Του Γιάννη Ελαφρού
Γενική αντεπίθεση του κινήματος για να κτυπήσουμε όλοι μαζί
Σε τροχιά αναμέτρησης έχει μπει το μαχόμενο εργατικό κίνημα με την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, παρότι η άθλια δικομματική κυβέρνηση προσπαθεί να κερδίσει χρόνο. Πουλά φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ενώ στύβει όλα τα λαϊκά δικαιώματα στον αποχυμωτή του πρωτογενούς πλεονάσματος, υπόσχεται ότι δήθεν μετά θα μοιράσει τα …κουκούτσια και θα διαπραγματευτεί με τους πιστωτές. Ποιοι; Αυτοί που λένε μόνο «Ναι»! Με πόσο θράσος μιλούν για πρωτογενές πλεόνασμα, ενώ αυτό σημαίνει διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών και ένα διαρκές έλλειμμα στον «προϋπολογισμό» εργαζομένων και ανέργων.
Όσο για το φως στο τούνελ που βλέπει ο Α. Σαμαράς, αυτό είναι το φως του 3ου Μνημονίου, που προαναγγέλλουν οι τοκογλύφοι της Γερμανίας, της ΕΚΤ και της ΕΕ. Η αποδυναμωμένη, αλλά επικίνδυνη, κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ θέλει να κερδίσει χρόνο: Για να υλοποιηθούν οι βαθιές υπεραντιδραστικές αναδιαρθρώσεις σε κρίσιμους τομείς (παιδεία, υγεία, ΟΤΑ κ.λπ.). Για να προχωρήσει το ξεπούλημα και η αρπαγή του δημόσιου πλούτου. Για να εμπεδωθεί η κοινωνική κόλαση της μνημονιακής καπιταλιστικής επίθεσης, να κυριαρχήσει η ηττοπάθεια, η απογοήτευση, οι μειωμένες προσδοκίες και ο αγριανθρωπισμός, το σάπιο έδαφος που γεννά την αντίδραση και το νεοφασισμό.
Η επερχόμενη ιμπεριαλιστική επιδρομή στη Συρία, στην οποία έσπευσαν να καταταγούν εθελοντές (πριν ακόμα αποφασιστεί!) οι Σαμαράς – Βενιζέλος, υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο τη βαρβαρότητα της κυρίαρχης πολιτικής και την ετοιμότητα του αστικού μπλοκ εξουσίας να …πουλήσει και τη μάνα του για να εξασφαλίσει την κυριαρχία του επάνω στο λαό. Όπως οι ιμπεριαλιστές βομβαρδίζουν και σαρώνουν τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, έτσι βομβαρδίζουν και ισοπεδώνουν χώρες και διεθνές δίκαιο. Η πολεμική επέμβαση στη Συρία προσθέτει νέες απειλές και βάρη στον καταδυναστευόμενο λαό μας. Κάνει πιο επιτακτική την ανάγκη να σπάσουν τα δεσμά του χρέους, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ολοκληρωτισμού, του κεφαλαίου, συνδέοντας τον αγώνα κατά του πολέμου με την πάλη για την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου. Η ώρα της γενικής αντεπίθεσης του κινήματος (που θερμάνθηκε από τη μάχη της ΕΡΤ) για την ανατροπή της ισοπεδωτικής επιδρομής κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, για το ψωμί, δουλειά, παιδεία, ελευθερία, ειρήνη της εποχής μας έφτασε! Η περήφανη απόφαση των γενικών συνελεύσεων των καθηγητών για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες από τις 16 Σεπτεμβρίου, οι αποφάσεις και άλλων κλάδων για σκληρούς απεργιακούς αγώνες δείχνουν το δρόμο.
Να το πούμε καθαρά: Η ανατροπή της βαρβαρότητας δεν θα είναι υγιεινός κοινοβουλευτικός περίπατος, ούτε υπόθεση μίας μάχης. Πάμε για σύγκρουση σκληρή, «για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια Γέννα».
Τρία απαραίτητα «όπλα»:
Πρώτο, να κτυπήσουμε όλοι μαζί, όχι ο καθένας χωριστά! Είδαμε την αναποτελεσματικότητα των επιμέρους αγώνων, που έχουν απέναντί τους ένα τείχος ολοκληρωτισμού και μια αντιδραστική Ιερή Συμμαχία. Άρα, τώρα είναι η ώρα, καθώς μεγάλοι κλάδοι μπαίνουν σε αποφασιστικό αγώνα, να συμπαραταχθούν όσοι περισσότεροι χώροι μπορούν, όλες οι δυνάμεις του αγώνα, όλοι οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι.
Η βδομάδα 16-20 Σεπτεμβρίου να γίνει εφαλτήριο παλλαϊκού πανεργατικού ξεσηκωμού, του Δημοσίου, των ΔΕΚΟ, του ιδιωτικού τομέα, των ανέργων που ασφυκτιούν, της νεολαίας που αναζητά μια μεγάλη ανατρεπτική ελπίδα, των μαθητών, των φοιτητών, των γονιών, για μια παιδεία δημόσια, δωρεάν, ποιοτική για όλα τα παιδιά.
Το «όλοι μαζί» σημαίνει επίσης πως όλες οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος πρέπει να στηρίξουν από κοινού τη συνολική αντεπίθεση του μαζικού κινήματος.
Θα συνεχίσει το ΚΚΕ την απαράδεκτη τακτική πυρόσβεσης (με ισχυρές δόσεις αποστειρωμένου από καθέδρας περιεχομένου) των αγώνων;
Θα πάψει ο ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίζει το κίνημα ως εκλογικό εφαλτήριο, όπως χθες με τον Αλέξη Τσίπρα να τίθεται επικεφαλής, καπελώνοντας τη διαδήλωση της ΔΕΘ;
Δεύτερο, κίνημα ανατρεπτικό πολιτικά! Οι αγώνες που ξεσπούν είναι έντονα πολιτικοί. Ας μην ψάχνουν για υποκινητές τα υπόγεια του Μαξίμου. Είναι η ίδια η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου που έχει ταυτίσει την ύπαρξή της με την απαρέγκλιτη υλοποίηση των επιταγών των τοκογλύφων – δανειστών και του κεφαλαίου. Γι’ αυτό και οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο ότι για να αποκρούσουν έστω κάποιο μέτρο, απαιτείται να σπάσει αυτή η πολιτική, να ανατραπεί αυτή η κυβέρνηση.
Δεν αρκεί η κυβερνητική αλλαγή, απαιτείται ανατροπή πολιτικής
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως βολεύεται μόνο με την πτώση της κυβέρνησης, για να πάρει τη σκυτάλη της κυβερνητικής διαχείρισης. Ευνουχίζει τους πολιτικούς στόχους του αγώνα, περιορίζοντάς τους στην πτώση της κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και στο «όχι στο Μνημόνιο».
Ο λαός δεν χρειάζεται απλώς κυβερνητική αλλαγή (όπως τόσες δεκαετίες άλλωστε), χρειάζεται ανατροπή και μάλιστα, αντικαπιταλιστική. Δεν χρειάζεται «αριστερή» δημοσιονομική ισορροπία ή «φιλολαϊκό» πρωτογενές πλεόνασμα, με παγίωση της δυστυχίας, «μη χειροτέρευση της κατάστασης» και επαναδιαπραγμάτευση με τους τρομοκράτες της ΕΕ. Ανατροπή αυτής της πολιτικής και κάθε κυβέρνησης που την υλοποιεί, σημαίνει μονομερή διαγραφή του χρέους, κατάργηση όλων των μνημονιακών μέτρων, έξοδο από ευρώ και ΕΕ, εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο των τραπεζών και των μονάδων στρατηγικής σημασίας, να χάσει το κεφάλαιο πλούτο και ιδιοκτησία προς όφελος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Αυτός ο δρόμος της αντικαπιταλιστικής ανατροπής πρέπει να τεθεί μέσα στη νέα φουσκοθαλασσιά των μαζικών αγώνων και όχι βέβαια να παραμένει στα εικονίσματα των εξαπτέρυγων του ΚΚΕ.
Τρίτο, την ανατροπή θα την επιβάλλει το ριζοσπαστικό μαζικό κίνημα, οργανωμένο δημοκρατικά και ενωτικά στη βάση, μέσα από πρωτοβάθμια σωματεία, συνελεύσεις, απεργιακές επιτροπές, επιτροπές αγώνα, συνελεύσεις και πρωτοβουλίες στις γειτονιές και με το συντονισμό όλων αυτών των δυνάμεων. Η εναπόθεση του αγώνα στην ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι, αποδεδειγμένα πια, συνταγή ήττας. Οποιαδήποτε αγωνιστική διαφοροποίηση ομοσπονδίας είναι αξιοποιήσιμη, με κύριο πεδίο δράσης και δημιουργίας όμως τη βάση, τα πρωτοβάθμια σωματεία και το συντονισμό τους.
Τελικά, η μεγάλη αναμέτρηση θα κριθεί από το κατά πόσο ο λαϊκός παράγοντας θα αφυπνισθεί, από το εάν θα γίνει ξανά το μαζικό κίνημα πρωταγωνιστής και ανατρεπτικός παράγοντας των εξελίξεων. Μόνο έτσι θα κλονιστεί και τελικά θα ανατραπεί η κανιβαλική επίθεση του κεφαλαίου.
Πηγή: ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου