αριστερη αντεπιθεση: Ο Νίκος Ζαχαριάδης και η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1934

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

Ο Νίκος Ζαχαριάδης και η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1934

Του Γιώργου Πετρόπουλου

41 χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης και η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1934

Αναδημοσίευση από Εργατικό Αγώνα

Συμπληρώνονται σήμερα, 1η Αυγούστου, 41 χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη. Η άποψη του Εργατικού Αγώνα είναι διατυπωμένη από την αρχή της εμφάνισής του και, συνεπώς, είναι γνωστή. Τα μνημόσυνα δεν ταιριάζουν στους επαναστάτες. Μνημόσυνα κάνουν μόνο εκείνοι που επιδιώκουν να αξιοποιήσουν προς όφελος τους τις μεγάλες επαναστατικές φυσιογνωμίες, αποσιωπώντας το έργο τους και μετατρέποντάς τους σε ακίνδυνα εικονίσματα.

Ο Λένιν το είχε πει αυτό με μοναδικό τρόπο στο «Κράτος και Επανάσταση». Ας το θυμηθούμε: «Όσο ζούσαν οι μεγάλοι επαναστάτες, οι τάξεις των καταπιεστών τους καταδίωκαν συνεχώς και αντιμετώπιζαν τη διδασκαλία τους με την πιο άγρια μανία, με το πιο λυσσαλέο μίσος, με την πιο αχαλίνωτη εκστρατεία ψευτιάς και συκοφαντίας. Ύστερα από το θάνατο τους γίνονται προσπάθειες να τους μετατρέψουν σε αβλαβή εικονίσματα, σα να λέμε, να τους ανακηρύξουν αγίους, να προσδώσουν κάποια δόξα στο όνομα τους για "παρηγοριά" των καταπιεζόμενων τάξεων και για την αποβλάκωση τους, ευνουχίζοντας το περιεχόμενο της επαναστατικής διδασκαλίας, αμβλύνοντας κι εκχυδαΐζοντας την επαναστατική της αιχμή»[1].

Η αλήθεια είναι πως η διαστρέβλωση του έργου των μεγάλων επαναστατών δεν αντικαθίσταται με την προσπάθεια αγιοποίησής τους. Συνεχίζεται δίπλα σ’ αυτή ιδιαίτερα όταν πρόκειται για έργο ολοζώντανο που εμπνέει και καθοδηγεί.

Η ιστορική αποτίμηση της προσωπικότητας του Νίκου Ζαχαριάδη και του έργου του- όποια στάση κι αν κρατάει κανείς απέναντί του ως τελικό απολογισμό- καταλήγει σε ένα συμπέρασμα που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει: Το ΚΚΕ ανδρώθηκε ως εργατικό κόμμα και καθιερώθηκε ως τέτοιο στην συνείδηση της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού έχοντας εκείνον ως ηγέτη του. Το ΚΚΕ έγραψε τις λαμπρότερες σελίδες της ιστορίας του, έδωσε τους σκληρότερους ταξικούς αγώνες κι αντιμετώπισε τις πιο άγριες διώξεις- αφήνοντας αξεπέραστες παρακαταθήκες για το μέλλον- έχοντας στο τιμόνι του το Νίκο Ζαχαριάδη. Ακόμη και το έπος της Εθνικής Αντίστασης- που δημιουργήθηκε όταν εκείνος βρισκόταν έγκλειστός στο ναζιστικό στρατόπεδο Νταχάου- είχε πηγή έμπνευσής του το ιστορικό του γράμμα για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο.

Ο Ν. Ζαχαριάδης, η στρατηγική της 6ης ολομέλειας και ο Μ. Μαΐλης

Το ΚΚΕ κατάφερε να δημιουργήσει ισχυρούς και σταθερούς δεσμούς με την εργατική τάξη και το λαό, ύστερα από πολύχρονες ταλαντεύσεις και κρίσεις, όταν διαμόρφωσε πρόγραμμα που πατούσε γερά στην ελληνική πραγματικότητα. Όταν κατάφερε να διαμορφώσει τακτική και στρατηγική που έβγαινε μέσα από την ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας, τις αντιθέσεις και τις ιδιαιτερότητες που εκείνη είχε Αυτό έγινε κατορθωτό στην ιστορική 6η ολομέλεια της ΚΕ του 1934. Οι αποφάσεις αυτής της Ολομέλειας μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν, από το ΚΚΕ, τεράστια κατάκτηση του εργατικού κινήματος αλλά τα τελευταία χρόνια η ορθότητα τους αμφισβητείται ευθέως από την σημερινή καθοδήγηση του κόμματος με επιχειρηματολογία ίδια με αυτή που χρησιμοποιούσαν οι τροτσκιστές της δεκαετίας του ‘30. Αλλά να ήταν μόνο αυτό; Εσχάτως, γίνεται μια προσπάθεια να εμφανιστεί και ο Νίκος Ζαχαριάδης ως αντίπαλος αυτών των αποφάσεων.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινείται όλη η συλλογιστική του Μάκη Μαΐλη, στο άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στην ΚΟΜΕΠ (τεύχος 6 του 2013), με τίτλο «Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΜΕ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (1931-1956)». Οφείλουμε βέβαια να σημειώσουμε πως ο Μ. Μαΐλης δεν θέλει να είναι απολύτως κατηγορηματικός υπέρ της άποψης ότι ο Ν. Ζαχαριάδης ήταν αντίθετος με τις αποφάσεις της 6ης ολομέλειας. Είναι υποχρεωμένος να ομολογήσει πως δεν υπάρχουν τα ντοκουμέντα εκείνα που να επιβεβαιώνουν έναν τέτοιο ισχυρισμό. Με πλάγιο, όμως, τρόπο δημιουργεί θέμα και σύγχυση γύρω από τις απόψεις Ζαχαριάδη αλλά και την αίσθηση πως, μάλλον, ο τότε ΓΓ του κόμματος ήταν υπέρ της Σοσιαλιστικής επανάστασης κι όχι υπερ του χαρακτήρα της επανάστασης όπως τον προσδιόριζε η 6ηΟλομέλεια.

Γράφει ο Μ. Μαΐλης: «Στα κείμενα που έχουν γίνει γνωστά δε διαφαίνεται καθαρά ποια ήταν η άποψη του Ν. Ζαχαριάδη για τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας. Δε διαφαίνεται δηλαδή αν τις αποδέχτηκε πειθαρχώντας στα όργανα της ΚΔ ή επειδή πίστευε ότι ήταν σωστές. Δημοσίως βέβαια υπερθεμάτιζε και κάποιες φορές εμφανιζόταν να οικειοποιείται την πατρότητά τους. Το τι ισχύει αποτελεί ζήτημα προς διερεύνηση, παρότι μαρτυρίες και ντοκουμέντα τον θέλουν διαφωνούντα με την 6η Ολομέλεια του 1934, όπως η επιτροπή των 6 ΚΚ που συγκάλεσε την 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1956, αλλά και αυτή και η 7η Ολομέλεια του 1957 που ακολούθησαν».

Λέει αλήθεια σε όσα ισχυρίζεται ο Μ. Μαΐλης στο προαναφερόμενο απόσπασμα; Κάθε άλλο. Η προσπάθειά του να συσκοτίσει το θέμα είναι απολύτως εμφανής. Για ποια γνωστά κείμενα κάνει λόγο ισχυριζόμενος πως από αυτά δεν φαίνεται καθαρά η άποψη του Ζαχαριάδη; Τα γνωστά κείμενα είναι οι αποφάσεις της 6ης ολομέλειας, που έχουν δημοσιοποιηθεί, και η αρθρογραφία που ακολούθησε στον Ριζοσπάστη. Στις δημοσιευμένες κομματικές αποφάσεις, ως γνωστόν, δεν καταγράφονται οι διαφωνίες που εκφράστηκαν στο στάδιο της συζήτησης. Επομένως οι κομματικές αποφάσεις δεν αποτελούν ντοκουμέντο μέσα από το οποίο θα διερευνήσει κανείς αν υπήρξαν διαφωνίες και ποιοι τις εξέφρασαν. Στην αρθρογραφία- ανάλυση των αποφάσεων της 6ης Ολομέλειας που ακολούθησε στον Ριζοσπάστη ο Ν. Ζαχαριάδης είναι ο πιο σαφής, ο πιο αναλυτικός και ο πιο τεκμηριωμένος- απ’ όσους αρθρογράφησαν- υπερ όσων αποφασίστηκαν. Στα γνωστά κείμενα, ο τότε ΓΓ της ΚΕ του κόμματος τάσσεται πεντακάθαρα με τις αποφάσεις της 6ηςολομέλειας. Έχει κάτι άλλο υπόψη ο Μ. Μαΐλης που τον προβληματίζει ή όλη αυτή η σπορά αμφιβολιών από μέρους του είναι συνώνυμο μιας προσπάθειας έμμεσης διαστρέβλωσης των απόψεων του Ν. Ζαχαριάδη;

Θα μπορούσε ο Ν. Ζαχαριάδης να είχε διαφωνήσει με την 6η ολομέλεια και μετά, πειθαρχώντας, να υπερασπιζόταν τις αποφάσεις; Ασφαλώς. Αλλά κάτι τέτοιο θα διαπιστωθεί με απόλυτη βεβαιότητα από δύο πηγές. Η μία πηγή είναι τα αρχεία της Κομμουνιστικής Διεθνούς δεδομένου ότι οι αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας προετοιμάστηκαν πρώτα στα αρμόδια όργανα της Κομιντέρν που ήταν το παγκόσμιο Κομμουνιστικό Κόμμα και μετά κατέβηκαν στο ΚΚΕ που ήταν τμήμα αυτού του κόμματος. Η άλλη πηγή είναι τα πρακτικά της 6ης Ολομέλειας. Μέχρι στιγμής δεν έχει δημοσιοποιηθεί υλικό της ΚΔ που να αφορά στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Επίσης δεν έχουν δημοσιοποιηθεί τα πρακτικά της ολομέλειας και δεν είναι γνωστό αν κρατήθηκαν- και υπάρχουν- τέτοια πρακτικά. Αν ο Μ. Μαΐλης ήθελε να υπηρετήσει την ιστορική αλήθεια αυτό θα έπρεπε να σημειώσει κι όχι να σπέρνει συγχύσεις που τον βολεύουν με φράσεις του τύπου: «Στα κείμενα που έχουν γίνει γνωστά δε διαφαίνεται καθαρά ποια ήταν η άποψη του Ν. Ζαχαριάδη για τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας».

Το κόψε- ράψε, τα παραμύθια και οι αποσιωπήσεις γύρω από τις πηγές

Αλλά δεν σταματάει εδώ ο Μ. Μαΐλης. Ισχυρίζεται ότι η Διεθνής Επιτροπή που συγκάλεσε την 6η Ολομέλεια του 1956 (όταν καθαιρέθηκε ο Ν. Ζαχαριάδης), η ίδια εκείνη ολομέλεια αλλά και η 7η που ακολούθησε (1957) θέλουν τον Ν. Ζαχαριάδη διαφωνούντα με τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας του 1934.

Αυτό είναι απολύτως ψευδές. Ούτε στα δημοσιευμένα ντοκουμέντα της Διεθνούς Επιτροπής, ούτε στα ντοκουμέντα της 6ης (1956) και της 7ης Ολομέλειας της ΚΕ (1957) υπάρχει διατυπωμένη κομματική θέση ότι ο Ν. Ζαχαριάδης διαφωνούσε με την 6η Ολομέλεια του 1934. Η μόνη κομματική κριτική που γίνεται στον Ν. Ζαχαριάδη είναι ότι στην 5η Ολομέλεια της ΚΕ το 1949 και στο σχέδιο προγράμματος του κόμματος το 1953 άλλαξε (αυθαίρετα το 1949 και συντεταγμένα το 1953) τις αποφάσεις της 6ης ολομέλειας του ’34 για τον χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα. Αυτή η κριτική- ανεξαρτήτως αν ευσταθεί ή όχι- δεν αποτελεί απόδειξη ότι το ’34 ο Ζαχαριάδης διαφωνούσε με τις αποφάσεις της 6ηςΟλομέλειας επειδή το 1949 και το 1953 υποστήριξε ότι ο χαρακτήρας της επανάστασης στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστικός. Συνεπώς για τον ιστορικό- αλλά και για κάθε λογικό άνθρωπο- το ζήτημα δεν είναι να πάρει την άποψη που είχε ο Ζαχαριάδης το 1949ή το 1953 για τον χαρακτήρα της επανάστασης και να του την κολλήσει στο 1934. Αυτά τα κάνουν μόνο οι πλαστογράφοι. Το ζήτημα που εγείρεται- αν εγείρεται ζήτημα- είναι να διερευνηθούν οι λόγοι που κάνουν τον Ζαχαριάδη, 15 χρόνια μετά το 1934, να διαμορφώσει μια διαφορετική εκτίμηση για τον χαρακτήρα της επανάστασης.

Συμπληρώνοντας όλα αυτά, οφείλουμε να απαντήσουμε σε ένα ακόμη ερώτημα που ενδεχομένως θα τεθεί και προκύπτει αβίαστα: Κομματικά ντοκουμέντα (εισηγήσεις- αποφάσεις) στις προαναφερόμενες ολομέλειες του 1956 και του 1957 που να εμφανίζουν τον Ζαχαριάδη διαφωνούντα το 1934 (με τις αποφάσεις της 6ης ολομέλειας) δεν υπάρχουν. Ειπώθηκε, όμως, κάτι γι’ αυτό το ζήτημα- από μέλη της ΚΕ- σ’ εκείνα τα κομματικά σώματα που έμμεσα ή άμεσα- να υποδηλώνει ότι ο Ζαχαριάδης το 1934 είχε άλλη άποψη για τον χαρακτήρα της επανάστασης; Ναι ειπώθηκε. Από έναν και μοναδικό άνθρωπο, χωρίς όμως να επιβεβαιωθεί από άλλους.

Ο Κώστας Θέος- μέλος της ΚΕ- στην ομιλία του στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ το 1956 είπε συγκεκριμένα[2]: «Ακόμα και η απόφαση για το χαρακτήρα της επανάστασης, πάρθηκε απ’ την ΚΔ ενάντια στην εισήγηση του Ζαχαριάδη που πρότεινε τον προλεταριακό χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα. Παραβρέθηκα στη συνεδρίαση εκείνη κι ήταν και ο Ιωαννίδης και πρέπει να το θυμάται. Δυο φορές απέρριψε η Κομμουνιστική Διεθνής την επίμονη πρόταση του Ζαχαριάδη να έχει σοσιαλιστικό χαρακτήρα η επανάσταση στην Ελλάδα. Και ανατέθηκε ύστερα στο σ. Κουουσίνεν ή στο σ. Κλόριν, δε θυμάμαι καλά, σ’ έναν απ' τους δυο, να καταρτίσει την απόφαση για το χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα. Αυτό το πράγμα το σφετερίστηκε ο Ζαχαριάδης, και το εμφάνιζαν όλοι σαν την τεράστια υπηρεσία που πρόσφερε στο κίνημα στην Ελλάδα».

Η μαρτυρία αυτή του Κ. Θέου- παρά το γεγονός ότι αυτός έβγαλε απίστευτο δηλητήριο κατά του Ζαχαριάδη σ’ εκείνη την ομιλία του, απόντος του ιδίου του Ζαχαριάδη- θα μπορούσε να είναι πολύ σοβαρή. Κι αυτό για τον λόγο ότι ο Θέος συμμετείχε στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ στην Κ.Δ. που προετοίμασε το πρόγραμμα του κόμματος το οποίο ενέκρινε στη συνέχεια η 6η Ολομέλεια του 1934. Υπάρχουν, όμως, άλλα στοιχεία που καθιστούν την μαρτυρία του Κ. Θέου ουσιαστικά αναξιόπιστη.

Όπως είδαμε, ο Θέος- εμμέσως πλην σαφώς- ζήτησε την μαρτυρία του Γ. Ιωαννίδη για όσα καταμαρτυρούσε σε βάρος του Ν. Ζαχαριάδη αναφορικά με τις αποφάσεις της 6ης ολομέλειας του 1934. Ο Ιωαννίδης, όμως, που παραβρέθηκε και μίλησε στην 6η Ολομέλεια του 1956 δεν αναφέρθηκε καθόλου στις αποφάσεις της 6ης ολομέλειας του 1934 και φυσικά δεν επιβεβαίωσε τους ισχυρισμούς του Θέου.

Ένα χρόνο αργότερα, στο διάστημα 18 έως 24 Φλεβάρη του 1957, συγκλήθηκε η 7η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Στις εργασίες της πήρε μέρος και ο Ν. Ζαχαριάδης. Μπροστά στον Ζαχαριάδη, ο Θέος δεν είπε λέξη για όσα του είχε καταμαρτυρήσει ένα χρόνο πριν, αναφορικά με την 6η ολομέλεια του ’34 και τις συζητήσεις με την Κ.Δ. για τον χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα.

Αντίθετα, ο Ζαχαριάδης, στην δική του ομιλία, αναφέρθηκε στο θέμα με λεπτομέρειες λέγοντας: «Για τις αποφάσεις της Ολομέλειας. Ποτέ δεν είπα εγώ, σύντροφοι, ότι εγώ τις έφκιασα. Αυτοί πάλι τα φόρτωσαν. Τι έγινε. Όταν δουλεύονταν αυτές οι αποφάσεις, ο Θέος με τον Ιωαννίδη ήταν εκεί. Και μόλις πήγα εγώ με τον Αλιχάνοφ μαζί με πιάσανε, ταμπούρι, λένε σοσιαλιστική επανάσταση. Κρατούσε ο Θέος το μολύβι και σου ’λεγε ο πληθυσμός της Ελλάδας Λάρισα, Αθήνα, δεν ξέρω τι, τόσος, προλεταριακός ο χαρακτήρας της επανάστασης… Ώστε ήθελε, σύντροφοι, αυτό τώρα δεν είναι και τίποτα, ξέρετε γιατί; Γιατί πριν την 4η Ολομέλεια ποια ήταν, απόφαση δική σας ότι είναι προλεταριακή επανάσταση. Πήγε στην ΚΔ, μπήκε στην πολιτική επιτροπή. Στην πολιτική επιτροπή έκανε ο Μαγκιάρ εισήγηση. Ο Αλιχάνοφ, και ο Μαγκιάρ από τη βαλκανική γραμματεία. Ο Αλιχάνοφ είπε σοσιαλιστική επανάσταση, ο Μαγκιάρ είπε αστικοδημοκρατική, μ’ όλα τα γνωστά. Τι θέση πήρα εγώ, σύντροφοι. Ήταν Δημητρόφ, Ερκολι (Τολιάτι). Ν’ αφήστε το Κόμμα να λύσει αυτό το ζήτημα. Αυτή την πρόταση έκανα. Η πολιτική επιτροπή είπε όχι, και πήρε αυτή την απόφαση για το χαρακτήρα της επανάστασης που μπήκε μετά στην 6η Ολομέλεια. Διεκδικώ ότι, όχι, σύντροφοι. Το Κόμμα πάλεψε σωστά και την εφάρμοσε. Αποδείχθηκε κλπ. Μερικοί απ' αυτούς που είναι εδώ ήταν κατά τότε. Και μετά. Πάντως το βασικό νόημα της πορείας του Κόμματος, σύντροφοι, ήταν αυτό που σας είπα»[3].

Αξίζει, επιπλέον, να αναφερθεί ότι, σύμφωνα με τα επίσημα πρακτικά της Ολομέλειας, ο Κ. Θέος μίλησε, στη συνεδρίαση, μία μέρα μετά τον Ν. Ζαχαριάδη. Είχε, δηλαδή, όλο το χρόνο να προετοιμαστεί και να τον αντικρούσει αλλά δεν το έπραξε. Δεν υπερασπίστηκε, μάλιστα, ούτε τον εαυτό του καθώς ο Ν. Ζαχαριάδης είπε ευθέως πως ο Κ. Θέος ήταν αυτός που στην Κ.Δ. υποστήριξε πως η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική.

Ας επανέλθουμε, όμως, στα γραφόμενα του Μ. Μαΐλη. Αυτός παραθέτει το παραπάνω απόσπασμα από την ομιλία του Ν. Ζαχαριάδη στην 7η ολομέλεια του 1957. Δεν λέει λέξη, όμως, για τα λεγόμενα του Κ. Θέου σε βάρος του Ζαχαριάδη στην 6η ολομέλεια του 1956 και φυσικά δεν σχολιάζει την σιωπή Θέου ένα χρόνο αργότερα. Μια σωστή και έντιμη παρουσίαση του θέματος δεν ανέχεται τέτοιες αποσιωπήσεις. Αλλά αν δεν είχε προσφύγει σ’ αυτές τις αποσιωπήσεις ο Μάκης Μαΐλης, δεν θα μπορούσε να λανσάρει την- σκόπιμη από μέρους του- αμφιβολία για το τι πραγματικά πίστευε ο Ν. Ζαχαριάδης για τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας του 1934. Όλη η συζήτηση για το θέμα στις ολομέλειες της ΚΕ το 1956 και 1957 συνηγορούν στο συμπέρασμα πως ο Ν. Ζαχαριάδης λέει την αλήθεια για τα όσα διαδραματίστηκαν το 1934: Στα όργανα και στις επιτροπές της Κομμουνιστικής Διεθνούς κατατέθηκαν δύο απόψεις για τον χαρακτήρα της Επανάστασης στην Ελλάδα. Η μία άποψη έλεγε ότι η επανάσταση θα ήταν αστικοδημοκρατική (δηλαδή δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς) και η άλλη ότι θα ήταν σοσιαλιστική. Από την αντιπροσωπεία του ΚΚΕ που συμμετείχε στις συζητήσεις οι Γ. Ιωαννίδης και Κ. Θέος υποστήριξαν την άποψη ότι η επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική. Ο Ιωαννίδης το παραδέχεται αυτό στο βιογραφικό σημείωμα που έδωσε στο κόμμα- στο πλαίσιο της ανακαταγραφή- το 1951. Ενδεχομένως να το έχει παραδεχτεί και με άλλες ευκαιρίες. Ο Θέος το παραδέχεται ουσιαστικά με την σιωπή του στα όσα λέει ο Ζαχαριάδης στην 7η Ολομέλεια το 1957. Ενδεχομένως, στα αρχεία του ΚΚΕ να υπάρχουν περισσότερα στοιχεία για την στάση του Θέου. Ο Ν. Ζαχαριάδης ζήτησε από την Κομμουνιστική Διεθνή να αφήσει στο ΚΚΕ την λύση του προβλήματος. Αυτή ήταν η άποψή του. Η Κομιντέρν απέρριψε την άποψη Ζαχαριάδη και κατέληξε σε αποφάσεις που μετά έγιναν αποφάσεις του ΚΚΕ με την 6η ολομέλεια του 1934.

Η αστειότητα στη χρήση των πηγών

Η προσπάθεια του Μ. Μαΐλη να καλλιεργήσει την εντύπωση ότι ο Ζαχαριάδης διαφωνούσε με τις αποφάσεις της 6ηςολομέλειας του 1934 από ένα σημείο και μετά προκαλεί θυμηδία. Κι αυτό για τον λόγο ότι ο Μ. Μαΐλης χρησιμοποιεί πηγές που είτε δεν λένε τίποτα για το θέμα είτε ο ίδιος τις χαρακτηρίζει ουσιαστικά αναξιόπιστες. Παραθέτει για παράδειγμα την μαρτυρία του Φρανς Ζούπκα, μέλους της ΚΕ του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας και συγκρατούμενου του Ζαχαριάδη στο Νταχάου, για τα όσα ο τσεχοσλοβάκος Κομμουνιστής θεωρεί ότι απόκτησε ως απόψεις του Ν. Ζαχαριάδη στο Ναζιστικό στρατόπεδο. Μόνο που ο Ζούπκα δεν κάνει καμία αναφορά σε απόψεις του Ν. Ζαχαριάδη για τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ το 1934. Το αποκορύφωμα δε, των αλχημειών του Μ. Μαΐλη είναι η παράθεση της άποψης του Β. Νεφελούδη. Ο Νεφελούδης- αν και ο ίδιος δεν είχε προσωπική αντίληψη των πραγμάτων γιατί δεν συμμετείχε στην κομματική αντιπροσωπεία στην Κ.Δ, όταν συζητήθηκε το θέμα- όντως εμφανίζει τον Ζαχαριάδη να διαφωνεί με τις αποφάσεις της ΚΔ για τον χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα[4]. Το εκπληκτικό δε, είναι πως ο Μαΐλης που τον χρησιμοποιεί λέει ξεκάθαρα πως οι απόψεις Νεφελούδη προβλήθηκαν «στο πλαίσιο συγκέντρωσης επιχειρημάτων για το... σεχταρισμό του Ζαχαριάδη, γεγονός που μπορεί να εγείρει ερώτημα για την| αντικειμενικότητα του». Μπορεί να μην είναι αντικειμενικός ο Νεφελούδης αλλά για την δουλειά του Μαΐλη είναι χρήσιμος και βρίσκει μια θέση στα γραπτά του!!!

Κεντρική αντίληψη της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ για την προσέγγιση της κομματικής ιστορίας είναι να κρίνονται τα ιστορικά γεγονότα όχι στον τόπο και στον χρόνο, στις αντικειμενικές συνθήκες που αυτά συνέβησαν αλλά με βάση τις σημερινές κομματικές απόψεις. Αυτή η μεθοδολογία είναι απολύτως ξεκάθαρη στον Β’ τόμο του Δοκιμίου της Ιστορίας του ΚΚΕ που κυκλοφόρησε το 2011. Σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ πιστεύει πως ο χαρακτήρας της επανάστασης στην Ελλάδα θα είναι προλεταριακός. Κι επειδή έτσι έχουν τα πράγματα σήμερα, έτσι έπρεπε να έχουν σε όλη την ιστορική διαδρομή του κόμματος. Συνεπώς ό,τι στην κομματική ιστορία δεν συμβαδίζει με τις σημερινές απόψεις της κομματικής ηγεσίας θεωρείται λανθασμένο και πρέπει να αλλάξει. Υπό αυτό το πρίσμα οι αποφάσεις της 6ης ολομέλειας του 1934 εξοβελίζονται στο πυρ το εξώτερον, λες και δεν αφορούν σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες και καταστάσεις. Αυτή η αντιιστορική αντιμαρξιστική αντίληψη και πρακτική δεν περνάει εύκολα στους κομμουνιστές. Συναντάει αντιστάσεις. Και τότε επιστρατεύονται άλλες πρακτικές, όπως η διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας. Η κομματική ιστορία κόβεται και ράβεται κατά το δοκούν. Στην προκειμένη περίπτωση, με το άρθρο του Μ. Μαΐλη, θύμα αυτής της πρακτικής ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης.

* * * * *

Στην αρχή αυτού του εισαγωγικού σημειώματος αναφέραμε ότι «τα μνημόσυνα δεν ταιριάζουν στους επαναστάτες». Πράγμα που σημαίνει πως δεν ταιριάζουν και στο Ν. Ζαχαριάδη. Στη συνέχεια, αναλύοντας το θέμα «Ο Νίκος Ζαχαριάδης και η 6η Ολομέλεια του 1934» υπογραμμίσαμε ότι «στην αρθρογραφία- ανάλυση των αποφάσεων της 6ης Ολομέλειας που ακολούθησε στον Ριζοσπάστη ο Ν. Ζαχαριάδης είναι ο πιο σαφής, ο πιο αναλυτικός και ο πιο τεκμηριωμένος- απ’ όσους αρθρογράφησαν- υπερ όσων αποφασίστηκαν». Μια απόδειξη αυτού μας του ισχυρισμού είναι το κείμενο του Ν. Ζαχαριάδη που ακολουθεί. Διευκρινιστικά αναφέρουμε ότι εκείνη την περίοδο ο ηγέτης του ΚΚΕ υπέγραφε τα περισσότερα κείμενά του με «Κ». Που σημαίνει «Κούτβης» (ένα από τα ψευδώνυμα που είχε) ή «Κόλιας» που στα Ρωσικά σημαίνει «Νίκος».

*****

Νίκου Ζαχαριάδη

ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ 6ΗΣ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑΣ ΤΗΣ Κ.Ε. ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

ΣΥΖΗΤΗΣΗ Μ’ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

Ριζοσπάστης 24,25,26-01-1934 σελ. 2

Στον πυρήνα μου, όπως και σ’ όλο το κόμμα, μπήκε η απόφαση της Ολομέλειας της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. Και όπως είνε φυσικό, στο κέντρο της ανάλυσης και συζήτησης στάθηκε το ζήτημα του χαρακτήρα και των κινητήριων δυνάμεων της επανάστασης στη χώρα μας. Πιο κατανοητό είνε ακόμα, ότι η κατανόηση του μέρους αυτού της απόφασης παρουσιάζει για πολλά μέλη μας σοβαρές δυσκολίες. Νομίζω πως απ’ αυτή την άποψη είνε χαρακτηριστική η παρακάτω συζήτηση μ’ ένα από τα μέλη του πυρήνα μου, που μόλις έχει 8 μήνες στο κόμμα. Παραθέτω παρακάτω τις ερωτήσεις του συντρόφου αυτού και τις απαντήσεις κατά σειρά.

Ερώτηση: Τι ήταν, σύντροφε, εκείνο που έκανε το κόμμα μας ακριβώς σήμερα να θέσει και να λύσει το ζήτημα αυτό του χαρακτήρα της επανάστασης;

Απάντηση: Όπως ξέρεις, τόσο η Κ.Δ. και η 13η Ολομέλεια της Ε.Ε. όσο και το κόμμα μας σ’ όλα τους τα ντοκουμέντα τονίζουν ότι βαδίζουμε προς γερούς και αποφασιστικούς ταξικούς αγώνες. Όλα τα γεγονότα του τελευταίου δίχρονου στη χώρα μας απόδειξαν περίτρανα τη σωστότητα της γραμμής αυτής. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι μέσα σε τέτοιες συνθήκες το ζήτημα: τι επανάσταση θα κάνουμε και πως θα την κάνουμε, αποχτά για ολόκληρο το επαναστατικό κίνημα πολύ επίκαιρη σημασία. Γι’ αυτό ακριβώς και η 6η Ολομέλεια έβαλε και έλυσε το σπουδαιότατο αυτό ζήτημα.

Ερ. Ως τα σήμερα το ζήτημα αυτό δεν ήταν ξεκαθαρισμένο;

Απ. Η αλήθεια είνε τούτη: το 4ο συνέδριο του κόμματός μας είπε ξερά-ξερά ότι ο χαρακτήρας της επανάστασης στη χώρα μας θάνε αστικοδημοκρατικός. Η 3η Ολομέλεια στις αρχές του 1930 μίλησε για προλεταριακή επανάσταση στη χώρα μας, που θάχε να λύσει παράλληλα και σειρά αστικοδημοκρατικών καθηκόντων, διακήρυξε όμως την ανάγκη για το κόμμα μας να μελετήσει σοβαρά όλο το ζήτημα. Αυτό ακριβώς έκανε η 6η Ολομέλεια.

Ερ. Και είνε τόσο σοβαρό το ζήτημα αυτό;

Απ. Βέβαια. Δεν μπορούμε να βαδίζουμε στα τυφλά, μα ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΝΙΖΟΥΜΕ ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ, ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΚΑΠΝΙΣΕΙ, ΤΟ ΤΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. Μονάχα μια μπολσεβίκικη, επιστημονική μελέτη της κατάστασης, του βαθμού ανάπτυξης της χώρας και της δύναμης και οργάνωσης της καθεμιάς τάξης, μας επιτρέπει να καταρτίσουμε το σωστό σχέδιο πορείας και της νίκης της επανάστασης. Καλός στρατηγός δεν είνε εκείνος που τραβάει μπροστά στα τυφλά και θέλει μόνο με την παλληκαριά του να τα κάνει όλα. Ένας τέτοιος στρατηγός, όσο γενναίος και αν είνε, την παθαίνει. Καλός στρατηγός είνε εκείνος που ξέρει και παρατάσσει καλά τις δυνάμεις του, που υπολογίζει τη δύναμη και την παράταξη της δύναμης του εχθρού και ξέρει να χτυπά και να δημιουργεί ρήγμα στο πιο αδύνατο σημείο του εχθρικού μετώπου. Στον πόλεμο των τάξεων αυτός ο στρατηγός είνε το Κ.Κ. και αυτό πρέπει να κάνει το στρατηγικό σχέδιο της επανάστασης.

Ερ. Γιατί όμως η επανάσταση στη χώρα μας πρέπει νάνε αστικοδημοκρατική;

Απ. Το ερώτημα αυτό είνε πολύπλευρο. Πρώτα-πρώτα, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Λένιν, πρέπει να ξεχωρίζουμε βασικά τις αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις στην προϊμπεριαλιστική εποχή από τις αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις στη δική μας εποχή, που είνε εποχή του ιμπεριαλισμού, της πτώσης της κεφαλαιοκρατίας και των προλεταριακών επαναστάσεων. Η διαφορά αυτή είνε ουσιαστική, γιατί η αστική τάξη στην περίοδο της ανόδου της, θέλοντας να ξεκαθαρίσει το δρόμο της προώθησής της, έσπαζε και παραμέριζε τα φεουδαρχικά εμπόδια. Και τότε όμως ακόμα, μπροστά στον κίνδυνο της απειλής των λαϊκών μαζών, η αστική τάξη έπνιγε στο αίμα κάθε επαναστατική εκδήλωση των μαζών αυτών, αφού πρώτα τις χρησιμοποιούσε για τους δικούς της σκοπούς. Στη δική μας όμως ιμπεριαλιστική εποχή χαρακτηριστικό είνε το ότι η αστική τάξη ψάχνει, μπροστά στον κίνδυνο της επανάστασης, να βρει στήριγμα στις πιο αντιδραστικές δυνάμεις και έτσι αντί να χτυπά και να εκμηδενίζει τα φεουδαρχικά υπολείμματα, συμμαχεί μ’ αυτά ενάντια στην επαναστατική απειλή των εργαζομένων. Παντού η αστική τάξη προδίνει την επανάστασή της κατά των φεουδαρχικών υπολειμμάτων και συμμαχεί, έρχεται σε συμβιβασμό μ’ αυτά ενάντια στην επανάσταση. Η αστική τάξη μαζί με τους τσιφλικάδες συγκρατεί, παρεμποδίζει την ανάπτυξη της χώρας ακριβώς για να διατηρήσει την κυριαρχία της.

Αυτό γένηκε και στη χώρα μας, όπου χώρια από τα σοβαρά τσιφλικάδικα υπολείμματα, έχουμε και την εξάρτησή της από το ξένο κεφάλαιο. Δισεκατομμύρια από τον κόπο των εργαζομένων πάνε στους τσιφλικάδες και τους ξένους. Η αστική τάξη είχε κάθε συμφέρον τα δισεκατομμύρια αυτά να τα χρησιμοποιήσει για το ξάνοιγμα της εσωτερικής αγοράς και την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Τα δισεκατομμύρια που πληρώνονται στους ξένους και τους τσιφλικάδες, τράπεζες, αυτόνομους οργανισμούς κλπ. θάμεναν κατά ένα μέρος στις πλατειές λαϊκές μάζες, η αγοραστική δυναμή τους θάταν πολύ πιο μεγάλη και το ίδιο θα συνέβαινε και για τη δυνατότητα ανάπτυξης της βιομηχανίας μια και η εσωτερική αγορά θάταν πλατειά. Για να γίνει όμως ένα τέτοιο πράγμα, η αστική τάξη θάπρεπε να ξεσηκώσει ενάντια στο ξένο κεφάλαιο και τους τσιφλικάδες όλες τις εργαζόμενες μάζες, εργατικές, αγροτικές, μικροαστικές κλπ. Αυτό όμως φοβότανε η αστική τάξη. Φοβότανε ότι ο ξεσηκωμένος λαός, χώρια από τους τσιφλικάδες και το ξένο κεφάλαιο, θα στρεφότανε και ενάντια στη δική της εκμετάλλευση. Αυτό είνε εκείνο που ανάγκασε την κεφαλαιοκρατία να ρθεί σε συμβιβασμό με τους τσιφλικάδες, μοιράζοντας μαζί τους και με το ξένο κεφάλαιο την υπερληστρική αποστράγγιση των εργαζομένων μαζών. Σοβαρώτατος ακόμα λόγος είνε ότι σοβαρώτατα στρώματα της αστικής τάξης, όπως το εμπορομεσιτικό και τραπεζιτικό κεφάλαιο, ήταν ευθύς απ’ αρχής συνυφασμένα και ζυμωμένα με τους τσιφλικάδες και το ξένο κεφάλαιο, τα συμφέροντά τους ήταν πολύ στενά αλληλεξαρτημένα και δεν είχαν κανένα λόγο να στραφούν ενάντιά τους. Έτσι λοιπόν η αστική τάξη της χώρας, στο πρόσωπο και του πιο προοδευτικού εκπροσώπου της, του φιλελεύθερου κόμματος και του Βενιζέλου, που τους έφερε στην αρχή το κίνημα του Γουδί, αντί να δώσει τη γη στους χωριάτες, απαλλοτριώνοντας τα τσιφλίκια, να διώξει τη μοναρχία, να χτυπήσει το ξένο κεφάλαιο, να χωρίσει την εκκλησία από το κράτος, να πραγματοποιήσει τη λαϊκή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση κλπ., έκανε ακριβώς τ’ αντίθετα, συμμάχησε με την τσιφλικάδικη αντίδραση, έκανε μαζί της τους καταχτητικούς πολέμους του 1912-22, δυνάμωσε την εξάρτηση της χώρας από το ξένο κεφάλαιο κλπ. και μόνο στο 1922-25, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΙΕΣΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ και για να την καλμάρει, έκανε την αγροτική ψευτομεταρρύθμιση. Για όλους λοιπόν τους λόγους που ανάφερα πιο πάνω, η αστική τάξη της χώρας μας δεν έπαιξε ούτε μπορούσε να παίξει επαναστατικό ρόλο. Και ύστερα από το 1922 και την ανακήρυξη της «δημοκρατίας», σε εποχή δηλαδή που το προλεταριάτο ξεπροβάλλει με την επαναστατική του πρωτοπορεία στο στίβο των κοινωνικών αγώνων και παλεύει απειλητικά ενάντια στην αστική τάξη και την κυριαρχία της, έχουμε μια αδιάκοπη πορεία αντιδραστικοποίησης και εκφασισμού της αστικής «δημοκρατίας», που επιταχύνθηκε τεράστια μέσα στις συνθήκες της καταστροφικής οικονομικής κρίσης και της γοργής επαναστατικής ανόδου και τείνει σήμερα προς την εγκαθίδρυση της ανοιχτής φασιστικής διχτατορίας, με την οποία οι εκμεταλλευτές πιστεύουν ότι θα μπορέσουν καλλίτερα να εφαρμόσουν την πολιτική τους της πείνας και του πολέμου.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η αστική τάξη της χώρας μας δεν εκτέλεσε τον ιστορικό της προορισμό, να ελευθερώσει δηλ. τη χώρα απ’ όλα τα φεουδαρχικά δεσμά και την ξένη εξάρτηση και να ολοκληρώσει τον αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό της. Και τόσο πιο αντιδραστική γινότανε και γίνεται όσο πιο πολύ το προλεταριάτο οργανώνεται, συνειδητοποιείται, συγκεντρώνεται κάτω απ’ την καθοδήγηση του Κ.Κ.Ε. και παλεύει για την απελευθέρωσή του. Παράλληλα όμως με την πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη και το αστικοτσιφλικάδικο καθεστώς, έχουμε και την πάλη της φτωχομεσαίας αγροτιάς ενάντια στα φεουδαρχικά υπολλείματα κάτω από οποιαδήποτε μορφή και αν παρουσιάζονται. Η αγροτιά της χώρας μας, που αποτελεί τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της ζητά γη και να καταχτήσει τέτοιους όρους, ώστε να μπορεί να παράγει και να πουλά λεύτερα τα προϊόντα της. Όλα τα δεσμά των τσιφλικάδων, Τραπεζών, Α.Σ.Ο., συγκέντρωσης σταριού και άλλων παρόμοιων οργανισμών, τοκογλύφων, κράτους, ξένων εταιριών (Κωπαϊδα, Φαουντέσιον, Μόνξ Γιούλεν, κτλ.) και του ξένου κεφαλαίου, στο οποίο πληρώνει δισεκατομμύρια με τη μορφή φόρων, η φτωχομεσαία αγροτιά ζητά να τα σπάσει. Αυτά όμως τα καθήκοντα είνε καθήκοντα της αστικοδημοκρατικής επανάστασης που η αστική τάξη τάφησε άλυτα γιατί όπως είδαμε το συμφέρον της ήταν να μη ξεσηκώσει την αγροτιά και τις άλλες λαϊκές εργαζόμενες μάζες, μα να συμμαχήσει με τους τσιφλικάδες και το ξένο κεφάλαιο.

Το προλεταριάτο λοιπόν, τείνοντας προς την απελευθέρωσή του, δεν μπορεί αυθαίρετα να αγνοήσει την αγροτιά και τα άλυτα ζητήματά της και να διακηρύξει ότι θα προχωρήσει κατ’ ευθείαν προς την προλεταριακή επανάσταση. Όσο και αν φαίνεται «παράξενο», μια τέτοια διακήρυξη στην πραγματικότητα δεν το πλησιάζει, μα το απομακρύνει απ’ την επανάσταση, γιατί το χωρίζει απ’ την αγροτιά. Αυτό επιδιώκει και η κεφαλαιοκρατία με τους αγροτιστές, όταν διακηρύσσουν ότι η αγροτική μεταρρύθμιση στη χώρα γίνηκε κλπ. για να ξεγελάσουν και να μπλέξουν και τους αγρότες και τους εργάτες. Γιατί ξέρουν ότι δίχως την αγροτιά, που αποτελεί τα 70% του πληθυσμού, το προλεταριάτο δεν θα μπορέσει να κάνει καμμιά επανάσταση. Για να καταχτήσει όμως το προλεταριάτο την αγροτιά, πρέπει να παλαίψει και να της δώσει αυτό που δεν της έδωσε η αστική τάξη, δηλ. πρώτα απ’ όλα να την κάνει λεύτερο κάτοχο της γης. Η αγροτιά πρέπει να δει ότι οι εργάτες δεν θέλουν να τ’ αρπάξουν όλα και να καταργήσουν κάθε ιδιοχτησία, και την φτωχομεσαία αγροτική, όπως διακηρύσσουν αστοί, τσιφλικάδες και αγροτιστές, μα ότι παλεύουν για την οικονομική της ανόρθωση και απολύτρωση. Βασικό ζήτημα της επανάστασης στη χώρα μας είνε να μπορέσει το προλεταριάτο, παλεύοντας για την αγροτική απολύτρωση, να τραβήξει τις βασικές φτωχομεσαίες μάζες της αγροτιάς με το μέρος του, να την καθοδηγήσει στη λύση των ζητημάτων της και έτσι καταχτώντας την εμπιστοσύνη της και στερεώνοντας την ηγεμονία του, να την εξυψώσει ως την σοσιαλιστική επανάσταση, να την πείσει ότι ολοκληρωτική απολύτρωση δεν θα βρει στο μικροκομμάτι της γης και κάτω απ’ την εκμετάλλευση του πλουσιοχωρικού παρά μονάχα στο σοσιαλιστικό της μετασχηματισμό. Το προλεταριάτο, αφού πρώτα δώσει τη γη στην αγροτιά και έτσι την πείσει ότι μόνον αυτό ενδιαφέρεται και παλεύει για τα δίκαιά της, για την απελευθέρωσή της απ’ την αβάσταχτη σκλαβιά της, καταχτά την εμπιστοσύνη της, ατσαλώνει τους δεσμούς του μ’ αυτή και την καθοδηγεί πάρα πέρα στη σοσιαλιστική ανοικοδόμηση, στο λεύτερο, θεληματικό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ίδιας της αγροτιάς.

Όποιος στην Ελλάδα αγνοεί το ζήτημα της αγροτιάς, αυτός είτε το θέλει είτε όχι, γίνεται πράχτορας, όργανο, υπερασπιστής της κεφαλαιοκρατίας, γιατί αφίνει στη διάθεση αυτής και των πραχτόρων της τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Αυτό παθαίνουν πρώτα απ’ όλα οι αντεπαναστάτες αρχειοφασίστες και λικβινταριστές. Αυτό το ζήτημα: η άγνοια, η υποτίμηση της αγροτιάς, αποτέλεσε την βασική, κύρια πηγή κάθε αντεπαναστατικής θεωρίας και πράξης του Τρότσκυ. Ο Τρότσκυ δεν πίστευε ότι η αγροτιά περικλείει μέσα της τεράστιες επαναστατικές εφεδρείες και ότι η εργατιά έχει καθήκον να τις βρει, να τις καταχτήσει και να τις στρέψει ενάντια στους εκμεταλλευτές. Γιατί στον αγρότη ο Τρότσκυ έβλεπε μόνο τον μικροϊδιοχτήτη, το μικροεκμεταλλευτή που από μέσα του φυτρώνει και αναπτύσσεται ο αστός, ο τσορμπατζής, ο κεφαλαιοκράτης. Δηλαδή ο Τρότσκυ την αγροτιά την θεωρούσε συμπαγή αντεπαναστατική μάζα, με την οποία η εργατιά αργά ή γρήγορα θαρχότανε σε σύγκρουση. Ο Τρότσκυ δεν πίστευε ότι το προλεταριάτο, κάτω απ’ την καθοδήγηση του Κ.Κ., έχει την ικανότητα και τις δυνατότητες να συνδεθεί γερά με τις φτωχομεσαίες αγροτικές μάζες και να τις οδηγήσει όχι μονάχα κατά των τσιφλικάδων, μα και κατά της κεφαλαιοκρατίας στη σοσιαλιστική επανάσταση και τη σοσιαλιστική ανοικοδόμηση. Γι’ αυτό και κήρυττε ότι χωρίς να πάρει το προλεταριάτο την εξουσία στα χέρια του στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες η επανάσταση στη Ρωσσία θα πέσει, γιατί αναπότρεπτα η εργατιά θα συγκρουσθεί με την αγροτιά, και ούτε κουβέντα μπορεί να γίνει για την ανοικοδόμηση του σοσιαλισμού. Γι’ αυτό ο αντεπαναστάτης Τρότσκυ δεν πίστευε ότι στη Σοβιετική Ένωση μπορεί ν’ ανοικοδομηθεί πλέρια σοσιαλιστική κοινωνία. Ξέρουμε σήμερα ότι ο Τρότσκυ έκανε όλα όσα περνούσαν απ’ το χέρι του για να δικαιώσει τις προφητείες του και κατάντησε έτσι πρωτοπόρος της αντεπανάστασης στον κόσμο όλο. Μα η πραγματικότητα τον εκμηδένισε και τον στιγμάτισε τελειωτικά. Οι δικοί μας όμως τροτσκιστές συνεχίζουν, δεν μπορούσαν παρά να συνεχίσουν, και εδώ σε μας τις παραδόσεις και αρχές του πάτρωνά τους Τρότσκυ. Έτσι οι λικβινταριστές μιλάν σήμερα για «προδοσία» από μέρους του κόμματος γιατί διαπιστώνει ότι ο χαρακτήρας της επανάστασης στη χώρα μας θάναι αστικοδημοκρατικός με τάσεις γρήγορου περάσματός της σε επανάσταση σοσιαλιστική. «Προδοσία» το θεωρούν οι λικβινταριστές, γιατί ανίκανοι να καταλάβουν το τι γίνεται στην Ελλάδα, δεν μπορούν να δουν σωστά, λενινιστικά την πορεία της ανάπτυξης της επανάστασης, ΑΓΝΟΟΥΝ την αγροτιά και τα προβλήματα του χωριού, δηλ. σβύνουν απ’ το πεδίο των ταξικών ανταγωνισμών την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας και έτσι την παραδίνουν στην κεφαλαιοκρατία.

Μιλώντας λοιπόν οι λικβιταριστές για «προδοσία» ουσιαστικά αυτοί προδίδουν. Μιλώντας για «επανάσταση» κάνουν αντεπανάσταση. Ενώ το Κ.Κ.Ε αναλύοντας την κατάσταση στη χώρα και τις ταξικές δυνάμεις αυτού καθορίζει ότι για να ξεσηκωθεί η εργαζόμενη αγροτιά ως την επανάσταση πρέπει το προλεταριάτο να την καθοδηγήσει στο ξεκαθάρισμα όλων των εμποδίων που κάνουν αδύνατη την ανόρθωσή της, το ξανάσεμά της. Το ίδιο αφορά και τις άλλες μικροαστικές μάζες των πόλεων και των εθνικών μειονοτήτων. Τα εμπόδια αυτά είνε τα τσιφλικάδικα εμπόδια στο χωριό και η ληστρική εκμετάλλευση του ξένου κεφαλαίου. Το προλεταριάτο καθοδηγώντας την αγροτιά και τις άλλες φτωχές λαϊκές μάζες των πόλεων και των εθνικών μειονοτήτων πραγματοποιεί την επανάσταση ενάντια στην κεφαλαιοκρατία, τους τσιφλικάδες και τους τσορμπατζήδες (κουλάκους), εκμηδενίζει όλα τα φεουδαρχικά υπολείμματα και απαλλοτριώνει το ξένο κεφάλαιο, ξαλαφρώνει τις λαϊκές μάζες, τις συγκεντρώνει γύρω του και τις καθοδηγεί πάρα πέρα στη σοσιαλιστική επανάσταση αφού μέσα σ’ όλους τους προηγούμενους αγώνες επιβλήθηκε αναμφισβήτητα σαν ηγεμόνας, καθοδηγητής και απολυτρωτής των εργαζομένων. Εφόσον τα καθήκοντα που θα λύσει η επανάσταση αυτή, (εκμηδένιση φεουδαρχικών υπολειμμάτων, απαλλοτρίωση του ξένου κεφαλαίου κτλ.), είνε στην ουσία τους αστικοδημοκρατικά, δηλ. τέτοια καθήκοντα, που υπάγονται στη δικαιοδοσία της αστικοδημοκρατικής επανάστασης και που η αστική τάξη για τους λόγους που εξηγήσαμε πιο πάνω, δεν ήθελε ούτε μπορούσε να τα λύσει, γι’ αυτό, και μια σειρά ακόμα λόγων, και ο χαρακτήρας της είνε αστικοδημοκρατικός. Την επανάσταση αυτήν την κάνει το προλεταριάτο με τους συμμάχους του, τις φτωχομεσαίες αγροτικές μάζες κτλ. και έτσι καθορίζει την πάρα πέρα του επαναστατική πορεία και πραγματοποιεί το πέρασμά της σε σοσιαλιστική με τη στενώτατη συνεργασία των συμμάχων του.

Ερ. Γιατί τα καθήκοντα αυτά δεν θα μπορούσε να τα λύσει δίπλα στα δικά της, η σοσιαλιστική, προλεταριακή επανάσταση;

Απ. Η ύπαρξη σοβαρών φεουδαρχικών υπολειμμάτων στο χωριό και η δράση του ξένου κεφαλαίου καθώρισαν τη μονομερή και σχετικά αδύνατη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας. Τα δεσμά αυτά πρέπει να σπάσουν για να γίνει δυνατό να προχωρήσουμε πάρα πέρα. Και όπως είπαμε το σπάσιμο των δεσμών αυτών είνε καθήκον αστικοδημοκρατικό. Ο χαρακτήρας της επανάστασης δεν καθορίζεται μόνο απ’ το ποιες τάξεις την κάνουν μα και απ’ τα ποια καθήκοντα κυριαρχούν. Χωρίς το παραμέρισμα των εμποδίων αυτών, χωρίς τη λύση των καθηκόντων αυτών ο πάρα πέρα δρόμος μένει κλειστός. Και το προλεταριάτο που ο σκοπός του δεν είνε να περιοριστεί μονάχα στη λύση των καθηκόντων αυτών μα να τραβήξει και πιο μπροστά ακόμα, προς τη σοσιαλιστική επανάσταση, σε μια χώρα όπου αποτελεί την μειοψηφία, δεν θα μπορέσει να πραγματοποιήσει τον σκοπό αυτό, αν δεν εγκαθιδρύσει σωστές σχέσεις με τις μικροαστικές μάζες της χώρας και πρώτ’ απ’ όλα τις φτωχομεσαίες αγροτικές. Η επιτυχία στην προσπάθειά του αυτή θα κρίνει και την επιτυχία της επανάστασης. Και η επαναστατική ταχτική απαιτεί τεράστια μπολσεβίκικη ευκαμψία.

Τις φτωχομεσαίες αγροτικές μάζες πρέπει να τις τραβήξουμε με το μέρος μας και αυτό, αν θέλουμε να νικήσουμε, δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Αυτό απαιτεί ανάλογο καθορισμό της στρατηγικής και ταχτικής μας. Και αυτό κάνει σήμερα το Κ.Κ.Ε. Στηριζόμενο το προλεταριάτο στην πραγματική ανάλυση της κατάστασης στη χώρα και του συσχετισμού των ταξικών δυνάμεων, καθορίζει ότι ξεσηκώνοντας παλλαϊκή εξέγερση κατά της τσιφλικάδικης εκμετάλλευσης στο χωριό και κατά του ληστρικού ξένου κεφαλαίου (και όχι εννοείται μόνον ενάντια σ’ αυτά) απομονώνοντας απ’ τις μάζες μέσα στην πάλη αυτή και τον σύμμαχο των τσιφλικάδων και του ξένου κεφαλαίου κεφαλαιοκρατία, και στερεώνοντας την παλλαϊκή αυτή εξέγερση με την εξουσία των Σοβιέτ, δηλ. την επαναστατική-δημοκρατική διχτατορία των εργατών και αγροτών, θα εξασφαλίσει με την στέρεη υποστήριξη και των συμμάχων του, το γρήγορο πέρασμα στην απαλλοτρίωση και της αστικής ιδιοχτησίας, δηλ. το γρήγορο πέρασμα στη σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτό είνε το στρατηγικό μας πλάνο. Με αυτό η εργατική τάξη, το ΚΚΕ εξοπλίζονται, γερά. ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗ ΘΕΤΟΥΜΕ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΣΩΣΤΗ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΔΥΝΑΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΒΑΣΗ. Στην πολιτική ο ρωμαντισμός δεν αξίζει πεντάρα. Πρέπει γι’ αυτό και μεις παρατώντας κάθε ρωμαντισμό να προσανατολισθούμε προς την πραγματικότητα ψύχραιμα και έτσι όπως απαιτούν οι σημερινές κρίσιμες στιγμές. Πάντως δε χωρεί καμμιά αμφιβολία ότι σήμερα πατάμε με τα δυο σε στέρεο έδαφος. Πρέπει να διαφωτίσουμε όλο το κόμμα, και το τελευταίο μέλος του, να τσακίσουμε αμείλιχτα κάθε προσπάθεια δεξιάς οππορτουνιστικής παρερμηνείας της γραμμής του κόμματος είτε «αριστερής» αντίδρασης, να εκμηδενίσουμε τους προβοκάτορες τροτσκιστές και να ριχτούμε με τα μούτρα στη δουλειά.

Ερώτηση: Με την απόφαση της 6ης Ολομέλειας δεν υπάρχει κίνδυνος να έχουμε οππορτουνιστικές εκδηλώσεις στο κόμμα μας;

Απάντηση: Βεβαιότατα. Υπάρχει πριν απ’ όλα ο βασικός κίνδυνος να διαστρεβλωθεί η απόφαση από δεξιά οππορτουνιστικά στοιχεία που θα την εξηγήσουν σα συνθηκολόγηση μπροστά στην αστική τάξη. Μπορεί να βρεθούν οππορτουνιστές που θα πουν: μια και η επανάσταση θάνε αστικοδημοκρατική, πρέπει ν’ αφήσουμε την αστική τάξη να την κάνει και μετά παλεύουμε μεις ενάντιά της. Η γραμμή αυτή είνε η ίδια με τη «λαϊκή δημοκρατία» του 1923 και την «αριστερή ή πραγματική δημοκρατία» του 1926 που υποστηρίχτηκαν τότε από τις καθοδηγήσεις του κόμματος και από πολλά στελέχη. Οι Σιδέρηδες και λοιποί οππορτουνιστές, που υποστήριζαν τη «λαϊκή δημοκρατία» και παράδιναν το κόμμα και την εργατιά στην αστική τάξη, την υπότασσαν σ’ αυτή και έτσι πρόδιναν την επανάσταση. Το ίδιο πάνω-κάτω γένηκε και στο 1926, γιατί τότε δεν καταλαβαίναμε σωστά τι γίνεται στη χώρα μας και πέσαμε στον οππορτουνισμό της «αριστερής δημοκρατίας» που το κόμμα μας και την εργατική τάξη τάκαμνε ουρά της αστικής τάξης και άφινε στην κεφαλαιοκρατία να «πραγματοποιήσει» την «πραγματική δημοκρατία»! Εννοείται πως αυτό αποτελούσε άρνηση του μαρξισμού-λενινισμού και το κόμμα μας τότε με τη βοήθεια της Κ.Δ. διόρθωσε το βασικό εκείνο λάθος. Τέτοια φιλελευθεροππορτουνιστική διαστρέβλωση της γραμμής του κόμματος μπορεί να παρουσιαστεί και σήμερα και θα πρέπει να καταπολεμηθεί αμείλιχτα. Το ίδιο θα πρέπει να γίνει και ενάντια στις «υπεραριστερές» ψευτοεπαναστατικές παρεκκλίσεις, που θα υποστηρίξουν ότι η απόφαση της 6ης Ολομέλειας είνε εσφαλμένη και ότι η Ελλάδα στέκεται μπροστά σε προλεταριακή επανάσταση. Όπως είδαμε, βασικό αμάρτημα της άποψης αυτής είνε η υποτίμηση, η άγνοια της αγροτιάς, πράγμα που οδηγεί στην αποξένωση του προλεταριάτου, στην υπόσκαψη των δυνάμεων του ίδιου του προλεταριάτου, γιατί πολλοί εργάτες δεν θα καταλάβουν και δεν θα πιστέψουν ότι μπορούμε να κάνουμε επανάσταση και να χτίσουμε το σοσιαλισμό χωρίς τη φτωχομεσαία αγροτιά, στην απομόνωση της εργατικής τάξης, δηλ. στον οππορτουνισμό και την προδοσία της επανάστασης. Γι’ αυτό και η άποψη αυτή πρέπει να χτυπηθεί όπως και η πρώτη.

Ερ. -Τι σχέση έχει η «δημοκρατική επανάσταση» του αρχειοφασισμού με την απόφαση της 6ης Ολομέλειας;

Απ. -Απολύτως καμμιά. Η αρχειοφασιστική «δημοκρατική επανάσταση των μικροαστών Κονδύλη και Τσαλδάρη, που, με τη βοήθεια του αντικεφαλαιοκρατικού στρατού, ανέτρεψε στις 6 του Μάρτη την εξουσία της κεφαλαιοκρατίας και που οι κομμουνιστές και η εργατική τάξη πρέπει να ενισχύσουν και να υποστηρίξουν», αποτελεί την πιο χειρότερη έκδοση της «λαϊκής δημοκρατίας» και αντί την επαναστατική πάλη των μαζών κατά της εκμετάλλευσης κάνει το προλεταριάτο όργανο της Τσαλδαροκονδυλικής αντίδρασης, το κάνει νεκροθάφτη του ίδιου του εαυτού του, όργανο της διαιώνισης της αστικοτσιφλικάδικης κυριαρχίας. Το κόμμα χτύπησε τότε την αρχειοφασιστική αυτή γραμμή σαν αντιδραστική και προδοτική. Και έκανε πολύ καλά. Όπως θα θυμάσαι, το ζήτημα αυτό είχε μπει τότε στον πυρήνα μας, όπου συ ήρθες τότε για πρώτη φορά. Χτυπώντας όμως τότε την προδοτική αρχειοφασιστική γραμμή, πέσαμε, όπως ξέρεις, σε άλλο λάθος: υποστηρίξαμε οτ ιστεκόμαστε μπροστά σε προλεταριακή επανάσταση, που θάχε να λύσει παράλληλα και ολόκληρη σειρά αστικοδημοκρατικών καθηκόντων. Η θέση αυτή αποδείχτηκε εσφαλμένη. Και τη μόνη σωστή γραμμή μας τη δίνει σήμερα η 6η Ολομέλεια.

Ερ. -Πως θα κάνουμε αστικοδημοκρατική επανάσταση, αφού η εξουσία που θ’ ανατραπεί ανήκει στην αστική τάξη;

Απ. -Όπως είπαμε, ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε σε μας σε στενή συμμαχία με τους τσιφλικάδες. Πολιτική έκφραση της συμμαχίας αυτής ήταν και είνε ο κυβερνητικός αστικοτσιφλικάδικος συνασπισμός, που με διάφορες εσωτερικές ανακατατάξεις, μα διατηρώντας πάντα το βασικό του χαρακτήρα και περιεχόμενο, μας κυβερνά μέχρι σήμερα. Εννοείται λοιπόν πως η επανάσταση για να πραγματοποιήσει τα καθήκοντά της, θ’ ανατρέψει το κυβερνών αυτό αστικο-τσιφλικάδικο μπλοκ, δηλαδή θα στραφεί ενάντια στην πολιτική κυριαρχία της αστικής τάξης και θα την ανατρέψει. Βέβαια η επανάσταση κατά τον κοινωνικό της χαρακτήρα είνε αστικοδημοκρατική, μα ΣΤΙΣ ΜΕΘΟΔΕΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΕΙΝΕ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ. Δηλαδή το προλεταριάτο, ξεσηκώνοντας τη φτωχομεσαία αγροτιά στην επανάσταση, διεξάγει και δίνει σειρά αποφασιστικών αγώνων, μαζικών πολιτικών απεργιών, μαζικών αγροτικών καθόδων και εξεγέρσεων, οργανώνει και κηρύττει την γενική απεργία και την ένοπλο εξέγερση, ιδρύοντας μέσα στην πορεία της πάλης τα εργατικά και αγροτικά συμβούλια (Σοβιέτ) σαν όργανα και φορείς της ένοπλης εξέγερσης. Τα Σοβιέτ αυτά παίρνουν την εξουσία σ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά, οργανώνουν την εργατοαγροτική τους κυβέρνηση, που πραγματοποιώντας την επαναστατική δημοκρατική διχτατορία των εργατών και αγροτών, συντρίβει την αντίσταση των εκμεταλλευτών και πραγματοποιεί τα καθήκοντά της: δίνει τη γη στην αγροτιά χωρίς καμμιά επιβάρυνση και εξαγορά, καταργεί όλα τα χρέη της, εκμηδενίζει όλους τους εκμεταλλευτικούς οργανισμούς (Α.Σ.Ο., συγκέντρωση σταριού κτλ.). διώχνει απ’ την Αγροτική και τους Συνεταιρισμούς τους εκμεταλλευτές της φτωχομεσαίας αγροτιάς και τους κάνει όργανα πραγματικής εξυπηρέτησής τους, απαλλοτριώνει το ξένο κεφάλαιο και τις ξένες εταιρίες υπέρ του εργαζομένου λαού και της εργατοαγροτικής του εξουσίας, καταργεί κάθε εθνική καταπίεση των μειονοτήτων, στις οποίες αναγνωρίζεται το δικαίωμα και του κρατικού αποχωρισμού, εφαρμόζει παντού το 7ωρο για τους εργάτες και 6ωρο για τους νέους και τον εργατικό έλεγχο στην παραγωγή, δίνει ανθρώπινο μεροκάματο στους εργάτες και πλήρεις κοινωνικές ασφαλίσεις σε βάρος των εργοδοτών και του Κράτους. Με τους εργοδότες θα εφαρμοστούν ομαδικά συμβόλαια εργασίας, που θα εξασφαλίζουν τα συμφέροντα των εργατών. Οι άνεργοι και οι πρόσφυγες θα πάρουν καλή στέγη. Θα δοθούν πλήρεις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες στις οργανώσεις των εργαζομένων. Θα εξοπλιστεί όλος ο εργαζόμενος λαός. Θα πνιγεί κάθε αντεπαναστατική απόπειρα. Η κεφαλαιοκρατία θα διωχθεί απ’ όλα τα διευθυντικά οικονομικά πόστα: μεταφορές, τράπεζες κτλ. Η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια θα χτυπηθούν αιματηρά. Όλοι οι δασμοί και φόροι στα είδη πρώτης ανάγκης και τη φτωχολογιά θα καταργηθούν. Θα χωρίσει την εκκλησία απ’ το κράτος κτλ. κτλ. Όπως βλέπεις, η επανάσταση αστικοδημοκρατική είνε μόνο στα καθήκοντα που λύει αμέσως. Μα ταυτόχρονα είνε και εργατοαγροτική, γιατί την πραγματοποιεί η εργατική τάξη και οι εργαζόμενες μάζες ενάντια στην αστική τάξη, τους τσιφλικάδες και τους τσορμπατζήδες (κουλάκους), που απ’ την πρώτη μέρα, απ’ τα σήμερα, χτυπούν την επανάσταση, γιατί το συμφέρο τους είνε συνταυτισμένο με τους τσιφλικάδες-τοκογλύφους-τράπεζες-εμπόρους κτλ., γιατί μαζί με όλους αυτούς γδέρνουν τις φτωχομεσαίες μάζες. Μα την τέτοια κατεύθυνση στην επανάσταση, μόνον το προλεταριάτο μπορεί να την δώσει, γιατί το προλεταριάτο απ’ τα τώρα, εξασφαλίζοντας τη συμμαχία της φτωχομεσαίας αγροτιάς και της φτωχολογιάς των εθνικών μειονοτήτων και των πόλεων, και στερεώνοντάς την ατράνταχτη διαμέσου της αστικοδημοκρατικής επανάστασης και με τη σοβιετική εξουσία, βάζει το ζήτημα της πάρα-πέρα πορείας της επανάστασης, της μετατροπής της σε σοσιαλιστική. Δίνοντας τη γη στον αγρότη, το προλεταριάτο του λέει: «Μια και πήρες τη γη, πρέπει να πας μπροστά, αλλοιώτικα αναπότρεπτα θα τσακιστείς και θα ριχτείς πίσω απ’ τους τσιφλικάδες και την μεγαλοαστική τάξη. Δεν είνε δυνατό να πάρεις τη γη και να την κρατήσεις χωρίς καινούργιες καταχτήσεις, χωρίς την καταφορά καινούργιου και ακόμα πιο αποφασιστικού χτυπήματος ενάντια στην ατομική ιδιοχτησία πάνω στη γη γενικά. Στην πολιτική, όπως και σ’ όλην την κοινωνική ζωή, το να μη προχωρείς μπροστά σημαίνει να ριχτείς πίσω» (Λένιν). Και τον τραβά μπροστά, στην μετατροπή της επανάστασης σε σοσιαλιστική, στην απαλλοτρίωση και της αστικής ατομικής ιδιοχτησίας, στην σοσιαλιστική ανοικοδόμηση, στον εθελοντικό, αυτοπροαίρετο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ίδιας της φτωχομεσαίας αγροτιάς που θα πειστεί απ’ τη ζωή ότι άλλος δρόμος σωτηρίας δεν υπάρχει και που απ’ το προλεταριάτο θα βοηθηθεί στη δουλειά αυτή με όλα τα τεχνικοοικονομικά μέσα και με τη πιο σταθερή πολιτική καθοδήγηση.

Ερ. -Ποια τα πιο χαρακτηριστικά σημεία της επαναστατικής μετάβασης απ’ την επαναστατική-δημοκρατική διχτατορία της εργατιάς και αγροτιάς στη σοσιαλιστική διχτατοριά του προλεταριάτου, δηλ. του περάσματος της αστικοδημοκρατικής επανάστασης στη σοσιαλιστική προλεταριακή;

Απ. -Όπως είπαμε, το προλεταριάτο και η αγροτιά απ’ την πρώτη μέρα της επανάστασης θα θίξουν και την αστική μεγάλη ιδιοχτησία (Τράπεζες, μεταφορές κτλ.), εξασφαλίζοντας εννοείται τα συμφέροντα των μικροκαταθετών κτλ., ταυτόχρονα δε εκμηδενίζοντας τα τσιφλικάδικα υπολείμματα, απαλλοτριώνοντας το ξένο κεφάλαιο, οργανώνοντας την εργατοαγροτική εξουσία, τις δυνάμεις των εργαζομένων και πρώτ’ απ’ όλα του προλεταριάτου και της φτωχής αγροτιάς και συντρίβοντας τις αναπότρεπτες αντεπαναστατικές προσπάθειες των ανατραπεισών εκμεταλλευτικών τάξεων, δεν θα σταματήσει ως εδώ, μα «αμέσως θ’ αρχίσουμε να περνάμε και ακριβώς στο μέτρο της δύναμής μας, της δύναμης του συνειδητού και οργανωμένου προλεταριάτου, θ’ αρχίσουμε να περνάμε στη σοσιαλιστική επανάσταση» (Λένιν). Το χαρακτηριστικώτερο γεγονός του περάσματος αυτού είνε ότι το προλεταριάτο προβαίνει στην απαλλοτρίωση της μεγάλης αστικής ιδιοχτησίας, στην οργάνωση της σοσιαλιστικής παραγωγής στη βιομηχανία, στη σοσιαλιστική οργάνωση του εμπορίου, χωρίς αυτό να σημαίνει και την κατάργηση της ελεύθερης αγοράς κτλ. στην κρατική μορφή το πέρασμα αυτό χαρακτηρίζεται απ’ το ότι, ενώ στη δημοκρατική επαναστατική διχτατορία της εργατιάς και της αγροτιάς η αντιπροσώπευση στα σοβιέτ είνε η αυτή και για τους εργάτες και για τους αγρότες (και σ’ αυτό ανάμεσα στ’ άλλα, εκδηλώνεται ο αστικοδημοκρατικός χαρακτήρας της επανάστασης), τώρα που τα αστικοδημοκρατικά καθήκοντα στον κάμπο λύθηκαν και το προλεταριάτο προχωρεί στην απαλλοτρίωση της κεφαλαιοκρατίας και στη σοσιαλιστική οργάνωση της παραγωγής και ανοικοδόμηση, συγκεντρώνει στα χέρια του πιο στέρεα την εξουσία. Βέβαια το Σοβιέτ του χωριού διατηρεί ακέραια την εξουσία του, μα η αναλογία αντιπροσώπευσης στις τοπικές και κεντρικές σοβιετικές εξουσίες κανονίζεται έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η απρόσκοπτη πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής προλεταριακής πολιτικής.

Ερ. Στο στάδιο αυτό της μετάβασης απ’ τη μια επανάσταση στην άλλη δεν υπάρχει κίνδυνος διάσπασης της συμμαχίας της εργατιάς με την αγροτιά;

Απ. Το προλεταριάτο και το Κ.Κ.Ε. που το καθοδηγεί, δεν ξεχνάν ποτέ ότι ο κίνδυνος αυτός της διάσπασης υφίσταται και ότι μια τέτοια διάσπαση θα οδηγούσε στην ήττα της επανάστασης και στην αστικοτσιφλικάδικη παλινόρθωση. Μα ξέρουν, αντίθετα με ότι διακηρύττει ο τροτσκισμός, ότι μια τέτοια διάσπαση ΔΕΝ ΕΙΝΕ ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΗ. Ο Τρότσκυ πίστευε ότι ο αγρότης είνε μόνο ατομικός ιδιοχτήτης και εμπορευματοπαραγωγός. Οι μπολσεβίκοι αναλύοντας βαθειά την κοινωνική φύση του αγρότη βλέπουν σ’ αυτόν όχι μόνον τον εμπορευματοπαραγωγό που κρατιέται στέρεα απ’ την ατομική ιδιοχτησία, μα και τον δουλευτή που υφίσταται την άγρια και απάνθρωπη εκμετάλλευση του τσιφλικά, τσορμπατζή, Τραπεζών, τοκογλύφων, εμπόρων, Κράτους. Αυτή η διπλή φύση του αγρότη τον κάνει ν’ αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην αστική τάξη και την εργατιά. Το προλεταριάτο όμως δίδοντας στον αγρότη τη γη χωρίς καμμιά αποζημίωση και απαλάσσοντάς τον απ’ την τσιφλικαδοτοκογλυφική εκμετάλλευση τον παίρνει μαζί του στην αστικοδημοκρατική επανάσταση και καταχτά την εμπιστοσύνη του. Έτσι αποξενώνει την αστική τάξη. Και αν παρά πέρα προσέχει σαν κόρη οφθαλμού τη συμμαχία αυτή και τη στερεώνει, σ’ όλη την πορεία της επανάστασης στις διάφορες φάσεις της με τα κατάλληλα οικονομικοπολιτικά μέτρα χτυπώντας ταυτόχρονα ακούραστα τους τσορμπατζήδες, τότε παρ’ όλη την αντίδραση των εκμεταλλευτών θα συσφίξει τους δεσμούς με τη φτωχομεσαία αγροτιά και μετασχηματίζοντάς της σοσιαλιστική πάνω σε προαιρετική βάση και με την πειθώ, θα εξαλείψει τελειωτικά κάθε κίνδυνο διάσπασης. Αυτού το παν εξαρτάται απ’ την ικανότητα και την ευλιγισία της εργατιάς και του καθοδηγητή της, του Κ.Κ.Ε.

Ερ. Πως στέκει το πρόβλημα της επανάστασης και της πορείας της στις άλλες χώρες;

Απ. Την καλύτερη απάντηση στο ερώτημα αυτό θα τη βρούμε στο πρόγραμμα της Κ.Δ. αυτού έχεις ένα. Δόστο να διαβάσουμε: «Η παγκόσμια επανάσταση του προλεταριάτου βγαίνει μέσα από διαφορετικές, ως προς το χρόνο και τις μορφές πορείες (προτσές): από καθαρά προλεταριακές επαναστάσεις, από επαναστάσεις αστικοδημοκρατικού τύπου, που μετατρέπονται σε προλεταριακές επαναστάσεις, από εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους, από αποικιακές επαναστάσεις. Μόνο σε ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ η επαναστατική πορεία (προτσές) οδηγεί ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ.

Η ανισομερής ανάπτυξη του καπιταλισμού, που οξύνθηκε στην περίοδο του ιμπεριαλισμού, προκάλεσε την ποικιλομορφία των τύπων του καπιταλισμού, διαφορετικές βαθμίδες ανάπτυξής του στις διάφορες χώρες, καθώς και ποικιλόμορφους και ιδιαίτερους όρους της επαναστατικής πορείας (προτσές). Τα γεγονότα αυτά κάνουν ιστορικά εντελώς αναπόφευχτη την ΠΟΙΚΙΛΟΜΟΡΦΙΑ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΡΥΘΜΩΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑΧΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠ’ ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ, την ανάγκη, σε σειρά από χώρες, ωρισμένων μεταβατικών σταθμών, που οδηγούνε στη διχτατορία του προλεταριάτου, καθώς επίσης και την ΠΟΙΚΙΛΟΜΟΡΦΙΑ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΤΗΣ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΧΩΡΕΣ». (Ελληνική έκδοση «Προγράμματος Κ.Δ.» σελ. 81-82).

Βλέπεις λοιπόν πόσο ζωντανά και πραγματικά βάζει η Κ.Δ. το ζήτημα της επανάστασης σε παγκόσμια κλίμακα. Και αναφορικά με τα Βαλκάνια ξέρω ότι η Γιουγκοσλαυία και η Ρουμανία στέκονται μπροστά σε αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις, που θα μετατραπούν σε σοσιαλιστικές βρίσκονται δηλ. στην ίδια θέση με μας. Μόνο στη Βουλγαρία ο χαρακτήρας της επανάστασης είνε προλεταριακός σοσιαλιστικός, θάχει όμως αυτή να λύσει παράλληλα και σειρά από αστικοδημοκρατικά καθήκοντα. Αυτό εξηγείται απ’ το ότι στη Βουλγαρία η αγροτική μεταρρύθμιση γένηκε ολότελα, όταν αποτίναξε τον τουρκικό ζυγό, δεν μπορεί να γίνει λόγος για εξάρτησή της απ’ το ξένο κεφάλαιο, όπως σ’ εμάς, το εθνικό ζήτημα παίζει σ’ αυτή μικρότερο ρόλο και, το σπουδαιότερο, η πολιτική συνείδηση και η οργάνωση του προλεταριάτου και η επιρροή του πάνω στην αγροτιά είνε πολύ μεγάλες. Το Κ.Κ. της Βουλγαρίας έχει καταχτήσει κιόλας, την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και έχει μπολσεβικοποιηθεί στο επαναστατικό σχολειό του 1923-26, μέσ’ το αίμα πολλών χιλιάδων μελών του, μέσα στη μακρόχρονη παρανομία.

Εννοείται πως το «Πρόγραμμα της Κ.Δ.» (σελ. 83 ελλην. Έκδοση) αναφορικά με την ποικιλομορφία των όρων και των δρόμων του περάσματος στη διχτατορία του προλεταριάτου όλα τα Βαλκάνια (μαζί και τη Βουλγαρία) τα υπάγει στον ίδιο βασικό τύπο, δηλ. στον τύπο των χωρών «με μέσο επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού που έχουνε σημαντικά υπολείμματα μισοφεουδαρχικών σχέσεων» κτλ. Σύμφωνα με το πρόγραμμα της Κ.Δ. σε άλλες απ’ τις χώρες αυτές η επανάσταση θάνε προλεταριακή και με καθήκοντα όμως αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα σε μεγάλη έχταση, και σε άλλες θάχουμε αστικοδημοκρατική επανάσταση με περισσότερο είτε λιγότερο πέρασμα στη σοσιαλιστική επανάσταση. Το γεγονός ότι όλες αυτές οι χώρες υπάγονται στον ίδιο βασικό τύπο, δείχνει ότι η αστικοδημοκρατική επανάσταση δεν χωρίζεται απ’ την προλεταριακή επανάσταση με κανένα κινέζικο τείχος, μα ότι αποτελούν διάφορες φάσεις της ίδιας και ενιαίας επαναστατικής πορείας. Αυτό μονάχα θάφτανε για να καταρρίψει και τους τελευταίους δισταγμούς των οπαδών της κατ’ ευθείαν (!) προλεταριακής επανάστασης.

Ερώτηση. -Πως μπαίνει το ζήτημα της εξάρτησης της Ελλάδας απ’ το ξένο κεφάλαιο, και μπορούμε να μιλάμε τώρα πια για ελληνικό ιμπεριαλισμό;

Απάντηση. -Ο ρόλος του ξένου κεφαλαίου τόσο στα δημόσια οικονομικά, όσο και στις τράπεζες, τη βιομηχανία, αγροτική οικονομία, εμπόριο και δημοτική οικονομία είνε πολύ μεγάλος και αναμφισβήτητος. Λογουχάρη, ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος που μας επιβλήθηκε ύστερα απ’ τον πόλεμο του 1897 και την χρεωκοπία, ελέγχει τις περισσότερες δημόσιες εισπράξεις και αφού πρώτα κρατήσει τα ποσά που χρειάζονται για να πληρώνονται σε συνάλλαγμα οι ξένοι ομολογιούχοι, μετά παραδίνει τα ρέστα στο δημόσιο ταμείο. Στην Εκδοτική Τράπεζα κάθεται ξένος ελεγκτής που χωρίς την έγκρισή του δεν γίνεται τίποτε. Ξένες εταιρίες έχουν τις δημοτικές συγκοινωνίες, φωτισμό και ύδρευση (Πάουερ, Οϋλεν, Φωταέριο, Τροχιόδρομοι Θεσσαλονίκης, φωτισμός Βόλου κτλ.) στις σπουδαιότερες πόλεις. Από γαλλικά κεφάλαια αποτελείται η Τράπεζα Αθηνών, για να φέρουμε ένα παράδειγμα. Ολόκληρη σχεδόν η μεταλλωρυχία βρίσκεται σε ξένα χέρια. Στους σιδηρόδρομους (ΣΠΑΠ κτλ.) το ξένο κεφάλαιο κατέχει επίσης σπουδαίες θέσεις. Το ίδιο και στη βιομηχανία (εργοστάσιο αεροπλάνων Φαλήρου, οίνοι και οινοπνεύματα κτλ.). Στην αγροτική οικονομία έχουμε την εταιρία Κωπαίδας, Μάνξ Γιούλεν, Φαουντέσιον κτλ. Όλα αυτά, και υπάρχουν πολλά ακόμα, δείχνουν το σοβαρώτατο ρόλο που παίζει στη χώρα μας το ξένο κεφάλαιο. Το εξωτερικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας είνε, αναλογικά, το μεγαλύτερο της Ευρώπης. Αν και έχουμε πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά μας, όμως χρωστάμε ακόμα τα δάνεια που γένηκαν κατά την επανάσταση του 1821!

Χαραχτηριστικό όμως εδώ είνε ότι το ντόπιο κεφάλαιο, το τραπεζιτικοτσιφλικάδικο και εμπορομεσιτικό, όχι μονάχα δεν αντέδρασαν μα διευκόλυναν με όλες τις δυνάμεις τους τη διείσδυση του ξένου κεφαλαίου, γιατί απ’ τη συναλλαγή και συνεργασία μ’ αυτό (ποσοστά, μεσιτείες, αντιπροσωπεία, συνεργασία κτλ.) κέρδιζαν τεράστια ποσά ξεγδέρνοντας μαζί τους εργαζόμενους της χώρας. Αυτό (ο ρόλος του ξένου κεφαλαίου) αποτελεί μια απ’ τις σπουδαιότερες, τη σπουδαιότερη αναμφισβήτητα αιτία της μονόμερης και σχετικά αδύνατης ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας. Το βιομηχανικό κεφάλαιο που φύτρωσε μέσα απ’ το τραπεζοτσιφλικάδικο και το εμπορομεσιτικό, δεν μπορούσε βέβαια να ξεσηκωθεί κατά του ξένου, απεναντίας προσαρμόστηκε στην κατάσταση, στράφηκε κυρίως προς την αλαφρυά βιομηχανία (είδη διατροφής, υφαντουργία, είδη ιματισμού και υπόδησης) και πήρε κι’ αυτό τη θέση του στην από κοινού εκμετάλλευση των εργαζομένων της χώρας μας. Έτσι έχουμε στενή συνεργασία ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, κάτω απ’ την ηγεμονία του τελευταίου, για την αποστράγγιση του εργαζόμενου λαού. Στον τομέα της πολιτικής της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας απ’ τις δυτικοευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και κατά πρώτο λόγο απ’ την Αγγλία. Σε καμμιά όμως περίπτωση απ’ αυτό δεν θα πρέπει να βγάλουμε το αρχειοφασιστικό και λικβινταριστικό συμπέρασμα ότι η Ελλάδα αποτελεί ξένη αποικία. Το σωστό είνε ότι η αστικοτσιφλικάδικη Ελλάδα, κινούμενη μέσα στα πλαίσια της αγγλικής πολιτικής κυρίως, προσαρμόζει και επιδιώκει παράλληλα την πραγματοποίηση των δικών της ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων. Παραδείγματα έχουμε τη μικρασιατική και ουκρανική εκστρατείες. Μα ακόμα πιο καλά αυτό φαίνεται στην κατάχτηση και υποδούλωση των ξένων λαών της Μακεδονίας και Θράκης. Η ελληνική κεφαλαιοκρατία κρύβοντας απ’ τους εργαζόμενους την εξάρτηση της χώρας απ’ το ξένο κεφάλαιο και την αποστράγγισή τους απ’ αυτό, θέλησε να τους παρασύρει στις εξωτερικές ιμπεριαλιστικές περιπέτειες. Αυτό γένηκε στα 1912-22. αυτό ετοιμάζεται και τώρα. Το προλεταριάτο, με την καθοδήγηση του Κ.Κ.Ε. πρέπει να διαφωτίσει πάνω σ’ αυτά όλον τον εργαζόμενο λαό και να διακηρύξει ότι υποστηρίζει ολόπλευρα τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Μακεδόνων και Θρακών και ότι ένα απ’ τα πρώτα μέτρα της νικηφόρας επανάστασης θάναι η κατάργηση κάθε καταπίεσής τους και η αναγνώριση σ’ αυτούς του δικαιώματος και του κρατικού χωρισμού ακόμα, γιατί «λαός που καταπιέζει άλλο λαό, δεν μπορεί νάναι ελεύτερος ο ίδιος» (Μαρξ). Υποστηρίζοντας τα δίκαια των εθνικών μειονοτήτων, το προλεταριάτο τις ξεσηκώνει κατά της αστικοτσιφλικάδικης Ελλάδας, εξασθενίζει τις άρχουσες τάξεις, καταχτά με το μέρος του τις πλατειές λαϊκές μάζες των μειονοτήτων αυτών και έτσι αυξαίνει τις γραμμές του επαναστατικού στρατού. Η καταπίεση των ξένων λαών αποτελεί ουσιαστικώτατο εμπόδιο στην ανάπτυξη των εργαζομένων της χώρας μας και το εμπόδιο αυτό θα το γκρεμίσει η επανάσταση.

Ερ. Πολλοί εργατιστές λένε πως στη χώρα μας επανάσταση δεν μπορεί να γίνει αν πρώτα δεν ξεσπάσει αλλού. Ένας μάλιστα αρχείος μούπε σήμερα πως κάνουμε αστικοδημοκρατική επανάσταση γιατί δεν έχουμε στην Ελλάδα δυνάμεις να χτίσουμε το σοσιαλισμό. Είνε σωστά αυτά;

Απ. Αυτές οι θεωρίες όλες είνε σοσιαλφασιστικές, αγροτιστικές και τροτσκιστικές και δεν αποβλέπουν παρά στο πώς να υποσκάφτουν την επαναστατική θέληση και πεποίθηση των εργατών και εργαζομένων στις δυνάμεις τους και έτσι να διαιωνίζουν την κυριαρχία των εκμεταλλευτών. Όλη αυτή η φάρα τα ίδια έλεγε για τη Ρωσσία: ότι είνε καθυστερημένη κτλ. Ο λενινισμός και η γραμμή του κόμματος δεν έχει καμμιά σχέση με τις αντιδραστικές και αντεπαναστατικές αυτές θεωρίες. Το Κ.Κ.Ε διακηρύττει ότι οι εργαζόμενοι της χώρας με επί κεφαλής την εργατική τάξη μπορούν και θ’ ανατρέψουν τους εκμεταλλευτές και θα εγκαθιδρύσουν την εργατοαγροτική τους εξουσία. Αν οι εργαζόμενοι της μιας χώρας περίμεναν να ξεσηκωθούν πρώτα οι άλλοι τότες η επανάσταση δεν θα γινότανε ποτέ. Τα Κ.Κ. οργανώνουν τις μάζες και κάνουν την επανάσταση όταν ωριμάσουν οι κατάλληλοι όροι. Στην επανάστασή τους θάχουν πάντα την υποστήριξη των εργαζομένων του κόσμου όλου. Το ίδιο κάνει και το Κ.Κ.Ε. Επίσης εσφαλμένος είνε και ο άλλος ισχυρισμός ότι δεν έχουμε τις υλικές προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική ανοικοδόμηση. Το Κ.Κ.Ε. λέγει ότι τις έχουμε, ότι έχουμε ένα κατώτατο όριο τέτοιων προϋποθέσεων. Και το διακηρύσσει αυτό γιατί ξέρει ότι η επανάσταση διώχνοντας τους εκμεταλλευτές θα θέσει στη διάθεση του προλεταριάτου και της φτωχής αγροτιάς όλα αυτά τα δισεκατομμύρια των ξένων χρεών, εξοπλισμών, φόρων, κερδών κτλ., με τα οποία θα μπορέσουμε και τις εργαζόμενες μάζες ν’ ανακουφίσουμε και ταυτόχρονα να οργανώσουμε την παραγωγή και την ανοικοδόμηση προς όφελος των μαζών δηλ. σοσιαλιστικά. Κι’ εδώ όπως και σ’ όλα τάλλα, θα μας βοηθήσει η τεράστια η πείρα και η νίκη του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ. δεν χρειάζεται εδώ ν’ αναπτύξουμε ιδιαίτερα πόσο μας βοήθησε και μας βοηθά η δουλειά και η πείρα του μπολσεβίκικου κόμματος. Χωρίς αυτήν ασφαλώς θάμασταν πολύ πίσω. Ώστε έχουμε ένα κατώτατο όριο υλικών προϋποθέσεων για τη σοσιαλ. Ανοικοδόμηση. Θάταν αστείο και ανάξιο επαναστατών να πιστεύαμε ότι είμαστε «ικανοί» να μας γδέρνουν οι ντόπιοι και ξένοι λαογδάρτες και δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε δίχως αυτούς! Αν χρειάζεται προηγούμενα να περάσουμε απ’ το αστικοδημοκρατικό εργατοαγροτικό σταθμό της επανάστασης, αυτό γίνεται, ανάμεσα στ’ άλλα, και για ν’ απελευθερώσουμε μια τέτοια παραγωγική δύναμη, όπως είνε η φτωχομεσαία αγροτιά, απ’ τα μισοτσιφλικάδικα δεσμά και να την κάνουμε ικανή για την σοσιαλιστική μετατροπή και ανοικοδόμηση. Βέβαια η επανάστασή μας διατρέχει τον κίνδυνο να χτυπηθεί απ’ τους ξένους εχθρούς της. Μα ο επαναστατημένος λαός με τη βοήθεια και του παγκόσμιου προλεταριάτου θα παλαίψει και θα νικήσει. Αυτό πούχε γίνει στο 1916, με την αγγλογαλλική κατοχή, θάνε τίποτε μπροστά στην αντίσταση του λέφτερου λαού μας. Ας μη ξεχνάμε ακόμα ότι ενάντια στον απάνθρωπο αποκλεισμό του 1917 ο μόνος που διαμαρτυρήθηκε ήταν τότε ο Λένιν, αν και το ρούσσικο προλεταριάτο δεν είχε πάρει ακόμα την αρχή. Τώρα η ενίσχυση του παγκόσμιου προλεταριάτου θάνε ασύγκριτα μεγαλείτερη. Δεν θα πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι η όλη πορεία του επαναστατικού κινήματος δεν μπορεί παρά να επιδράσει και σε μας και στην περίπτωση ακόμα, που δεν αποκλείεται, που οι εργαζόμενοι της χώρας μας ξεσηκωθούν πρώτοι.

Ερ. -Τελευταία ερώτηση, σύντροφε: Τι αλλάζει στην καθημερινή μας δουλειά με την καινούργια απόφαση;

Απ.-Δεν πρέπει ούτε λεφτό να ξεχνάμε ότι πρωταρχική κινητήρια δύναμη, ηλεχτρομηχανή της επανάστασης, είνε το προλεταριάτο και ότι μοτέρ της ηλεχτρομηχανής αυτής είνε το Κ.Κ.Ε. Αυτό σημαίνει ότι για να μπορέσει η εργατική τάξη να λύσει το πιο δύσκολο και πολύπλοκο πρόβλημα της επανάστασης, το πρόβλημα της κατάχτησης της φτωχομεσαίας αγροτιάς, πρέπει η ίδια στην πλειοψηφία της, εργάτες-εργάτριες-νέοι εργάτες και εργάτριες, να καταχτηθεί από το Κ.Κ.Ε., να οργανωθεί στις επαναστατικές συνδικαλιστικές και άλλες οργανώσεις. Πρέπει το Κ.Κ.Ε. να στερεωθεί πρώτ’ απ’ όλα στα εργοστάσια, επιχειρήσεις, μεταφορές, να γίνει η πρώτη δύναμη στα σπουδαιότερα βιομηχανικά κέντρα, στα λιμάνια, κόμπους συγκοινωνιών κλπ. Όσο πιο δυνατό και οργανωμένο θάνε το Κ.Κ.Ε. και το προλεταριάτο, τόσο πιο εύκολα θα καταχτά τις φτωχομεσαίες μάζες της αγροτιάς και τα άλλα πλατειά εργαζόμενα λαϊκά στρώματα. Ο δρόμος αυτός περνά μέσα από τις μερικές διεκδικήσεις, και τις πιο ελάχιστες, των εργατών, αγροτών, υπαλλήλων και όλων των εργαζομένων. Δεν θα πρέπει να περιφρονάμε τα μικροζητήματα αυτά και δεν θα πρέπει να τ’ αποσπάμε από τις γενικές επαναστατικές επιδιώξεις. Πάντα πρέπει νάμαστε επί κεφαλής των μερικών αγώνων των μαζών, πάντα να τις τραβάμε πιο ψηλά, παντού να οργανώνουμε το ενιαίο μέτωπο πάλης των εργατών και όλων των εργαζομένων, αποξενώνοντας, συντρίβοντας αδιάκοπα τους σοσιαλφασίστες-αγροτιστές-τροτσκιστές προδότες και όργανα των κυρίαρχων τάξεων, που πάντα θα τους έχουμε εμπόδιο μπροστά μας. Τα σημεία αυτά δεν τ’ αναπτύσσω γιατί είνε γνωστά. Η απόφαση επιβάλλει μια ριζική καλλιτέρευση και δεκαπλασιασμό της δουλειάς μας μέσα στη φτωχομεσαία αγροτιά, τις εθνικές μειονότητες, σ’ όλα τα λαϊκά στρώματα, χωρίς να ξεχνάμε ποτέ ότι όσο πιο γερό είνε το προλεταριάτο και το Κ.Κ.Ε. τόσο η δουλειά αυτή θα γίνεται καλλίτερα. Το ότι το Κόμμα μας έθεσε και έλυσε σωστά στην απόφασή του τα βασικά ζητήματα της επανάστασης στη χώρα δείχνει πόσο με την άμεση βοήθεια της Κ.Δ. άνδρωσε και αναπτύχθηκε προχωρώντας σταθερά στο δρόμο της μπολσεβικοποίησής του. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας επαναπαύει ούτε λεπτό. Η περιφρούρηση της πειθαρχίας, ενότητας και μπολσεβίκικης γραμμής του Κ.Κ.Ε. παραμένει η θεμελιώδης προϋπόθεση κάθε ανάπτυξης και προόδου του ίδιου και του επαναστατικού κινήματος. Γι’ αυτό κάθε παρέκκλιση, κάθε φραξιονιστική εκδήλωση, όπως τελευταία του σ. Ασημίδη (Ευσταθίου), πρέπει να χτυπιέται, να συντρίβεται, για να μην περισπά και παραλύει το κόμμα μας. Το Κ.Κ.Ε. προχωρεί γερά μπροστά γιατί ξέρει που βαδίζει και «ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΕΙΝΕ ΑΚΑΤΑΝΙΚΗΤΟ ΟΤΑΝ ΞΕΡΕΙ ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ» (Στάλιν). Εγώ τελείωσα. Θέλεις τίποτε άλλο;

-Όχι. Είμαστε σύμφωνοι. Το κόμμα όμως πρέπει να διαφωτισθεί καλά για να ριχτεί απερίσπαστα στη μπολσεβίκικη δημιουργική δουλειά. Για πολλούς η απόφαση φαίνεται βουνό. Και αυτό δείχνει πόσο χαμηλό είνε το ιδεολογικό επίπεδο, προ παντός, των καινούργιων μελών μας. Είμαι βέβαιος πως όχι μόνο περισπασμούς δεν θάχουμε μέσα στο κόμμα, μα πως εξοπλιζόμαστε με τέτοια όπλα που μας δίνουν την υπεροχή απέναντι στους σοσιαλφασίστες, αγροτιστές, αρχειολικβιτάριους, τροτσκιστές και την εργατοαγροτική επανάσταση την κάνουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά απειλητική πραγματικότητα, που τρομάζει τους εκμεταλλευτές. Στην πάλη μας ενάντια στην κεφαλαιοκρατία-σοσιαλφασισμό-αγροτισμό-φασισμό και κατά του πολέμου, για τη Σοβιετική Ελλάδα, αποχτάμε ακαταμάχητα όπλα. Όλο το ζήτημα τώρα βρίσκεται στην καλή χρησιμοποίηση των μπολσεβίκικων όπλων. Χρειάζεται δουλειά, πάλι δουλειά και ξανά δουλειά. Και τότε δεν θα υπάρξει φρούριο που δεν θα το καταχτήσουμε.

23/1/1934 Κ.

--------------------------------------------------------------------------

[1] Λένιν, Άπαντά, εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 33, σελ. 5

[2] «Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ: Η 6η Πλατιά ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, 11- 12 Μάρτη 1956», εκδόσεις Σ.Ε.. Αθήνα 2010, σελ. 125

[3] «Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ: Η 7η Πλατιά ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, 18- 24 Φλεβάρη 1957», εκδόσεις Σ.Ε.. Αθήνα 2011, σελ. 228- 229

[4] Βασίλη Α. Νεφελούδη: «ΑΧΤΙΝΑ Θ'.», εκδ. «ΟΛΚΟΣ», Αθήνα, 1974, σελ. 57-58.

*****

Στη μνήμη του Νίκου, ο Εργατικός Αγώνας παρουσιάζει τη μπροσούρα «Ο κομμουνιστής λαϊκός αγωνιστής μέλος του ΚΚΕ» σε έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ 1946. (Διαβάστε τη πατώντας πάνω στην εικόνα ή αποθηκεύστε τη σε pdf πατώντας ΕΔΩ).