Ιράκ: Πεδίο βολής φτηνό

Της Χριστίνας Μαυροπούλου

Το «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε» -(Islamic State of Iraq and al Sham-ISIS, --al Sham1) είναι εδώ, κηρύσσοντας και τη δημιουργία του Χαλιφάτου, του χαλίφη περιλαμβανομένου: του Αμπου μπακρ αλ Μπαγκντάντι.

Τα πάντα εκτυλίσσονται σε χρόνο ρεκόρ: Η επέλαση του ISIS που πλέον ελέγχει σημαντικά τμήματα του Ιράκ αλλά και της Συρίας. Η ανακήρυξη του Χαλιφάτου. Το ISIS που πριν μερικά 24ώρα κήρυξε «παγκόσμιο Τζιχάντ», ειδικά έναντι των «διεφθαρμένων ηγετών των αραβικών χωρών». Η κήρυξη του παγκόσμιου τζιχάντ συνοδεύτηκε και από τη δημοσιοποίηση ενός χάρτη, με περιοχές προς κατάκτηση την επόμενη πενταετία: Ισπανία, Βόρεια Αφρική, Βαλκάνια, μεγάλα τμήματα της Ασίας και φυσικά όλη η περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Ο πλανήτης έκπληκτος παρακολουθεί το ντόμινο των εξελίξεων που δείχνει να αλλάζει τα δεδομένα, σε μία περιοχή του κόσμου, που σχεδόν απαρχής της οικουμένης είναι μία εκ των κύριων παγκόσμιων πυριτιδαποθηκών. Πώς να ερμηνευτούν οι εξελίξεις; Και που οδηγούμαστε;

Ας αρχίσουμε την αποκρυπτογράφηση.

Καταρχήν, η ιδέα του Χαλιφάτου, μόνο καινούργια δεν είναι. Κατά καιρούς, διάφοροι ισλαμιστές ηγέτες, έχουν παίξει με αυτήν. Εδώ και δεκαετίες, το Κόμμα της Ισλαμικής Απελευθέρωσης, που ιδρύθηκε το 1952 από έναν παλαιστίνιο σεΐχη, τον Τακιεντίν Ναμπαχάνι2 έχει ως σημαία την επανεγκαθίδρυση του Χαλιφάτου .

Στο απόγειο του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», συχνά στις ομιλίες του, ο τότε πρόεδρος Τζορτζ Ου. Μπους, επέσειε την απειλή της ανασύστασης ενός μεγάλου μουσουλμανικού και ολοκληρωτικού χαλιφάτου, που θα εκτείνεται από την Ευρώπη έως την Ασία. Ήταν και η θεωρία της σύγκρουσης των πολιτισμών του Σ. Χάντινγκτον στη μόδα… Με όλα αυτά «παρασύρθηκε» ακόμη και ο πρώην Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί και έβγαζε λόγους περί της απειλής του «χαλιφάτου». Οι μετέπειτα εξελίξεις εναπόθεσαν την αναγκαία σκόνη του χρόνου. Μέχρι πριν ένα μήνα περίπου, όπου το Χαλιφάτο, η επέλαση των τζιχανιστών και άλλες συναφείς ιστορίες επανήλθαν με δριμύτητα στην επικαιρότητα.

Δεύτερον, η επέλαση των Τζιχαντιστών στο Ιράκ δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Περισσότερα από τρία χρόνια μάχονται στη Συρία, ένα πολυεθνικό συνονθύλευμα. Μέχρι πρότινος οι τζιχαντιστές ήταν «σύμμαχοι» με το άλλο συνονθύλευμα των «αντικαθεστωτικών», πολεμώντας τον κοινό εχθρό, το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ. Η ρήξη προκλήθηκε ή επιβλήθηκε(;) όταν πλέον δεν μπορούσε να αποκρυβεί η ανεξέλεγκτη δολοφονική μανία των Τζιχανιστών. Έτσι βλέπουμε από τις αρχές του χρόνου ο «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» να εκπαιδεύεται από επίλεκτες αμερικανικές ομάδες στο έδαφος της Ιορδανίας, ενώ αντίθετα το ISIS να έχει αρχίσει την επέλασή του στα εδάφη του Ιράκ. Τότε ήταν που πήρε τον έλεγχο της Φαλούτζα και άλλων περιοχών. Επισήμως, η κυβέρνηση του προέδρου Νούρι αλ Μαλικί δεν είχε αντιδράσει καθώς «τοπικοί φύλαρχοι» είχαν ζητήσει από την κεντρική κυβέρνηση του Ιράκ να μην παρέμβει. Σουνιτικές περιοχές γαρ…

Μέχρι τη στιγμή της μεγάλης επίθεσης και την πτώση της Μοσούλης. Η διαφορά είναι τεράστια και πρωτίστως ποιοτική. Η Μοσούλη, κατόπιν η γενέτειρα του Σαντάμ Χουσείν, το Τικρίτ και άλλες πόλεις (μεταξύ αυτών και το μεγαλύτερο διυλιστήριο του Ιράκ στο Μπαϊτζί) δεν έπεσαν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα εξαιτίας της «δεινής μαχητικής ικανότητας» των Τζιχανιστών, αλλά γιατί υπήρξε ένας καταλύτης: η στήριξη του Ιρακινού Ισλαμικού Στρατού που συγκρότησαν μπααθιστές, πρώην συνεργάτες του Σαντάμ Χουσεΐν υπό τον πρώην αντιπρόεδρο Ιζάτ Ιμπραχίμ αλ Ντούρι, γνωστό και με το παρατσούκλι «Ρήγας Σπαθί», το φύλλο της τράπουλας που υποτίθεται αντιπροσωπεύει τον… Μέγα Αλέξανδρο. Η συμμαχία του αλ Ντούρι και άλλων πρώην μπααθιστών είναι και ανίερη και πρόσκαιρη. Ωστόσο καταδεικνύει ότι πρόκειται για μία εξέγερση των σουνιτών που επί δεκαετίες νέμονταν στην εξουσία στο Ιράκ ενάντια στην κυβέρνηση του σιίτη αλ Μαλικί, στενά συνδεόμενου με το Ιράν και παρόλα αυτά τον άνθρωπο που ΗΠΑ «διόρισαν» για την ηγεσία του μεταπολεμικού Ιράκ. Πλεονεκτήματά του το μίσος του για τα μπααθικά καθεστώτα και η «σιδερένια πυγμή».

Τρίτον, το χάος στο οποίο έχει βυθιστεί το Ιράκ και κινδυνεύει να συμπαρασύρει όλη την περιοχή, ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Το «χάος» που συνοδεύεται από λουτρά αίματος, χαρακτηρίζει όλη την περιοχή από καταβολής των σύγχρονων «αστικών» κρατών. Οι περιοχές που αυτή τη στιγμή έχει καταλάβει το ISIS αποτέλεσαν το μήλο της έριδος, καθ’ όλη τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μεταξύ των δύο μεγάλων αποικιακών δυνάμεων της περιοχής, της Γαλλίας και της Βρετανίας. Η περιοχή μοιράστηκε και τα σύνορα χαράχτηκαν με τη συμφωνία του 1916 του Sykes-Picot, που εμπεριείχε το «όραμα» τη γαλλικής και βρετανικής κυριαρχίας επί της περιοχής και των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών για την εξυπηρέτηση και προώθηση των ιμπεριαλιστικών τους συμφερόντων. Ωστόσο η Μοσούλη παρέμεινε υπό γαλλική κατοχή. Μετά την κατάληψη της Δαμασκού από τους Βρετανούς η υπόθεση «λύθηκε» κατά τη συνάντηση του τότε βρετανού πρωθυπουργού Λόυντ Τζορτζ με το Γάλλο πρόεδρο Ζορζ Κλεμανσώ στις Βερσαλίες: Ο Κλεμανσώ ρωτά τον Λόυντ Τζορτζ «τι θέλεις;» και αυτός απαντά «Τη Μοσούλη». «Έγινε. Κάτι άλλο;» ξαναρωτά ο Κλεμανσώ και ο Λόυντ Τζορτζ βάζει στο τραπέζι «την Ιερουσαλήμ». Έτσι απλά, ο βρετανός πρωθυπουργός πήρε το Ιράκ (Μεσοποταμία) και την Παλαιστίνη, ενώ οι Γάλλοι εξασφάλισαν το Λίβανο και τη Συρία. Ο ξεσηκωμός των Αράβων που υποκινήθηκε ή κατά άλλους στηρίχθηκε από τους Βρετανούς προδόθηκε σε λίγα μόλις λεπτά, για τον πλούτο της Μεσοποταμίας, τη γεωστρατηγική της σημασία και το πετρέλαιο της Μοσούλης.

Ο Τσόρτσιλ και οι σαράντα κλέφτες

Η συμφωνία υπογράφτηκε στο 1920 με τις δύο αποικιακές δυνάμεις, να κάνουν ευρύτατη χρήση του δόγματος «διαίρει και βασίλευε». Για να διοικεί η Γαλλία τη Συρία και το Λίβανο, απευθύνθηκε στις θρησκευτικές μειονότητες, τους Αλαουίτες και τους Χριστιανούς, που συνεργάστηκαν απολύτως με το αποικιακό καθεστώς απομονώνοντας τους εύρωστους μέχρι τότε Σουνίτες. Στη δεκαετία του ’70 ήταν πλέον οι Αλαουίτες η νέα καθεστηκυία τάξη που ανέλαβε τα ηνία της χώρας μετά τις εξεγέρσεις του αραβικού εθνικισμού ενώ παρά το μπααθικό καθεστώς οι δεσμοί «αίματος» με την Γαλλία δεν κόπηκαν.

Η Μεσοποταμία, δηλαδή το σημερινό Ιράκ αποδείχθηκε πολύ πιο δύσκολη περίπτωση για την κυριαρχία των Βρετανών. Βομβαρδισμοί, μετακινήσεις πληθυσμών, συνεχείς στρατιωτικές επιχειρήσεις. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του νεοδιόριστου τότε υπουργού Αποικιών, Ουίνστον Τσόρτσιλ -- του ανθρώπου που μαζί με την αρχαιολόγο Γερτρούδη Μπελ και τον Τ.Ε. Λώρενς (Λώρενς της Αραβίας) από ένα πολυτελές ξενοδοχείο του Καίρου χάραξαν τα σύνορα του σημερινού Ιράκ, της υπεριορδανίας και της Παλαιστίνης-- ότι πρόκειται για ένα «αχάριστο ηφαίστειο». Το ηφαίστειο είχε τρεις ζώνες: το βορρά με τους Κούρδους, τις κεντρικές περιοχές όπου κυριαρχούσαν και λόγω μετακινήσεων οι σουνίτες. τις νότιες όπου κυριαρχούσαν οι σιίτες και ήταν περιοχές που για αιώνες βρίσκονταν υπό την εξουσία διαφόρων ηγεμόνων της Περσίας. Περιοχές που μισούσαν η μία την άλλη, και όλες μαζί τη «βρετανική κυριαρχία». Ήταν το μοναδικό ενοποιητικό στοιχείο. Με την άνοδο του Μπάαθ και του Σαντάμ Χουσείν οι κεντρικές σουνιτικές περιοχές, που είχαν ευδοκιμήσει επί βρετανικής κυριαρχίας «κυριάρχησαν» και αμερικανικής που ανέλαβε ντε φάκτο τις σφαίρες επιρροής της, ενώ η πλειοψηφία του πληθυσμού που ήταν σιίτες περιθωριοποιήθηκαν εντελώς και οι Κούρδοι κυριολεκτικά μαρτύρησαν. Πρώτο σημείο καμπής, το 1979, η ιρανική επανάσταση. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θορυβήθηκαν, οι Μοναρχίες του Κόλπου ανησύχησαν καθώς ο Αγιατολάχ Χομεϊνί και το θεοκρατικό του καθεστώς έστρεψαν τα βέλη τους εναντίον των «διεφθαρμένων μοναρχιών» αλλά και των «αθεϊστών στη Βαγδάτη». ΗΠΑ, Ευρώπη, ΕΣΣΔ αραβικά κράτη, προτάσσοντας τα συμφέροντά τους και την ενεργειακή τους ασφάλεια, όλοι ανοικτά ή υπογείως στήριξαν το Σαντάμ Χουσείν, ο οποίος επιτέθηκε εναντίον του Ιράν. Ο Σαντάμ έκανε ευρύτατη χρήση χημικών κατά πολεμικές επιχειρήσεις και τις επιθέσεις εναντίον του Ιράν. Κανείς δεν κέρδισε τον πόλεμο και οι δύο χώρες μετά από μία δεκαετία σχεδόν εχθροπραξιών υπόγραψαν συμφωνία ειρήνευσης. Το Ιράκ είχε αποδεκατιστεί ωστόσο και κάλεσε τις μοναρχίες του Κόλπου για βοήθεια, όπως και τις ΗΠΑ. Όλοι αρνήθηκαν. Σπρωγμένος και από την «αδιαφορία» της τότε κυβέρνησης Μπους του πατρός, εισβάλλει στο Κουβέιτ, στις 2 Αυγούστου 1990. Οι Ηνωμένες Πολιτείες σαλπίζουν επίθεση τον εκδιώκουν από το Κουβέιτ, με τον πρώτο πόλεμο του Ιράκ (Γενάρης Φλεβάρης 1991) αλλά προς δυσαρέσκειά τους, η υποκινούμενη και από τη Ψια εξέγερση Κούρδων και Σιιτών πνίγεται στο αίμα και ο Σαντάμ Χουσείν παραμένει στην εξουσία.

Τα γεγονότα έκτοτε λίγο πού γνωστά. Για περισσότερο από μία δεκαετία, το Ιράκ ήταν σε απομόνωση καθώς ο ΟΗΕ είχε επιβάλλει ασφυκτικό εμπάργκο. Ο λαός του Ιράκ οδηγήθηκε στην εξαθλίωση, το καθεστώς του Σαντάμ Χουσείν, έγινε ακόμη πιο στυγερό. Περίπου 1.500.000 παιδιά υπολογιζεται ότι πέθαναν εξαιτίας απολύτως ιάσιμων ασθενειών, έλλειψης φαρμάκων αλλά και κακουχίες, εξαιτίας του εμπάργκο. Η τότε υπουργός Εξωτερικών επί κυβερνήσεων Μπιλ Κλίντον ερωτώμενη εάν νοιώθει τύψεις για το θάνατο τόσων παιδιών εξαιτίας του εμπάργκο και των κυρώσεων με απόλυτη ψυχρότητα είχε απαντήσει «όχι» καθώς στρέφεται ενάντια σε ένα τυραννικό καθεστώς . Καθεστώς που είχαν εκθρέψει οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Είναι η περίοδος που πέθανε οριστικά ο «αραβικός εθνικισμός». Το κενό που άφησε συμπληρώθηκε από τους ισλαμιστές εξτρεμιστές, οι οποίοι επίσης είχαν εκτραφεί από τις ΗΠΑ αλλά και τη Βρετανία, και χρησιμοποιήθηκαν κατά κύριο λόγο εναντίον της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν αλλά και οπουδήποτε αλλού. Ο τζιχαντισμός και η Αλ Κάιντα κάνουν πρεμιέρα λίγο πριν την εκπνοή του περασμένου αιώνα, με τις επιθέσεις στις αμερικανικές πρεσβείες στην Τανζανία και την Κένυα, το 1998. Η 11η Σεπτεμβρίου θα σημάνει την έναρξη του παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας, που περιλαμβάνει και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Αφγανιστάν, όπου υπάρχει ΟΜΟΘΥΜΙΑ και το 2003 στο Ιράκ, με στόχο την «αλλαγή καθεστώτος». Όχι μόνο για το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Εντούτοις για άλλη μία φορά, το Ιράκ αποδείχθηκε ένα «αχάριστο ηφαίστειο». Οι Ηνωμένες Πολιτείες «έπαιξαν» με τις εθνοτικές, φυλετικές και θρησκευτικές διαφορές, προκειμένου να διαλύσουν το «καθεστώς» του Σαντάμ Χουσείν. Ωστόσο η διάλυση του μπααθικού καθεστώτος, σήμανε και την πλήρη διάλυση του κεντρικού κράτους και όλων των δομών. Η αμερικανική κατοχή γρήγορα περιορίστηκε στο έδαφος του Ιράκ --μέσα και γύρω από την Πράσινη Ζώνη στη Βαγδάτη— κι ακολουθήθηκε από ένα αιματηρό εμφύλιο πόλεμο (2006/7), που κράτησε πάνω από δύο χρόνια. (Ένα παρεμφερές σενάριο, με διαφοροποιήσεις βέβαια, εκτυλίσσεται τα τελευταία τρία χρόνια και στη Συρία. ) Ο εμφύλιος σταμάτησε μόνο και μόνο για να φύγουν οι Αμερικανοί, που αναγκάστηκαν να φύγουν το Δεκέμβριο του 2011, δίχως να έχουν εξασφαλίσει τίποτε, ούτε καν τα συμβόλαια για τα πετρέλαια του Ιράκ. 

Ντόμινο ανατροπών

Για να φτάσουμε σήμερα και την ανάδυση του άστρου του ISIS και των μύθων που τον συνοδεύουν., κυρίως όσον αφορά την πραγματική υποστήριξή της από τους σουνίτες του Ιράκ ή τις ικανότητές της πραγματικά να καταλάβει τη Βαγδάτη ακόμη και με τη βοήθεια των πρώην μπααθικών στρατιωτικών. Και αυτό γιατί η Βαγδάτη, ουσιαστικά «εκκαθαρίστηκε» από τους σουνίτες, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, όταν αρχικά ο αμερικανικός κατοχικός στρατός είχε αφοπλίσει όλες τις ένοπλες σουνιτικές ομάδες παρέχοντας, με αυτόν τον τρόπο τρομακτικό αβαντάζ στις σιιτικές ένοπλες ομάδες. Από την άλλη πλευρά αναλυτές υποστηρίζουν ότι δεν πρόκειται για «θρησκευτικές» συγκρούσεις αλλά για πραγματικά λαϊκές εξεγέρσεις εναντίον των βάρβαρων καθεστώτων, που είτε βρίσκουν αυτή τη διέξοδο, δηλαδή της θρησκευτικής σύγκρουσης είτε επίτηδες οδηγούνται σε αυτή, με εμβόλιμες εισαγόμενες ένοπλες ομάδες που κατορθώνουν με έξωθεν στήριξη να κυριαρχήσουν. Είναι γνωστό ότι το ISIS αλλά και άλλες ομάδες των τζιχανιστών τις έχουν ενισχύσει και τις ενισχύουν, η Σαουδική Αραβία και οι Μοναρχίες του Κόλπου. Το Μέτωπο αλ Νούσρα ήταν «τρόφιμος» της Τουρκίας μέχρι τις αρχές Ιούνη που αναγκάστηκε να πάρει αποστάσεις, ενώ αμερικανοί και ευρωπαίοι παίζουν όπου τους παίρνει και βάσει των εξελίξεων, ενώ μεγάλος παίκτης έχει αναδειχθεί και η Ρωσία, Όχι μόνο στη Συρία αλλά και στο Ιράκ.

Ωστόσο η πραγματικότητα όπως διαμορφώνεται, ήδη κυοφορεί σειρά ανατροπών.

Τα σύνορα του Ιράκ, της Συρίας και ενδεχομένως και άλλων κρατών έχουν πλέον τεθεί σε αμφισβήτηση, δηλαδή τα σύνορα που χάραξαν οι αποικιοκράτες. Το ενιαίο Ιράκ έχει στην πράξη τριχοτομηθεί. Σιίτες και Σουνίτες, δεν γίνεται να μοιράζονται «το ίδιο χώμα» ειδικά μετά τις πληροφορίες για εκτελέσεις, αποκεφαλισμούς, ακόμη και σταυρώσεις χιλιάδων σιιτών από το ISIS. Η ανακήρυξη του χαλιφάτου, επίσης έχει ένα στοιχείο που έχει υποφωτιστεί: πρόκειται για την ενοποίηση των σουνιτικών περιοχών. Μάλιστα οι τζιχαντιστές έχουν καταλάβει όλα τα στρατηγικά μεθοριακά περάσματα στο Ιράκ, είτε προς Ιορδανία είτε προς Συρία. Πρακτικά σημαίνει ότι έχει σπάσει ο άξονας «τροφοδοσίας και επικοινωνίας» του Ιράν με τη Συρία και το Λίβανο. Επίσης, ότι μια διάχυση και προς την Ιορδανία είναι πολύ πιθανή. 

Το Ιράκ και η Συρία, γίνονται πεδίο επίλυσης διαφορών των βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία και Ευρωπαίων αλλά και συνεχώς αναδυόμενων περιφερειακών παικτών, όπως η Σαουδική Αραβία, που πλέον έχει αναπτύξει χιλιάδες στρατιώτες στη μεθόριο με το Ιράκ, φοβούμενη καταρχήν τη διάχυση και στο έδαφός τους και ενδεχομένως έχοντας ήδη δικά της σχέδια. Ή από κοινού με τη Γαλλία, μία ακόμη «ανίερη και πρόσκαιρη συμμαχία» που έχει επισημοποιηθεί με τη συμφωνίας στρατηγικής συνεργασίας, για «κοινή πολιτική στην περιοχή». Με βάση αυτό το σύμφωνο οι δύο χώρες είχαν «κοινή στρατηγική» και στην εκστρατεία «υπονόμευσης» και παρακώλησης ώστε να καταστούν άκυρες των πρόσφατων εκλογών στη Συρία.

Συνεπώς τόσο Σαουδική Αραβία, όσο και Γαλλία αλλά και οι αραβικές μοναρχίες του Περσικού Κόλπου και η Τουρκία –με την Τουρκία να αναδεικνύεται προς τον παρόν ως η μόνη χαμένη καθώς και οι Κούρδοι έχουν ενισχυθεί υπερβολικά, οι Περμεργκά κατέλαβαν αμαχητί το Κιρκούκ και συνεπώς έβαλαν και στο χέρι και αυτά τα πετρελαϊκά κοιτάσματα, τα ερίσματά της στην περιοχή υποχωρούν και οι «τρόφιμοί» της αποδείχθηκαν αναξιόπιστοι-- αποδεικνύεται ότι ξεδιπλώνουν έναν δικό τους σχεδιασμό για την προώθηση των συμφερόντων τους στην περιοχή, που δεν συντονίζεται απαραίτητα με τον αμερικανικό, ίσως και κάποιες φορές να βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης. 

Οι ΗΠΑ πάλι, που εδώ και καιρό, εξαιτίας της επιλογής του σιίτη αλ Μαλικί στο Ιράκ, είχαν βρει ένα επίπεδο συνεννόησης με το Ιράν, έστω και αμοιβαίας υποκρισίας. Εκ των εξελίξεων, και με δεδομένο ότι μέχρι στιγμής η αμερικανική κυβέρνηση δεν θέλει να εμπλακεί σε ένα «ευρύτατο πόλεμο» στο έδαφος του Ιράκ, δείχνει ότι είναι πρόθυμη για το μεγάλο συμβιβασμό με το Ιράν, που ήδη παίζει και με τη Ρωσία σε κόντρα ρόλο προκειμένου να ενισχύσει τη θέση της έναντι των ΗΠΑ. Έτσι κι αλλιώς το Ιράν ήδη βρίσκεται επί τους εδάφους του Ιράκ, στρατιωτικά, στηρίζοντας τον ιρακινό στρατό στις μάχες με το ISIS που τα τελευταία 24ωρα δείχνουν να έχουν θετικά αποτελέσματα.

Η περίπτωση επίτευξης «σύγκλισης» μεταξύ Ιράν και ΗΠΑ θα προκαλέσει τευτονικές αλλαγές στην περιοχή. Πάντως ακόμη και αυτή η προσωρινή, ήδη έχει τις συνέπειές της. Τη σύγκλιση Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας έναντι του κοινού εχθρού που είναι το Ιράν. Το Ισραήλ ειδικά έχει ξεκινήσει ήδη τις πολεμικές επιχειρήσεις αναχαίτισης, με αφορμή τη δολοφονία τριών Ισραηλινών εποίκων, εναντίον των Παλαιστινίων. Φυσικά, ο πραγματικός λόγος είναι η κυβέρνηση «παλαιστινιακής εθνικής ενότητας» και συνολικά οι συσχετισμοί στην περιοχή.

Πάντως οι Ηνωμένες Πολιτείες, είτε γιατί το σχεδίασαν, είτε γιατί το προκάλεσαν είτε γιατί απλώς δεν μπορούσαν να το ελέγξουν, το «χάος» που επικρατεί τους «βολεύει». Καταρχήν διαιωνίζεται ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και διαχέεται παντού. Στη θέση του Οσάμα μπιν Λάντεν ο αλ Μπαγντάντι, προς το παρόν. Επίσης, η «αλλαγή καθεστώτος» για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, μπορεί να επιτευχθεί έστω και με ένα πόλεμο μέσω «πληρεξουσίων», που δεν έχει και τόσο μεγάλο οικονομικό και ανθρώπινο κόστος για τις ΗΠΑ. Ασχέτως πάντως των μελλοντικών σχεδίων όλων των εμπλεκομένων, που αποδεικνύεται ότι είναι και ανεξέλεγκτα είναι και πολλοί , η ανάδυση του ISIS έχει σημάνει την αρχή ενός πολύχρονου πολέμου για την τύχη της «Μεσοποταμίας».

1. Al Sham- Πρόκειται για την περιοχή που η αποικιοκρατική δύση, ονόμασε Λεβάντε. Επρόκειτο για ένα χαλιφάτο με το χαλίφη να είναι ο διάδοχος του προφήτη Μουχάμαντ. Μετά τους τέσσερις πρώτους χαλίφηδες εγκαθίσταται η δυναστεία, η λεγόμενη των Ομμεγιαδών. Κατόπιν, το 750, η δυναστεία των Αββασιδών, η οποία θα σαρωθεί από τους Μογγόλους το 1258. Οι απόγονοι του τελευταίου αββασίδη χαλίφη καταφεύγουν τότε στο Κάιρο, υπό την προστασία των μαμελούκων σουλτάνων. Η κατάκτηση της Αιγύπτου από τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, το 1517, επιτρέπει στην οθωμανική δυναστεία να διεκδικεί το χαλιφάτο, το οποίο θα γίνει τουρκικό μέχρι την κατάργησή του, το 1924, από το Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.

2. Ο Ναμπαχάνι ήταν μουσουλμάνος δικαστής (κάντι) στη Χάιφα κατά τη διάρκεια της βρετανικής Εντολής (1922-1948). Σπούδασε στο αιγυπτιακό πανεπιστήμιο του Αλ Άζχαρ, όπου εντάχθηκε στους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Ενεργό μέλος της Αδελφότητας στη Ναμπλούς και μετά στην Ιερουσαλήμ, διαφωνεί, το 1950, και στη συνέχεια εκδίδει το βιβλίο « Να σώσουμε την Παλαιστίνη». Με βάση το σκεπτικό του ο εθνικισμός είναι το χειρότερο εμπόδιο στον δρόμο για την ανακατάληψη της Παλαιστίνης. Οι αποικιακές δυνάμεις έχουν χειραγωγήσει, κατά τη γνώμη του, τις αραβικές διαμαρτυρίες κατά τη διάρκεια του οθωμανικού χαλιφάτου. Έτσι ο Ναμπαχάνι υποστηρίζει, την ανάδυση ενός ομοσπονδιακού ισλαμικού κράτους, κάτω από τη διοίκηση ενός άραβα χαλίφη, όπως συνέβη από τον θάνατο του προφήτη Μουχάμαντ, το 632, μέχρι την πτώση της Βαγδάτης των Αββασιδών στα χέρια των Μογγόλων. Το εργαλείο αυτής της παγκόσμιας αναγέννησης: το Κόμμα της Ισλαμικής Απελευθέρωσης-Χεζμπ ελ Ταχρίρ, που ιδρύεται το 1952, με βάσεις σε όλες σχεδόν τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Ωστόσο οι συνεχείς εκκλήσεις του για τη δημιουργία του Χαλιφάτου κινητοποιεί όλες τις υπηρεσίες πληροφοριών και καταστολής της περιοχής, που δρουν κατασταλτικά και το κόμμα σχεδόν εξαφανίζεται περίπου στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Αναδύεται από τις στάχτες του, περίπου δύο δεκαετίες μετά, με πυρήνες, ζωτικούς και μαζικούς, στην κεντρική Ασία και τις μουσουλμανικές κοινότητες της Δύσης, κυρίως στην Ευρώπη. Επίσης ενεργοί και δραστήριοι πυρήνες εμφανίζονται αμέσως μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ στο Τατζικιστάν και στο Ουζμπεκιστάν.

Πηγή:Σύλλογος Μαρξιστικής Σκέψης "Γ. Κορδάτος"