Γιατί οι χαλυβουργοί μπορούσαν να νικήσουν. Η αναστολή της απεργίας ήταν λάθος.

Του Κυριάκου Μπάνου

Άδοξα έληξε μετά από 272 μέρες η ηρωική απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία. Η πρόταση του Δ.Σ. του σωματείου στην γενική συνέλευση των χαλυβουργών που έγινε στο Εργατικό Κέντρο της Ελευσίνας το Σάββατο 28/7 για “αναστολή των απεργιακών κινητοποιήσεων και συνέχιση του αγώνα από τα μέσα για την επαναπρόσληψη 40 -κατ' αρχήν- από τους 120 απολυμένους”, ψηφίστηκε από 107 εργαζόμενους, 14 ψήφισαν ΟΧΙ στην αναστολή και συνέχιση της απεργίας, ενώ 29 εργαζόμενοι παρά την παρουσία τους στην Γ.Σ. απείχαν από την εκλογική διαδικασία, δείχνοντας έτσι αρκετοί από αυτούς την αντίδρασή τους στην πρόταση του Δ.Σ.

Μέχρι και τον... καιρό έφεραν σαν δικαιολογία τα μέλη του ΔΣ προσπαθώντας να αποδείξουν πως “οι αντικειμενικές συνθήκες” δεν είναι ώριμες για την συνέχιση του απεργιακού αγώνα. Όμως, η πρόταση του ΔΣ (όπου την πλειοψηφία έχει το ΠΑΜΕ) ήταν σε εντελώς λάθος κατεύθυνση. Η απεργία-σύμβολο της αντίστασης όλου του εργατικού κίνηματος μπορούσε να νικήσει. Αυτό που χρειαζόταν δεν ήταν η υποχώρηση “αναγκαστικά εκεί που φτάσαμε”, αλλά το ακριβώς αντίθετο: η κλιμάκωση του αγώνα, η ενίσχυση της περιφρούρησης και το άπλωμα της συμπαράστασης.

Κατ' αρχήν στην ίδια τη συνέλευση υπήρξε μια σημαντική μερίδα χαλυβουργών που ζήτησαν την συνέχιση της απεργίας. Απέναντι στη γεμάτη αντιφάσεις εισήγηση του ΔΣ (που από τη μια υποστήριζε πως ο ηρωϊκός αγώνας των χαλυβουργών έγινε σύμβολο της εργατικής τάξης στην Ελλάδα και διεθνώς, ανάβοντας την φωτιά της αντίστασης και αναφερόταν στις μεγάλες κινητοποιήσεις συμπαράστασης, ενώ από την άλλη μιλούσε για ...απομόνωση του απεργιακού αγώνα), υπήρξαν φωνές που αποδεικνύουν ότι το κλείσιμο δεν ήταν καθόλου δεδομένο.

“Τί έγινε; Φοβηθήκαμε τα ΜΑΤ; Επειδή έφεραν δυο κλούβες εμείς κλείνουμε την απεργία;”, αναρωτήθηκε ένας απεργός που πήρε τον λόγο μετά την συγκλονιστική τοποθέτηση του Παναγιώτη Παπανικολάου, εργαζόμενου 30 χρόνια στην Ελληνική Χαλυβουργία. Ο τελευταίος τόνισε πως όσο και αν στηρίζει το σωματείο με συνέπεια τόσα χρόνια αλλά και κατά την διάρκεια της 9μηνης απεργίας, αυτή τη φορά διαφωνεί κάθετα. “Εγώ θα έπαιρνα σύνταξη σε τρεις μήνες. Κι όμως δεν σκέφτηκα ούτε δευτερόλεπτο την στάση που θα τηρούσα απέναντι στην επίθεση του Μάνεση. Η απεργία είναι ο μόνος τρόπος να απαντήσουμε στις απολύσεις, στις μειώσεις μισθών, στα μισά ωράρια. Ο Μάνεσης μας ήθελε υποταγμένους και εμείς αποδείξαμε πως έχουμε τη δύναμη. Ξεσηκώσαμε ένα τεράστιο κύμα συμπαράστασης. Πρέπει να συνεχίσουμε την απεργία μέχρι το τέλος, μέχρι να εξαναγκαστεί ο Μάνεσης να πάρει πίσω και τον τελευταίο απολυμένο”.

“Κατ' αρχήν ο Μάνεσης δεν έχει κάνει πίσω σε κανένα από τα αιτήματά μας. Καταλαβαίνουμε όλοι πως δεν παίρνουμε τίποτα. Αντιθέτως μάλιστα σκλήρυνε την στάση του όλους αυτούς τους 9 μήνες απολύοντας ακόμα περισσότερους”, τόνισε στην τοποθέτησή του ο Χάρης Μανώλης που ζήτησε να μπει σε ψηφοφορία η πρόταση για συνέχιση της απεργιακής κινητοποίησης. “Υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως ενώ ο Μάνεσης σε όλη την διάρκεια της απεργίας δε έκανε ούτε βήμα πίσω σε κανένα από τα αιτήματά μας, τώρα ξαφνικά θα αλλάξει στάση αν μπούμε στο εργοστάσιο; Είναι παράλογο την ώρα που και άλλοι κλάδοι ξεκινάνε απεργία διαρκείας, την ώρα που βλέπουμε την σπίθα που ανάψαμε να παίρνει σάρκα και οστά εμείς να κλείνουμε την απεργία. Ο μόνος δρόμος για να κερδίσουμε είναι να κλιμακώσουμε την απεργία. Με σκληρή περιφρούρηση που δεν θα επιτρέπει σε κανέναν να μπαίνει στο εργοστάσιο. Να πάμε να κλείσουμε και το εργοστάσιο στο Βόλο. Μπορούμε να κάνουμε τον Μάνεση να λυγίσει”.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως αυτές οι φωνές των ηρωϊκών χαλυβουργών κέρδισαν το χειροκρότημα των συναδέλφων τους στην συνέλευση.

Έμπνευση

Η απεργία μπορούσε να νικήσει γιατί δεν “έμεινε μόνη της”. Είναι τραγικό να υποστηρίζει κανείς ότι τη στιγμή που οι εργάτες στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά έχουν ξεκινήσει απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας, παίρνοντας έμπνευση από τον αγώνα της Χαλυβουργίας, όταν σε απεργία διαρκείας βρίσκονται οι εργαζόμενοι στην Αγροτική Τράπεζα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, αντί για συντονισμό και γενίκευση του αγώνα σε όλους τους εργατικούς χώρους, αυτό που χρειάζεται είναι υποχώρηση. Απέναντι στην μεμψιμοιρία της αδυναμίας τα ίδια τα γεγονότα είναι αφοπλιστικά.

Δεν πάνε παρά μόλις δέκα μέρες, την Παρασκευή 20/7, όταν μέσα στο κατακαλόκαιρο πάνω από δυο χιλιάδες αλληλέγγυοι και συμπαραστάτες βρέθηκαν μπροστά στην πύλη του εργοστασίου μετά το αυθόρμητο κάλεσμα στήριξης που εξέδωσε το σωματείο μια μέρα αφού ο Σαμαράς έστειλε τα ΜΑΤ. Και κανένας από τους απεργούς δεν μπορεί να ξεχάσει το μεγαλειώδες συλλαλητήριο συμπαράστασης -ένα από τα μεγαλύτερα που έγιναν ποτέ – τη Δευτέρα 23/7 όταν πλημμύρισε το κέντρο της Αθήνας με οκτώ και πλέον χιλιάδες κόσμο.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες άνοιγαν ξανά οι ευκαιρίες για πίεση στα Εργατικά Κέντρα και επανάληψη κινητοποιήσεων αλληλεγγύης και συμπαράστασης, όπως η απεργία των εργοστασίων του Θριάσιου τον περασμένο Δεκέμβρη και η παναττική απεργία στις 17 Γενάρη, που έγιναν σταθμοί της αντίστασης του εργατικού κινήματος. Έτσι θα μπορούσε να ξεπεραστεί η αδράνεια των συνδικαλιστικών ηγεσιών (Εργατικών Κέντρων, ΓΣΕΕ κλπ) που επικαλέστηκε το ΔΣ για να κλείσει την απεργία.

Ακόμα και οι συγκινητικές σκηνές αλληλεγγύης που εκτυλίχθηκαν την Δευτέρα 30/7 το πρωί μπροστά στην πύλη της Χαλυβουργίας αποδεικνύουν πως οι χαλυβουργοί ούτε είναι μόνοι, ούτε έχασαν ποτέ την συμπαράσταση της τεράστιας πλειοψηφίας της εργατικής τάξης. Όταν ο Μάνεσης με την βοήθεια των μπάτσων προσπάθησε να τρομοκρατήσει του χαλυβουργούς που γύρναγαν για δουλειά ζητώντας τους να περάσουν κατά μόνας από το μπλόκο των εκατοντάδων ΜΑΤατζίδων χωρίς το σωματείο τους, ήταν η τεράστια συμπαράσταση των εκατοντάδων αλληλέγγυων, που βρέθηκαν ακόμα και αυτή την ύστατη στιγμή μπροστά στην πύλη της Χαλυβουργίας, που έκανε τον Δένδια να απομακρύνει τα ΜΑΤ και να αφήσει τους Χαλυβουργούς να μπουν όλοι μαζί κάτω από τις επεφημίες ακόμα και των δημοσιογράφων και των τεχνικών που κάλυπταν το γεγονός.

Η απεργία μπορούσε να νικήσει επειδή ούτε ο Μάνεσης, ούτε ο Σαμαράς, ούτε η καταστολή τους είναι τόσο δυνατή, όσο θέλουν να δείξουν. Αντίθετα, η κυβέρνηση έχει χάσει τα αυγά και τα καλάθια, βυθισμένη μέσα στην κρίση – οικονομική και πολιτική – και με το ευρώ να παραπέει στην καρδιά της Ευρώπης. Η επίδειξη δύναμης των ΜΑΤ μπορούσε κάλλιστα να γίνει μπούμεραγκ, όπως φάνηκε τις πρώτες μέρες μετά την επίθεσή τους στις πύλες της Χαλυβουργίας.

Επιλογές

Η κατάληξη της ηρωικής απεργίας στη Χαλυβουργία δεν ήρθε “αντικειμενικά”, αλλά ήταν αποτέλεσμα των επιλογών της συνδικαλιστικής τους ηγεσίας – στην προκειμένη περίπτωση του ΠΑΜΕ. Για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε ότι σε κάθε μεγάλο και δυνατό αγώνα, όταν τα πράγματα σκληραίνουν, όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι, όταν η επιλογή είναι ανάμεσα στην κλιμάκωση ή στο πισωγύρισμα, οι ρεφορμιστικές ηγεσίες – είτε επηρεάζονται από το ΚΚΕ, είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ – διαλέγουν να κάνουν πίσω.

Αυτός είναι ο λόγος και η ανάγκη για να χτίσουμε σε κάθε εργατικό χώρο δυνατά δίκτυα αγωνιστών μιας αριστεράς αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής που, όχι μόνο θα οργανώνουν την περιφρούρηση, το συντονισμό, τη συμπαράσταση, αλλά και θα εξασφαλίζουν ότι σε κάθε κρίσιμη καμπή ο αγώνας θα προχωράει προς την κλιμάκωση κι όχι προς την υποχώρηση.

Ακόμα και τώρα όμως, που οι χαλυβουργοί μπήκαν για δουλειά, η μάχη της Χαλυβουργίας δεν έχει τελειώσει. Τόσο η επιστροφή των απολυμένων όσο και η διατήρηση των συλλογικών συμβάσεων είναι ανοιχτές μάχες που έχουν να δοθούν την επόμενη περίοδο. Ήδη οι απολυμένοι προχωρούν στη συγκρότηση επιτροπής απολυμένων της Ελληνικής Χαλυβουργίας ώστε να διεκδικήσουν την επαναπρόσληψή τους, ενώ και μέσα στο εργοστάσιο θα ανοίξει η μάχη ενάντια στις συνθήκες γαλέρας που θέλει να επιβάλει ο Μάνεσης.

Η πάλη για να γίνει ξανά συνέλευση, για να ξεκινήσει ξανά ο απεργιακός αγώνας, για να προχωρήσει σε κατάληψη είναι ανοιχτή υπόθεση. Και οι απεργοί που πρότειναν τη συνέχεια της απεργίας κόντρα στην υποχώρηση του ΔΣ του σωματείου πρέπει και μπορούν να γίνουν ο πόλος για τη συσπείρωση όλων των αγωνιστών εργατών στη βάση του σωματείου για να ξαναπιαστεί το νήμα της ηρωικής απεργίας των 272 ημερών.

Πηγή:εργατική αλληλεγγύη 1/8/12