Τρεις δεκαετίες με οδηγό τον Αδόλφο

Του Δημήτρη Ψαρρά*

Πώς δημιουργήθηκε η Χρυσή Αυγή – Πώς προέκυψε ένα καθαρά ναζιστικό μόρφωμα στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης

Ο στενός ηγετικός πυρήνας της Χρυσής Αυγής και ο ίδιος ο «Führer» Μιχαλολιάκος προέρχεται από την προδικτατορική οργάνωση του Κώστα Πλεύρη Κόμμα Τετάρτης Αυγούστου.

Ο Πλεύρης ήταν και παραμένει εθνικοσοσιαλιστής, φανατικός οπαδός του Χίτλερ. Μόλις εκδηλώθηκε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, ο Πλεύρης έθεσε την οργάνωσή του στην υπηρεσία της χούντας και ο ίδιος υπήρξε στενός συνεργάτης του πραξικοπηματία Λαδά και του δικτάτορα Παπαδόπουλου.

Ο Μιχαλολιάκος προσχώρησε στην οργάνωση του Πλεύρη το 1973, σε ηλικία 16 ετών, τη στιγμή της νόθας φιλελευθεροποίησης Μαρκεζίνη που κατέληξε στο γνωστό φιάσκο με την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και την ανατροπή του δικτάτορα Παπαδόπουλου. 

Η πτώση της δικτατορίας το 1974 προκάλεσε βέβαια κρίση στον χώρο της Ακροδεξιάς, αλλά υπήρξε ταυτόχρονα και περίοδος επώασης διάφορων τυχοδιωκτικών τρομοκρατικών ενεργειών από ακροδεξιές ομάδες, οι οποίες διατηρούσαν επαφή με τους Ιταλούς ομοϊδεάτες τους του Ορντινε Νουόβο. Ο Μιχαλολιάκος, μαζί με ορισμένους απ’ αυτούς που θα αποτελούσαν λίγα χρόνια αργότερα τον ιδρυτικό πυρήνα της Χρυσής Αυγής ενεπλάκη σε βίαια επεισόδια, και συνελήφθη μετά το λιντσάρισμα εις βάρος δημοσιογράφων κατά την κηδεία του βασανιστή της χούντας αστυνόμου Μάλλιου τον Δεκέμβριο του 1976. Λίγους μήνες αργότερα, ο Μιχαλολιάκος θα συλληφθεί και πάλι, ως υπεύθυνος για την προμήθεια βομβών σε ακροδεξιές οργανώσεις που ποτέ δεν εξαρθρώθηκαν, αλλά ήταν υπεύθυνες για μπαράζ εκρήξεων το 1977 και το 1978, στις οποίες προκλήθηκε ο σοβαρός τραυματισμός πολλών πολιτών. 

Λέσχη ενημέρωσης

Η Χρυσή Αυγή συγκροτήθηκε γύρω από το ομώνυμο περιοδικό που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1980. Κατά την πρώτη περίοδο, η οργάνωση λειτουργεί ως λέσχη εθνικοσοσιαλιστικής επιμόρφωσης. Δεν είναι ακόμα έτοιμη για το πεζοδρόμιο. Αλλωστε τα επίλεκτα στελέχη της έχουν μόλις απεμπλακεί από αυτές τις κατηγορίες για βομβιστική δράση (Μιχαλολιάκος, Ηλιόπουλος), ενώ ορισμένοι γράφουν άρθρα στο περιοδικό από τις φυλακές Κορυδαλλού, όπου εκτίουν ποινές πολύχρονης φυλάκισης (Αριστοτέλης Καλέντζης).

Για τον αυστηρά ναζιστικό χαρακτήρα της οργάνωσης μαρτυρούν πληθώρα συμβόλων στα έντυπά της, με κάθε λογής παραλλαγές της σβάστικας, αλλά και το περιεχόμενο των άρθρων του περιοδικού, το οποίο περιορίζεται στον Χίτλερ και τον Ρόζεμπεργκ, ενώ από τους λοιπούς μεσοπολεμικούς φασίστες επιλέγει όσους προσέγγιζαν τον ναζισμό, λ.χ. τον Κορνέλιου Κοντρεάνου.

Η πορεία της Χρυσής Αυγής διακόπηκε για λίγους μήνες, όταν ο έγκλειστος στις φυλακές δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος ανέθεσε στον Μιχαλολιάκο τον Σεπτέμβριο του 1984 την ηγεσία της νεολαίας ΕΠΕΝ, του κόμματος που είχε ιδρυθεί για να στεγάσει το σύνολο της Ακροδεξιάς. Τον Ιανουάριο του 1985 ο Μιχαλολιάκος παραιτήθηκε, επειδή, όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος αργότερα, η ΕΠΕΝ δεν ήταν αρκετά αντισημιτική.

Αυτή η επιφυλακτική στάση απέναντι στα άλλα κομμάτια της Ακροδεξιάς θα σημαδέψει τη Χρυσή Αυγή μέχρι σήμερα. Ενώ κατά καιρούς συνεργάστηκε με όλα τα ρεύματα του χώρου –χουντικούς, βασιλικούς- και τις προσωπικότητες που διεκδικούσαν την αρχηγία (Πλεύρης, Βορίδης), καμιά απ’ αυτές τις συνεργασίες δεν στέριωσε. Ο λόγος ήταν ότι νόθευαν τον καθαρό ναζιστικό χαρακτήρα της οργάνωσης και σκόνταφταν στην ανοιχτή βία που αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί το κεντρικό προπαγανδιστικό μήνυμά της.

Η πολιτική συγκυρία που επέτρεψε στη Χρυσή Αυγή να βγει από το περιθώριο ήταν ο εθνικιστικός παροξυσμός για το Μακεδονικό στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο οποίος συνέπεσε με την υπερπροβολή –σε μεγάλο βαθμό κατασκευασμένη– της εγκληματικότητας των νεοφερμένων Βαλκάνιων μεταναστών από την επίσης νεοφώτιστη ιδιωτική τηλεόραση. Τον Δεκέμβριο του 1992 η οργάνωση θα κάνει αισθητή την παρουσία της στο μεγάλο συλλαλητήριο της Αθήνας και θα προβάλει πρώτη φορά τις βίαιες επιθέσεις της εναντίον όσων θεωρεί «προδότες», δηλαδή τους αντιεθνικιστές της Αριστεράς και τους αντιεξουσιαστές.

Οι αρχές θα περιοριστούν σε απλές προσαγωγές χρυσαυγιτών που αμέσως θα αφεθούν ελεύθεροι. Από εκείνη τη στιγμή, η βίαιη δράση της οργάνωσης θα πυκνώσει. Συνεχείς επιθέσεις εναντίον αντιφασιστών, αριστερών ή απλώς τυχαίων στόχων, κυρίως γύρω από τα γραφεία της που τότε βρίσκονταν στην περιοχή της Κυψέλης, κοντά στο σημερινό της άντρο, στη συνοικία του Αγίου Παντελεήμονα.

Με σταθμό τον ειδικό ρόλο που έπαιξε στα επεισόδια του Πολυτεχνείου του 1995, δίπλα στις δυνάμεις των ΜΑΤ, η Χρυσή Αυγή συνεχίζει την αιματηρή της δράση. Ελάχιστες από τις επιθέσεις της εξιχνιάζονται, ενώ οι ποινές συνήθως είναι με αναστολή ή εξαγορά. Εξαίρεση η καταδίκη του υπαρχηγού της Αντώνιου Ανδρουτσόπουλου, του περιβόητου Περίανδρου, για τη δολοφονική επίθεση έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων με στόχο τρεις νέους με δράση στην Αριστερά, τον Ιούνιο του 1978.

Η υπόθεση αυτή θα εξιχνιαστεί έπειτα από πολλά χρόνια και ο Άρειος Πάγος με την απόφαση 1167/2010 θα αναφερθεί στην εγκληματική πράξη όχι μόνο του κατηγορουμένου αλλά μιας δεκαμελούς ομάδας της Χρυσής Αυγής που έδρασε οργανωμένα και με σχέδιο. Αυτή και άλλες παρόμοιες τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις περιγράφουν με σαφήνεια τον τρόπο δράσης της οργάνωσης. Επιβεβαιώνουν δηλαδή ότι η παραβατική έως εγκληματική δράση των στελεχών της πραγματοποιείται στο πλαίσιο της οργάνωσης και όχι ως ατομική εκτροπή από τη νομιμότητα. Ομως ποτέ δεν αποτέλεσαν στοιχείο μιας κοινοβουλευτικής ή δικαστικής έρευνας για το σύνολο της δράσης της, και ουδέποτε αμφισβητήθηκε η παρουσία της στο πλαίσιο του νόμου.

Η δράση της οργάνωσης, ο ρόλος της βίας

Η Χρυσή Αυγή, δηλαδή, είναι ένα ναζιστικό μόρφωμα, το οποίο δεν αρκείται στη μελέτη ή την προπαγάνδα του ναζισμού, αλλά εφαρμόζει στην πράξη αυτά της τα «πιστεύω», μέσα από μια σειρά παράνομων πράξεων. Βέβαια δεν μπορούν να τεκμηριωθούν όλες αυτές οι πράξεις, αλλά αρκούν ακόμα κι εκείνες που η ίδια η οργάνωση διαφημίζει (όπως για παράδειγμα οι μετεκλογικές επιδρομές εναντίον μεταναστών μικροπωλητών στη Ραφήνα και το Μεσολόγγι) για να αντιληφθεί και ο πιο αφελής περί τίνος πρόκειται. Διαθέτουμε επίσης μια σειρά τελεσίδικων δικαστικών αποφάσεων, ακόμα και του Ανώτατου Δικαστηρίου, στις οποίες καταγράφεται η διενέργεια ποινικά κολάσιμων πράξεων, ακόμα και κακουργημάτων από εντεταλμένες ομάδες (φάλαγγες) της οργάνωσης.

Στις αποφάσεις αυτές γίνεται σαφές ότι η εγκληματική δράση μελών της οργάνωσης γίνεται στο όνομά της και με εντολή του ηγετικού πυρήνα της. Αλλωστε η οργάνωση είναι αυστηρά συγκεντρωτική. Ολες οι εξουσίες πηγάζουν και οδηγούν στον Αρχηγό. Από το πρώτο της καταστατικό η Χρυσή Αυγή διαθέτει ειδικό κεφάλαιο αφιερωμένο στο «αρχηγικό δόγμα» (Führerprinzip). Καμιά ενέργεια δεν είναι νοητή χωρίς τη δική του εντολή. Μέχρι σήμερα έχουν εκπαραθυρωθεί τρεις υπαρχηγοί της οργάνωσης, μόλις απείλησαν την πρωτοκαθεδρία του Αρχηγού. Οσο για τη διάρθρωσή της, σε πολλά κείμενά τους οι χρυσαυγίτες εκθειάζουν τη στρατιωτική της δομή, την οποία αντιγράφουν από τα χιτλερικά Τάγματα Εφόδου (S.A., Sturmabteilung) και τα μουσολινικά Squadristi.

Η βία για την οργάνωση δεν είναι μέσο, αλλά σκοπός. Είναι το ίδιο το μήνυμα που θέλει να εκπέμψει προς την κοινωνία. Αλλά ακόμα και για τη στρατολόγηση νέων μελών το κριτήριο είναι πάλι η βία. Η συμμετοχή των υποψήφιων νέων μελών σε πράξεις βίας χρησιμοποιείται δηλαδή ως ένα είδος «τελετής μύησης», αλλά και απόδειξης ότι αυτά τα νέα μέλη είναι αποφασισμένα να χύσουν το αίμα των εχθρών και το δικό τους για να υπερασπιστούν τις ιδέες της οργάνωσης.

«Αίμα – Τιμή – Χρυσή Αυγή» είναι το κεντρικό σύνθημα της οργάνωσης, αντιγραμμένο βέβαια από το «Blut und Ehre» της Χιτλερικής Νεολαίας (Hitlerjugend), αλλά εδώ το αίμα δεν αναφέρεται μόνο στη φυλετική συνοχή. Υπονοείται σαφώς και η ετοιμότητα να χυθεί αίμα για τους «ανώτερους σκοπούς» της ναζιστικής φαντασίωσης. Αυτή η εξαρχής συμμετοχή σε παράνομες πράξεις βίας δημιουργεί και το απαραίτητο κλίμα συνενοχής μεταξύ των μελών του σκληρού πυρήνα, έτσι ώστε να εξασφαλίζονται τα κλειστά τους στόματα σε περίπτωση αποκάλυψης της δράσης τους.

Φυσικά η οργάνωση επισήμως αρνείται κάθε συμμετοχή σε βίαιες πράξεις. Ακόμα και σε περιπτώσεις που τα μέλη της συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω να παρανομούν, η ηγεσία της Χρυσής Αυγής μιλά για «σκευωρία» εναντίον τους, ενώ αν τα στοιχεία είναι συντριπτικά σπεύδει να αποκηρύξει τους δράστες, διαψεύδοντας τη σχέση τους με την οργάνωση.

Υπάρχει βέβαια και ένα είδος βίας, το οποίο εξυμνεί ανοιχτά η οργάνωση. Ενθαρρυμένη από τις πρώτες εκλογικές της επιτυχίες, η Χρυσή Αυγή επωφελείται από τη διάχυτη ιδέα ότι ο μόνος τρόπος αντίδρασης των «Ελλήνων» απέναντι στους «αλλοδαπούς εγκληματίες» είναι η αυτοάμυνα, για την ακρίβεια η αυτοδικία. Με βάση αυτή τη σκέψη που επαναλαμβάνεται σε σταθερή βάση από μεγάλο μέρος των μέσων ενημέρωσης, κάθε είδους βίαιη αντίδραση εναντίον μεταναστών είναι δικαιολογημένη, εφόσον πρόκειται για την αντίδραση «θύματος» έναντι του «θύτη».

Η αυτοδικία απέναντι στους μετανάστες έχει εγγραφεί στον κώδικα τιμής του «σύγχρονου Ελληνα» από την αρχή της δεκαετίας του 1990, όταν τιμωρήθηκε με αναστολή ο αγρότης, ο οποίος πυροβόλησε και σκότωσε έναν Αλβανό που του έκλεψε ένα καρπούζι, ή όταν έγιναν αδιαμαρτύρητα αποδεκτές οι δεκάδες «εξοστρακισμένες» σφαίρες που οι στρατιωτικές και αστυνομικές περίπολοι σφήνωναν στα κορμιά των άοπλων μεταναστών στα σύνορα.

Ομως η οικονομική κρίση και η υιοθέτηση από τα κυβερνητικά κόμματα του πιο ακραίου αντιμεταναστευτικού λόγου αποενοχοποιούν πλήρως κάθε μορφής βία κατά των «αλλοδαπών εγκληματιών». Ενα μήνα πριν από τις δημοτικές εκλογές του 2010, ένα από τα ηγετικά στελέχη της οργάνωσης, ο Ηλίας Παναγιώταρος, είχε απειλήσει ανοιχτά ότι σε περίπτωση εκλογής δημοτικού συμβούλου από την οργάνωσή του, το επόμενο βήμα θα είναι η διοργάνωση πογκρόμ κατά των μεταναστών. «Αμα η Χρυσή Αυγή βγάλει δημοτικό σύμβουλο στην Αθήνα, θα γίνει πογκρόμ», είπε σε δημοσιογράφο αθηναϊκής εφημερίδας και προειδοποίησε ότι στόχος της οργάνωσης θα είναι να «καθαρίσουν» από μετανάστες κάποιες κεντρικές πλατείες της Αθήνας. Λίγες μέρες μετά τις δημοτικές εκλογές, την ίδια απειλή εκτόξευσε ο Νίκος Μιχαλολιάκος στην πλατεία Αττικής, με αφορμή την επιθυμία μουσουλμάνων κατοίκων να προσευχηθούν.

Η ευκαιρία δόθηκε τον Μάιο του 2011, με αφορμή τη δολοφονία του Μανόλη Καντάρη από τρεις αλλοδαπούς. Επί δύο βδομάδες (10-25.5.2011) στο κέντρο της Αθήνας εξαπολύονταν καθημερινά πογκρόμ από ομάδες ακροδεξιών κατά μεταναστών. Την ώρα που κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας ζητούσαν να ληφθούν επιτέλους μέτρα για να ζουν με ασφάλεια στα σπίτια τους, ακροδεξιοί κυνηγούσαν και χτυπούσαν ανελέητα όποιον μετανάστη έβρισκαν μπροστά τους.

Από το 2011 διαπιστώνονται, δηλαδή, δύο ειδών πράξεις βίας, στις οποίες ενέχεται η ναζιστική ομάδα. Από τη μια μεριά πυκνώνουν τα φαινόμενα ρατσιστικής βίας, ιδίως με τη μορφή νυχτερινών επιθέσεων σε άτομα ή ακόμα και σε σπίτια μεταναστών-στόχων. Σύμφωνα με έρευνα του Δικτύου Καταγραφής Ρατσιστικής Βίας, έως τον Οκτώβριο του 2012 σημειώθηκαν 87 περιστατικά ρατσιστικής βίας, παρουσιάζοντας αύξηση σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά που καταγράφηκαν 63 περιστατικά. Από τα θύματα, 50 υπέστησαν βαριά σωματική βλάβη και 30 απλή, ενώ υπήρξαν και επιθέσεις εναντίον επιχειρήσεων και κατοικιών αλλοδαπών. Για όλα αυτά τα εγκλήματα δεν έχει τιμωρηθεί κανείς.

Το δεύτερο είδος βίας που έχει αρχίσει να ενδημεί σε ορισμένες μεγάλες πόλεις και ειδικά στην Αθήνα είναι η διενέργεια πραγματικών πογκρόμ. Και εδώ διαπιστώνουμε αντιγραφή των μεθόδων των Ταγμάτων Εφόδου, με σπάσιμο μαγαζιών μεταναστών, διαχωρισμό «ελληνικών» ή «χριστιανικών» σπιτιών κ.λπ. Ορισμένα σημεία της Αθήνας θεωρεί η οργάνωση ότι τα έχει «απελευθερώσει», στην πραγματικότητα τα έχει καταλάβει σκορπίζοντας τον τρόμο στις γειτονιές, ακολουθώντας την πολιτική του NSDAP πριν την κατάκτηση της εξουσίας από τον Χίτλερ. Η δράση της οργάνωσης έχει άμεση αναφορά και στην ανάλογη δράση του σύγχρονου γερμανικού NPD, και τις περιβόητες «εθνικά απελευθερωμένες ζώνες» (national befreite Zonen) σε πόλεις κυρίως της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.

Η εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία

Κάποιοι μπερδεύονται από ορισμένες δημόσιες δηλώσεις στελεχών της οργάνωσης, με τις οποίες η οργάνωση εμφανίζεται ως απλά «εθνικιστική» ή κάποιες άλλες, στις οποίες μοιάζει να αναθεωρούνται οι άμεσες φιλοναζιστικές αναφορές. Πρόκειται για σκόπιμη παραπλάνηση. Η ιδιαιτερότητα της Χρυσής Αυγής ως οργάνωσης έγκειται ακριβώς στην άρνησή της να μετατοπιστεί από τις παλιές της δοξασίες.

Ακόμα και σήμερα, αν παρακολουθήσει κανείς τον ιστότοπό της θα συναντήσει εκτενή «ιδεολογικά» κείμενα στα οποία διατυπώνεται η πίστη της στους κλασικούς του ναζισμού, ενώ ο αντισημιτισμός παραμένει κεντρικό στοιχείο της προπαγάνδας της, αλλά συγκροτεί και την πολιτική της σκέψη. Οσο για τα βιβλία που πουλάει σήμερα η οργάνωση, είναι κι αυτά αυστηρά περιορισμένα από τις εθνικοσοσιαλιστικές σταθερές. Το ίδιο συμβαίνει με τα σύμβολα που χρησιμοποιεί. Στα πρώτα χρόνια χρησιμοποιούσε διάφορες παραλλαγές του αγκυλωτού σταυρού.

Σήμερα η Χρυσή Αυγή έχει καταλήξει να χρησιμοποιεί τον δημοφιλή σε όλη τη σύγχρονη βίαιη ευρωπαϊκή Ακροδεξιά κέλτικο σταυρό στα πολεμικά της εργαλεία (ασπίδες κ.λπ.) και τον μαίανδρο στη σημαία της. Ο μαίανδρος είναι βέβαια αρχαιοελληνικό σύμβολο, το οποίο κοσμεί πολλές αρχαιότητες, όμως για την οργάνωση έχει έναν κρυφό συμβολισμό. Οπως αναφέρουν τα επίσημα κείμενά της, ο διπλός μαίανδρος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η τέλεια σβάστικα!

Η Χρυσή Αυγή παραδέχεται την εμμονή της στη θεωρία του «εθνοφυλετισμού» (völkisch), δηλαδή τον πυρήνα της εθνικοσοσιαλιστικής «κοσμοθεωρίας», αυτής της κατεξοχήν «πολιτικής θρησκείας» του 20ού αιώνα. Η ίδια ως πολιτικό μόρφωμα αυτοπροσδιορίζεται ως «Λαϊκός Σύνδεσμος» και το καθεστώς που θέλει να εγκαθιδρύσει το ονομάζει «Λαϊκή Κοινότητα». Οι όροι αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά μετάφραση της ναζιστικής Volksgemeinschaft, της κοινωνικής δομής που οραματίστηκαν οι Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές βασισμένοι στο δόγμα «Αίμα και Γη» (Blut und Boden).

Το μόνο που πρόσθεσε η Χρυσή Αυγή στον ναζισμό είναι η «ελληνικότητά» του, με την επίκληση της ελληνικής αρχαιότητας ως πρώτου μοντέλου της φυλετικής κοινότητας βίας που η οργάνωση επιθυμεί να εγκαθιδρύσει. Βέβαια και σ’ αυτό το σημείο η ανάγνωση της αρχαιότητας από τη Χρυσή Αυγή πραγματοποιείται μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς των θεωρητικών του ναζισμού, κυρίως του Ρόζενμπεργκ αλλά και των αποκρυφιστών της Ανενέρμπε (Ahnenerbe) και του Χίμλερ.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι για να εικονογραφήσει τα ιδεολογικά της κείμενα η οργάνωση καταφεύγει σε αγάλματα που μοιάζουν με αρχαιοελληνικά αλλά δεν είναι. Πρόκειται κατά κανόνα για έργα των αγαπημένων γλυπτών του Τρίτου Ράιχ και ειδικά του Αρνο Μπρέκερ (Arno Breker) και του Γιόζεφ Τόρακ (Josef Thorak). Πραγματική τέχνη για τη Χρυσή Αυγή είναι μόνον αυτή που αποτέλεσε την επίσημη εγκεκριμένη τέχνη του γερμανικού εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος.

Η Χρυσή Αυγή μετά τις εκλογές

Η υποτίμηση του εγκληματικού χαρακτήρα της δράσης της και η παραγνώριση της φανατικής ναζιστικής της συγκρότησης εμπόδιζε μέχρι τις αρχές του 2012 τους πολιτικούς αναλυτές να διαβλέψουν την εξέλιξη της οργάνωσης. Ηταν πολλοί που υιοθετούσαν την καθησυχαστική πρόβλεψη της γ.γ. του ΚΚΕ ότι, μόλις μπουν στη Βουλή, θα φορέσουν γραβάτες και ταγεράκια και θα γίνουν καλά παιδιά.

Συνέβη, βέβαια, το αντίθετο.

Ο ρόλος που παίζει σήμερα η Χρυσή Αυγή είναι αντιγραμμένος από την τακτική του χιτλερικού κόμματος την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Αφενός μεν εμφανίζεται ως υπερασπίστρια των δικαιωμάτων των εργαζομένων καταγγέλλοντας το Μνημόνιο που έχει υπογραφεί μεταξύ Ελλάδας και των δανειστών της (Δ.Ν.Τ., Ε.Ε. και Ε.Κ.Τ.), αλλά από την πίσω πόρτα ταυτίζεται με τις πιο ακραίες αντεργατικές προδιαγραφές: από τη λυσσαλέα υπεράσπιση του αφορολόγητου των εφοπλιστών και την αδιαφορία για τις σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις τραπεζών, μέχρι την εξασφάλιση φτηνής εργατικής δύναμης στους μεγαλοεπιχειρηματίες, με τους οποίους συναλλάσσεται.

Για την ακρίβεια ο αντιμνημονιακός της λόγος αναφέρεται μόνο στο γεγονός ότι το Μνημόνιο το επιβάλλουν οι «ξένοι», διαμορφώνοντας συνθήκες «κατοχής» στη χώρα. Το εγχώριο μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο είναι το πρώτο που αξιοποιεί προς όφελός του την κρίση, βρίσκεται στο απυρόβλητο.

Ποια είναι τελικά η στρατηγική της οργάνωσης; Αν βάλει κανείς δίπλα τις ψηφίδες από τη δράση της θα δει να σχηματίζεται η εικόνα ενός ημιστρατιωτικού μηχανισμού, ο οποίος επιδιώκει με κάθε τρόπο την πρόκληση. «Η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη –ακόμη και αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους– να δώσει μια μάχη: έναν νέο τύπο εμφυλίου», δηλώνει στο BBC ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Παναγιώταρος. Και εξηγεί: «Από τη μία πλευρά βρίσκονται εθνικιστές όπως εμείς και Ελληνες που θέλουν η χώρα μας να μείνει όπως ήταν. Και από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι παράνομοι μετανάστες, αναρχικοί και όλοι εκείνοι που έχουν καταστρέψει την Αθήνα πολλές φορές».

Μετά την αίσθηση που προκάλεσε η δήλωση αυτή, η οργάνωση επιχείρησε να την ανασκευάσει, αλλά το βίντεο της συνέντευξης ήταν αδιάψευστο. Αυτός είναι ο τελικός στόχος της Χρυσής Αυγής: να προκαλέσει με κάθε τρόπο την αντίδραση των αντιπάλων και των θυμάτων της, να εμφανίσει την εικόνα ενός εμφυλίου πολέμου στα πεζοδρόμια των μεγάλων πόλεων και να δικαιολογήσει τη δική της βίαιη δράση ως αναγκαία «αντίδραση» στην ύπαρξη των μεταναστών, των αντιεξουσιαστών και ως αντίδοτο στην προοπτική νίκης της Αριστεράς στις εκλογές. Ο τελικός στόχος, όπως προδίδουν οι πράξεις και οι δηλώσεις των στελεχών της είναι να δημιουργηθούν συνθήκες ανεξέλεγκτης σύγκρουσης στους δρόμους των ελληνικών πόλεων και να προκληθεί έτσι η μεσολάβηση του «βαθέος κράτους» (στρατός – αστυνομία) και να εγκαθιδρυθεί το περιπόθητο «εθνικό κράτος», το οποίο ονειρεύονται.

Πρόκειται για μια απόπειρα να μεταφερθεί στη σημερινή Ελλάδα σε μικρογραφία η «στρατηγική της έντασης» (strategia della tensione) που συντάραξε την Ιταλία τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Η Χρυσή Αυγή έχει άμεση εμπειρία από την εποχή εκείνη, εφόσον ο ηγετικός της πυρήνας γαλουχήθηκε με τα διδάγματα των εγκεφάλων της Ορντινε Νουόβο. Είναι άλλωστε γνωστό ότι οι πρωταγωνιστές της στρατηγικής της έντασης βασίζονταν στην υποστήριξη, την εκπαίδευση και τη χρηματοδότηση της ελληνικής χούντας.

(*) Αποσπάσματα από τη μελέτη που μόλις κυκλοφόρησε στα γερμανικά, «Neonazistische Mobilmachung im Zuge der Krise. Der Aufstieg der Nazipartei Goldene Morgenröte in Griechenland», Rosa Luxemburg Stiftung, 2013 (http://goo.gl/ldRUIv).

Πηγή: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ (29/9/13)