Του Δημήτρη Μητρόπουλου.
Η δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από την ναζιστική συμμορία της ΧΑ τροφοδοτεί πολιτικές εξελίξεις και θέτει εκ νέου διλήμματα. Οι κυβερνητικοί εταίροι (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), αλλά και όλοι οι άλλοι (ΔΗΜΑΡ) οπαδοί του κατά φαντασίαν μεσαίου χώρου, επιχειρούν να εκμεταλλευτούν το γεγονός για να μετατοπίσουν τον πολιτικό άξονα και τα πολιτικά διλλήμματα.
Είτε με τον κακό Λαζαρίδη και την επικίνδυνη θεωρία των δύο άκρων, είτε με τον καλό Βενιζέλο και υμνητή της δημοκρατικής ομαλότητας, είτε με τον άσχημο Σαμαρά και πολέμιο της στρατηγικής της έντασης, η επιδίωξη του μνημονιακού πολιτικού συστήματος είναι η ακόμα μεγαλύτερη θωράκισή του και νομιμοποίησή του σε μια νέα βάση.
Σε ένα νέο, ας πούμε, συμβόλαιο με την κοινωνία που θα βασίζεται στον φόβο μπροστά στη βία, που θα ποντάρει στην κοινωνική αμηχανία, τον παροπλισμό και τελικά την αποδοχή μιας κατάστασης που δεν αρέσει σε κανέναν αλλά κάθε αμφισβήτηση είναι «επικίνδυνη» για να ξεφύγει συνολικά η κατάσταση, «να πάμε σε εμφύλιο», κοκ. Ξέρουν ότι έχουν σπείρει την φτώχεια και την έλλειψη προοπτικής, ότι δημιουργούν μια χώρα-χωματερή και περιμένουν τις συνέπειες. Είτε τυφλές, είτε οργανωμένες και συγκροτημένες.
Κάνουν λάθος οι απόψεις που κάνουν την ταύτιση ότι μιας και η ΧΑ είναι το μακρύ χέρι του συστήματος, τότε την χαϊδεύει και η κυβέρνηση. Είναι διαφορετικό ότι θα τη χρησιμοποιούν σαν δόρυ απέναντι στην αριστερά και το κίνημα. Στην ουσία η κυβέρνηση, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θα εκμεταλλευτούν το γεγονός της δολοφονίας για να στριμώξουν τη ΧΑ, για να κάμψουν την δυναμική τους, για να μην έχουν δυσάρεστες εκπλήξεις στις δημοτικές εκλογές (Κασιδιάρης Αθήνα). Ο Μπ. Παπαδημητρίου όταν λέει ότι θέλουν μια πιο «σοβαρή» ΧΑ για να συνεργαστεί μελλοντικά με τη ΝΔ, δεν λέει ψέμματα. Το πολιτικό σύστημα, αφού έχει κάψει πολλές εφεδρείες του (ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ, κομμάτια του ΠΑΣΟΚ κοκ) ψάχνει άλλες λύσεις. Και προς τα δεξιά οι λύσεις δεν είναι πολλές. Μόνο που στην παρούσα φάση η ΧΑ θέλουν να κοντύνει και να αποκτήσει περισσότερο ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά, όπως πιθανά η Λεπέν στη Γαλλία.
Ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει ότι οι καθαρόαιμες αστικές-μνημονιακές δυνάμεις (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) θα χρησιμοποιήσουν την επίθεση στο ένα άκρο, για να πιέσουν-επιτεθούν και στο άλλο. Και για να ορίσουν ένα νέο μεσαίο χώρο. Πριν το μνημόνιο αυτός ήταν η τάξη των μικρομεσαίων και είχε τις πολιτικές του εκφράσεις σε αστικές αλλά και αριστερές δυνάμεις. Και είχε και κάποια πολιτιστικά χαρακτηριστικά, κάποια στοιχεία κουλτούρας. Η λάμψη του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού, μια σχετική ανοχή στην αριστερά, την διανόηση της και την κουλτούρα της, αλλά και από την άλλη ο νοικοκυραίος, ο βολεμένος, ο απολιτικ αργότερα. Σήμερα όμως που αυτοί οι μικρομεσαίοι φτωχοποιούνται, αυτός ο μεσαίος χώρος συρρικνώνεται. Και η πολιτική του έκφραση (κυρίαρχα το ΠΑΣΟΚ) μαζί του. Ο νέος μεσαίος χώρος, έτσι ώστε να αναπνεύσουν δυνάμεις όπως το ΠΑΣΟΚ, άλλοι λάτρες της κεντροαριστεράς (ΔΗΜΑΡ, Λοβέρδος) ή τμήματα της ΝΔ, που θα επιχειρρηθεί να δημιουργηθεί θα ακούει στο όνομα «συνταγματικό τόξο». Θα επιδιώκει την ομαλότητα. Το να ησυχάσουμε λίγο μετά από όλη αυτή την ανωμαλία που ζούμε εδώ και 3 χρόνια. Θα ελπίζει να μπει ένας πάτος στο βαρέλι. Θα έχει την τάση να προσαρμοστεί στο ότι θα τον κυβερνάει η Τρόικα και το Γιούρογκρουπ, θα συνηθίσει να διοικείται από πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, από ένα ξεφτιλισμένο κοινοβούλιο τύπου Βιρβιδάκειου «εγκρίνεται κατά πλειοψηφία». Θα έχει αποδεχτεί ως φυσιολογική σταθερά της αγοράς την ανεργία στο 30%. Και κυρίως θα καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, καθώς τα προηγούμενα δεν θα τα θεωρεί πια ως ανωμαλία, ως βία, αλλά ως μια νέα συνθήκη, ως ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» στο οποίο θα πρέπει να προσαρμοστεί.
Όμως αυτός ο νέος μεσαίος χώρος έχει μετατοπιστεί σημαντικά στο ένα άκρο. Αν στο ένα άκρο είναι η ακροδεξιά – ναζιστική βία, στο άλλο δεν είναι απλά ο αντιεξουσιαστικός χώρος ή κάποιοι διαδηλωτές που πετάνε καμιά πέτρα. Ο Λαζαρίδης κατονόμασε έως και την απεργία της ΟΛΜΕ σαν εμπρηστή της στρατηγικής της έντασης, είναι η αντίσταση ολόκληρων περιοχών όπως στις Σκουριές ή προχθές στην Κερατέα, είναι η όποια κινηματική δράση θα προστατεύσει τις κατασχέσεις σπιτιών από τους τοκογλύφους, είναι η έκφραση αγανάκτησης και οργής απέναντι σε απίστευτους τύπους που ψηφίζουν μνημόνια χωρίς να τα διαβάζουν, που περνάνε με το έτσι θέλω ότι γουστάρουν, όπως γουστάρουν, που κρύβουν στικάκια, που έχουν καταπατήσει κάθε έννοια όχι δημοκρατίας, αλλά έστω και τυπικής κοινοβουλευτικής λειτουργίας. Στο άλλο άκρο είναι ο εχθρός λαός, όποιος απεργεί, όποιος κινητοποιείται, όποιος διεκδικεί, όποιος αμφισβητεί. Ο νέος μεσαίος χώρος δεν είναι καθόλου μεσαίος. Κινείται προς ολοταχώς προς τα δεξιά, προς τον αυταρχισμό και τον εκφασισμό της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Αυτή την ομαλότητα, αυτό τον μεσαίο χώρο η αριστερά δεν μπορεί να τον υπαρασπιστεί, ούτε να μπει στο κάδρο του. Πολύ θα θέλαμε να μπορούσαμε με «ομαλό» τρόπο να διεκδικούσαμε μια καλύτερη ζωή και μια διέξοδο. Να μη χρειαστεί η μαζική πολιτική βία των κατοίκων στις Σκουριές για να υπερασπιστούν τον τόπο τους και την υγεία τους. Να μη χρειαστεί η μαζική πολιτική βία των απεργών εκπαιδευτικών για να αντιμετωπίσουν τις επιστρατεύσεις και τις διώξεις που έρχονται έξω από τις απεργιακές περιφρουρήσεις στα σχολεία.
Είναι σωστό και αναγκαίο να προσπαθήσουμε να μπολιαστεί η οργή του άνεργου, η κραυγή του φτωχοποιημένου απέναντι στην αδικία, η αηδία του νέου απέναντι στον ψεύτη πολιτικό, με πολιτικές θέσεις, όραμα και δράση για την πολιτική και κοινωνική ανατροπή και όχι σε «τυφλή» βία.
Όμως σε κάθε περίπτωση δεν συμψηφίζουμε θύτη και θύμα.
Ο άνεργος έχει δίκιο. Ο ψεύτης πολιτικός δεν έχει.
Αυτός που χάνει το σπίτι του δεν βρίσκει δικαιοσύνη πουθενά. Η τράπεζα έχει κάνει τα συμφέροντά της δίκαιο.
Ο νέος είναι θύμα. Το πολιτικό σύστημα και οι προστάτες του (αστυνομία, δικαστήρια κοκ) είναι οι θύτες του.
Το όραμα μας δεν είναι το γενικευμένο «μπάχαλο». Είναι μια πραγματική κοινωνική ομαλότητα. Με περισσότερη δικαιοσύνη. Με περισσότερη ισότητα. Με περισσότερη συμμετοχή και δημοκρατία.
Η ομαλότητα για την οποία κάνουν λόγο οι μνημονιακοί είναι ένα αδειανό πουκάμισο, είναι μια ακραία κατάσταση φτώχειας και ανισότητας, ένα επικοινωνιακό φόβητρο για να μην αντισταθούμε.
Σε αυτήν την ομαλότητα πρέπει να αντισταθούμε. Και να την ανατρέψουμε με τη δικιά μας!
Πηγή:antapo/crisis
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου