Τελικά η Χ.Α. είναι εγκληματική οργάνωση. Aφού το είπε ο Δένδιας και τα κανάλια. Και τώρα, τι;
Η Κάρι Μπράντσω της θεωρίας των δύο άκρων
Στις 12 Σεπτέμβρη, μια αιματηρή επίθεση ομάδας 50 τραμπούκων της Χρυσής Αυγής ενάντια σε μέλη του ΚΚΕ που έκαναν αφισοκόλληση στο Πέραμα προκάλεσε κατακραυγή στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, με το αυτοαποκαλούμενο συνταγματικό τόξο να πετά σύντομα τη μπάλα στην εξέδρα. Οι λόγοι της επίθεσης και οι προθέσεις των νεοναζί ήταν προφανείς, μια και λίγο καιρό πριν, η οργάνωση είχε πραγματοποιήσει επίσκεψη στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος.
Μιλώντας με λίγους καλοθελητές, οι χρυσαυγίτες στήριξαν τους Έλληνες εργάτες λέγοντας ακριβώς όσα θα ονειρευόταν ο κάθε εφοπλιστής: ότι φταίνε οι ίδιοι οι εργάτες που δεν έχουν δουλειά, με τις παράλογες διεκδικήσεις τους, ότι οι συνδικα-λησταράδες του ΠΑΜΕ τρομοκρατούν τους καημένους τους πλοιοκτήτες, με αποτέλεσμα να φεύγουν κι ότι ήρθε η ώρα να μπουν στο σωματείο και να τους ξηλώσουν. Εξίσου προφανές ήταν βέβαια ότι η τόσο απροκάλυπτη χρήση βίας κατά μελών αριστερού κόμματος από ολόκληρο τάγμα εφόδου έδειχνε ξανά τον πραγματικό ρόλο της οργάνωσης, όσο και τη σιγουριά τους ότι δεν επρόκειτο να τους αγγίξει κανείς για άλλη μια φορά.
Όμως η σχέση αιτίας-αποτελέσματος αποτελεί κάπως ντεμοντέ κόνσεπτ στο μυαλό του δεξιού χίπστερ των free press που βλέπει πολύ Sex and the City, οπότε αναφώνησε karma is a bitch και η αλήθεια για τον εγκληματικό χαρακτήρα του νόμιμου κοινοβουλευτικού κόμματος θάφτηκε κάτω από τη διαπίστωση ότι ένα από τα θύματα της επίθεσης είχε πρωταγωνιστήσει στην προπερυσινή συμπλοκή ανάμεσα σε παρατάξεις διαδηλωτών την 20η Οκτωβρίου στο Σύνταγμα. Και μπορεί αυτό να έμοιαζε με κάποια γελοία υπόνοια ότι η Χρυσή Αυγή έστειλε στέλεχος του ΚΚΕ στο νοσοκομείο στο Πέραμα εκδικούμενη το ξυλοφόρτωμα αναρχικών το 2011, αλλά ο μηχανισμός χειραγώγησης δεν έχασε ευκαιρία να υπερθεματίσει: η βία επιστρέφει σε αυτούς που την ασκούν. Και μ’αυτή τη σοφία, πάμε παρακάτω.
Τους φίλους τους διαλέγουμε, γι’αυτό δεν τους παιδεύουμε
Κάπως έτσι η ΝΔ θεώρησε περιττό ακόμα και να προβεί στη στοιχειώδη, υποκριτική και ανέξοδη λεκτική καταδίκη της βίας. Εξάλλου κάτι τέτοιο ίσως να κακοκάρδιζε τη σοβαρή Χρυσή Αυγή με την οποία ήδη φλερτάριζε η ασόβαρη ΝΔ των ακροδεξιών φίλων του Σαμαρά που δεν τους ενδιαφέρουν (sic) τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έτσι, η νεοναζιστική οργάνωση αναμφίβολα θα ένιωσε ενθαρρυμένη να συνεχίσει την εθνοσωτήριο δράση της ενώ η κυβέρνηση δε θα είχε παρά να επαναλάβει σε κάποια μελλοντική στιγμή – μετά από κάποια άλλη φασιστική επίθεση – ότι τηρεί, τάχα, ίσες αποστάσεις από τα δύο άκρα, από το ένα που ρίχνει το ξύλο κι από το άλλο που το τρώει.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα
Αλλά μετά τα ξημερώματα της 18ης Σεπτεμβρίου, τίποτα από αυτά δε θα ήταν πλέον εφικτό: ένας αντιφασίστας έπεφτε νεκρός από μαχαίρι χρυσαυγίτη. O Παύλος Φύσσας δεν ήταν βέβαια ο πρώτος δολοφονημένος άνθρωπος από τους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής. Ήταν ο πρώτος που δεν ήταν μετανάστης, οπότε για μια φορά έπρεπε να νοιαστούμε λίγο παραπάνω. Ούτε είχαμε την πρώτη απόπειρα δολοφονίας Έλληνα από τη Χρυσή Αυγή. Είχαμε απλά την πρώτη επιτυχημένη. Και φυσικά τα ΜΜΕ έσπευσαν να κάνουν για τον αντιφασίστα ράππερ ό,τι ακριβώς έκαναν και για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, με πρώτη ξανά την επάρατη Νάντια Αλεξίου να δίνει τον τόνο: καυγάς για το ποδόσφαιρο με τραγική εξέλιξη.
Όμως η οργή και η εγρήγορση των πολιτών που ξενυχτούσαν φιλτράροντας όλες τις πληροφορίες και προλαβαίνοντας τη μιντιακή προπαγάνδα μέσω των social media, καθώς και των μαρτύρων που ξεφτίλιζαν τους τηλεπαρουσιαστές στον αέρα έπιασαν τόπο: η παραπληροφόρηση πέθανε, μετά και την τελευταία προσπάθεια χειραγώγησης του κοινού στο δελτίο του Ευαγγελάτου – έγκριτου δημοσιογράφου, από την εποχή που μετέδιδε παγκόσμια αποκλειστικά στο Αφγανιστάν, από το Πακιστάν – όπου κάποιος με γυρισμένη την πλάτη, υπό τον εύγλωττο τίτλο συνάδελφος του δολοφόνου και με την πολύτιμη καθοδήγηση του Τ. Χατζή που του έβαζε ολόκληρες φράσεις στο στόμα για να τον βοηθήσει να φανεί πειστικός, προσπάθησε να αποσυνδέσει τη σχέση του εγκλήματος με τη Χρυσή Αυγή, δηλώνοντας ότι ο συνάδελφος ήταν αριστερών πεποιθήσεων.
Σύντομα όλοι οι πολίτες μπορούσαν να γνωρίζουν την αλήθεια: o Φύσσας ήταν στοχοποιημένος από τη Χρυσή Αυγή λόγω της αντιφασιστικής του δράσης, η αστυνομία παρακολουθούσε τη σκηνή χωρίς να κάνει τίποτα, αλλά μετά το μαχαίρωμα συνέλαβε το δράστη αναφωνώντας ε όχι και μαχαίρι (αν τον έκανες μαύρο στο ξύλο, θα σε αφήναμε να φύγεις, αλλά τώρα αν δε σε συλλάβουμε θα μπλέξουμε με τόσους μάρτυρες), ενώ ο δράστης ήταν επίλεκτος μαχαιροβγάλτης που εμφανίστηκε στη σκηνή ύστερα από κλήση του επικεφαλής του τοπικού τάγματος εφόδου για να μαχαιρώσει στην καρδιά ένα παλικάρι που αντί να τρέξει, έμεινε πίσω να υπερασπιστεί τους φίλους του.
Παραγινωμένες αποκαλύψεις, μιντιακοί θεατρινισμοί
Και τότε άρχισε να ξετυλίγεται το γαϊτανάκι των αποκαλύψεων. Για όσους ήταν τουρίστες της πραγματικότητας μόνο, φυσικά. Η αφύπνιση των αντιφασιστικών συνειδήσεων κάποιων ήταν τόσο άγαρμπη που δε θα έπειθε ούτε τους τηλεθεατές του Ευαγγελάτου. Δημοσιογράφοι μεταμορφώθηκαν σε λιγότερο από μια μέρα, από πλύστρες του αίματος της Χρυσής Αυγής το πρωί σε υποστηρικτές της συλλογικής δίωξής της το βράδυ. Το μεγάλο βάρος που δόθηκε στην περιγραφή των συνθηκών της δολοφονίας στα ΜΜΕ και το ότι εδέησαν να γίνουν ειδήσεις όλα τα περιστατικά βίαιων επιθέσεων που είχαν περάσει στα ψιλά όταν συνέβησαν, με αναφορές σε δολοφονίες όπως αυτή του Σαχτζάτ Λουκμάν πριν από οχτώ μήνες, εκπλήσσουν τον αντιφασιστικό κόσμο.
Από τη βάση της μέχρι τα στελέχη, η αριστερά, οι αναρχικοί κι όλος ο προοδευτικός κόσμος παρακολουθούν έκπληκτοι δελτία όπου καταγγέλλεται αδιάκοπα η Χρυσή Αυγή, καθώς και μαρτυρίες όπου περιγράφεται η δομή, η ιεραρχία και ο ρόλος βουλευτών και του του αρχηγού Νίκου Μιχαλολιάκου στο να εγκρίνει εγκληματικές ενέργειες. Η έκπληξη δεν έχει να κάνει βέβαια με τις ίδιες τις αποκαλύψεις, αλλά με την ξαφνική προθυμία αυτών που ελέγχουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να τις μεταδώσουν. Κι αν είναι ακόμα ζωντανές σε κάποιους οι μνήμες των αγανακτισμένων πολιτών του Άγιου Παντελεήμονα – απ’όπου, παρεμπιπτόντως, ξεπήδησε πραγματικά το εκλογικό φαινόμενο της Χρυσής Αυγής – και του τρόπου με τον οποίο προβάλλονταν αυτοί σε κανάλια όπως το πολυαγαπημένο mega, που εγκαλούσε στην τάξη όποιον τολμούσε να πει ότι επρόκειτο για χρυσαυγίτες, προχτές μπορούσε να γαληνέψει παρακολουθώντας την Τρέμη, τον Πρετεντέρη και όλη την παλιοπαρέα να δηλώνουν ότι αυτοί πάντα τα’λεγαν για τη Χρυσή Αυγή. Μπορεί να πει κανείς ότι όλα αυτά αποτελούν μια νίκη της κοινωνίας των πολιτών, του αντιφασιστικού κινήματος – ή όπως αλλιώς θα προτιμούσε να το θέσει – που με τις διαδηλώσεις και τη γενική κατακραυγή για την ανοχή του κράτους και των ΜΜΕ προς τη Χρυσή Αυγή, πέτυχαν να τους αναγκάσουν να αλλάξουν στάση. Αλλά μήπως, παράλληλα με τη διαχείριση του θυμού, το σύστημα έχει βρει τρόπο και να επωφεληθεί;
Η ποθητή εκλογική βάση της απεχθούς συμμορίας
Ας μου συγχωρεθεί η απροθυμία μου να πανηγυρίσω κι εγώ επειδή σύμφωνα με κάποια εταιρεία δημοσκοπήσεων, αμέσως μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα η Χρυσή Αυγή έπεσε στο 5% από το 8%, οδηγώντας μας στη χαρμόσυνη αναγγελία ότι τελικά μόνο το 60% όσων την ψήφισαν είναι ναζιστές που εγκρίνουν τις δολοφονίες όσων απεχθάνονται το φασισμό. Πιστεύω όμως ότι το εκλογικό ποσοστό των ναζί είναι δευτερεύον ζήτημα: η πρώτη ώθηση που δόθηκε στη Χρυσή Αυγή και την έβαλε στα δημοτικά συμβούλια, πριν προβληθεί ως αντισυστημική λύση και καλός Σαμαρείτης που δήθεν βοηθά γιαγιάδες να παραλάβουν τη σύνταξή τους, προήλθε από το πλασάρισμά της ως εκκαθαριστή μεταναστών στον Άγιο Παντελεήμονα.
Πολύ απλά, η ναζιστική οργάνωση τροφοδοτήθηκε από την ίδια τη φασιστική της δράση και είτε το εκλογικό της ποσοστό είναι 3% ή 15%, θα συνεχίσει να μαχαιρώνει ανθρώπους, να αποτελεί φόβητρο για μια σειρά κοινωνικών ομάδων και να τραμπουκίζει εργαζόμενους και συνδικαλιστές για τα συμφέροντα εργοδοτών, αποτελώντας ένα βαθειά συστημικό εργαλείο. Από την άλλη πλευρά, ήδη έχει παρατηρηθεί ότι η όποια δημοσκοπική πτώση των νεοναζί ωφελεί τη ΝΔ, διαψεύδοντας έναν άλλο ακροδεξιό φίλο του Σαμαρά που θεωρεί Χρυσή Αυγή και Σύριζα συγκοινωνούντα δοχεία.
Όλα αυτά δείχνουν ότι παρά τη συνεχιζόμενη ακόμα και τώρα εργαλειακή χρήση των νεοναζί ως αντίβαρο στην αριστερά και πέρα, η κυβέρνηση θα επωφεληθεί σαφώς από μια σημαντική πτώση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής, αλλά δεν έχει και πολλά να κερδίσει αν την εξαφανίσει ή σταματήσει τη φασιστική της δράση που αποτελεί φόβητρο και αιτία αναδίπλωσης για αυτούς που αποκαλεί άλλο άκρο. Να χάσει η εξουσία το μόνο της επιχείρημα, την εξίσωση κάθε μορφής εστίας ανομίας – όπως αποκαλείται οποιαδήποτε πορεία, απεργία, κατάληψη άδειου κτηρίου ή κάθε είδους κινηματική δράση – με τη νεοναζιστική συμμορία; Αρκετά απίθανο.
Εκκαθάριση της μισής ημέρας
Οι ενδείξεις που συνηγορούν υπέρ της άποψης ότι η ΝΔ και ο υπουργός δημόσιας τάξης Δένδιας θα περιοριστουν σε μία επικοινωνιακή διαχείριση της υπόθεσης είναι ήδη φανερές: με την ίδια ευκολία που τα ΜΜΕ βάφτιζαν ακραίο συνωμοσιολόγο όποιον μιλούσε για διείσδυση των νεοναζί στην Αστυνομία τόσα χρόνια, αποκάλυπταν χτες ότι η οργάνωση δεν έχει απλά δικούς της ανθρώπους μέσα στο σώμα που κάνουν πλάτες στις δραστηριότητές της, αλλά της πηγαίνουν ακόμα και αντίγραφα των προανακριτικών καταθέσεων των μαρτύρων της δολοφονίας του Φύσσα. Το ίδιο εύκολα ανακοινώνουν ότι ο Δένδιας ξύλωσε τη μισή αστυνομία ύστερα από δύο παραιτήσεις αστυνομικών και κάποιες μεταθέσεις διοικητών μονάδων ΜΑΤ επειδή στις πρόσφατες συγκεντρώσεις άφηναν χρυσαυγίτες να επιχειρούν μαζί τους, πετώντας πέτρες στους αντιφασίστες.
Και μιλάμε για τον ίδιο υπουργό που υποτίθεται ότι θα μήνυε την Guardian, η οποία αποκάλυπτε το βαθμό στον οποίο έχει παρεισφρήσει η Χρυσή Αυγή στην αστυνομία, για τον ίδιο υπουργό που δήλωνε ψευδώς ότι αφαίρεσε την αστυνομική φρουρά των νεοναζιστών βουλευτών – μόνο και μόνο για να μην είναι υπόλογοι για το ότι δεν τους συλλαμβάνουν καθώς εκτυλίσσονται ρατσιστικές επιθέσεις μπροστά τους – αλλά συνέχισε να τους παραχωρεί φρουρούς εν κρυπτώ, μέχρι που ξαναανακοίνωσε την αφαίρεσή τους πρόσφατα, σα να ήταν κάποιος άλλος. Μιλάμε για το ίδιο κόμμα που θεωρούσε τη συνεργασία ΕΛ.ΑΣ. – Χρυσής Αυγής συκοφαντία. Είναι τόσο εύπιστοι οι τηλεθεατές του Ευαγγελάτου ώστε να δεχτούν ότι η αστυνομία εκδημοκρατίστηκε ανάμεσα στις πρωινές εκπομπές και τα δελτία των 8 της Δευτέρας; Θα δείξει.
Η απαγόρευση κόμματος κι η εγκληματική οργάνωση με ασυλία
Αμέσως μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο Δένδιας έστειλε στον Άρειο Πάγο φάκελο που περιλαμβάνει 32 υποθέσεις όπου η Χρυσή Αυγή εμπλέκεται σε αξιόποινες πράξεις, για να διαπιστωθεί κατά πόσο στοιχειοθετείται το αδίκημα της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης. Πέρα από την προφανή διαπίστωση ότι περίμενε τη δολοφονία ενός Έλληνα για να κάνει κάτι τέτοιο, μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι το ζήτημα της αντιμετώπισης της ναζιστικής συμμορίας με όρους ποινικού δικαίου τίθεται επιτέλους στη σωστή βάση. Εξάλλου ενδεχόμενη απαγόρευση του κόμματος λόγω ναζιστικής ιδεολογίας και επιβουλής της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος δε θα ήταν ούτε επιθυμητή, ούτε θα είχε αποτέλεσμα, αφού αφενός η οργάνωση θα μπορούσε να συνεχίσει την εγκληματική της δράση ως μη-κόμμα, αφετέρου το κόμμα θα μπορούσε απλά να ξανακατέβει στις εκλογές με άλλο όνομα. Αντίθετα, με την κατηγορία της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης, η οποία εξάλλου σαφώς και περιγράφει επακριβώς τη Χρυσή Αυγή, οι ηγέτες της θα διώκονταν σαν ηθικοί αυτουργοί για τα εγκλήματα που οργανώνονται από αυτή και εκτελούνται από τα μέλη της, πράγμα που ίσως να αρκούσε για να ανακόψει τη φασιστική της δράση, ενώ θα ήταν πιθανό να οδηγούσε το κόμμα στο να αναστείλει με δική του πρωτοβουλία τη λεγόμενη πολιτική του δραστηριότητα.
Θα ήταν όλα καλά λοιπόν, αν δε διέκρινε κανείς ήδη κρίσιμες παραφωνίες από την πλευρά της κυβέρνησης: από τη μία, ο υπουργός δημόσιας τάξης προαναγγέλλει διεύρυνση του σχετικού άρθρου του ποινικού κώδικα, καθώς και του άρθρου που αφορά τις παραστρατιωτικές ομάδες, ώστε να μην απαιτείται η κατοχή όπλων, καθιστώντας βάσιμες τις υποψίες ότι απώτερος σκοπός του είναι η δίωξη άλλων ομάδων που ουσιαστικά δεν έχουν σχέση με εγκληματικές και παραστρατιωτικές οργανώσεις. Παράλληλα, η ΝΔ εμφανίζεται να διακηρύσσει ότι για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής απαιτείται συναίνεση από τα άλλα κόμματα και ιδιαίτερα από την αριστερά. Όποιος ζει σε αυτή τη χώρα τα τελευταία χρόνια, μπορεί να εκτιμήσει κατά πόσο η κυβέρνηση αποζητά τη συναίνεση της αριστεράς για να κάνει οτιδήποτε: εκτός κι αν στην πραγματικότητα δε θέλει να κάνει αυτό που διακηρύσσει και αναζητά αφορμές για να δικαιολογήσει την απραξία, κατηγορώντας π.χ. το Σύριζα για τις αντιρρήσεις του στις παραπάνω νομοθετικές πρωτοβουλίες που συνταγματολόγοι υποστηρίζουν ότι δε χρειάζονται.
Τελευταία ευκαιρία των «θεσμικών»
Παραξενεμένοι και καχύποπτοι λοιπόν, παρακολουθούμε τις αποκαλύψεις να τρέχουν και αναρωτιόμαστε τι κρύβεται από την ξαφνική εχθρική διάθεση όσων διαμορφώνουν την κοινή γνώμη προς τη Χρυσή Αυγή. Η αριστερά έχει κάθε λόγο να φοβάται ότι η δεξιά είτε δεν έχει πραγματική πρόθεση να σταματήσει τους νεοναζί, ή θέλει να εκμεταλλευτεί την υπόθεση για να δημιουργήσει το νομικό οπλοστάσιο που θα φέρει τη χώρα ακόμα πιο κοντά στον ολοκληρωτισμό. Όμως ο φασιστικός κίνδυνος δε γίνεται να υποτιμάται άλλο. Χρυσαυγίτης που αποχώρησε από την οργάνωση μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα προβλήθηκε χτες να δηλώνει ότι οι συνάδελφοί του κατέχουν όπλα σε αποθήκες, εκπαιδεύονται με τη σύμπραξη στρατιωτικών σε χώρους του ελληνικού στρατού, ενώ μετέφερε ότι χάρηκαν με τη δολοφονία, εκφράζοντας την εκτίμηση ότι οι νεοναζί θα κυνηγήσουν κι άλλους αριστερούς και θα υπάρξουν νέες δολοφονίες. Η υπερβολικά φοβική στάση απέναντι στο ενδεχόμενο να αποδοθούν στους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής οι κατηγορίες που τους αρμόζουν, επειδή είναι σαφές ότι η θέσπιση κάποιου νέου ιδιώνυμου αποτελεί την ονείρωξη της ακροδεξιάς παρέας του Σαμαρά, ενέχει τον κίνδυνο να μην αλλάξει απολύτως τίποτα και πάλι. Και τότε, κάθε υπέρμαχος της θεσμικής αντιμετώπισης του φασιστικού κινδύνου, κάθε πολέμιος της άποψης ότι μόνο ο μαχητικός αντιφασισμός των πολιτών μπορεί να ξυλώσει τη φασιστική γάγγραινα, θα φαντάζει τόσο γραφικός όσο ο παρακάτω κύριος :
CrippleHorse
Πηγή://ΠαραλληλοΓράφος//
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου