Χάρης Φραντζής*
Φαντάσου ένα βράδυ Δευτέρας, ύστερα από ένα σεμινάριο Ιστορίας του Πολιτισμού που σε έχει μεταφέρει αλλού, να κάθεσαι σε ένα φιλικό σπίτι, καταστρώνοντας σχέδια για το πόσο όμορφα θα περάσεις τις γιορτινές μέρες μαζί με αγαπημένα πρόσωπα. Ιδέες για το πού και το πώς, παρακολουθώντας πολιτικές εκπομπές στην τηλεόραση που σου προδιαγράφουν ένα μέλλον μέσα στην αβεβαιότητα και εσύ εκτεθειμένος σ' αυτό… Ενα συνηθισμένο βράδυ της καθημερινότητας.
Στις δύο μετά τα μεσάνυχτα φεύγεις με έναν φίλο, ο προορισμός το σπίτι σου. Καθώς οδηγείς τη μηχανή σου δίπλα στην πλατεία Αμερικής, στην οδό Λευκωσίας, εμφανίζεται ένα παπάκι με δύο αναβάτες που σου κάνουν νόημα να σε ρωτήσουν για μια οδό. Κόβεις ταχύτητα για να εξυπηρετήσεις τον συνάνθρωπό σου, αλλά πριν προλάβεις να σταματήσεις, αυτοί σου κλείνουν τον δρόμο. Είναι η στιγμή που αισθάνεσαι ένα ψύχος να σε κατακλύζει. Η πρώτη σκέψη είναι ότι θα σε ληστέψουν. Πρώτα κατεβαίνει ο συνοδηγός και κινείται απειλητικά προς τον φίλο σου, έρχεται και ο οδηγός προς εσένα. Πριν πέσουν με μανία πάνω σας, ακούγεται μια κραυγή: «Αναρχικοί κουφάλες, θα σας γ...., θα σας σκοτώσουμε».
Τα περιθώρια αντίδρασης είναι μηδαμινά έως ανύπαρκτα, ο αιφνιδιασμός της ενέδρας πέτυχε. Η μηχανή σου τρώει μια κλοτσιά, πέφτεις και βλέπεις άλλους τρεις αγνώστους να έχουν ριχτεί πάνω στον φίλο σου ακινητοποιώντας τον κι έχουν αρχίσει ήδη να τον χτυπούν. Ο οδηγός επιτίθεται σε σένα. Το κυνήγι του θηράματος άρχισε. Το βλέμμα του έχει κάτι που δεν το έχεις συναντήσει ποτέ πριν και δεν θες να το ξανασυναντήσεις. Ένα μίσος και μία τρέλα ακατανόητη για ένα άτομο που δεν γνωρίζεις και συναντάς για πρώτη φορά. Ολα γίνονται τόσο γρήγορα που δεν καταλαβαίνεις τι έχει συμβεί, πόσο σε έχουν χτυπήσει κι αν πονάς. Λογικά έχουν περάσει λίγα λεπτά. Πριν προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις έχουν τελειώσει την επίθεσή τους κι έχουν φύγει. Εχεις χάσει τον προσανατολισμό σου… Ψάχνεις τον φίλο σου…
Μια παρέα μεταναστών σού δείχνει μια κατεύθυνση καθώς φεύγουν τρομοκρατημένοι. Δεν τον βλέπεις πουθενά, πας από το ένα στενό στο άλλο, στον χαμηλό φωτισμό του δρόμου και σε σημεία τελείως σκοτεινά. Τον διακρίνεις μετά από λίγο, τα αίματα είναι παντού, στο κεφάλι, στα ρούχα, στον δρόμο. Αυτόν τον χτυπούσαν τέσσερις… Σε δευτερόλεπτα περνάνε τα πάντα απ’ το μυαλό σου για την υγεία του. Είναι αστείο, αλλά ασυναίσθητα τον ρωτάς αν είναι καλά. Το ίδιο ρωτάει σοκαρισμένος κι ένας οδηγός αυτοκινήτου που μόλις σταμάτησε: «Τι σας συνέβη παιδιά;». Αυτό αναρωτιόμαστε και εμείς…
Κάποιος περίοικος, αφανής μάρτυρας, έχει ειδοποιήσει την αστυνομία. Οι αστυνομικοί φαίνεται να μην έχουν ξαφνιαστεί. Στην ευρύτερη περιοχή τέτοιες τυφλές επιθέσεις από τάγματα εφόδου δεν τους είναι άγνωστες: κατά καιρούς υποχωρούν κι άλλοτε εντείνονται. Αρχίζει να ξεκαθαρίζει το τι συνέβη. Το αποκορύφωμα του ξυλοδαρμού ήταν το χτύπημα στο πρόσωπο με μπουκάλι μπίρας. Τα σπασμένα γυαλιά λίγα μέτρα πιο πέρα μέσα στα αίματα. Ευτυχώς φτάνει το ασθενοφόρο. Στις Πρώτες Βοήθειες φαίνεται ότι δεν είμαστε το μόνο περιστατικό τυφλής, φασιστικής βίας. Τους μετανάστες συνήθως τους μαχαιρώνουν…
Η ανάρρωση είναι μέρες πόνου, θυμού, απορίας, ατέλειωτων συζητήσεων, μέρες που πολλοί έχουν να σου διηγηθούν παρόμοια περιστατικά που άκουσαν ή συνέβησαν σε κάποιο γνωστό τους, αλλά ποτέ δεν δημοσιοποιήθηκαν από φόβο. Τον ξέρω καλά αυτόν τον φόβο, είναι ο φόβος του θύματος, του «άτυχου» θύματος, που προσπαθεί να διαγράψει αυτό που του έχει συμβεί. Και ας μη φταίει. Βλέπεις, το σοκ δεν διαρκεί μόνο όσο η επίθεση και τα τραύματα πονάνε μετά, όταν παγώνουν.
Ομως τη Δευτέρα ξεκίνησε (και διεκόπη) η δίκη της Χρυσής Αυγής και στην τηλεόραση μιλούν για κύματα μεταναστών που έχουν κατακλύσει τη χώρα και τις πλατείες της Αθήνας. Για την εγκληματικότητα, τις αρρώστιες κι όλα τα «κακά» που φέρνουν οι πρόσφυγες πολέμου της Συρίας ή οι κατατρεγμένοι της καταδικαστέας Μπόκο Χαράμ, των τζιχαντιστών, οι εξαθλιωμένοι τριτοκοσμικοί. Διάφοροι κάτοικοι περιοχών του κέντρου της Αθήνας βγάζουν δακρύβρεχτα λογύδρια για το πόσο κινδυνεύουν από τους μετανάστες, χωρίς να λείπουν από πολλούς και προφανή πολιτικά κίνητρα. Οι τηλεπαρουσιαστές εντείνουν τεχνηέντως τον φόβο. Κάποιος πάει να ψελλίσει κάτι για την άλλη πλευρά του ζητήματος, για τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, αλλά δεν προλαβαίνει καν να αρθρώσει πρόταση.
Η φτώχεια συχνά οδηγεί στην εγκληματικότητα, όμως ο βασικός κίνδυνος για την κοινωνία δεν είναι οι μετανάστες. Ο πραγματικός κίνδυνος είναι τα τάγματα εφόδου των νεοναζί που, κρυμμένοι μέσα στα σκοτάδια, ύπουλα και άνανδρα πραγματοποιούν επιθέσεις σε δύο πολίτες που τους έλαχε να περάσουν από το λάθος σημείο τη λάθος στιγμή και να τους θεωρήσουν αναρχικούς κι αν ήταν πιο μαυρισμένοι ίσως τους πέρναγαν για μετανάστες...
Τα τάγματα εφόδου που δεν τους φτάνει, όπως φαίνεται, ένας Παύλος Φύσσας και τόσοι νεκροί και μαχαιρωμένοι μετανάστες. Η μόνη πραγματική απειλή για τους πολίτες είναι οι φασίστες που, αν δεν τους σταματήσει η κοινωνία, θα συνεχίσουν να εγκληματούν και να τρομοκρατούν τις πόλεις για να ικανοποιούν τον διεστραμμένο κι άρρωστο ψυχισμό τους. Τη Μεγάλη Δευτέρα ήμουν εγώ και ο φίλος μου, τυχαίοι και περαστικοί από ένα δρόμο στο κέντρο της Αθήνας, αύριο μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε άλλος άσχετος, αν δεν μπει σύντομα ένα τέλος στον εκφασισμό της κοινωνίας.
* Συνεργάτης της «Εφ.Συν.»
Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 25-4-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου