυμένων. (από την ΕΡΤ, μέχρι τους σημερινούς διαθέσιμους). Η πρόταση για την επαναφορά του εξευτελιστικού ποσού των 461 ευρώ σαν επίδομα ανεργίας και η έλλειψη αναφοράς στην παροχή σε όλους τους ανέργους, δείχνει και τα όρια που έχει όποιος αποφασίζει να τηρήσει την δημοσιονομική ορθοδοξία των Βρυξελλών.
Στο θέμα των μισθών η επαναφορά μόνο του κατώτερου μισθού του ιδιωτικού τομέα στα 751 ευρώ (και αυτό υπό αίρεση σύμφωνα με τις ομιλίες του οικονομικού τους επιτελείου») αντί της αποκατάστασης των μισθών στα προ μνημονίου επίπεδα και της επαναφοράς του13 ου και 14ου μισθού δείχνει την ουσιαστική αποδοχή της λιτότητας. Η διαχείριση της κρίσης του καπιταλισμού και η περιφρούρηση της «ανταγωνιστικότητας» του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου έχει τους δικούς της σιδερένιους νόμους.!
Στα θέματα των ιδιωτικοποιήσεων η γραμμή συσπείρωσης είναι «όχι στις περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις», αντί για την επανεθνικοποίηση των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων και γενικά της δημόσιας περιουσίας ή αυτών που θέλει η συγκυβέρνηση να ιδιωτικοποιήσει (πχ «μικρή ΔΕΗ», «ελληνικό» κλπ), την άρνηση της απελευθέρωσης των αγορών στα δημόσια αγαθά, την πλήρη κατάργηση του εκτροφείου των σκανδάλων, του ΤΑΙΠΕΔ. Πώς να αμφισβητηθούν οι οδηγίες απελευθέρωσης των αγορών της ΕΕ;
Επειδή η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ έχει αυτήν την πολιτική κατεύθυνση, αναζητά συμμάχους στην κεντροαριστερά . Το περιεχόμενο της πολιτικής καθορίζει και την κατεύθυνση των συμμαχιών.
Τα παραπάνω αποδεικνύουν πόσο άστοχη και δογματική είναι η αντιπαράθεση κάποιων δήθεν «άμεσων στόχων ανακούφισης» σε αντίθεση με κάποιους δήθεν «μακροπρόθεσμους στόχους ανατροπής». Μέσα στο πρόγραμμα και την πολιτική και κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται η άμεση και στενή σχέση που έχει η αποδοχή του στρατηγικού πλαισίου του αντίπαλου με την «ρεαλιστική προσαρμογή» των άμεσων στόχων, την εγκατάλειψη δηλαδή των στόχων ουσιαστικής βελτίωσης της ζωής των εργαζόμενων. Φαίνεται η ηγεμονία της «στρατηγικής»(εναλλακτική λύση με αποδοχή των πλαισίων του συστήματος, με την τακτική («ρεαλιστική προσαρμογή των στόχων).
Η λογική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης, της σύγκρουσης με την αντιδραστική αναδιάρθρωση, για κατακτήσεις, για ρήγματα στην αστική πολιτική, προσέγγιση της επανάστασης δεν είναι λοιπόν αλληλοσυμπληρούμενη ή τεμνόμενη, αλλά αντίθετη με την πολιτική-κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.
Η συζήτηση δεν είναι για το μέλλον. Αφορά την σημερινή άμεση πολιτική και κινηματική δράση. Αφορά την δράση στο κίνημα, το πρόγραμμα που παλεύουμε, την ηγεμονία της δικής μας «επαναστατικής στρατηγικής πάνω στην τακτική».
Γιατί πράγματι όλοι καταλαβαίνουμε ότι μέσα στο κίνημα, τους αγώνες και την αριστερά συγκρούονται όλο και πιο πολύ δυο γραμμές:
-Αγώνας για την πλήρη και οριστική ανατροπή όλου του αντιδραστικού μνημονιακού οικοδομήματος, διεκδικήσεις με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες της εργατικής τάξης ή αποδοχή και μακροπρόθεσμη ενσωμάτωση των ορίων που βάζει η κρίση του καπιταλισμού και η Ευρωπαϊκή Ένωση?
- Λαϊκό- εργατικό αγωνιστικό μέτωπο με κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της αριστεράς για την ανατροπή συνολικά του μαύρου μετώπου κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και της συγκυβέρνησης με την δύναμη του λαϊκού ξεσηκωμού ή «ενότητα» για την υποταγή στην κοινοβουλευτική αναμονή και την θεσμική αντιπολίτευση για να αλλάξει ο κυβερνητικός διαχειριστής?
- Διατήρηση, ανάπτυξη και συγκεκριμενοποίηση του αντικαπιταλιστικού προγράμματος (με έμφαση στο κοινωνικό ζήτημα της ανεργίας, της φτώχιας, αναβάθμιση των ζητημάτων της δημοκρατίας της υπεράσπισης της λαϊκής κυριαρχίας κλπ) ή εγκατάλειψή του και αντικατάστασή του από ένα «μίνιμουμ πρόγραμμα» της «μη περαιτέρω χειροτέρευσης» (ή του «να μην πτωχεύσει ο λαός» που υποστηρίζει με άλλο τρόπο το ΚΚΕ).
- Πλήρης ανεξαρτησία από την πολιτική και κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, λογική αριστερής, εργατικής αντιπολίτευσης και τώρα και αν κυβερνήσει ή στάση, κριτικής στήριξης ή ανοχής που τελικά θα οδηγήσει στην ενσωμάτωση όπως πάμπολλες φορές το έχουμε δει μέχρι τα σήμερα?
- Επιμονή στον επαναστατικό δρόμο της δημιουργίας οργάνων και θεσμών του οργανωμένου λαού, δυαδικής εξουσίας, συντριβής του κράτους και επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας, πορείας προς τον σοσιαλισμό / κομμουνισμό της εποχής ή αγκύρωση γύρω από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, σαν «άμεσο σκαλοπάτι», εφαλτήριο, «δρόμο για την εξουσία» κλπ
Ο αγώνας για την αντικαπιταλιστική ανατροπή μπορεί να «ανατρέψει» την επίθεση και τα σχέδια σταθεροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος, να επιβάλλει κατακτήσεις, να αλλάξει τους συσχετισμούς στην κοινωνία και την αριστερά, να κρατήσει ανοιχτό τον δρόμο της ανατροπής.
Έτσι μπαίνουν τα διλήμματα στο κίνημα και την αριστερά. Και αυτή η σειρά των διλημμάτων δεν δίνει δυνατότητες επιλογής. Κινείσαι ή στην μια ή στην άλλη πλευρά της ράγας. Ο μέσος δρόμος σε συνθήκες ιστορικής κρίσης και αντιδραστικής ανασυγκρότησης του καπιταλισμού ευτυχώς ή δυστυχώς μας τελείωσε.
Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ 29/6/2014
Αναδημοσίευση από:αριστερό blog
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου