Του Σωτήρη Κοντογιάννη
Από τα εννιά σημεία των Προγραμματικών Δηλώσεων της κυβέρνησης της Τρόικας “εσωτερικού”, τα τέσσερα αφορούν ιδιωτικοποιήσεις. Τα τρία είναι ξετσίπωτα δώρα για τα αφεντικά -μέτρα που επίμονα ζητούσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια ο ΣΕΒ και οι άλλες εργοδοτικές οργανώσεις. Τα υπόλοιπα δυο προβλέπουν λιγότερο κράτος -ένα πάγιο αίτημα της νεοφιλελεύθερης δεξιάς- με απολύσεις στο δημόσιο, συγχωνεύσεις και καταργήσεις οργανισμών και "ηλεκτρονικό" εκσυγχρονισμό.
Όσο για τις προεκλογικές δεσμεύεις του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη για "αναδιαπραγμάτευση" του Μνημονίου, ούτε λέξη. Είναι τόσο προκλητική η απάτη που ούτε τα ίδια τα σκυλιά της Νέας Δημοκρατίας, σαν τον υφυπουργό Εργασίας Νίκο Νικολόπουλο δεν μπόρεσαν να καταπιούν.
Οι προγραμματικές δηλώσεις αποτελούν κήρυξη πολέμου ενάντια στην εργατική τάξη και τους φτωχούς.
Ο Σαμαράς υπόσχεται να ξεπουλήσει, με συνοπτικές διαδικασίες, όλα όσα δεν κατάφεραν μέσα σε δυόμιση χρόνια να ξεπουλήσουν οι κυβερνήσεις του Παπανδρέου και του Παπαδήμου μαζί -για να μην πούμε όσα δεν έχουν καταφέρει να ξεπουλήσουν, παρά τις υποσχέσεις τους στα αφεντικά και τις λυσσασμένες τους επιθέσεις σε βάρος των εργαζομένων όλες οι κυβερνήσεις, από τον Μητσοτάκη στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μέχρι σήμερα.
Στην ομιλία του στη Βουλή ο Σαμαράς υποσχέθηκε όχι μόνο ότι θα ακολουθήσει πιστά τις οδηγίες της Τρόικας και τις δεσμεύσεις των Μνημονίων αλλά και ότι θα τα ξεπεράσει: "θα προωθήσουμε και αποκρατικοποιήσεις που δεν αποτελούν άμεσες συμβατικές μας υποχρεώσεις... Όπως στους σιδηροδρόμους - κυρίως στο λειτουργικό τμήμα του ΟΣΕ. Κι ακόμα στην απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας, σε όλη την έκταση, όπως συμβαίνει παντού στην Ευρώπη. Όχι αποσπασματικά, κομματάκι-κομματάκι. Οργανωμένα και με επιτελικό σχεδιασμό..." .
Ό,τι δεν μπορεί άμεσα να πουληθεί θα δοθεί στους ιδιώτες με το μοντέλο της "σύμβασης παραχώρησης υποδομών", στο πρότυπο των διοδίων δηλαδή. Η γη και τα ακίνητα που ανήκουν στο δημόσιο -με πρώτο και καλύτερο το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού- θα "αξιοποιηθούν" μέσω ενός "Οχήματος Ειδικού Σκοπού". Με άλλα λόγια η ιδιοκτησία τους θα περάσει άμεσα σε μια εταιρεία η οποία θα αναλάβει να τα πουλήσει, ξεπερνώντας τις "αγκυλώσεις" που θέτουν οι νόμοι και η γραφειοκρατία.
Ό,τι ισχύει για τις αποκρατικοποιήσεις ισχύει για το “λιγότερο κράτος” στο τετράγωνο. Το Μνημόνιο προβλέπει 150 χιλιάδες λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους μέχρι το 2015. Οι κυβερνήσεις του Παπανδρέου και του Παπαδήμου προσπάθησαν να ανταποκριθούν σε αυτή την δέσμευση κύρια μέσα από την απαγόρευση των προσλήψεων και την εφεδρεία. Μέχρι σήμερα, όμως, τα μέτρα αυτά δεν έχουν “αποδώσει” σχεδόν τίποτα. Στη Βουλή ο Σαμαράς έκανε ξανά λόγο για κλεισίματα και συγχωνεύσεις οργανισμών (και μια ακόμα δόση ηλεκτρονικής διακυβέρνησης που υποτίθεται ότι θα αναπληρώσει το κενό που θα αφήνουν πίσω τους αυτές οι περικοπές) κλείνοντας με αυτόν τον τρόπο το μάτι στην Τρόικα που επιμένει να “υλοποιηθούν όσα έχουμε συμφωνήσει”.
Φοβούνται
Ο Σαμαράς προσπάθησε να εμφανιστεί αποφασιστικός στη Βουλή. Αλλά δεν τα κατάφερε. Γιατί είναι ένα πράγμα η κήρυξη του πολέμου. Και ένα άλλο, πολύ διαφορετικό, η νίκη. Από την ομιλία του πρωθυπουργού, τα πιο σημαντικά δεν ήταν αυτά που είπε αλλά αυτά που απέφυγε να πει.
Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι η ΔΕΗ. Ο Σαμαράς μίλησε για αποκρατικοποίηση “τμημάτων του παραγωγικού μέρους της ΔΕΗ”. Για ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, όμως, δεν τόλμησε να μιλήσει. Και ο Μανιτάκης, ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης έτρεξε, το Σάββατο το πρωϊ, να διαψεύσει τις “φήμες” για τις 150 χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο. «Δεν εντάσσεται... στον προγραμματισμό μας, ούτε είναι στις προθέσεις του υπουργείου».
Η κυβέρνηση είναι αδύναμη -και το ξέρει. Ο Σαμαράς θα προτιμούσε να ακολουθήσει μια ταχτική σταδιακών και υπόγειων μεταρρυθμίσεων, με το ένα μέτωπο να ανοίγει αφού κλείσει το προηγούμενο. Αλλά δεν έχει χρόνο. Η κρίση βαθαίνει -οι τελευταίες εκτιμήσεις λένε ότι η παραγωγή θα συρρικνωθεί κατά 7% ακόμα μέσα στη χρονιά που διανύουμε. Και αυτό χωρίς να υπολογίζουν κάποιο “ατύχημα” στην Ισπανία, την Ιταλία ή κάποια άλλη μεγάλη χώρα της Ευρωζώνης.
Η κυβέρνηση σέρνεται σε έναν πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη και τους φτωχούς παρόλο που αμφιβάλει σοβαρά αν μπορεί να τον κερδίσει. Για αυτό παραιτούνται οι “στρατηγοί” ο ένας μετά τον άλλο από τα υπουργεία τους.
Η αδυναμία τους είναι η δύναμή μας. Στο χέρι μας είναι να στείλουμε τον Σαμαρά να κάνει παρέα στον Παπανδρέου και τον Παπαδήμο. Όχι περιμένοντας τις επόμενες εκλογές. Με τους αγώνες μας. Εδώ και τώρα.
Καμιά αναμονή
“Κυβέρνηση μνημονιακής επιτάχυνσης” χαρακτήρισε ο Τσίπρας στη Βουλή την κυβέρνηση του Σαμαρά μετά τις προγραμματικές δηλώσεις. “Βάλατε πωλητήριο στην χώρα... Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι η μήτρα της διαφθοράς”. Και είχε δίκιο. Η κυβέρνηση επιδιώκει, πραγματικά, όχι μόνο να υλοποιήσει, με τον πιο χυδαίο και ξετσίπωτο τρόπο, τους στόχους των Μνημονίων και να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των “εταίρων” μας στο ακέραιο αλλά και να τους ξεπεράσει.
Ποια μπορεί, όμως, να είναι η απάντηση της αριστεράς του 27%, της αριστεράς που οι εκλογές ανέδειξαν σε αξιωματική αντιπολίτευση, σε αυτές τις προκλήσεις; Σίγουρα όχι η απειλή ότι, όταν η αριστερά γίνει κυβέρνηση, θα στείλει αυτά τα καθάρματα στην δικαιοσύνη.
Κανένας απεργός, εργάτης, άνεργος ή συνταξιούχος δεν πρόκειται, φυσικά, να στενοχωρηθεί αν δει κάποτε τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Ίσα-ίσα το αντίθετο θα συμβεί. Αλλά αυτό που έχει εδώ και τώρα σημασία δεν είναι να τιμωρήσουμε τους ενόχους. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι η “ηθική δικαίωση” των θυμάτων. Αυτό που έχει σημασία είναι να σταματήσουμε το έγκλημα. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην υπάρξουν θύματα.
Και το έγκλημα δεν θα το σταματήσουμε απειλώντας την κυβέρνηση με τα δικαστήρια -όταν, με χρόνους και καιρούς (και με τις εκλογές) έρθει η αριστερά στην εξουσία. Ούτε θα το σταματήσουμε με “εναλλακτικές προτάσεις” (που φυσικά θα καταψηφιστούν) στη Βουλή. Θα τα σταματήσουμε με τους αγώνες μας.
Ν. Νικολόπουλος, τρίτος λιποτάκτης για την κυβέρνηση
“Δεν υπάρχει λογική εξήγηση. Χρόνος για τον κ. Νικολόπουλο να έχει τσακωθεί με τον υπουργό του δεν υπήρξε. Η διαπραγμάτευση με την τρόικα δεν ξεκίνησε ακόμα και μόλις χθες έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Τελικά δεν είναι όλοι για τα δύσκολα...» ομολογούσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σ. Κεδίκογλου για την παραίτηση Νικολόπουλου.
Πραγματικά, δεν πρέπει να έχει υπάρξει ανάλογο ιστορικό προηγούμενο στην ελληνική ιστορία: Τρεις βδομάδες κυβέρνηση, τρεις υπουργοί παραιτημένοι.
Αλλά λογική εξήγηση υπάρχει. Ονομάζεται λιποταξία. Οι στρατιώτες εγκαταλείπουν το πεδίο της μάχης όταν η ήττα φαίνεται προδιαγεγραμμένη στον ορίζοντα. Εδώ βέβαια μιλάμε για “ανώτερους αξιωματικούς”.
Η κυβέρνηση Σαμαρά αρχίζει όλο και περισσότερο να θυμίζει αποτυχημένη σταυροφορία. Είναι ένας αναξιόπιστος στρατός γεμάτος από αναξιόπιστους συμμάχους, αριβίστες “παραπλανημένους” και πλιατσικολόγους που έχει αρχίσει να διαλύεται. Και ο πόλεμος δεν έχει καν ακόμα αρχίσει...
Πηγή: εργατική αλληλεγγύη 11/7/12
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου