KKE και ΣΥΡΙΖΑ: επιτέλους ενότητα αλλά σε λάθος βάση.

Του Δημήτρη Μητρόπουλου. 

Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε εξυπνάδες του τύπου «ευρώ ή δραχμή; πατάτες γιαχνί» ή «το ευρώ είναι ένα απλό νόμισμα σαν όλα». Εξυπνάδες που μπορεί να τις πληρώσει ακριβά ο λαός, αν ο ΣΥΡΙΖΑ στη ρότα ότι θα βγούμε από την επιτήρηση της Τρόικας, αλλά θα μείνουμε στο ευρώ. Η Κυπριακή τραγωδία διδάσκει.

Σε σχόλιο του ΚΚΕ για το δίλημμα εντός-εκτός ευρωζώνης διαβάζουμε με έκπληξη ότι είναι ένα εκβιαστικό δίλημμα και παγίδα για το λαό.

Είναι σπάνιο σε ένα μικρό σχόλιο να βρίσκει κανείς τόσα μαργαριτάρια.


Μαργαριτάρι πρώτο ότι τα διλήμματα που θέτει ο αντίπαλος δεν τα απαντάς. Κατά το ΚΚΕ στον εκβιασμό που έθεσε το Eurogroup στην Κύπρο, για την αποδοχή ή όχι της πρότασης, με την απειλή της διακοπής της ρευστότητας και της άτακτης χρεοκοπίας, η Κύπρος έπρεπε να απαντήσει «πάσο», «δεν με ενδιαφέρει», «άλλο θέμα», οτιδήποτε άλλο εκτός από ΟΧΙ με ταυτόχρονη προετοιμασία για έξοδο από την ευρωζώνη, με εθνικοποίηση των τραπεζών, με προστασία της εθνικής κυριαρχίας και του δικαιώματος να αποφασίσουν οι Κύπριοι για το μέλλον τους, με ενίσχυση δηλαδή του ΟΧΙ σε σχέση με την άτακτη υποχώρηση στο ναι που είδαμε στην Κύπρο, ακριβώς γιατί δεν υπήρξε η εναλλακτική της εξόδου από το ευρώ. Για το ΚΚΕ η πολιτική δεν γίνεται σε πραγματικό χρόνο και σε πραγματικά προβλήματα-διλήμματα. Εκτός αν η ευρωζώνη, το πιο προχωρημένο οικονομικό-θεσμικό αλλά και πολιτικό κεκτημένο της Ε.Ε. δεν είναι πραγματικό πρόβλημα και ζητούμενο. Ίδια είναι η Ε.Ε. με ή χωρίς ευρωζώνη; Ίδιες δεσμεύσεις απέναντι στις πολιτικές υπερ της πλουτοκρατίας έχει μια χώρα εντός και εκτός ευρωζωνης;

Μαργαριτάρι δεύτερο η ευρωζώνη έχει εγγενείς αντιθέσεις. Τι ουδέτερη και χαριτωμένη δήλωση... Τσακώνεται η Γερμανία με την Κύπρο ή την Ελλάδα, λόγω «εγγενών» αντιθέσεων σύμφωνα με το ΚΚΕ. Ιμπεριαλιστική κυριαρχία της Γερμανίας; Ανισόμετρη ανάπτυξη εντός ευρωζώνης υπερ του Βορρά και σε βάρος του Νότου; Όσα ανέδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο η πραγματικότητα το τελευταίο δεκαήμερο, δεν υπάρχουν για την παράλληλη πραγματικότητα του ΚΚΕ. Μία Γερμανία που εκβιάζει και επιτίθεται σε όλο το Νότο με «λαγό» την Κύπρο, ο ίδιος ο εκβιασμός του Eurogroup, η ίδια η απόφαση που κλάδεψε όχι μόνο τους εργαζόμενους αλλά και την αστική τάξη της Κύπρου, οι αλαζονικές δηλώσεις Σόιμπλε ότι όλοι τα βάζουν με την Γερμανία γιατί είναι ο ισχυρός της Ευρώπης. Για το ΚΚΕ, έχουμε γενικά χώρες σε μια ουδέτερη ευρωζώνη με αντιθέσεις. Ποιος έχει τον πρώτο λόγο και ποιος (ή ποιοι) τρώνε τις σφαλιάρες δεν είναι ευκρινές για την ηγεσία του ΚΚΕ.

Τρίτο μαργαριτάρι και σημαντικότερο. Είναι σωστή η διαπίστωση ότι χρειάζεται ο λαός να είναι πρωταγωνιστής με ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την εξουσία. Όμως η ηγεσία του ΚΚΕ ξέρει να γράφει ανακοινώσεις. Αυτό που μένει από την ανακοίνωση είναι ότι το εντός ή εκτός ευρώ είναι αδιάφορο για τον λαό αν δεν είναι το ΚΚΕ στην εξουσία. Έτσι κάνει διάκριση ότι αποδέσμευση από το ευρώ, χωρίς αποδέσμευση από την Ε.Ε., είναι σχέδιο της πλουτοκρατίας. Άρα με έναν φτηνό συνδικαλισμό τελειώνει με το κεντρικό σημείο-κόμβο (το ευρώ) στο οποίο είναι εφικτό να συναντηθούν δυνάμεις πάνω σε ένα προοδευτικό-δημοκρατικό εναλλακτικό σχέδιο ανάκτησης της οικονομικής και λαϊκής κυριαρχίας απέναντι στην τροικανή επιτήρηση και ανάπτυξης μιας πολιτικής φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση. Το σύνθημα έξω από το ευρώ, είναι το σύνθημα που «οπλίζει» τον στόχο «να φύγει η Τρόικα και η επιτήρηση», είναι το πρώτο αναγκαίο αλλά όχι ικανό βήμα για την αντιστροφή της σημερινής πορείας λιτότητας και καταστροφής. Όχι μόνο αυτό όμως. Είναι στρατηγικό πλαίσιο ύπαρξης που ενώνει την αστική τάξη της Ελλάδας. Άλλες ηγεμονικές δυνάμεις της πλουτοκρατίας δεν έχουν κάνει την εμφάνισή τους, ως τώρα, με στόχους την απελευθέρωση από την Τρόικα, την έξοδο από το ευρώ, την διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών. Αυτά είναι στην φαντασία του ΚΚΕ. Το ότι σε ένα «ατύχημα» εξόδου από το ευρώ από καραμπόλα θα τρέξουν να εκμεταλλευτούν ότι μπορούν, δεν σημαίνει ότι υπάρχει σημαντικό τμήμα της αστικής τάξης που να επιδιώκει συνειδητά κάτι τέτοιο σήμερα. Αντίθετα υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό του λαού (κοντά στο 50%) που χωρίς καμία κάλυψη από καμία πολιτική δύναμη, αντιλαμβάνεται το ευρώ σαν υπερόπλο της Ε.Ε. ενάντια στην εθνική του αξιοπρέπεια, αλλά και σαν αντεργατικό υπερόπλο λιτότητας και δηλώνει ανοικτό σε εναλλακτικά σχέδια εκτός ευρωζώνης.

Το ευρώ δεν είναι ένα απλό νόμισμα. Ορίζει σχέσεις επικυριαρχίας, γεννά όρια, δεσμεύσεις, κοινωνικές και ταξικές πολιτικές. Όσο είναι αληθές ότι ένα φιλολαίκό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση και μια αντιιμπεριαλιστική πολιτική δεν μπορεί να φτάσει σε βάθος χωρίς να έρθουμε σε ρήξη με το σύνολο των θεσμών και των συνθηκών της Ε.Ε. – και άρα με την ίδια την Ε.Ε., άλλο τόσο είναι ψέμα να υποβιβάζουμε την ευρωζώνη και το ευρώ σε ένα απλό νόμισμα το οποίο δεν παίζει κεντρικό ρόλο στην διαχείριση της χρεοκοπίας – στην δίνη της οποίας έτσι κι αλλιώς βρισκόμαστε – και της φιλολαϊκής διεξόδου από αυτή.

Η σωστή επισήμανση στην ανακοίνωση «με ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την εξουσία και το λαό πρωταγωνιστή», αν γίνει πιο συγκεκριμένη θα βρεθεί μπροστά σε αμείλικτα ερωτήματα. Ποιες είναι αυτές οι ριζικές αλλαγές; Ποιο είναι με άλλα λόγια το απαραιτητο πολιτικό πρόγραμμα και που πρέπει να δίνει απαντήσεις; Σε ποια ζητήματα πρέπει και είναι εφικτό να συγκεντρωθούν δυνάμεις;

Είχαμε στην Ισλανδία το 2008 τέτοια στοιχεία;

Είχαμε στην Αργεντινή το 2002 τέτοια στοιχεία;

Είχαμε στις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής – που συγκρούστηκαν με το ΔΝΤ - τέτοια στοιχεία;

Είχαν διαφορές με την εξέλιξη στην Κύπρο; Ή με την έως τώρα διαχείριση που γίνεται στην Ελλάδα από την αστική τάξη και το κυριαρχο πολιτικό σύστημα;

Οι διαφορές αυτές είχαν να κάνουν με μια ριζική αλλαγή στην οικονομία; Με την ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας και της οικονομικής-νομισματικής-χρηματοπιστωτικής πολιτικής; Έχουν στην περίπτωσή μας τα παραπάνω σχέση με το ευρώ;

Οι διαφορές αυτές είχαν να κάνουν με αλλαγές στο πολιτικό επίπεδο, με ανατροπές κυβερνήσεων, με κινητοποίηση του λαού, με σύγκρουση και «απειθαρχία» (αγαπημένο σύνθημα του ΚΚΕ) σε διεθνή κέντρα, δανειστές, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις;

Μας είναι αδιάφορα τα παραπάνω; Είναι απλά διαφορετικές μορφές «διαχείρισης της πλουτοκρατίας»;Η απάντηση είναι όχι.

Είναι τα παραπάνω ο στόχος της κομμουνιστικής αριστεράς; Η διαφορετικά πρέπει να παραιτηθεί από τον αγώνα για την ανατροπή του συστήματος προς χάριν πιο άμεσων ενδιάμεσων στόχων; Η απάντηση είναι και πάλι όχι. Και τα όρια που έφτασαν τα παραπάνω παραδείγματα έχουν να κάνουν και με την ισχνή ύπαρξη και δράση δυνάμεων της κομμουνιστικής αριστεράς.

Όμως η απόδραση από την πραγματικότητα και από τα πραγματικά διλήματα, δεν φέρνει πιο κοντά την ανατροπή του συστήματος. Τα κενά είναι υπαρκτά. Οι δυνατότητες υπάρχουν. Η αριστερά πρέπει να πάρει πρωτοβουλία συγκρότησης ενός πλατιού μετώπου σύγκρουσης με την ευρωζώνη και τους δανειστές, ενός μετώπου για ένα εναλλακτικό σχέδιο διεξόδου, ένα σχέδιο Β. Μέσα σε αυτόν τον αγώνα, μέσα σε αυτήν την πλατιά πολιτική και κοινωνική συμμαχία, η αριστερά (και το ΚΚΕ) θα κριθεί αν θα καταφέρει να τραβήξει τον αγώνα σε πιο βαθιές τομές, ενάντια στο σύνολο της Ε.Ε. και ενάντια στον καπίταλισμό, αν δηλαδή κερδίσει την ηγεμονία.

Αν για τον ΣΥΡΙΖΑ κάτι τέτοιο είναι «δύσκολο», με βάση τα ευρωπαϊκά και συστημικά βαρίδια του, για το «αντιευρωπαϊκό» ΚΚΕ ίσως μετράει τελικά περισσότερο η διατήρηση ενός μηχανισμού και έτσι η ανάγκη γινεται γραμμή, προς αποφυγή περίεργων συμμαχιών και περιπετειών.

Έτσι ο αντιΕΕ αγώνας σαν υπαρκτή δυνατότητα πάνω σε συγκεκριμένους στόχους που θέτει η ίδια η πραγματικότητα, εγκαταλείπεται και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το ΚΚΕ. Και το 50% παραμένει ορφανό και αδιαμόρφωτο. Όσοι αντιλαμβάνονται την ανάγκη θα πρέπει να επιταχύνουν. Γιατί θα εμφανιστούν κι άλλες δυνάμεις που δεν θα ‘χουν τις καλύτερες προθέσεις. 

Πηγή: ανταπο/crisis