Ο κυνικός ραγιαδισμός μιας παραπαίουσας ολιγαρχίας

Του Δημήτρη Υφαντή.

Με ικέτη το Σαμαρά η διαπλοκή εκλιπαρεί για "τεχνητή αναπτονή" από τη Μέρκελ. 

Ακόμη και οι λέξεις και οι χαρακτηρισμοί στερούνται νοήματος. Απέναντι στο ιταμό ύφος της Γερμανίδας καγκελαρίου, που απαιτεί «έργα κι όχι λόγια», ο πρωθυπουργός μιας χώρας, που έχει ξεματώσει λες κι έχει βγει από πόλεμο, υπερθεματίζει υποσχόμενος «αποτελέσματα και… χρονοδιαγράμματα».

Δεν υπάρχουν λόγια, πώς να χαρακτηρίσεις τέτοιον εθελούσιο ευνουχισμό, ακόμη και της στοιχειωδέστερης αρχής ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, αφού ξεζούμισε και ρήμαξε τον τόπο, εκλιπαρεί για μία «ανάσα», κατά την αποστροφή του πρωθυπουργού. Αφού είναι δεδομένη η επιτάχυνση του «αργού θανάτου» της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας και η υποθήκευση της ίδιας της υπόστασης της χώρας, η διαπλοκή διά στόματος Σαμαρά ικετεύει μόνο για πάρτη της, ποιους; Μα τους «εταίρους», τους «δανειστές».
 
Και είναι ολοκάθαρο, ακόμα και για τους «τυφλούς», πως τούτη η μοιραία συγκυβέρνηση, της οποίας ο θλιβερός Α. Σαμαράς αυτοδίκαια αναδεικνύεται σε εμβληματική ηγετική φυσιογνωμία, τα δίνει όλα προκειμένου να διεκδικήσει το απόλυτο τίποτα. Περί τίνος πρόκειται; Ό,τι μπορεί κατ’ ευφημισμόν να αποκαλείται ακόμη κυβερνητική πολιτική αφορά μόνο το «βαθύ» σύστημα, που ποντάρει στην ανασύστασή του και στην αναπαραγωγή της ελεεινής εξουσίας του, εκτελώντας κατά γράμμα το «πρόγραμμα» κοινωνικής διάλυσης, κατεδάφισης και ξεπουλήματος. Όσα βγήκαν στο φως της δημοσιότητας καθώς πλησιάζαμε στη δήθεν πολυσήμαντη συνάντηση Μέρκελ-Σαμαρά, έφεραν στο νου αυτόματα το κλασικό «τι άλλο θα ακούσουμε και θα δούμε από δαύτους;».

Ο πρωθυπουργός διαβεβαιώνει «προσωπικά», πως θα εξοφληθεί έως και το τελευταίο ευρώ και πλασάρει τα «ακατοίκητα νησιά» στους «επενδυτές», ενώ ο υπ. Οικονομικών σπεύδει να βάλει την τελική υπογραφή στην εξευτελιστική συμφωνία ξεπλύματος της Siemens. 
Και ιδού το αποτέλεσμα της συνάντησης: Μέρκελ: «Από την Ελλάδα περιμένουμε να τηρήσει τις δεσμεύσεις της και οι πράξεις να ακολουθήσουν τα λόγια. Από την έναρξη της κρίσης έλεγα ότι η Ελλάδα είναι μέρος της Ευρωζώνης και θέλω η Ελλάδα να παραμείνει μέρος της Ευρωζώνης. Εμείς δεν θα βγάλουμε κανένα συμπέρασμα χωρίς στοιχεία στα χέρια μας και με αυτό εννοούμε την έκθεση της τρόικας». Σαμαράς: «Θα φέρουμε αποτελέσματα, υπάρχουν συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα. ..Η Ελλάδα έχει φυσικούς πόρους, πλεονεκτήματα, δημόσια περιουσία, κοινωνικούς και μορφωμένους ανθρώπους. Χρειαζόμαστε μία ευκαιρία για ανάπτυξη… Ζητάμε αναπνοές σε ένα μεγάλο μακροβούτι που κάνουμε για να φθάσουμε στο στόχο μας». 

Ωμός εκβιασμός, δόλωμα και καταδικαστική αγκίστρωση. Εντάξει, στο επόμενο ραντεβού, ίσως χαλαρώσει ο πρωθυπουργός με τη γαλλική αβροφροσύνη του πρόεδρου Ολάντ, που θυμίζουμε είχε κάνει την απίστευτη δήλωση προεκλογικά: «Εμείς σας θέλουμε στο ευρώ, όμως κάποιοι άλλοι απεργάζονται, γι’ αυτό προσέξτε τι θα ψηφίσετε…».

Αλλά η ουσία των εξελίξεων βρίσκεται πέραν της αχαλίνωτης μανίας και της ασυγκράτητης χαράς που επιδεικνύει η τρικομματική συγκυβέρνηση, καθώς γράφει τις δικές της λαμπρές σελίδες στη μαύρη βίβλο του Μνημονίου. 

Η προγραφή της χώρας

Μάλλον δεν έχει πια κανένα νόημα η συζήτηση, όπου κυριαρχούν υποθέσεις και εικασίες αντικρουόμενες, γύρω από το αν και πώς θα μας πετάξουν ή όχι έξω από την Ευρωζώνη. Πρόκειται για άσκοπη, αν όχι και επικίνδυνη βυζαντινολογία. Ενώ υποτίθεται πως συζητείται το μείζον, στην ουσία παγιδεύεται κανείς σε έναν ιδιόμορφο στρουθοκαμηλισμό. Γιατί δεν γίνεται αντιληπτό πως το αντικείμενο αυτό είναι ήδη ξεπερασμένο; Πώς αλλιώς δηλαδή να μας το πούνε οι επιφανείς εκπρόσωποι του διευθυντηρίου, όλες οι πλευρές του κυριαρχικού τριγώνου: Βερολίνο (η γερμανική ηγεμονία) -Βρυξέλλες (η ευρωκρατία) - Φρανγκφούρτη (το χρηματοπιστωτικό ιερατείο);

Θα επιλέξουμε τις τοποθετήσεις των «φιλελλήνων», όχι των «κακών» Γερμανών, Αυστριακών και Φιλανδών, που εκπέμπουν ωμά την αποπομπή της Ελλάδας. Ο Όλι Ρεν απάντησε σε ερώτηση του Ν. Χουντή, ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση διαπραγμάτευσης γύρω από τους πιο επαχθείς όρους του Μνημονίου, όπως ο κατώτατος μισθός και η μετενέργεια: «Όσα υπεγράφησαν ισχύουν στο ακέραιο», δήλωσε με τον πιο επίσημο τρόπο ο αρμόδιος επίτροπος. Και ο διαφημιζόμενος ως εκ των ελαχίστων «φίλων της χώρας», ο καλοκάγαθος Ζ. Κ. Γιούνγκερ, αφού λίγες μέρες πριν έκανε τη δήλωση-μαχαιριά «η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ δεν είναι επιθυμητή αλλά είναι διαχειρίσιμη», κατά την επίσκεψή του εδώ υπήρξε κι αυτός σαφέστατος: «η μπάλα είναι στο γήπεδο της Ελλάδας, είναι η τελευταία σας ευκαιρία, ο πρωθυπουργός το έχει αντιληφθεί».

Προκύπτει ασφαλώς το συμπέρασμα: τίθεται επειγόντως ζήτημα χάραξης και υλοποίησης στρατηγικής απάντησης της χώρας στην αξεπέραστη κρίση της Ευρωζώνης, όπου ο αυτόματος πιλότος του άγριου νεοφιλελευθερισμού, ανατινάζει όλα τα πεδία αντιθέσεων, προγράφει χώρες με πρώτη την Ελλάδα σε ρόλο πολλαπλά χρήσιμου θύματος (φόβητρο και λάφυρο ταυτόχρονα) και καταδικάζει τους λαούς στο φαύλο κύκλο μιας ιλιγγιώδους ανεργίας και εξοντωτικής λιτότητας. Το «πρόγραμμα που δεν βγαίνει», του οποίου την ιδιοκτησία ανέλαβε πρόθυμος ο Σαμαράς και οι συνένοχοι βαστάζοι Κουβέλης και Βενιζέλος, το πρόγραμμα είναι ακριβώς αυτό. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να μην καταλαβαίνουμε. Και δεν συγχωρούνται δικαιολογίες πια. Τουλάχιστον η αστική «μας» τάξη μοιάζει να συνειδητοποιεί το μοναδικό ρόλο που της απομένει ξανά: του άθλιου μαυραγορίτη της καταστροφής.

Οι ψιλικατζήδες της συνταγής θανάτου

Μάλλον έχει μικρή αξία ο απολογισμός της βασανιστικής καθημερινής λογιστικής διελκυστίνδας των άγριων περικοπών, των νέων χαρατσιών και της καρατόμησης του κοινωνικού κράτους. Η παράδοση της δημόσιας περιουσίας και του εθνικού πλούτου είναι δεδομένη ούτως ή άλλως, «ανοίξαμε και σας …περιμένουμε». Όμως, δεν μπορεί να περάσει έτσι το πρωτοφανές στα πολιτικά χρονικά της χώρας, όχι μόνο να εξαφανίζεται από το βράδυ των εκλογών η βασική προεκλογική δέσμευση της «επαναδιαπραγμάτευσης», αλλά και να ποδοπατιέται εντός εβδομάδων από τους ίδιους τους κυβερνητικούς εταίρους η μετεκλογική προγραμματική συστατική πολιτική συμφωνία τους. Το μοναδικό περιεχόμενο του κυβερνητικού έργου, δύο μήνες τώρα, αφορά το πώς θα εξελίξουν το κραυγαλέο ψέμα της διαπραγμάτευσης και των απατηλών «κόκκινων γραμμών» της τρικομματικής συνεργασίας, σε υλοποίηση του σφαγιαστικού τρίτου Μνημονίου.
Αυτά απεργάζονται με αυταπάρνηση οι νέοι εκλεκτοί της τρόικας Στουρνάρας και Βρούτσης. Και μόνο ως μαύρο χιούμορ μπορεί να εκληφθεί τόσο η αγωνιώδης αναζήτηση των περίφημων «ισοδυνάμων»,που καταλήγουν να ανεβάζουν διαρκώς κατά… δισ. κι άλλα δισ. το συνολικό φόρο αίματος (το «θα πληρώσουμε στο ακέραιο» του Σαμαρά), όσο και το μεγάλο «λογοτεχνικό» ταλέντο των κυβερνητικών εταίρων (εδώ μετέχει κι ο Α. Μανιτάκης εκ της ΔΗΜΑΡ): όχι εφεδρεία, αλλά… διαθεσιμότητα!

Σε αυτή το δυσώδες πολιτικό περιβάλλον ούτε οι πατενταρισμένοι σπόνσορες της συγκυβέρνησης πρωτοτύπησαν. Το Βήμα και το Mega, Η Καθημερινή και ο Σκάι, ξεσπαθώνουν στην ανάδειξη του Α. Σαμαρά, ως του αδιάφθορου ευγενούς ιππότη της άτεγκτης υλοποίησης του Μνημονίου. Το είχαν πράξει με τον Παπανδρέου, τα ίδια με τον Παπαδήμο, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σημερινός πρωθυπουργός, ζωγραφιζόταν ως ανεύθυνος λαϊκιστής, τώρα ξαναστήνουν τη «μηχανή». Και βεβαίως ο ίδιος το έχει φορέσει ήδη το προβλέψιμο κουστούμι και στις εντός και στις εκτός «εμφανίσεις». Απειλεί με ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και δραχμή, ούτε καν ψελλίζει την καταδικαστική επιμήκυνση, ενώ σε ρόλο… Μητσοτάκη προσφέρει κατά λέξη γη και ύδωρ στους δυνάστες της χώρας. Και βέβαια τα κλασικά συνοδευτικά δακρύβρεχτα, θα «περάσω τα μέτρα με κάθε κόστος, ακόμη και με 151 στη Βουλή κι ας πέσω…».

Η μετατόπιση, που συντελείται είναι βαρύνουσα. Η ανάδειξη του πρωθυπουργικού κέντρου -το «Μαξίμου»- μαζί με τον απαραίτητο Στουρνάρα σε ανεξέλεγκτο κλώνο της τρόικας συνιστά απροκάλυπτη σκλήρυνση του ειδικού καθεστώτος κατοχής στα δεσμά της χρεοκρατίας και των Μνημονίων. Η αμήχανη απόσυρση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ από το προσκήνιο, δεν τους απαλλάσσει από τα οξυμμένα αδιέξοδα των επιλογών, που υιοθέτησαν. Το αντίθετο, παγιδεύονται όλο και πιο ασφυκτικά στη συνενοχή του κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος που λαμβάνει χώρα, όχι μόνο κόντρα στη λαϊκή πλειοψηφία, αλλά και στους ίδιους τους αποτυπωμένους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς της νωπής εκλογικής μάχης. Αλήθεια, ποια πολιτική εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση και με ποια πλειοψηφία; Ενδεικτικά, χωρίς καν το νέο «πακέτο»: χαράτσια, μετενέργεια, ρατσιστικό πογκρόμ, υπογραφή της συμφωνίας του αίσχους με τη Siemens, ξεπούλημα της Αγροτικής. Κι η Βουλή φιμωμένη, ως ντεκόρ, εντελώς στο περιθώριο…

Παρά τα όσα μηχανεύονται, γνωρίζουν πολύ καλά πως θα βρουν ξανά απέναντί τους τη λαϊκή οργή.

Ο γενικευμένος εκφασισμός, το ρατσιστικό διχαστικό κλίμα με την επιστράτευση των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής, η άγρια καταστολή με τις πλαστικές σφαίρες και τις δολοφονικές αντλίες νερού είναι ήδη στην ημερήσια κυβερνητική πρακτική.

To καταρρακωμένο αμαρτωλό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο μπορεί να επιβιώνει πλέον, μόνο ως σαπρόφυτο των ξένων δυνάμεων λεηλασίας της χώρας σε ένα έρημο κοινωνικό τοπίο.

Πηγή:Δρόμος της Αριστεράς