Ουκρανία-KKE-αντικαπιταλιστική Αριστερά

Tου Δημήτρη Γρηγορόπουλου

Το ΚΚΕ µε εµφανή ιδεολογική ανασφάλεια δεν αφήνει καµιά ευκαιρία ανεκµετάλλευτη, για να ευλογήσει τα γένια του, να θριαµβολογήσει δηλαδή για την ορθότητα της γραµµής του, κατακεραυνώνοντας όχι µόνο την αστική και τη ρεφορµιστική αντίληψη αλλά µε ίσες αποστάσεις και την αντικαπιταλιστική εναλλακτική πρόταση. 

Σωστή η ανάλυσή του ότι η κρίση στην Ουκρανία είναι απόρροια ενδοαστικής αντίθεσης ανάµεσα στους καπιταλιστές της Ουκρανίας. Όντως τµήµα της αστικής τάξης εκτιµά πως θα εξυπηρετηθούν τα συµφέροντά του από την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ και τη στενότερη συνεργασία µε τις ΗΠΑ. Αντίθετα, άλλο τµήµα προσανατολίζεται στη στενότερη σχέση µε τη Ρωσία και την ένταξη στην Τελωνειακή Ένωση, µια νέα καπιταλιστική ολοκλήρωση στον ευρασιαστικό χώρο µε κινητήρια και ηγεµονική δύναµη τη Ρωσία. Τα µονοπώλια της ΕΕ, των ΗΠΑ και της Ρωσίας βλέπουν τον τεράστιο φυσικό και παραγωγικό πλούτο της χώρας σαν µήλο της έριδος και διαγκωνίζονται για το ξαναµοίρασµα της Ουκρανίας στις νέες συνθήκες της παγκόσµιας κρίσης. ∆εν διστάζουν να αιµατοκυλίσουν το λαό της Ουκρανίας, για να αβγατίσουν τα κέρδη τους. 

Αποδεικνύεται ότι ο σύγχρονος πολυπολικός ιµπεριαλισµός παρά την ενισχυµένη αλληλεξάρτησή του σε συνθήκες παγκοσµιοποίησης εντείνει τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισµούς του και δεν διστάζει να καταφύγει σε πολέµους και εµφυλίους για να αυξήσει την κερδοφορία του.

Στο στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισµού, των ιµπεριαλιστικών ολοκληρώσεων, του µοιράσµατος και ξαναµοιράσµατος του κόσµου απ’ τους παλιούς και αναδυόµενους ιµπεριαλισµούς σε µια κατεύθυνση νεοαποικιοποίησης και αφαίµαξης των εθνών-κρατών, αντιδραστικοποίησης της πολιτικής τους και µε φασίζουσες παραµέτρους πρόκλησης ακόµη και πολεµικών αναµετρήσεων ποιο είναι το διαφιλονικούµενο ζήτηµα για τα έθνη-κράτη; 

Η αστική τάξη αυτών των χωρών µονοπωλιακή ή και µη µονοπωλιακή συνδέει την τύχη της µε τον ιµπεριαλισµό, για ν’ αποκοµίσει όσα οφέλη µπορεί από θέση υποβαθµισµένου εταίρου. Στον αντίποδα όµως αυτής της πολιτικής τοποθετείται το συµφέρον του έθνους των εργαζοµένων: Στην ανεξαρτησία του εθνικού-λαϊκού απ’ το αντιδραστικότατο ιµπεριαλιστικό διεθνικό. Πρόκειται ασφαλώς για µια δυσεπίτευκτη πολιτική επί κυριαρχίας ενός υπερεπεκτατικού σε όλα τα πεδία ολοκληρωτικού καπιταλισµού. Η προώθησή της απαιτεί πάλη και σύγκρουση µε τον ιµπεριαλισµό και την αστική τάξη της χώρας, που διαπλέκεται στενά µ’ αυτόν. Άρα στην ταξική ουσία της αποτελεί πάλη αντιιµπεριαλιστική – αντικαπιταλιστική. Στην παραδοχή του αντικειµενικού χαρακτήρα αυτής της πάλης δεν συγκλίνουν οι αριστερές δυνάµεις στη χώρα µας. 

Η σοσιαλδηµοκρατική και η σοσιαλιστική ρεφορµιστική πτέρυγα υποτάσσονται στο ιµπεριαλιστικό πλέγµα, καλλιεργώντας την αυταπάτη της αλλαγής των όρων της σχέσης υπέρ του έθνους-κράτους. 

Η δογµατική Αριστερά παραπέµπει τη λύση του προβλήµατος στο σοσιαλισµό. Άρα µέχρι την έλευση του σοσιαλισµού θεωρεί ουτοπική την αντιιµπεριαλιστική – αντικαπιταλιστική πολιτική και την κατάκτηση έστω ορισµένων στόχων της πριν από την ολοκλήρωσή της µε την επανάσταση. Στην ουσία αποδέχεται το σύστηµα της εξάρτησης και αρκείται σε αµυντικούς αγώνες οικονοµικού χαρακτήρα και ήπιας έντασης, που σπάνια οδηγούν σε νίκη στις τρέχουσες συνθήκες και δύσκολα υψώνουν το επίπεδο της συνείδησης στην πάλη για την επανάσταση και όχι στη σχεδόν παθητική αναµονή της.

Μάλιστα, το ΚΚΕ (Ριζοσπάστης 1-2/3) µε ύφος κήνσορα της επαναστατικής ορθοδοξίας, αξιοποιώντας το παράδειγµα της Ουκρανίας, µέµφεται την «οπορτουνιστική» ΑΝΤΑΡΣΥΑ γιατί προβάλλει σαν λύση για τους εργαζόµενους της χώρας µας την έξοδο απ’ το ευρώ ή ακόµη και την έξοδο απ’ την ΕΕ «χωρίς όµως τους όρους που υπογραµµίζει στις θέσεις του το ΚΚΕ». Η Ουκρανία, συνεχίζει ο αρθρογράφος, είναι λοιπόν µια τέτοια χώρα όπου και εθνικό νόµισµα έχει και έξω απ’ την ΕΕ είναι. Και καταλήγει µε ρητορικό ερώτηµα, στο οποίο ασφαλώς ισχύει η δική του απάντηση: «Την έσωσε αυτό (σ.σ.: το ότι έχει εθνικό νόµισµα και είναι εκτός ΕΕ) απ’ τα κοινωνικά αδιέξοδα του καπιταλιστικού δρόµου ανάπτυξης; ΟΧΙ!».

Το επιχείρηµα δεν είναι µόνον εκτός πραγµατικότητας αλλά και εκτός λογικής. Απαντά σε µια θέση που η αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν υποστηρίζει: Στη θέση δηλαδή ότι αρκεί µια χώρα να είναι εκτός ΕΕ και να έχει εθνικό νόµισµα, για να σωθεί απ’ τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού δρόµου ανάπτυξης! Αυτοί οι δύο όροι σε καµιά περίπτωση δεν αναιρούν τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα µιας καπιταλιστικής κοινωνίας. Αυτό θα συνέβαινε αν µια καπιταλιστική κοινωνία δεν ήταν απλώς εκτός ευρώ και ΕΕ αλλά και… εκτός του καπιταλισµού. Είναι πολλές οι χώρες που δεν ανήκουν σε µιαν ιµπεριαλιστική ένωση και έχουν εθνικό νόµισµα, αλλά έχουν καπιταλιστική οικονοµία και οργάνωση και φυσικά ταλανίζονται απ’ τις εγγενείς αντιθέσεις του καπιταλισµού. Αυτοί οι παραλογισµοί προκύπτουν απ’ τη δογµατική και ρεφορµιστική αντίληψη του ΚΚΕ ότι ανατροπές αποκλείονται προ σοσιαλισµού!

Πηγή:ΠΡΙΝ