Του Παναγιώτη Μαυροειδή
Η απεργία συσπείρωσε τον κλάδο, πολεμήθηκε από κυβέρνηση, γραφειοκρατία και το ...ΠΑΜΕ
Δύο ήταν οι συγκλονιστικές εικόνες της βδομάδας που πέρασε.
Από τη μια, τη Δευτέρα, η έναρξη με εκπληκτική συμμετοχή (σχεδόν 90% – δηλαδή περίπου 70.000 απεργοί) της πενθήμερης απεργίας των καθηγητών δημόσιας εκπαίδευσης, κόντρα σε θεούς και δαίμονες.
Μια απεργία που την ερχόμενη βδομάδα δεν θα συνεχιστεί με αυτή τη μορφή, παρά το γεγονός ότι η σχετική πρόταση συγκέντρωσε ένα υψηλότατο ποσοστό, 65,7% των ψήφων των αντιπροσώπων στη Γενική Συνέλευση των προέδρων (284 ψήφους), έναντι 66,6% (287 ψήφους) που απαιτεί το καταστατικό της ΟΛΜΕ.
Από την άλλη, την Τετάρτη τα χαράματα, η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, δολοφονούσε τον αριστερό αντιφασίστα Παύλο Φύσσα, με παρούσα και ατάραχη την αστυνομία. Το γεγονός έδωσε τη δυνατότητα να βγει στην επιφάνεια η προσπάθεια του αστικού κόσμου να συσπειρώσει ακόμη και τα κατακάθια του φασιστικού παρακράτους, ενάντια σε μια κοινωνία που αντιστέκεται.
Και οι πλέον ανυποψίαστοι αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει ένα νήμα που συνδέει τα δύο αυτά πολιτικά γεγονότα. Δεν εννοούμε μόνο την εμφανέστατη προσπάθεια της κυβέρνησης να αντεπιτεθεί και να ρίξει στην αφάνεια την ανερχόμενη τάση για δυναμικούς κοινωνικούς αγώνες.
Το ακόμη πιο σημαντικό είναι αλλού:
Μπαίνουμε σε μια περίοδο εξαιρετικής σφοδρότητας της ταξικής αντιπαράθεσης, μέσα στην οποία οι μορφές κοινωνικής και πολιτικής πάλης, της προηγούμενης περιόδου, θα φαντάζουν παιδικά παιχνίδια.
Μπορεί να υπάρξει και ατίθασο εργατικό κίνημα
Από την άποψη αυτή, η απεργία των καθηγητών της περασμένης βδομάδας, αποφασισμένη σε μαζικότατες γενικές συνελεύσεις και στηριγμένη σε μια λογική διαρκούς αποφασιστικού αγώνα, αποτέλεσε μια τεράστια νίκη. Ένα σήμα πως υπάρχουν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα και την κοινωνία, που μπορούν να συγκροτήσουν ένα ρεύμα μάχης, κόντρα στα συνηθισμένα, την κοινοβουλευτική ραστώνη και τις επετειακές ντουφεκιές των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Δεν υπήρχε άλλος δρόμος με 2.500 απολυμένους. Αυτό το ξεχνούσαν όσοι παπαγάλιζαν τα γνωστά περί «ωρίμανσης», «αργότερα», «θα δούμε», «αύριο» και άλλα τέτοια, ενώ η σφαγή είχε ξεκινήσει από χτες.
Έπρεπε να προσπεραστούν πλήθος εμπόδια.
Πρώτον, η απεργία αποφασίστηκε από τα κάτω, χωρίς να υπάρχει εισήγηση από το ΔΣ της ΟΛΜΕ, σπάζοντας το σχετικό μύθο ότι χωρίς την ψοφοδεή αγιαστούρα της γραφειοκρατίας δεν μπορεί να ενωθεί ένας κλάδος.
Δεύτερον, ένας τόσο σκληρός αγώνας, όχι μόνο δεν είχε την υποστήριξη ολόκληρου του μαχόμενου αριστερού δυναμικού της εκπαίδευσης, αλλά αντίθετα πολεμήθηκε με διαστροφική αυταπάρνηση από το ΠΑΜΕ.
Τρίτο, η προοπτική συνέχισης της απεργίας, είχε να αντιμετωπίσει το απροσπέλαστο (προς στιγμή) όριο της έλλειψης ενός απεργιακού συντονισμού με άλλους κλάδους. Καθοριστικός ήταν βεβαίως εδώ ο ρόλος των ελεγχόμενων από ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων οργανώσεων, η απαράδεκτη σύμπλευση του ΠΑΜΕ σε μια παρελκυστική τακτική και η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να αποφύγει μια γενική κλιμάκωση μέσα από ένα μαχόμενο συντονισμό. Στην ουσία ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας που υπονόμευε καίρια την απεργία των καθηγητών.
Η απόφαση για 48ωρη απεργία την ερχόμενη Δευτέρα και Τρίτη, συντηρεί κάποια κινητικότητα στο βαθμό που συνδυαστεί και με δράσεις σε άλλους κλάδους, αλλά αποτελεί σαφώς αποκλιμάκωση, καθώς δεν εντάσσεται σε ένα αγωνιστικό σχέδιο.
Οι ευθύνες γι’ αυτό είναι πολλαπλές.
Φύσει και θέσει, ο συνδικαλισμός του κομματικού ρουσφετιού, της κυβερνητικής προσκόλλησης και της διευθυντικής «εξυπηρέτησης» των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ, έχει την πρώτη ευθύνη.
ΠΑΜΕ: Όλα για όλα ενάντια σε μια απεργία
Είναι όμως τεράστιες οι ευθύνες του ΠΑΜΕ, που εξάντλησε όλη την προσπάθειά του στο να απορριφθεί η συνέχιση της απεργίας με τη μορφή των πενθήμερων, παρά στην προβολή μιας άλλης εκδοχής αγωνιστικής συνέχειας.
Ο χτεσινός Ριζοσπάστης, αθέλητα ίσως, το φανερώνει, όταν ενημερώνει: «Η πρόταση για συνέχιση με νέα πενθήμερη καταψηφίστηκε οριακά. Σε σύνολο 85 ΕΛΜΕ που αντιστοιχούν σε 431 ψήφους, υπέρ της συνέχισης με νέα πενθήμερη ψήφισαν 56 που αντιστοιχούν σε 284 ψήφους και ποσοστό 65,7%, 13 ΕΛΜΕ κατά και 16 λευκό». Κουβέντα για την πρόταση του ΠΑΜΕ για υποτιθέμενη κλιμάκωση με 48ωρες!
Όσοι βιάζονται να κηδέψουν, καλό είναι να αφήσουν τα φτυάρια τους στην άκρη.
Τον περασμένο Μάιο οι καθηγητές είχαν ψηφίσει και πάλι αποφασιστικό αγώνα στις γενικές συνελεύσεις, ο οποίος ακυρώθηκε «από τα πάνω» στη συνέλευση προέδρων της ΟΛΜΕ, με ευθύνη των ίδιων δυνάμεων, αλλά και των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ. Η δικαιολογία ήταν πως «δεν υπάρχουν όροι και προϋποθέσεις για την απεργία». Όλοι τότε μίλησαν για θάνατο του κλάδου. Λίγους μήνες αργότερα όμως, ξεκίνησε κόντρα σε όλες τις Κασσάνδρες ένας σημαντικός αγώνας. Όχι μόνο γιατί οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς επέμεναν στο δρόμο αυτό. Αλλά και γιατί οι νεκροθάφτες των εργατικών δικαιωμάτων, της παιδείας και των δημόσιων κοινωνικών αγαθών, είναι παρόντες με το δικό τους φτυάρι και πέλεκυ.
Οι εκπαιδευτικοί απέδειξαν πως οι εργαζόμενοι μπορούν. Έδειξαν δρόμους, στο πώς το εργατικό κίνημα θα έπρεπε να δράσει για να νικήσει.
Ο αγώνας των καθηγητών ανέδειξε ταυτόχρονα το έλλειμμα της πολιτικής πρωτοπορίας. Είναι πραγματικά τραγικά κουραστικό, τόσα και τόσα ρεύματα, να γίνονται σοφοί συμβουλάτορες του πότε και πώς «θα κάνουμε πίσω», ενώ δεν πασχίζουν με την ίδια αγωνία, ούτε τόσο δα, για ένα μικρό βήμα μπροστά.
Έχει τεράστια αρνητική σημασία, το γεγονός ότι το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, με πρωτεύουσα δύναμη το ΠΑΜΕ και αριστερή πλειοψηφία, δεν συνεδρίασε καν και δεν ανέλαβε καμία αγωνιστική πρωτοβουλία.
Θα γίνουν απολογισμοί, θα αποδοθούν ευθύνες, αλλά η κυβέρνηση είναι εκεί απέναντι και δεν έχει δεχθεί κανένα τάιμ άουτ.
Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ, 22/8/13
Πηγή:αριστερό blog
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου