Το «σχέδιο Νέα Φιλαδέλφεια» απαιτεί κοινή απάντηση

Του Θ. Σκαμνάκη

Την πραγματικότητα δεν μπορείς να κάνεις πως δεν την βλέπεις. Κάποιοι αυτό το λένε στρουθοκαμηλισμό, αλλά εκείνοι που ξέρουν λένε πως είναι μύθος ότι τα όμορφα αυτά πτηνά χώνουν το κεφάλι τους στο έδαφος όταν αντιλαμβάνονται κίνδυνο, αντίθετα, λένε, εγείρονται και πολεμούν. Η κατάσταση εδώ και καιρό έχει σημάνει κίνδυνο, αλλά είναι πολλοί εκείνοι που χώνουν το κεφάλι τους σε ποικίλα χώματα, θεωρίες, λέξεις, ιδεολογικά σχήματα προκειμένου να διαφύγουν όσο γίνεται από την πραγματικότητα. Αλλά δεν μπορείς για πολύ καιρό να αποφεύγεις ατιμώρητα τις απαντήσεις στα ερωτήματα.

Τα γεγονότα ωστόσο επανέρχονται με δραματικότητα και με διαφορετικές κάθε φορά μορφές, επιδεικνύοντας ή αποδεικνύοντας ή εκμεταλλευόμενα, την κοινωνική υποχώρηση της σύμπασας Αριστεράς, είτε κρατά (η Αριστερά) το δρεπάνι του κατακτητή και του αδιάλλακτου, είτε φορά το φερετζέ της ανάγκης και του ρεαλισμού! Επί του προκειμένου θέλω να σχολιάσω τα συμβαίνοντα στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα ερωτήματα που εξ αυτών τίθενται. Ίσως δε και τα καθήκοντα που προκύπτουν.

-Πρόκειται πραγματικά για μια διένεξη οπαδών της ΑΕΚ και κάποιων αντίθετων που χρησιμοποιούν το γήπεδο ως πρόσχημα; 

Προφανώς όχι.

-Πρόκειται για μια αυθόρμητη αντίδραση μερικών εκατοντάδων ανεγκέφαλων οπαδών της ομάδας; 
Ο βαθμός ετοιμότητας των φερόμενων ως οπαδών, η στράτευση και επιμονή που κρατάει πολλούς μήνες, ή μάλλον μερικά χρόνια και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν, των απειλών, εκβιασμών κλπ, παραπέμπει σε οργανωμένη και συγκροτημένη ομάδα κρούσης.

-Πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό καθώς στην περιοχή έρχονται σε σύγκρουση τα συμφέροντα του μεγαλοεπιχειρηματία ιδιοκτήτη της ποδοσφαιρικής ομάδας με τις επιθυμίες των πολλών κατοίκων, που δεν θέλουν να επιβαρυνθεί και άλλο η ήδη επιβαρυμένη περιοχή τους και μάλιστα σε βάρος του πολύτιμου πράσινου; 
Η συνέχεια των άμεσων παρεμβάσεων στις ποδοσφαιρικές ΠΑΕ των μεγάλων επιχειρηματιών και η διαμόρφωση μέσω του ποδοσφαίρου ιδιωτικών οργανώσεων-στρατών που κινητοποιούνται με πλήρη κάλυψη, δεν αφήνει αμφιβολίες για το τι συμβαίνει.

-Πρόκειται για μια συνέχεια απλώς του αυταρχισμού χωρίς ιδιαίτερη σημασία; Ή μήπως είναι μια άσκηση ενός νέου τρόπου παρέμβασης, παρακρατικών μηχανισμών και «λαϊκών» οργανώσεων (και οι σύνδεσμοι των «οπαδών» είναι προνομιακό πεδίο) με προοπτική να αποκτήσουν μόνιμο ρόλο στην καθημερινή ζωή και να ισχυροποιηθούν ως δύναμη αντίδρασης στις πραγματικές λαϊκές κινητοποιήσεις;

-Πρόκειται για συμπτωματικό γεγονός πως η αστυνομία αποσύρεται πριν αρχίσουν οι επιθέσεις; 
Κανείς δεν έχει αμφιβολία για το τι συμβαίνει από πίσω.

-Πρόκειται για σύμπτωση η υποστήριξη της «Χρυσής Αυγής» στις ομάδες εφόδου του Μελισσανίδη, ή απλώς ως αποτέλεσμα της συγκίνησης που προκαλεί στους νεοναζιστές η «Αγιά Σοφιά» - όνομα που έχει δοθεί στο νέο γήπεδο; 
Αν ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο θα είναι σαν να κάνει πως δεν ξέρει τις χρηματοδοτικές πηγές της νεοναζιστικής οργάνωσης, η οποία είναι έτοιμη να κινητοποιηθεί κάθε φορά που το μεγάλο κεφάλαιο, με προτίμηση στο εφοπλιστικό, την χρειάζεται. 

Συνεπώς: το πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι μόνο το γήπεδο και τα στρέμματα του άλσους, αυτό, όπως πάνε τα πράγματα, έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Τώρα πρόκειται για τη στοιχειώδη δυνατότητα των κατοίκων, τη στοιχειώδη δυνατότητα όλων μας, να μπορούμε να συζητάμε και να αποφασίζομε για προβλήματα που μας αφορούν. Τώρα στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν μπορούν. Κάθε φορά που πάνε να συγκεντρωθούν οι μπράβοι με την αστυνομική κάλυψη κάνουν επίθεση, τραυματίζουν, απειλούν, καίνε. Γυρίσαμε τον διακόπτη της Ιστορίας πολύ πίσω.

Οι παρασκηνιακές συμφωνίες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με τον Μελισσανίδη έδωσαν το μέτρο για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τον πολιτικό του «ρεαλισμό» ενώ τροφοδότησαν την αντιπαράθεση. Αλλά τώρα το ποτάμι πήρε απότομη στροφή αφήνοντας γυμνές τις αριστερές του όχθες και τις δικαιολογίες τους. Και εκείνοι που επικαλούνται την αριστερά χρωστάνε απαντήσεις. 

Αν συμφωνούμε, και όσοι συμφωνούμε, πως οι παραπάνω διαπιστώσεις είναι ακριβείς, ή σχεδόν ακριβείς, όσοι ενδιαφέρονται να υποστηρίξουν τις αριστερές και δημοκρατικές επαγγελίες τους, μικροί και μεγάλοι, πρέπει να βγάλουν το κεφάλι τους από το χώμα και να δουν κατ’ ευθείαν την άμεση απειλή για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις κατακτήσεις την οποία συνιστά το σχέδιο Νέα Φιλαδέλφεια. Μονάχα μια κοινή μαζική αντίδραση μπορεί να δώσει απάντηση. Είναι η ρεαλιστική δυνατότητα που αν δεν υπήρχε έπρεπε να την εφεύρουμε. Τώρα όμως είναι αμείλικτη ανάγκη. Δεν μιλάω για μίνιμουμ προγράμματα και τέτοια, αλλά για την κοινή δράση που θα δώσει τη μαζικότερη δυνατή απάντηση στην επιβολή και δεν θα κλείνει τα μάτια στις διαφορές αλλά ταυτόχρονα θα δίνει τη δυνατότητα σε όλους τους συμμέτοχους να αποκαλύπτουν τις τακτικές του κατευνασμού και των συμφωνιών στα παρασκήνια, αλλά και να θέτουν ξανά αμείλικτα τα ερωτήματα για τις πράξεις και τις απόψεις όλων. Μια κοινή δράση μεγάλης έκτασης, που θα ξαναβρεί δεσμούς και εμπιστοσύνη στην πόλη ολόκληρη, αλλά και σε κάθε γειτονιά, στο καφενείο και στη λαϊκή, στην καθημερινότητα, εκεί όπου οι μπράβοι και οι ομάδες κρούσης αλλά και οι πραιτοριανοί των δυνάμεων καταστολής δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. 

Ποιος τολμά και ποιος φοβάται;

Τελικά υπάρχει περιθώριο;

Αν όχι, φοβάμαι πως την επόμενη φορά οι όροι θα είναι δυσμενέστεροι και οι «ιδεολογικές υποχωρήσεις» που θα απαιτούνται πολύ πιο σοβαρές.

Όσο για την πρωτοπορία και την ηγεμονία, τίποτα δεν είναι δεδομένο μόνο γιατί κάποιος το δηλώνει. 

Πηγή:kommon