Τελικά, ίσως να μην είναι τυχαία η επιλογή της 11ηςΣεπτέμβρη ως μέρας έναρξης της σχολικής χρονιάς. Η 11η του Σεπτέμβρη έχει συνδεθεί με την επιβολή αιμοσταγών δικτατοριών στη Χιλή το 1973 αλλά και με εικόνες συθέμελων γκρεμισμάτων στη Νέα Υόρκη το 2001.
Η φετινή σχολική χρονιά είναι το «σημείο Μηδέν» για το Δημόσιο Σχολείο και τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων. Κατ’ επέκταση και για τις λαϊκές οικογένειες που θα υποστούν τις συνέπειες αυτών των αναταράξεων και θα κληθούν να τις πληρώσουν όχι μόνο μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά τα «έξοδα ταφής» της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας όπως την ξέραμε.
Αναμφίβολα, οι αναταράξεις στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ήταν πιο θεαματικές με τις καλοκαιριάτικες καταργήσεις ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ και την υπαγωγή των εκπαιδευτικών στην «κινητικότητα» ή τη βίαιη μετάταξη εκπαιδευτικών ειδικοτήτων (γυμναστές, μουσικοί, καθηγητές ξένων γλωσσών) από τη Δευτεροβάθμια στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.
Ο λαός λέει πως «όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, σύντομα θα πάρει φωτιά και η αυλή σου». Ήδη, τα πρώτα «προσανάμματα» άρχισαν να πέφτουν και στην «αυλή» των Δημοτικών και των Νηπιαγωγείων. Και δεν είναι μόνο οι συρρικνώσεις σχολικών μονάδων και τμημάτων ούτε η αύξηση της αναλογίας μαθητών/εκπαιδευτικών ανά τμήμα που προκαλεί ασφυξία. Δεν είναι καν οι –καθιερωμένες πλέον- ελλείψεις σε βιβλία και εποπτικά μέσα. Δεν είναι καν οι απολύσεις των σχολικών φυλάκων που θα προσθέσουν κι άλλα βάρη στους εκπαιδευτικούς πέρα από το διδακτικό κομμάτι.
Είναι, τελικά, η συνειδητή επιλογή της μνημονιακής συγκυβέρνησης να μη συμπληρωθούν τα οργανικά κενά των σχολικών μονάδων με αποσπάσεις και μεταθέσεις. Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση όλο αυτό το χάος να οφείλεται σε «λάθη» ή «ανικανότητα» της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας, είναι συνειδητή επιλογή της. Απόδειξη γι αυτό είναι εκατοντάδες εκπαιδευτικοί που τους αρνήθηκαν τις αποσπάσεις κι είναι αναγκασμένοι να μετακομίζουν σε άλλους νομούς με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικογενειακή και την οικονομική τους κατάσταση.
Όμως, η πιο τρανή απόδειξη πως τίποτα «δεν έτυχε» είναι η υποβάθμιση του Ολοήμερου Σχολείου το οποίο, με τις πρόσφατες αποφάσεις, δεν θα λειτουργεί αν δεν καλύπτονται τα κενά της πρωινής ζώνης. Αυτό, φαινομενικά, είναι σωστό και δίκαιο. Δεν είναι δυνατό ένα σχολείο να μην έχει δασκάλα για την Α’ Δημοτικού αλλά να λειτουργεί το Ολοήμερο τμήμα του. Στην πραγματικότητα, όμως, τα κενά σε εκπαιδευτικούς δημιουργούνται τεχνητά ώστε να καλύπτονται εκ των έσω με τις υποχρεωτικές υπερωρίες και τις μετακινήσεις από τμήμα σε τμήμα. Σε ένα τέτοιο σχεδιασμό, μελετούν την κάλυψη του Ολοημέρου από εκπαιδευτικούς της πρωινής ζώνης που «θα συμπληρώνουν ώρες». Κι ενώ τα φερέφωνα της κυβερνητικής πολιτικής μιλούν για ξεχωριστά τμήματα, στην πραγματικότητα κάνουν το παν για να δημιουργήσουν εσωτερική (προς το παρόν) «κινητικότητα». Το επόμενο βήμα θα είναι η μετακίνηση εκπαιδευτικών σε όμορα σχολεία για την κάλυψη των κενών. Είναι μάλλον περιττό να πούμε πως ένα Ολοήμερο Σχολείο στελεχωμένο με εκπαιδευτικούς που θα εναλλάσσονται για να «συμπληρώνουν ώρες» μπορεί να είναι Ολοήμερο, δεν θα είναι όμως Σχολείο.
Ανάλογη είναι και η κατάσταση στα Νηπιαγωγεία όπου καταργούνται τμήματα και οι νηπιαγωγοί υποχρεώνονται να δουλεύουν με πάνω από 25 νήπια. Στα προνήπια, ως υπεράριθμα, δεν δίνεται δυνατότητα εγγραφής στο δημόσιο σχολείο και, ως μόνη επιλογή, έχουν τους ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς.
Τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο τους εκπαιδευτικούς που θα δουν το ωράριο τους να μεγαλώνει, τη σταθερή βάση εργασίας τους να ρευστοποιείται και να διαλύονται οι συνθήκες δουλειάς όπως τις ήξεραν τόσα χρόνια. Αφορά πρώτιστα τους γονείς που θα κληθούν να υποστούν αυτές τις αλλαγές με όποιο κόστος. Είτε θα αναγκαστούν να πληρώσουν ένα ιδιωτικό εκπαιδευτήριο είτε θα αφήνουν τα παιδιά τους όμηρους στο υποβαθμισμένο δημόσιο σχολείο που, παρά τις προσπάθειες των εκπαιδευτικών, θα είναι απλά μια «αποθήκη ψυχών».
Έτσι εξηγείται η εισαγωγική μας παρατήρηση πως η φετινή σχολική χρονιά είναι το «σημείο Μηδέν» για το Δημόσιο Σχολείο και τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων αλλά και τις λαϊκές οικογένειες.
Η κυβέρνηση-σπόνσορας των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων εξαπέλυσε την τρομοκρατική της επίθεση στους «δίδυμους πύργους» της εκπαίδευσης. Μπορούν τα λαϊκά στρώματα να την αποκρούσουν; Η απάντηση θα πρέπει να δοθεί στους δρόμους. Όχι μόνο από τους εκπαιδευτικούς της Δευτεροβάθμιας που ξεκινούν αγώνα ή τους συναδέλφους τους της Πρωτοβάθμιας που ενδέχεται να τους ακολουθήσουν.
Θα δοθεί από σύσσωμο το εργατικό και λαϊκό κίνημα που πρέπει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του και να μοιραστεί τον αγώνα για την Παιδεία, όπως και για την Υγεία. Σε άλλη περίπτωση θα μοιραστεί τις οδυνηρές συνέπειες της ήττας.
Στο επόμενο διάστημα θα κριθούν πολλά.
Πηγή:Εργατικός Αγώνας
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου