Του Δ. Κ
Συχνά τελευταία, πιο συχνά από ό,τι παλαιότερα, γίνεται λόγος από φίλους και εχθρούς της ανάπτυξης των λαϊκών αγώνων για την αναποτελεσματικότητά τους.
Η αλήθεια είναι ότι οι εργαζόμενοι, παρότι θέλουν να αντισταθούν, θέλουν να υπερασπίσουν το δίκιο τους και τη ζωή τους, πολλές φορές διστάζουν. Ο φόβος της απόλυσης, οι οικονομικές δυσκολίες που συνεπάγεται μια απεργία και άλλα πολλά βαραίνουν στη σκέψη τους. Κάποιες φορές μάλιστα παρατηρείται το φαινομενικά παράδοξο, να αποφασίζουν με μεγάλες πλειοψηφίες αγωνιστικές κινητοποιήσεις και στην πράξη η συμμετοχή σε αυτές να είναι πενιχρή. Τι φταίει; Πως μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση που εμποδίζει μια αποτελεσματική, λίγο ή πολύ, κινητοποίηση των εργαζομένων που θα έβαζε κάποιο φρένο στη λαίλαπα και που θα άνοιγε πιθανά κάποια δίοδο για το μέλλον;
Τρεις ανασταλτικοί παράγοντες
Αν προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε τους βασικούς ανασταλτικούς παράγοντες για τη συμμετοχή των εργαζομένων στις απεργίες και άλλες κινητοποιήσεις, μπορούμε να διακρίνουμε τρεις βασικούς:
Ο πρώτος είναι η ίδια η κρίση και η εκτίναξη της ανεργίας σε δυσθεώρητα ύψη. Ο φόβος της ανεργίας, της απόλυσης, της απόλυτης ανέχειας λειτουργεί ανασταλτικά. Σε κάθε περίοδο οικονομικής κρίσης παρατηρείται το φαινόμενο αυτό, αν και η επίδρασή του στη συνείδηση των εργαζομένων δεν είναι πάντα η ίδια.
Ο δεύτερος είναι η απουσία μιας συνεπούς αγωνιστικής και ενωτικής συνδικαλιστικής γραμμής στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η γραμμή αυτή δεν αρκεί να είναι αγωνιστική, πρέπει να είναι και ενωτική. Δεν αρκεί να είναι ενωτική, πρέπει να είναι και πραγματικά αγωνιστική. Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι πάντοτε, αλλά πολύ περισσότερο σήμερα, στις συνθήκες της κρίσης, του φόβου και του κατακερματισμού έχουν ανάγκη να αισθανθούν ενωμένοι, όχι μόνοι τους, όχι διαιρεμένοι. Η τάση για ενότητα είναι φυσικό να δυναμώνει στις συνθήκες αυτές. Πρέπει όμως να δοθεί η σωστή απάντηση. Η ενότητα καθόλου δεν αποκλείει την πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση με εκείνες τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες που προδίδουν στην ουσία το λαό ή που ταλαντεύονται.
Φυσικά, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι οι νίκες των λαϊκών αγώνων είναι, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, ασταθείς και περιορισμένες. Οι νίκες γίνονται αφάνταστα πιο δύσκολες σε συνθήκες κρίσης. Ωστόσο, ακόμη και μια μικρή επιτυχία, η αποτροπή μιας απόλυσης ή μιας διακοπής του ρεύματος σε ένα νοικοκυριό, όταν γίνεται υπό το βάρος της συλλογικής, ενωτικής διεκδίκησης, μπορεί να δώσει δύναμη, ελπίδα. Μπορεί να διαπαιδαγωγήσει και να αναπτερώσει το ηθικό αυτών που σήμερα είναι απελπισμένοι.
Ο τρίτος ανασταλτικός παράγοντας είναι η απουσία μιας ενωτικής πολιτικής πρότασης που θα άνοιγε το δρόμο για υπέρβαση της κρίσης σε όφελος του λαού και σε βάρος της εγχώριας και ξένης ολιγαρχίας που απομυζά τον τόπο μας. Συχνά οι εργαζόμενοι λένε: «και τι θα βγει με μια και δυο απεργίες; Το ζήτημα είναι να αλλάξει η πολιτική κατάσταση». Εκεί ακριβώς σκαλώνει το πράγμα.
Πώς θα ξεπεραστεί το πρόβλημα;
Ο πρώτος λόγος που δρα ανασταλτικά είναι αντικειμενικός. Υπάρχει ανεξάρτητα από τη θέλησή μας. Η ελαχιστοποίησή του όμως εξαρτάται από την απάντηση που δίνεται στο δεύτερο και τρίτο παράγοντα, οι οποίοι είναι υποκειμενικοί.
Σε επίπεδο συνδικαλιστικών και άλλων άμεσων διεκδικήσεων η αγωνιστική, ενωτική γραμμή άμυνας πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνει:
- Καμιά απόλυση να μην περάσει
- Κανένα νοσοκομείο να μην κλείσει
- Κανένα νέο μέτρο σε βάρος του εισοδήματός των εργαζομένων να μην περάσει
- Καμιά νέα αυθαιρεσία, εργοδοτική ή κυβερνητική να μην περάσει
- Κανένα νέο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου
- Να καταργηθούν όλα τα μνημόνια
Σε σχέση με το τρίτο παράγοντα, την έλλειψη πολιτικής φιλολαϊκής πρότασης, είναι ανάγκη να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για τη δημιουργία ενός λαϊκού μετώπου που θα αγωνιστεί με συνέπεια ενάντια στην κυβέρνηση και στην τρόικα, ενάντια στην ντόπια και ξένη πλουτοκρατική ολιγαρχία η οποία θησαυρίσει από τον πόνο και τη φτώχεια του ελληνικού λαού. Ένα ελάχιστον πλαίσιο σύγκλισης μπορεί να είναι:
- Η διεκδίκηση διαγραφής του χρέους
- Η αντιπαράθεση στις πολιτικές της ΕΕ, η έξοδος τελικά από το ευρώ και την ΕΕ
- Η ανατροπή των μνημονίων και η κατάργηση όλων των αντιλαϊκών μέτρων που επιβλήθηκαν τα τελευταία χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης
- Η εθνικοποίηση και η επιβολή εργατικού ελέγχου στις τράπεζες και στις επιχειρήσεις που έχουν στρατηγική σημασία για την εθνική οικονομία
- Ο ριζικός και πολύπλευρος εκδημοκρατισμός με την εργατική τάξη και το λαό πρωταγωνιστή των εξελίξεων.
Στο βαθμό που ο λαός θα αρχίσει να διαισθάνεται ότι βρίσκεται υπό διαμόρφωση, στα σοβαρά, μια αγωνιστική ενωτική πρόταση, τόσο σε συνδικαλιστικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο, θα αρχίσει να παίρνει κουράγιο. Ο φόβος και το αίσθημα αδυναμίας θα υποχωρήσουν. Οι εργαζόμενοι, όλοι μας, έχουμε απίστευτα, ανεξάντλητα αποθέματα αντοχής, εφευρετικότητας, μαχητικότητας, υπομονής και επιμονής. Αρκεί μόνο να υπάρξει το κανάλι που θα τα συσσωρεύσει και θα τα εκφράσει.
Δ. Κ
Πηγή:Εργατικός Αγώνας
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου