Ισραηλινή επέμβαση στη Γάζα και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα

Γράφει ο Στωικός

Μαζικές διαδηλώσεις πραγματοποιούνται σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή την βάρβαρη και δολοφονική στρατιωτική επέμβαση των ισραηλινών μιλιταριστών στην λωρίδα της Γάζας.

Σε Λονδίνο, Παρίσι, Βερολίνο, Μαδρίτη, Κωνσταντινούπολη και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, φορείς και συνδικάτα οργάνωσαν κινητοποιήσεις με συμμετοχή χιλιάδων κόσμου, φωνάζοντας συνθήματα κατά των μακελάρηδων του Ισραήλ, αλλά και ενάντια στις ΗΠΑ και την ΕΕ που στήριξαν απροκάλυπτα τη νέα δολοφονική επέμβαση.

Αναντίστοιχη είναι η εικόνα που εμφανίζεται στην Ελλάδα. Ενώ το μακελειό συνεχίζεται, με τους νεκρούς Παλαιστίνιους να ξεπερνούν τους 500, μία κινητοποίηση έγινε όλο κι' όλο, αυτή που οργανώθηκε από το ΚΚΕ και η ΚΝΕ την Πέμπτη 17/7 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Την Τρίτη εξάλλου στις 22/7 συλλογικοί φορείς ελλήνων και μεταναστών έχουν προγραμματίσει συγκέντρωση καταγγελίας των ισραηλινών φονιάδων αλλά και των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ που τους στηρίζουν, στην πλατεία Συντάγματος.

Στην προκειμένη περίπτωση το θέμα δεν είναι να κάνεις μια κομματική κινητοποίηση για να αποσπάσεις την έξωθεν καλή μαρτυρία και να βγεις από την υποχρέωση. Το θέμα είναι να οργανώσεις την λαϊκή πάλη, να κινητοποιήσεις χιλιάδες λαού, πέραν των κομματικών μελών, να δημιουργήσεις στέρεο μέτωπο αντιιμπεριαλιστικής πάλης.

Το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα

Η γενική εντύπωση πάντως είναι, ότι οι κινητοποιήσεις κατά της επιχειρούμενης γενοκτονίας του μαρτυρικού και ηρωικού παλαιστινιακού λαού, που οργανώνονται στη χώρα μας, κινούνται σε χαμηλά επίπεδα.

Αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί στην αδιαφορία του ελληνικού λαού, που σε πάρα πολλές περιπτώσεις έχει δείξει έμπρακτα την αλληλεγγύη του στο δίκαιο αγώνα των Παλαιστινίων κατά της ισραηλινής κατοχής και στηρίζει το αίτημα τους για την αναγνώριση δικού τους κράτους.

Αυτό που περισσότερο ξενίζει, είναι, ότι στην Ελλάδα, από τη δεκαετία του 50 ακόμα, είχε αναπτυχθεί ένα αυθεντικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα με αιτήματα αιχμής την απαλλαγή της χώρας από την ξένη ιμπεριαλιστική εξάρτηση, το διώξιμο των ξένων βάσεων, την επίλυση των διαφορών ανάμεσα σε κράτη με διαφορετικό κοινωνικό - πολιτικό σύστημα, με ειρηνικό τρόπο, την αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους λαούς όλου του κόσμου που διεκδικούσαν να καθορίζουν τις τύχες τους χωρίς ξενικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Το ελληνικό αντιιμπεριαλιστικό - φιλειρηνικό κίνημα, το οποίο γεννήθηκε και αντρώθηκε κάτω από τις δύσκολες μετεμφυλιακές συνθήκες, είχε μεγάλη απήχηση και επιρροή στον ελληνικό λαό, καθώς υπήρξε ιδιαίτερα μαχητικό στις διεκδικήσεις του για ειρήνης και απαλλαγής της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά.

Η εκτέλεση του Ν. Νικιφορίδη με την κατηγορία της κατασκοπίας υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης το 1951 (συγκέντρωνε υπογραφές κάτω από τη διακήρυξη της Στοκχόλμης για το σταμάτημα των πυρηνικών εξοπλισμών), οι μαραθώνιες πορείες ειρήνης τη δεκαετία του 60, με την εμβληματική μορφή του Γ. Λαμπράκη στην οργάνωση του κινήματος αυτού και η δολοφονία του στη συνέχεια από τους παρακρατικούς μηχανισμούς της εποχής, σφράγισαν ανεξίτηλα την αντιιμπεριαλιστική συνείδηση του ελληνικού λαού.

Το ελληνικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, έδωσε βροντερό παρόν και στη μεταπολιτευτική περίοδο. Στήριξε ολόψυχα τα επαναστατικά κινήματα της Νικαράγουα, του Ελ Σαλβαδόρ, της Αγκόλας, της Αιθιοπίας, της Πορτογαλίας, ενημέρωνε τον ελληνικό λαό για το απάνθρωπο καθεστώς του απαρτχάιντ που είχαν επιβάλει οι ρατσιστές στη Ν. Αφρική με την στήριξη της Δύσης, έκανε εκατοντάδες κινητοποιήσεις κατά των ξένων βάσεων, ενώ κατάγγειλε τους πολεμοκάπηλους του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, που με την επιθετική τους πολιτική στις διακρατικές σχέσεις, υπονόμευαν την παγκόσμια ειρήνη. 

Το κίνημα αυτό τα τελευταία 10 - 15 χρόνια, έχει ατονήσει. Τελευταία ίσως αναλαμπή οι μαζικές κινητοποιήσεις κατά της επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία το 1999, όταν για 78 συνεχόμενες ημέρες ο ελληνικός λαός, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές, διατράνωσε την αντίθεση του κατά της ιταμής ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Έκτοτε τα πράγματα πήραν την κατιούσα.

Οι αιτίες του προβλήματος

Οι αιτίες του προβλήματος της κάμψης του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, δεν θα μπορούσαν παρά να αναζητηθούν στις «νέες» αντιλήψεις που έχει εισαγάγει η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ για τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Και συνδέουμε την κάμψη του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος με τις «νέες» αυτές αντιλήψεις, επειδή οι κομμουνιστές υπήρξαν η ψυχή του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.

Σύμφωνα με αυτές, η Ελλάδα δεν είναι εξαρτημένη χώρα στα πλαίσια του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, γιατί είναι η ίδια ιμπεριαλιστική. Εισάγεται η θεωρία της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας», σύμφωνα με την οποία, όλες οι χώρες είναι ιμπεριαλιστικές και αλληλεξαρτώμενες και ανάλογα με την ισχύ, κάθε χώρα κατατάσσεται ανάμεσα στην κορυφή και τη βάση της πυραμίδας (απορίας άξιο είναι να ρωτήσουμε που κατατάσσονται οι κατεχόμενες χώρες (π.χ Παλαιστίνη, Β. Ιρλανδία ) και τι θέση διατηρούν σ’ αυτή;).

Από τη στιγμή που δεν υφίσταται θέμα ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, δεν υφίσταται και θέμα να παλέψει το λαϊκό κίνημα για το διώξιμο των ξένων βάσεων. Οι βάσεις - σύμφωνα με τους θεωρητικούς του Περισσού - εγκαταστάθηκαν στη χώρα μας, σαν αποτέλεσμα της συμφωνίας της ιμπεριαλιστικής Ελλάδας και των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ. Ισότιμη η ανισότιμη συμφωνία δεν έχει σημασία. Πάντως συμφωνία μεταξύ δύο ιμπεριαλιστών.

Το ίδιο το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, εξοβελίζεται σαν οπορτουνιστικό με την κατηγορία ότι δημιουργεί επικίνδυνες αυταπάτες για την ύπαρξη σταδίων στην επαναστατική διαδικασία. Το θέμα πλέον δεν είναι το σπάσιμο των δεσμών της εξάρτησης (η οποία δεν υφίσταται), αλλά η κατάληψη της εξουσίας. Όλα τα επιμέρους κινήματα, τα οποία συνδέουν τους τακτικούς στόχους με την στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης, θεωρούνται επιζήμια και αποπροσανατολιστικά. Οι τακτικοί στόχοι δεν έχουν θέση πλέον στο κίνημα. 

Η λέξη «αντιιμπεριαλιστικό» διαγράφεται από το κομματικό λεξιλόγιο ή διατηρείται τυπικά λόγο κεκτημένης ταχύτητας (αντιιμπεριαλιστικό διήμερο της ΚΝΕ). Οι λέξεις «ιμπεριαλισμός», «ιμπεριαλιστικές χώρες» δεν χρησιμοποιούνται σύμφωνα με την λενινιστική αντίληψη, αλλά σύμφωνα με την λογική της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας».

Το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα ατόνησε στη χώρα μας, επειδή το υπονόμευσε η ίδια η ηγεσία του κόμματος, αντιμετωπίζοντας το στην πράξη σαν επιζήμιο, οπορτουνιστικό, αποπροσανατολιστικό.

Και όταν η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη (Ουκρανία, Παλαιστίνη, Συρία σήμερα, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη χθες, Γιουγκοσλαβία προχθές), η ηγεσία του κόμματος βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Κατά λέξη οι επεμβάσεις αυτές, σύμφωνα με τη θεωρία της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας), αφορούν συγκρούσεις ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ κατά των ιμπεριαλιστών της Γιουγκοσλαβίας). Κατανοούν όμως και οι ίδιοι, ότι αν βγουν και ερμηνεύσουν έτσι τα πράγματα, θα γελάσει ο κάθε πικραμένος.

Γι' αυτό και ελίσσονται. Γίνονται καιροσκόποι, οπορτουνιστές. Προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στα θεωρητικά τους νεφελώματα και την πραγματικότητα. Γι’ αυτό και στη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης ακούστηκε και ένα σύνθημα από το παρελθόν: «Οι ιμπεριαλιστές τη Γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν».

Το θέμα όμως παραμένει. Οι αναθεωρητικές αυτές αντιλήψεις έχουν καταδικάσει το κίνημα σε οπισθοχώρηση και το οδηγούν από ήττα σε ήττα. Στο εσωτερικό η κυβέρνηση επελαύνει χωρίς αντίσταση και σαρώνει τα πάντα. Στο εξωτερικό οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις έχουν διαλύσει κράτη, έχουν καταστρέψει λαούς, καθημερινά χύνονται ποτάμια αίματος και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στη χώρα ουσιαστικά δεν υφίσταται.

Κάτι πρέπει να κάνουμε.

Πηγή:Εργατικός Αγώνας